Sociale controle

Enkele anekdotes waar we in België iets kunnen van leren! Het is algemeen geweten dat de Australiërs chauvinistisch zijn ingesteld. Zij hechten veel belang aan hun land, bewoners, verwezenlijkingen en hun moderne vooruitgang. Dat is vooral op verschillende manieren te merken in het straatbeeld. Het trein- en busverkeer verloopt zeer vlot en gedisciplineerd. Er is een meer dan behoorlijke ‘sense of common courtesy’, men staat niet te drummen om voor te steken, staat z’n plaats af aan ouderen en mensen met kinderen en kinderwagens. Als je daar iets vraagt aan de chauffeur word je vriendelijk verder geholpen. Voordat jullie denken dit enkel opgaat voor toeristen, dan hebben jullie het helemaal mis. Signalisatie helpt uiteraard ook en ook daar scoort men hoge punten. Alle gebouwen en straten zijn toegankelijk voor mensen met rolstoelen en kinderwagens, de meeste musea zijn gratis en overal vindt men openbare toiletten en vuilbakken. Dat draagt allemaal bij tot een verdraagzame en homogene maatschappij. Het is nu eenmaal een feit dat het aangenaam wonen is in een propere, veilige en toegankelijke stad. Het gedrag van de Australiër is dan ook totaal verschillend van dat van de Europeaan. Zij worden vanaf jonge leeftijd geconditioneerd in het sociale gedrag. Dagelijks plukt men de vruchten van dit systeem en het is iets om trots op te zijn. De meeste mensen doen hun job hier ook met waardigheid. Of je nu vuilkarman, dienster, poetsman of accountant bent, men heeft waardigheid in z’n job en anderen hebben respect en waardering voor wat een ander doet.

Er zijn uiteraard ook minder aangepaste individuen. Dat hebben we mogen ondervinden op de trein, vlak voor een rugbytreffen tussen Brisbane en Manly. Enkele kilometer voor Romastreet, stapten 2 (halfdronken) luidmuilen en een affreuze trees op de trein, na wat roepen en tieren ging de luidste schreeuwlelijk naast een vader zitten met zijn 10-jarige zoon. Daar begon hij een tirade met om de 3 woorden een f*ck, sh*t of cr*p erin. Toen de vader hem er attent opmaakte dat het uiterst ongepast was terwijl z’n zoon erbij was, ging die imbeciel ongestoord verder. Dat was misschien geen goede dag, vlak voor een wedstrijd, met een trein vol kleerkasten. Iedereen kreeg het onwaarschijnlijk op de heupen en enkele gasten hadden die kerel al gevraagd en gewaarschuwd te stoppen. Toen die lelijke panlat dan nog begon te dreigen, kwam één van de schuifkasten in actie en omschreef lyrisch met volgende woorden de te dragen gevolgen: “ if you say one more swearword, I’ll pull your ugly mouth straight through your arsehole” ! Als je dan weet dat de kerel in kwestie ongeveer 2x mijn formaat was, is het overbodig te vertellen dat die bende imbecielen het hazenpad kozen. Er werd nadien niet veel aandacht meer aan geschonken, de vader bedankte met een beleefde knik de massieve kleerkast, die met zijn kameraad en hun dames hun conversatie over de opvoeding van de kinderen verder zetten en de tactiek van de rugbywedstrijd verder bespraken. Dit is op al die weken in Brisbane het enige voorval dat kan geklasseerd worden onder ‘gewelddadig of asociaal’ , niet slecht denk ik voor een stad van 1,6 miljoen inwoners. Sociale controle is een zaak van ons allemaal, een verantwoordelijkheid voor jong en oud, zoals de posters zeiden. De Queensland Goverment heeft het goed voor mekaar. Misschien moet ik met Vincent toch eens praten om België ook op het goede pad te brengen, het is nooit te laat. 

De meesten onder jullie die mijn blog lezen, weten dat ik nogal veel lees. Dit is ook het geval downunder. Momenteel ben ik nog in 2 boeken bezig en heb ik er één uit. Het eerste boek is de biografie van de ontzettend grappige en intelligente Stephen Fry, de tweede is ‘A fraction of the whole’ van Steve Toltz. Die laatste kan ik aan iedereen aanraden, het is een grappig en uit het leven gegrepen verhaal. Maar ik wou het vooral hebben over het boek dat ik reeds beëindigd heb.

‘De alchemist’ van Paul Coelho.

Dat is ongetwijfeld het meest invloedrijke non-fictie boek dat ik ooit heb gelezen. Het is een emotionele rollercoaster, een filosofisch werk dat een spiegel voorhoud. Het is niet te vatten dat in slechts 140 bladzijden zoveel levenswijsheid kan verborgen zitten. Ik kan dit boek dan ook sterk aanbevelen en indien je moest besluiten dit boek te lezen, neem er zeker je tijd voor! Ondertussen heb ik bij Borders een geïllustreerde luxeversie (Engels) gekocht. Dit boek krijgt een speciale plaats in de boekenkast, maar ook in mijn hart.