Wel en wee van een pelgrim tijdens zijn eerste camino.
04-09-2013
Dinsdag 3 en woensdag 4
Eindelijk weer eens internet en dus weer wat nieuws van de pelgrims. Dinsdag was wel een moeilijke dag. Het klimmen en dalen was even lastig als in de Pyreneeën, en dat bij 30 graden! In Zubiri was alles volzet, ook privé slaping. Dan maar naar volgende dorp, 8 km verder, ook alles volzet! Ondertussen was het al 4 uur en de hospitalero zei dat ook in de volgende albergue (10km verder) ook alles volzet was. Hij vond het niet verantwoord om in die hitte nog verder te gaan en belde ons een taxi. Wij zeiden geen nee! We hebben uiteindelijk goed geslapen en wat gegeten in Trinidad de Arre en wat inkopen gedaan voor 's anderendaags. Ondertussen groeien Pat zijn blaren, pijnlijk!
Woensdag 4
We zijn wat vroeger vertrokken dan anders, om 7u waren we op stap. Door Pamplona ging het vlot en kochten we wat fruit voor de lunch. Pat was niet gerust in zijn blaren en eens buiten Pamplona werden ZE nog eens verzorgd. Dan moesten we Alto del Perdon over, dat is waar die ijzeren peetjes staan. Het was zeer lastig, vooral ook door de hitte. De afdaling was al even lastig, steil en vol grote losse keien. We vonden gelukkig nu wel een bed in de eerste albergue die we in gedachten hadden. We zitten nu in Uterga. Er is hier ook een bar en restaurant, dus we zijn gezet! Nu nog eens kijken waar we ons wasje kunnen doen, want bij die hitte is dat elke dag nodig. Groetjes van 2 vermoeide maar tevreden pelgrims.
Na een gode nachtrust en lekker ontbijt, te voet (natuurlijk) van St Michel naar St Jean Pied de Port. Eerst om onze stempel en dan wat rondkuieren in het stadje, en na de lunch (schaapskoteletjes voor de één en Bayonnehesp voor de ander) vertrokken we naar Orisson. Het was een pittige klim, waaraan sommigen zich toch wel aan mispakten, Wij kwamen behouden aan, ook al had Pat reeds zijn eerste blaar. De kamer van 6 viel mee, en na een douche en aperitief op het terras met uniek uitzicht, kregen we een lekkere maaltijd. Onze kamergenoten (4 fransen) wilden persé het raam dicht en begonnen daarna aan het snurken, scheten laten en om beurt naar het toilet lopen. Resultaat: eerste slapeloze nacht en de was niet droog.
Maandag 2 september
´s Morgens vroeg vertrokken naar Roncevalles, de andere kant van de Pyreneeën. Het was zweten en zwoegen, kraken en piepen, gezucht en geklaag, maar we zijn er geraakt. Vooral de afdaling door het bos (die ons afgeraden was wegens te gevaarlijk) deed pijn. Waarom we dat toch gedaan hebben? Iedereen nam deze weg en we wilden ons natuurlijk niet laten kennen! We zijn beiden toch al een beetje fier dat we dit gehaald hebben! Nu hebben we weer een mooi bedje gekregen naast twee zweedse dames en als pelgrimsmenu was er verse forel met frietjes en wijn a volonté, mij hoor je niet klagen. De sfeer onder de pelgrims is ook zeer gezellig, na 2 dagen is het of iedereen reeds iedereen kent! We zijn dus vol goede moed voor de volgende dagen. Salut, totdat ik nog eens internetverbinding heb!
Ondanks de start van de kermis op Hijfte met KLJ fuif in de tent met bijhorende zware bassen die door merg en been dringen, toch behoorlijk geslapen. Bij het opstaan wel een eigenaardig gevoel. Al 2 jaar kijk ik naar deze trip uit en denk ik automatisch aan iets groots en bijzonder en aan Compostela. Nu dacht ik gewoon aan een vliegreis en de trein, en niet aan de 'grote tocht' die er op volgt. Heel bijzonder.
De chauffeurs naar Wetteren en Charleroi waren goed op tijd, dank Frans en Hugo. De vlucht naar Biarritz is goed verlopen en tussen het vliegtuig en de trein hadden we net de tijd om een croque te eten in Bayonne. De trein naar St Jean was een verschrikking, in die zin dat we opeengepakt als haringen en bijna zonder verluchting anderhalf uur moeten uitzweten hebben. Dan te voet (4 km) naar St Michel, naar ons hotel. Een goede test met de zware rugzak. Het is hier prachtig weer en we hebben onszelf beloond met een frisse pint op het terras van ons hotel Xoko Goxoa. Een frisse douche en dan een lekkere maaltijd, of vinden jullie melklam niet lekker soms?
Morgen trekken we de bergen in, maar eerst om onze stempel in St Jean.
Dit takkenbosje als symbool van sterkte en verbondenheid met het thuisfront, heb ik gekregen ter gelegenheid van de pelgrimszegen in de kathedraal van Mechelen op 23 feb 2013.
Zondag 25 augustus zijn de kinderen en kleinkinderen mij komen 'uitwuiven'. De kleinkinderen (8 en 5 jaar oud) hadden een tekening mee met hun visie van de camino. Pépé was zo blij en fier dat de tekeningen een plaats verdienen op de weblog. Bedankt Pauline en August!
Vandaag hebben we afscheid genomen van André Lybaert. Kort na mijn beslissing om naar Compostela te gaan, hoorde ik van enkele kennissen dat ik zeker eens tot bij André moest gaan, want die kon mij zeker veel vertellen uit zijn eigen ervaringen. Begin vorig jaar maakte ik een afspraak met hem. Als ik binnen kwam lag de tafel reeds vol met documentatie en voorwerpen die hij tijdens zijn tochten gebruikt had. Veel vragen heb ik niet moeten stellen, die man was zo begeesterd en zijn hart zo vol van de camino dat al zijn ervaringen er uitrolden. Na 4 uren moest ik vragen om eens te onderbreken en volgende week verder te doen. Zo veel informatie en emoties kon ik niet op één dag verwerken! Tussen 1988 en 2010 is hij 13 keer op stap geweest naar Compostela. Alles werd nauwkeurig bijgehouden in een notitieboekje en later werd dit verwerkt tot een voordracht, presentatie of zelfs een heus boek. De uitspraak die me het meest is bijgebleven is zijn antwoord op mijn vraag of het soms geen probleem is om telkens een slaapgelegenheid te vinden. Zijn antwoord was spontaan en overtuigend: "Ik zei elke dag tegen Sint Jakob dat hij mij voor een bed moest zorgen, en dat heeft hij altijd gedaan". Niet dat André wereldvreemd of naïef was, want wie verwacht van een tachtigjarige een discours over Best Available Technology! "Koop het beste van kledij en uitrusting wat er vandaag op de markt te verkrijgen is" drukte hij mij op het hart. Hij toonde mij zijn kledij, gaf mij de nodige technische uitleg en voegde er aan toe dat er nu zelfs al veel beter te verkrijgen was. Als afscheid gaf hij mij zijn Jacobsschelp. André, ik zal ze met waardigheid dragen ter uwer eer!
... en te veel is trop! Dit geldt niet alleen voor de huidige temperaturen (alhoewel, dit is een goede training ) maar des te meer voor de inhoud van de rugzak. Alle lectuur over pelgrimage naar Compostela en alle getuigen met ervaring, bezweren u om het gewicht van de rugzak strikt te beperken. Zo wordt er gesproken over een gouden regel die zegt dat uw rugzak voor de tocht naar Compostela ideaal 10 procent en maximaal 15 procent van uw eigen gewicht mag zijn. Voor mij zijn er dan twee keuzes: ofwel snel 10 à 15 kilo bijkomen ofwel drastisch snoeien in mijn bagage. Ik hou het dus wel bij de laatste mogelijkheid, want voor de eerste faal ik al mijn ganse leven! Bij alles wat ik aangekocht heb voor deze tocht was het (laag) gewicht de doorslaggevende factor. Soms heb ik dan wel eens moeten slikken als ik de 'bijhorende' prijs zag, maar ik had geen keuze! 'The proof of the pudding is in the eating' en vandaag was het dan zo ver! Na eerst wat geaarzel heb ik toch de rugzak genomen en alles wat er naar mijn mening (en volgens de 'lijstjes' door ervaringsdeskundigen samengesteld) in moest, naast elkaar op bed gelegd. Dan ben ik beginnen vullen, niet oordeelkundig zo blijkt, want hoe krijg je er op het eind nog een gevulde 'camelbak' in? Enfin, dat laatste was nu niet direct aan de orde, want tot mijn eigen verbazing ging alle bagage er in! Of toch bijna, want de 'camelbak' was nog niet gevuld en een lunchpakket had ik ook niet klaar gemaakt. Ook de tandenborstel, tandpasta, stuk Marseillezeep en enkele pilletjes (uit voorzorg) ontbraken nog. Zo te zien kan dit ook geen probleem vormen. En dan naar de weegschaal! Deze wees onverbiddelijk 7,5 kilogram aan. Nu weet ik een beetje hoe vele vrouwen zich voelen als ze de stap op de weegschaal wagen. Het gewicht van de rugzak overstijgt dus het ideale maar blijft wel beneden het maximale. Oef!
Er zijn vele mogelijkheden om tot in St Jean te geraken. Er was ooit een voorstel om ons tot daar te brengen met de auto, hetgeen we met zeer grote dank aanvaardden, doch door onvoorziene omstandigheden kan dit niet doorgaan. Dan maar beginnen zoeken op het 'net' en daar werden ons ook verschillende mogelijkheden aangeboden. De goedkoopste (op 't eerste zicht) en de meest voor de hand liggende was met het vliegtuig van Charleroi tot Biarritz en daarna met de trein van Bayonne naar St Jean. Vandaag heb ik dan maar de tickets besteld bij Ryanair. Nu rekenen we op Hugo om ons naar Charleroi te voeren!
In St Michel, een dorpje ongeveer 4 km voorbij St Jean Pied de Port, hebben we een kamer gereserveerd om de eerste nacht door te brengen. Op zondag 1 september kunnen we dan van daaruit vertrekken.
Er staat wel degelijk "jullie" want ik ga niet alleen. Tenminste, ik vertrek niet alleen. Hoe "we" zullen aankomen is ons totaal onbekend, de doelstelling is en blijft echter dat we samen Compostela bereiken. Pat, mijn companero, is diegene die mij vergezellen zal. Hij is trouwens de "aanstoker" van "onze" camino. Vorig jaar, tijdens onze motoreis, vertelden de hospitaleros in Los Arcos ons dat we vooral ons eigen tempo moesten lopen. Dat we niet steeds naast elkaar gingen lopen, mocht geen probleem zijn want we zouden toch van elkaar weten dat we 'samen op stap zijn' ook al lopen we soms kilometers van elkaar verwijderd. Toch al één troostende gedachte. Waarschijnlijk weten zij wel dat er meerdere van deze 'troostende gedachten' zullen nodig zijn om te slagen.
"We" vertrekken dus van uit St Jean Pied de Port, dit is de Franse kant van de Pyreneeën. We volgen integraal de Camino Frances, één van de vele wegen naar Santiago de Compostela, maar wel de oudste en meest bekende en daaruit volgend ook de drukst begane.
We hebben dan nog 777 km te gaan. Volgens de Michelingids zou dit moeten kunnen in 34 dagen. We zullen wel zien. Enige zekerheid is, dat Pat op 10 oktober terug op 't werk moet zijn. Het stappen begint op 1 september. Courage.
Tja, wie zal het zeggen! De één zegt dit de ander dat; op 1 september zullen we het weten.
Nochtans willen we niets aan het toeval overlaten.
Sinds die ene vraag in de Eifel (na ettelijke Eifelgeisten) "Ik zoek iemand om mee te gaan naar Compostela", laat Jacob mij niet meer los. Het voorstel om eerst eens per moto op verkenning te gaan werd ingewilligd en is ondertussen reeds een jaar voorbij. Dit heeft de goesting om het te voet te proberen nog meer aangewakkerd.
Stapschoenen waren de eerste aankoop en ja, ze zijn reeds goed ingelopen. Goede raad bij de aankoop van de vele "accessoires" ontbraken niet en werden allen (min of meer) in acht genomen. Vooral de kledij werd reeds meerdere keren uitgetest en blijkt zijn beloftes waar te maken qua gebruikscomfort. Het enige wat nu nog rest is het vullen van de rugzak. Geen sinecure, want het gewicht moet strikt in acht genomen worden. Er zal dus moeten geschift, gewikt en gewogen (letterlijk) worden.
) maar des te meer voor de inhoud van de rugzak. Alle lectuur over pelgrimage naar Compostela en alle getuigen met ervaring, bezweren u om het gewicht van de rugzak strikt te beperken. Zo wordt er gesproken over een gouden regel die zegt dat uw rugzak voor de tocht naar Compostela ideaal 10 procent en maximaal 15 procent van uw eigen gewicht mag zijn. Voor mij zijn er dan twee keuzes: ofwel snel 10 à 15 kilo bijkomen ofwel drastisch snoeien in mijn bagage. Ik hou het dus wel bij de laatste mogelijkheid, want voor de eerste faal ik al mijn ganse leven!
Er staat wel degelijk "jullie" want ik ga niet alleen. Tenminste, ik vertrek niet alleen. Hoe "we" zullen aankomen is ons totaal onbekend, de doelstelling is en blijft echter dat we samen Compostela bereiken. Pat, mijn companero, is diegene die mij vergezellen zal. Hij is trouwens de "aanstoker" van "onze" camino. Vorig jaar, tijdens onze motoreis, vertelden de hospitaleros in Los Arcos ons dat we vooral ons eigen tempo moesten lopen. Dat we niet steeds naast elkaar gingen lopen, mocht geen probleem zijn want we zouden toch van elkaar weten dat we 'samen op stap zijn' ook al lopen we soms kilometers van elkaar verwijderd. Toch al één troostende gedachte. Waarschijnlijk weten zij wel dat er meerdere van deze 'troostende gedachten' zullen nodig zijn om te slagen.
