Die ochtend waren we allemaal al vroeg uit de veren. Martins moest namelijk zijn trein halen, terug richting Wodonga. En, zoals elke zaterdagochtend, trokken Jess, Nethy en ik naar de fitness. Rond de middag waren we dan weer thuis en na een douche begaven we ons weer naar de Viktoria Market, achter extraveel groenten, fruit en vlees (waarvoor onze koelkast trouwens veel te klein was) en achteraf nog naar de supermarkt achter al onze andere benodigdheden. Die avond zaten we dan nog lekker samen (weer met zn 3tjes) te genieten van een zaterdagavondfilm met een glaske wijn en tralala.
Vandaag was het een rustig dagje. Die ochtend, had ik thuis wat klusjes gedaan, wat kleren gewassen en blabla, maar omdat Martins zich zat te vervelen en hij weer naar een andere Russische winkel wou om deze keer (gelukkig niet voor ons) eten te kopen om klaar te maken voor zijn eigen gastgezin. Na daar dan te zijn langs geweest, weer thuis te zijn gepasseerd om alles in de koelkast te bewaren, zijn we naar de cinema geweest naar de film: Seven pounds. Een aanrader voor wanneer die (of al is) uitkomt in België! Die avond aten we nog een goed avondmaal (om de laatste dag hier van Martins (te vieren)) waarna we nog wat samen schilderden en laat, laat in ons bed kropen
Voor vandaag gaven ze SNIKHEET: zevenendertig graden Celsius!! (zelfs warmer dan in Wodonga, waar het normaal gezien een goeie 5à8 graden warmer is als hier in Melbourne. s Ochtends was de buik en darmpijn nog niet echt verdwenen maar zon heerlijke warme dag, kon ik niet zomaar laten voorbij gaan.
Voor we naar het strand trokken, moesten ik voor Jess eerst nog een werkje in orde brengen. (naar een huis gaan kijken, er fotos van maken en blabla)
Daar op het strand (Aspendale) was het overbevolkt met pubers en natuurlijk (nog steeds) snikheet! Er was dus niks beter dan een frisse duik (om de 5minuten) in de prachtige blauwe oceaan.
Maar toen we weer thuiskwamen en na een douche, hadden we al snel door, welke plaatsen we waren vergeten in te smeren. Vuurrood verbrand.
Die ochtend was ik al vrij vroeg wakker en ben voor Martins (Letland) zou wakker zijn, gauw een uurtje naar de fitness geweest. Toen ik thuiskwam was hij natuurlijk al wakker en na mijn douche, zijn we dan eerst, voor hem naar de kapper gegaan, waar hij zijn kopke bros heeft geschoren en vervolgens naar de Russische winkel in Balaclava (Martins keek er al zo lang naar uit (aangezien hij Russisch kan spreken) die winkel een bezoek te brengen, Russisch eten te kunnen kopen en ook de taal wat te spreken.) Met een zak vol eten zijn we dan weer naar huis gegaan. Daar hebben we wat gehuurde films bekeken en een paar uur later (rond de avond) maakte Martins voor ons zijn fameus eten klaar. Ik kan niet zeggen dat ik het slecht vond, maar mijn darmen, die dachten er anders over Kzat al gauw op de wc en die avond ook gauw in mijn bed. Ajejaj!
Die ochtend tijdens het nakijken van mijn mailbox (gebeurt elke ochtend deze week, aangezien ik uren moet wachten vooraleer Martins wakker is) vernam AL mijn vluchtdetail voor mijn terugreis. En ik garandeer jullie, dat voelde echt raar! Maar ach, kben misschien al over de helft van mijn avonturen hier, maar het is (gelukkig ook) nog lang niet gedaan!!
Vandaag ben ik na een bankbezoek nog wat CVs gaan binnenbrengen. Mijn vorige op-zoek-naar-een-job-inspanning was blijkbaar niet echt goed genoeg, vandaar. S Avonds ben ik nog eens onze nieuwe fitness gaan bezoeken (spinning) en na nog wat samenzijn met zn allen, in mijn bed gekropen.
Voor vandaag gaven ze: negenendertig graden Celsius. Op het strand viel het heel wat kouder aan dan dat, aangezien er vandaag sprake was van een fris briesje. Khad besloten gewoon wat op het strand te lezen, geen duikje te nemen en dus zeker niet te verbranden. Natuurlijk, ik viel in slaap en had pas een paar uur later, (wanneer mensen in de stad me bezorgd bekeken), al vlug door dat mijn benen vanachter, goe rood verbrand waren. (kvoelde me een zalmke)
Kmoest nog een paar uurtjes wachten (aangezien we eerst in de stad Grieks moesten gaan eten met twee vrienden van Jess) vooraleer ik mijn benen en dikke laag aftersun kon geven. Die avond, weer thuis aangekomen, bekeken we met ons 4tjes nog een filmke (ik al platliggend op de grond met mijn goeie laag aftersun)
Deze week hadden Jess en Nethy nog congé. En samen hebben dan nog wat genoten van onze vakantie samen. Wat bezoekjes gebracht aan familievrienden, gaan wandelen aan zee, gaan picknicken, gaan kennismaken met de nieuwe fitness in onze buurt, . Ook ben ik nog op zoek gegaan naar een jobke en heb nog afgesproken met vrienden van Broken Hill en Wodonga. Vanaf zondag komt er nog wat Wodonga volk logeren (voor een weekje) dus geen verveling deze vakantie!
Die ochtend zijn we nog eens vroeg opgestaan om toch niet te veel van onze allerlaatste dag samen te verliezen.
Va en ik, zijn eerst nog in het zwembad van het hotel gaan zwemmen terwijl mam al aan onze valiezen was begonnen. Na samen nog lekker te hebben ontbeten, zijn we nog eens door de straten gelopen en nog wat laatste cadeautjes gaan kopen. Rond elf uur hoorden we dan de taxi richting de luchthaven te nemen waar we uiteindelijk nog samen hebben kunnen inchecken en waarna ik, na het uitzwaaien van de parents (die hun vliegtuig richting Sydney namen) het vliegtuig terug naar Melbourne nam.
Eens aangekomen in Melbourne, stonden mijn andere lieftallige ouders me op te wachten. Met hen heb ik tenslotte nog een toffe namiddag doorgebracht.
Vandaag begaven we ons, na toch wel een hele poos in de auto te hebben gezeten, in een nieuw staat van Australië namelijk: Zuid-Australië.
Nog beter, we begaven ons die dag en de twee volgende dagen in de hoofdstad van Zuid-Australië, namelijk: Adelaide.
Eens aangekomen in ons hotel, alles gearrangeerd te hebben, zijn we naar het strand getrokken, om daar te genieten van een ijsje en VEEL zonneschijn (het was zo ronde de vijfendertig graden die dag) en natuurlijk een wandelingetje langs het strand.
Toen we langs de brug van een paar honderd meter over de zee liepen, werden zwemmers gewaarschuwd omdat er een groot beest richting hen zwom, waarvan ze veronderstelde dat het een haai was. Maar nee, (en gelukkig maar) toen dat beest een sprongske in de lucht maakte, had iedereen al gauw door dat het de dolfijnen waren die met wat met de mensen kwamen spelen.
Maar wisten jullie:
Vader vermist na aanval door haai in Australië
Een Australische man is vermist sinds hij op zes meter afstand van het strand door een haai werd aangevallen.
De 51-jarige man was met zijn zoon aan het snorkelen bij Port Kennedy, ten zuiden van Perth, toen hij door een haai werd aangevallen. Sindsdien ontbreekt elk spoor van hem. De 24-jarige zoon is ongedeerd.
In de omgeving is een grote haai waargenomen. De familie van de man heeft gevraagd de haai niet te doden.
Aangezien vandaag geen enkele, maar dan ook geen enkele winkel zijn deuren open deed, hadden we ons de vorige dag al bevoorraad met een gebakken kipje, om mee te nemen naar Robe en dat daar met wat groenten en dergelijke op te eten als avond/kerstmismaal! Na daar toch wel van genoten te hebben, hebben we nog een paar wandelingetjes gemaakt langs de mooie kusten van Robe. Die avond, zijn we dan ietsjes vroeger gaan slapen als gewoonlijk, zodat we de volgende ochtend nog konden genieten van de levende sfeer (toch tegenover de 25ste) en de prachtige omgeving in Robe. En natuurlijk om wakker te zijn tijdens onze-toch-wel-lange-rit naar Adelaide.
Vandaag was het nog eens zalig, (ietsje) langer slapen, aangezien er vandaag niet gereden moest worden. Na een ontbijtje op het zalige warme terrasje, zijn we in Halls Gap gaan proeven van de prachtige natuur. Met onder andere een bezoekje aan de watervallen, Wildlife-zoo, wijngaard,
Aangezien het vandaag ook kerstavond was, hoorden we toch ook een klein feestje te bouwen, met als afsluiter het uitdelen van cadeautjes!
Die ochtend begon al goed met een smakelijk ontbijt bij de gastvrije mensen in Warrnambool. Na alles te pakken en zakken, zijn we nog wat door de straten van Warrnambool gelopen en zijn tenslotte terug in onzen Aurion gesprongen om naar Halls Gap te rijden.
Rond de middag kwamen we dan aan op een rustig en gezellig domein waar enkele vakantiehuisjes te vinden waren. Eens daar ingenesteld, zijn we de omgeving gaan verkennen. Kangoeroes, hadden we die week maar amper gezien, maar daar in Halls Gap, hoefden we maar 2 stappen uit het huisje te zetten en we hadden er al 10 zien voorbij springen. Heerlijk hebben we daar nog genoten van de dieren en de omgeving. En die avond was er dan ook nog eens eten van mams keuken, want we konden koken voor onszelf.
De vorige avond waren maar laat terug van Kangaroo Island, maar omdat we niet veel dagen meer hebben, was het vroeg tijd om op te staan en om van die laatste dagen te genieten. Het begon allemaal die dag met een ontbijtje in het hotel, gevolgd door een bezoek aan een Aboriginal Museum, waar we ook aanwezig konden zijn voor een digerido-concert door échte Aboriginals.
Achteraf na wat rond te zijn gelopen door de straten van Adelaide, hebben we het Belgium Beercafé ontdekt, waar we natuurlijk een goe Belgisch bierke zijn gaan drinken. De rest van de dag verliep nog vrij rustig, ontspannen en gezellig, we moesten er nog van profiteren, want het was het laatste samen!
Die vorige dag, hebben we spijtig genoeg ook afscheid moeten nemen van onze Aurion, aangezien we vandaag (heel erg vroeg), eerst met de bus, vertrokken richting de boot, die ons dan naar Kangaroo Island bracht.
Kangaroo Island, is het op twee na grootste eiland van Australië. Het eiland was onbewoond toen het in 1820 werd ontdekt door Matthew Flinders, een Engelse ontdekkingsreiziger. Inheemse plantengroei bedekt nu nog ongeveer de helft van het eiland. Een derde van het eiland is aangeduid als beschermd natuurgebied. Mede hierdoor is Kangaroo Island de ideale plaats om inheemse dieren in hun natuurlijke leefomgeving te bewonderen.
De bijzondere stops op Kangaroo Island:
Remarkable Rocks (Merkwaardige Rotsen):
De Remarkable Rocks, zijn een verzameling grote granieten keien, gevormd door de weersomstandigheden. De keien liggen op een hoge rots, die steil uit de oceaan oprijst. U kunt rond deze reusachtige keien lopen, die door de wind en nevel van de oceaan door de eeuwen heen tot diverse rare en indrukwekkende vormen zijn gevormd.
Admirals Arch:
Dit gebied is een broedplaats voor een kolonie van Nieuw-Zeelandse pelsrobben. U kunt ze zien spelen in het water en op de rotsen.
Seal Bay:
In Seal Bay, leeft een kolonie Australische zeeleeuwen. De kolonie is de op eenna grootste broedkolonie van Australië. U kunt de dieren hier van heel dichtbij bekijken, zwemmend in de golven of liggend op het strand. Sealy Bay is een beschermd natuurgebied. Wanneer de dieren zich bedreigd voelen, kunnen ze agressief worden.
Na heerlijk te hebben geslapen en na een lekker ontbijtje, zijn we weer met onze valiezen in onzen Aurion gesprongen om door te rijden naar Warrnambool, met onderweg de meest spectaculaire uitzichten, rotsen, van de Great Ocean Road. Gelukkig vielen de kilometers van Apollo Bay naar Warrnambool nog goed mee en hebben we al die prachtige natuurwonderen kunnen bewonderen. In Warrnambool zelf hebben we die dag niet zo veel meer kunnen bezichtigen, maar onze eerste indruk was wel van: Wow, hier willen we wel langer blijven!"
Stop 1:
Cape Otway Lightstation: is de oudste, overlevende vuurtoren in continentaal Australië. Het licht, dat continue operationeel is sinds 1848, ligt op torenhoge kliffen waar Bass Strait en de Zuidelijke Oceaan botsen. Voor duizenden immigranten, na vele maanden op zee, was Cape Otway hun eerste zicht van grond na het verlaten van Europa.
Stop 2:
De Twaalf Apostelen: zijn gelegen langs de spectaculaire Great Ocean Road.
Op het eerste gezicht lijken de Apostelen er geen 12 te zijn. Vanaf het uitzichtpunt, ziet u alleen een aantal van de twaalf apostelen. De andere zijn gelegen achter de rotsachtige keerstroken (die de kustlijn van Victoria vormen) of verborgen door andere rotsachtige uitsteeksels. 4 van de apostelen zijn in de loop der tijdal ten prooi gevallen aan de zee, de laatste stortte in in 2005.
De Twaalf Apostelen werden gevormd door erosie van de oorspronkelijke kustlijn. De rots is nog steeds uitgehold, tegen een koers van ongeveer 2 cm per jaar, en in de toekomst waarschijnlijk tot meer 39 apostelen in de andere rotsachtige keerstroken aan de lijn van de Victoriaanse kust.
Mam op het strandje
Stop nr :
in 1990 stortte bij Peterborough (met mooie golflinks op de klippen) zonder voorafgaande waarschuwing een boog van de London Bridge in.
Die ochtend was het weer wat zenuwachtig, deze keer omdat het voor onze Va de eerste keer ging links gereden worden. Na in het hotel eerst onze valiezen gemaakt te hebben, zijn we samen de huurauto gaan ophalen. Niks minder dan onzen: Toyota Aurion. J Maar al vlug was mijne Va het links rijden gewoon en opt gemakske begaven we ons, (lekker gezellig samen in onzen Aurion) richting Apollo Bay. Natuurlijk nog wat tussenstops om de wilde Koalas te bewonderen wat van de schone kusten te genieten,
Eens aangekomen in Apollo Bay, ons valiezen gedropt te hebben in onze kamer, hebben we ons nog met een ijsje langs het strand begeven.
Om de dag af te sluiten was er nog avondmaal en een tourke met den Aurio om nog wat Koalas te bewonderen.
Die ochtend waren we een beetje gehaast en ieder van ons ook wel wat zenuwachtig, want vandaag, was het de dag dat mijn parents mijn gastgezin zou ontmoeten. Die ochtend hebben we van aan het hotel de tram en trein genomen richting ons huisje, waar we verwelkomd werden door Jess en Nethy. Na wat gebabbel, zijn we allen in de auto gesprongen met onze picknickmand in de koffer, om na een smakelijke picknick, de Hanging Rock te beklimmen en van het mooie uitzicht te genieten.
Weetje:
Hanging Rock, is een kleine heuvel bedekt met rotsen en staat bekend omdat het de plaats is waar vijf schoolmeisjes werden vermist tijdens een excursie in het begin van de 20ste eeuw en nooit werden terug gevonden.
In de late namiddag, na het genieten van de rotswandelingen en de mooie uitzichten van op de top, zijn we in de stad gereden om samen te dineren.
En uiteindelijk werd het Thai. (een hele uitdaging voor de parenst (en dan vooral voor Va)) Maar de goeie compagnie, goeie wijn en eigenlijk ook het goede eten maakte van de dag een mooie afsluiter!
Die ochtend, weer na een ontbijtje in het hotel, namen we, nog in de voormiddag de boot richting Williamstown. Via de Yarra-river, kregen we veel te zien van de haven van Melbourne, de autowegen die over de rivier lopen en natuurlijk ook de immens grote gebouwen, die van ver piepklein leken.
Daar hebben we dan nog wat rondgelopen, een terrasje gedaan en ons tenslotte richting de zee begeven om ook daar nog een wandeling te maken.
De trein hebben we dan terug genomen richting Melbourne-stad, waar we op Federation Square nog het museum met Aboriginal kunst hebben bezocht.
Tenslotte, na een douche zijn we in Lygonstreet (de Italiaanse straat) nog op zoek gegaan naar iets lekkers om te eten.
Die ochtend was er na een stevig ontbijt in het hotel, tijd voor de verkenning van Melbourne-city. Het begon met een bezoek aan de Queen Viktoria Market, waar de parents (net zoals ik wanneer ik dar de eerste keer kwam) van onder de indruk waren. Daarna hebben we nog door enkele populaire straten gelopen, waarna we een hapje en drankje binnenwerkten als middagmaal.
Als afsluiter hadden we nog een wandeling gemaakt vanuit mijn toeristenboek, waardoor we toch wel het één en het ander te zien kregen. (onder andere: het prachtige zicht van heel Melbourne, vanuit de Eureca Tower) Heel op het einde van de dag zijn we nog op zoek gegaan naar een goed restaurantje om heerlijk te dineren.
Ondertussen ben ik al 5 dagen terug van dé zalige vakantie met de parents.
Omdat ik wel weet dat iedereen een beetje nieuwsgierig is naar verhalen, vertel ik hier en nu het verhaal over de 12 heerlijke dagen langsheen de Great Ocean Road.
Het begon allemaal op woensdag 17 december 2008.
De dag begon stressvol. Heb de hele dag voorbereidingen gedaan voor dé komst! Ben tussenin nog even gaan lopen om van de stress te bekomen en heb na het douchen mijn valies genomen om te gaan inchecken in het hotel in Melbourne, aangezien ik geen zin had om mijn valies tot in de vlieghaven mee te sleuren. Na al dat geregel in het hotel, heb ik de bus richting de luchthaven genomen om de parents op te wachten. De stress liep met de minuten op, zeker wanneer ik vernam dat hun vliegtuig een vertraging van 1,5 uur had.
Maar wanneer de deur open ging en daar twee bekende maar voor de laatste 5 maand toch ook onbekende gezichten zag, kon ik mijn tranen niet goed ophouden van geluk. Na het bekomen, hebben we dan de taxi richting ons hotel genomen en aangezien de parents nog niet moe waren (zoiets heet een jetlag), zijn we nog voor een wandelingetje door de stad gegaan.
Achteraf zijn we in ons bedje gekropen om te dromen van de heerlijke komende vakantie.
