Torres del Rio zal Pat niet vlug vergeten. Als de Spanjaarden feest vieren dan doen ze dat uitbundig! Van. 1h00 tot 5h00, jawel midden de nacht was er bal populair met heel luide muziek. Nog maar eens hebben mijn oordopjes fantastisch werk gedaan en heb ik geslapen tot 5h00. Pat echter heeft de ganse nacht geen oog dicht gedaan! En hij was niet alleen. Dus ongenoegen bij iedereen zonder oordopjes. Om 5h30 op, geen ontbijt, en op de koop toe was het aan het regenen. We vertrekken dan maar in 't pikkedonker en met regenkledij. Na 3 "kamelenbulten" begon het klaar te worden en de regen was ook over. Ondanks de koelte was het toch zweten. Alweer werden we beloond met een prachtig landschap en die stilte......
Uiteindelijk in Viana hebben we wat gegeten en dan verder naar Logroño dat we al de ganse tijd in de verte zagen liggen. We waren de eersten in de albergue maar moesten wel nog een halfuur wachten tot hij Open ging. Ondertussen stond er al een ganse file te wachten.
Logroño is niet zo mooi, maar wat een lekkere tapas hebben ze hier en die Rioja wijn mmmmmmm. We hebben onszelf maar eens verwend en schrokken toen we de rekening kregen, 10 euro voor ons beiden samen! Nu nog eten zoeken voor vanavond en zorgen dat we op tijd binnen zijn, want het sluit om 22h00.
Hopelijk tot morgen.
Gisteren lekker gegeten (alweer!) en goed geslapen, de twee voornaamste bezorgdheden van een pelgrim! Aan de bar, met een lokaal wijntje, wat gepraat met een Hollander, die ons alweer zo een ongelooflijk caminoverhaal vertelde. Een iers meisje, we hebben ze ook al een paar keer tegen gekomen, loopt de camino omdat ze wil vermageren! Gelukkig is er ook dat ander Ierse meisje die vandaag achter ons liep en die we hoorden zingen van 500m ver. We liepen trouwens door een prachtig landschap en rustig en stil, dat kunt ge u bij ons niet meer voorstellen. Dus toch wel genieten!
Pat zijn blaar was blijkbaar niet verslechterd en we kwamen overeen om na 20 km reeds te stoppen, zodat de genezing wat meer tijd kreeg. We slapen nu in Torres del Rio, in een privé albergue met restaurant. Zopas hebben ze hier verse paëlla klaar gemaakt, lekkerrrr!
Misschien straks wel een nadeel, het is hier vandaag dorpsfeest en die Spanjaarden kennen wel iets van lawaai maken!
Weten jullie trouwens ook dat we onze eerste 100 km al vlot voorbij zijn!
De ganse dag een beetje spanning om reden dat we niet wisten of er wel plaats zou zijn in de albergue die we wenste. Koffiemachine kapot en geen automaat met water, dus direct op stap naar het volgende dorp. Na 300 m vonden we al wat we nodig hadden en dat moet je niet aarzelen. In Lizzara/Estella kochten we een broodje met Serrano ham, voor geen geld. Het pad lag er vandaag toch wel wat beter bij en na het onweer van voorbije nacht was het ook iets frisser. Terug een steile klim op het einde en nog 2 bedden in een splinternieuwe albergua in Villamayor, en we zijn weer eens content dat we het gehaald hebben. Onze was in de machine gestoken en na een uurtje os hij droog, wat een luxe en we zullen morgen weer eens fris ruiken!
A propos, de oordopjes doen wonderen en samen met de wandel stokken zijn ZE onmisbaar. Onze beste aankoop!
De pelgrims groeten jullie.
Nawoordje.
Wij danken iedereen voor de leuke en bemoedigende reacties, maar ik kan niet naar iedereen antwoorden. Heb al eens geprobeerd om met 2 pinkjes zo een epistel te schrijven als dit?
Op de camino hoor je veel uitzonderlijke verhalen. Gisteren was het raak. Aan tafel voor het avondeten zat er naast mij een Schots meisje van Edinburgh. Eigenlijk vraag ik dat nooit, maar nu om ik weet niet welke reden vroeg ik toch waarom een jong meisje uit het noorden naar hier kwam voor de camino. Ze antwoordde spontaan dat ze dit deed samen met haar vriend om hun relatie eens te testen (????). Onmiddellijk voegde ze er aan toe dat die relatie gisteren op de klippen gelopen was. Hij had onderweg een brief achtergelaten met de boodschap dat hun relatie gedaan is. Ze lopen dus samen dezelfde weg met een paar kilometer daartussen.
Tja, dan zit je daar met je mond vol tanden! En daarna zegt ze:"Oh, what a nice shirt you wear!". Dan moet je weten dag die uit H&M komt aan 10 !
Wat gaan we hier nog allemaal beleven!
Gisteravond lekker gegeten en als voorgerecht spaghetti, eindelijk wat koolhydraten binnen. Ik voelde me de voorbije dagen duidelijk verzwakken wegens te weinig voedzaam eten. Vandaag zijn we vroeg (nou ja, 7h30 is niet vroeg genoeg hier) vertrokken met het doel de grote.hitte te ontwijken en om nog een bed te vinden. Dat is dus gelukt, en we slapen nu in Lorca, een piepklein bergdorpje. De slaapplaats is proper en niet te warm en we kunnen ons douchen en een wasje doen. Dat is nu wel elke dag nodig want de zon Brandt genadeloos. Zopas heb ik een foto genomen van een thermometer, die weliswaar in de zon hing, maar wij moeten ook in de volle zon lopen, en die gaf 45 graden aan om 17h00!
Het was weer steeds klimmen en dalen en dat over paden die elke verbeelding tarten. We denken dat het een grote sadist moet geweest zijn die dit heeft aangelegd. Pat ziet nog steeds af van zijn blaar op de hiel, maar hij bijt op zijn tanden.
De Fransman van gisteren in Pamplona hebben we teruggezien en nu vanavond ook veel mensen die gisteren bij ons sliepen. Zo ook een Duits koppel, maar de vrouw is een Hollandse, en we hebben er reeds interessante gesprekken mee gehad. In zoverre dat we elkaars e-mail adres al hebben uitgewisseld.
Nog iets over de "turigrinos" zoals ze hier genoemd worden, je weet wel de pelgrims per bus, die ons vandaag weer liepen te ambeteren. We zijn overeen gekomen dat we ons niet meer gaan ergeren, het is elk zijn camino en elk moet het voor zich uitmaken, in het leven is het ook zo.
We stellen het voor de rest goed (nee geen last van mijn rug of artrose) en we zijn vol goede moed, ook al is het echt lastig.
Ja, ondertussen besef ik ten volle waar ik mee bezig ben!��
De Pyreneeën waren lastig, maar zeer mooi en met een fris windje. Gisteren en vandaag waren lastiger, vooral door de hitte.
Het is hier geen genieten, maar afzien.
Ze zetten hier bussen toeristen af, die zonder rugzak een eindje lopen en constant lopen te kletsen, tot grote ergernis van de overige pelgrims. Zo was ik vandaag even geraakt toen een plaatselijke vrouw niet sprak tegen de 'toeristen' maar ons wel een"Buen camino" wenste.
De pelgrims hebben Hier spontaan goede contacten met elkaar.
Eindelijk weer eens internet en dus weer wat nieuws van de pelgrims. Dinsdag was wel een moeilijke dag. Het klimmen en dalen was even lastig als in de Pyreneeën, en dat bij 30 graden! In Zubiri was alles volzet, ook privé slaping. Dan maar naar volgende dorp, 8 km verder, ook alles volzet! Ondertussen was het al 4 uur en de hospitalero zei dat ook in de volgende albergue (10km verder) ook alles volzet was. Hij vond het niet verantwoord om in die hitte nog verder te gaan en belde ons een taxi. Wij zeiden geen nee! We hebben uiteindelijk goed geslapen en wat gegeten in Trinidad de Arre en wat inkopen gedaan voor 's anderendaags. Ondertussen groeien Pat zijn blaren, pijnlijk!
Woensdag 4
We zijn wat vroeger vertrokken dan anders, om 7u waren we op stap. Door Pamplona ging het vlot en kochten we wat fruit voor de lunch. Pat was niet gerust in zijn blaren en eens buiten Pamplona werden ZE nog eens verzorgd. Dan moesten we Alto del Perdon over, dat is waar die ijzeren peetjes staan. Het was zeer lastig, vooral ook door de hitte. De afdaling was al even lastig, steil en vol grote losse keien. We vonden gelukkig nu wel een bed in de eerste albergue die we in gedachten hadden. We zitten nu in Uterga. Er is hier ook een bar en restaurant, dus we zijn gezet! Nu nog eens kijken waar we ons wasje kunnen doen, want bij die hitte is dat elke dag nodig. Groetjes van 2 vermoeide maar tevreden pelgrims.
Na een gode nachtrust en lekker ontbijt, te voet (natuurlijk) van St Michel naar St Jean Pied de Port. Eerst om onze stempel en dan wat rondkuieren in het stadje, en na de lunch (schaapskoteletjes voor de één en Bayonnehesp voor de ander) vertrokken we naar Orisson. Het was een pittige klim, waaraan sommigen zich toch wel aan mispakten, Wij kwamen behouden aan, ook al had Pat reeds zijn eerste blaar. De kamer van 6 viel mee, en na een douche en aperitief op het terras met uniek uitzicht, kregen we een lekkere maaltijd. Onze kamergenoten (4 fransen) wilden persé het raam dicht en begonnen daarna aan het snurken, scheten laten en om beurt naar het toilet lopen. Resultaat: eerste slapeloze nacht en de was niet droog.
Maandag 2 september
´s Morgens vroeg vertrokken naar Roncevalles, de andere kant van de Pyreneeën. Het was zweten en zwoegen, kraken en piepen, gezucht en geklaag, maar we zijn er geraakt. Vooral de afdaling door het bos (die ons afgeraden was wegens te gevaarlijk) deed pijn. Waarom we dat toch gedaan hebben? Iedereen nam deze weg en we wilden ons natuurlijk niet laten kennen! We zijn beiden toch al een beetje fier dat we dit gehaald hebben! Nu hebben we weer een mooi bedje gekregen naast twee zweedse dames en als pelgrimsmenu was er verse forel met frietjes en wijn a volonté, mij hoor je niet klagen. De sfeer onder de pelgrims is ook zeer gezellig, na 2 dagen is het of iedereen reeds iedereen kent! We zijn dus vol goede moed voor de volgende dagen. Salut, totdat ik nog eens internetverbinding heb!
