Donderdag 12 september Santo Domingo de la Calzada - Belorado
Om 7u gestart met stappen. Tegen dat we uit stad waren begon het al lichtjes te klaren, dus geen lampje nodig. Na een paar honderd meter kreeg ik al wat steken in mijn zij en daarna steken in mijn rug, onder mijn schouderblad. Dat begon dus goed. De voorbije dagen was het eten wel heel vettig en dat wreekt zich dus op de lever! Voeg daarbij dat bij elke pelgrimsmenu gratis wijn wordt geserveerd, of chloorwater van de kraan. Juist, de keuze is dan snel gemaakt. Die alcohol is ook al slecht voor de lever, het was dus afzien de eerste 6,5 km, want stopten we even voor ons ontbijt. Pat zag al even veel af als ik of misschien zelfs nog meer, want zijn blaren zijn blijkbaar al "uitgezaaid". Gelukkig hadden we al gereserveerd in een albergue, zodat we op tijd eens konden rusten en nieuwe pleisters leggen op de blaren. Toch zijn we hier op de normale tijd geraakt, dus hebben we wel flink doorgestapt ondanks onze miserie.
Onderweg zagen wij het landschap zo veranderen van de rode aarde in Rioja naar de witte grond met immense korenvelden van Burgos. We stapten ook de grens over van Castilië en León.
Onze was zit alweer in de machine en na 2 uren zou hij gewassen moeten zijn. Die Spaanse machines! En dat is dan nog het kortste programma!
Ondertussen is de lever al wat bekomen en ik eet alleen nog pasta met mineraalwater, ik zweer het!
woensdag 11 september Azofra - Santo Domingo de la Calzada
Een korte etappe vandaag (15 km), maar 't was eens nodig, al was het maar om al dat vuil van gisteren te verteren. Deze keer geen stress en opgejaagd gedoe, we hadden een kamer gereserveerd in een hotel. Wij kenden het nog van vorig jaar toen we met de moto geweest zijn, en het meisje aan de receptie ons ook. Wat een luxe om eens in een proper bad te gaan. Geen gewring in smalle gangskes tussen stapelbedden. Afdrogen met een verse sponshanddoek, gewone dingen die nu plots luxe worden. Deze middag hebben we ook reeds onze hoofdmaaltijd genomen, om vanavond beter te kunnen slapen. Geen pelgrimsmenu maar lamskoteletjes en 'Rioja'soep als voorgerecht, lekkerrrr! Dan nog een chocoladetaartje voor mij Manchegokaas voor Patrick; een pelgrim mag zich ook wel eens verwennen.
Daarna zijn we de kathedraal gaan bezoeken. Voor pelgrims was de entree 3 euro. Wat wij daar allemaal gezien hebben grenst aan het ongelooflijke. Ik dacht dat niets mij nog Kon verbazen, maar nu stond ik werkelijk perplex. Wat een rijkdom aan kunstwerken en zoveel! Ik heb massa's foto's genomen, ik probeer er toch enkele van door te sturen. Excuus voor de kwaliteit, we mochten geen flits gebruiken.
Onze voeten en knieën en heupen en rug en schouders staan onder zware druk van de rugzak, en morgen moeten we in Belorado zijn. We hebben dus 2 bedden gereserveerd in een privé albergue zodat we morgen ontspannen kunnen stappen.
Het landschap is ook aan het veranderen, de wijnstreek is voorbij en we komen stilaan in de graan streek van Burgos.
We staan hier ook telkens verbaasd over de prijzen als we boodschappen doen, ons rantsoen voor eten en drinken voor beiden samen kost 5 euro!
Tot morgen.
De pelgrimsmenu heeft gesmaakt, de lekkerste tot nu toe. Waar vind je nog een 3-gangen menu voor 10 euro inclusief wijn? En alles vers bereid!
Goed geslapen (dank u oordopjes), zo goed zelfs dat we de wekker niet gehoord hebben en we een uur later dan gewoonlijk vertrokken zijn. Het was aangenaam wandelen tussen de wijngaarden en alles oranje gekleurd door de zonsopgang. We liepen ook bijna alleen en alles was zo stil en rustig. Een pelgrim kan dan toch eens genieten!
In Najera hebben we wat gegeten (onze picknick) en dan rustig verder tot Azofra. Ondertussen liep een jong Amerikaans koppeltje ons voorbij, waarvan wij dachten dat zij reeds lang veel verder zaten. Zij had blijkbaar wat last van haar arm. Zo waren wij weer getroost dat ook de jeugd hier afziet. Het zijn wel sympathieke mensen, we hebben al twee keer bij elkaar geslapen. Ja, gisteren heb ik voor het eerst met een Finse geslapen!
Gaat het dan zo goed? Awel, mijn knieën geven me de laatste dagen af en toe een prik om te zeggen: "Die rugzak weegt veel te zwaar!". En gelijk hebben ze, ik raak dat gewicht op mijn rug nooit gewoon! Ook mijn rug protesteert af en toe. Doch mijn knieën, dat verontrust mij (artrose nietwaar).
De albergue waar we nu slapen leek op het eerste gezicht de max. We slapen allemaal in aparte kamers per twee (wat een luxe), maar de douches en toiletten tarten alle verbeelding qua vuil en smerigheid. Pat durft zich hier niet douchen met zijn Open blaren, wegens gevaar op infecties, en gelijk heeft hij. Zo is het overal wat, dat is de camino.
Logroño voelt aan als een marginale stad, vele gebouwen staan leeg of zijn slecht onderhouden. Ook het volk dat hier rondloopt versterkt dat gevoel nog. Nochtans hebben we hier bijzonder lekkere tapas gegeten. Het was hier trouwens de ene tapasbar naast de andere, en ze probeerden mekaar de loef af te steken in originaliteit, versheid en smaak. En die Rioja wijn, zo lekker en spotgoedkoop.
Deze ochtend was het weer geroefel met de rugzakken, snel een restje van gisteren als ontbijt, naar het toilet zonder papier, enfin een albergue om snel te vergeten. Het was nog pikkedonker als we vertrokken, maar gelukkig zijn in 't stad de straten wel verlicht. Het duurde lang eer we Logroño volledig uit waren en de wijngaarden zijn hier ook bijlange niet zo aardig als in Frankrijk.
Onderweg zagen we weer enkele bekenden van vorige dagen, maar meer dan een korte babbel Kon er niet af. Na de "turigrinos" (zijn we eindelijk kwijt) zitten we nu terug volop in de 'meute'. Natuurlijk zijn we daar ook een deel van, maar het gevolg is dat het een wedloop wordt om een bed te vinden. Gelukkig liep iedereen voorbij het dorpje waar wij wilden logeren (Ventosa) en zo hadden we nog een bed in de mooiste albergue tot nu toe. We moesten wel een uur buiten wachten in de zon tot hij Open ging.
Nu is onze was gedaan, hebben we al een biertje gedronken hebben we ons gedoucht, en zijn we nu klaar om om 18h00 het pelgrimsmenu te gaan eten in het plaatselijke (en enige) restaurant.
We zitten dus nog steeds goed op schema en we zien het goed zitten. Ook Pat zijn blaar is aan de beterhand, alhoewel hij er twee bij heeft op zijn tenen!
Torres del Rio zal Pat niet vlug vergeten. Als de Spanjaarden feest vieren dan doen ze dat uitbundig! Van. 1h00 tot 5h00, jawel midden de nacht was er bal populair met heel luide muziek. Nog maar eens hebben mijn oordopjes fantastisch werk gedaan en heb ik geslapen tot 5h00. Pat echter heeft de ganse nacht geen oog dicht gedaan! En hij was niet alleen. Dus ongenoegen bij iedereen zonder oordopjes. Om 5h30 op, geen ontbijt, en op de koop toe was het aan het regenen. We vertrekken dan maar in 't pikkedonker en met regenkledij. Na 3 "kamelenbulten" begon het klaar te worden en de regen was ook over. Ondanks de koelte was het toch zweten. Alweer werden we beloond met een prachtig landschap en die stilte......
Uiteindelijk in Viana hebben we wat gegeten en dan verder naar Logroño dat we al de ganse tijd in de verte zagen liggen. We waren de eersten in de albergue maar moesten wel nog een halfuur wachten tot hij Open ging. Ondertussen stond er al een ganse file te wachten.
Logroño is niet zo mooi, maar wat een lekkere tapas hebben ze hier en die Rioja wijn mmmmmmm. We hebben onszelf maar eens verwend en schrokken toen we de rekening kregen, 10 euro voor ons beiden samen! Nu nog eten zoeken voor vanavond en zorgen dat we op tijd binnen zijn, want het sluit om 22h00.
Hopelijk tot morgen.
Gisteren lekker gegeten (alweer!) en goed geslapen, de twee voornaamste bezorgdheden van een pelgrim! Aan de bar, met een lokaal wijntje, wat gepraat met een Hollander, die ons alweer zo een ongelooflijk caminoverhaal vertelde. Een iers meisje, we hebben ze ook al een paar keer tegen gekomen, loopt de camino omdat ze wil vermageren! Gelukkig is er ook dat ander Ierse meisje die vandaag achter ons liep en die we hoorden zingen van 500m ver. We liepen trouwens door een prachtig landschap en rustig en stil, dat kunt ge u bij ons niet meer voorstellen. Dus toch wel genieten!
Pat zijn blaar was blijkbaar niet verslechterd en we kwamen overeen om na 20 km reeds te stoppen, zodat de genezing wat meer tijd kreeg. We slapen nu in Torres del Rio, in een privé albergue met restaurant. Zopas hebben ze hier verse paëlla klaar gemaakt, lekkerrrr!
Misschien straks wel een nadeel, het is hier vandaag dorpsfeest en die Spanjaarden kennen wel iets van lawaai maken!
Weten jullie trouwens ook dat we onze eerste 100 km al vlot voorbij zijn!
De ganse dag een beetje spanning om reden dat we niet wisten of er wel plaats zou zijn in de albergue die we wenste. Koffiemachine kapot en geen automaat met water, dus direct op stap naar het volgende dorp. Na 300 m vonden we al wat we nodig hadden en dat moet je niet aarzelen. In Lizzara/Estella kochten we een broodje met Serrano ham, voor geen geld. Het pad lag er vandaag toch wel wat beter bij en na het onweer van voorbije nacht was het ook iets frisser. Terug een steile klim op het einde en nog 2 bedden in een splinternieuwe albergua in Villamayor, en we zijn weer eens content dat we het gehaald hebben. Onze was in de machine gestoken en na een uurtje os hij droog, wat een luxe en we zullen morgen weer eens fris ruiken!
A propos, de oordopjes doen wonderen en samen met de wandel stokken zijn ZE onmisbaar. Onze beste aankoop!
De pelgrims groeten jullie.
Nawoordje.
Wij danken iedereen voor de leuke en bemoedigende reacties, maar ik kan niet naar iedereen antwoorden. Heb al eens geprobeerd om met 2 pinkjes zo een epistel te schrijven als dit?
Op de camino hoor je veel uitzonderlijke verhalen. Gisteren was het raak. Aan tafel voor het avondeten zat er naast mij een Schots meisje van Edinburgh. Eigenlijk vraag ik dat nooit, maar nu om ik weet niet welke reden vroeg ik toch waarom een jong meisje uit het noorden naar hier kwam voor de camino. Ze antwoordde spontaan dat ze dit deed samen met haar vriend om hun relatie eens te testen (????). Onmiddellijk voegde ze er aan toe dat die relatie gisteren op de klippen gelopen was. Hij had onderweg een brief achtergelaten met de boodschap dat hun relatie gedaan is. Ze lopen dus samen dezelfde weg met een paar kilometer daartussen.
Tja, dan zit je daar met je mond vol tanden! En daarna zegt ze:"Oh, what a nice shirt you wear!". Dan moet je weten dag die uit H&M komt aan 10 !
Wat gaan we hier nog allemaal beleven!
Gisteravond lekker gegeten en als voorgerecht spaghetti, eindelijk wat koolhydraten binnen. Ik voelde me de voorbije dagen duidelijk verzwakken wegens te weinig voedzaam eten. Vandaag zijn we vroeg (nou ja, 7h30 is niet vroeg genoeg hier) vertrokken met het doel de grote.hitte te ontwijken en om nog een bed te vinden. Dat is dus gelukt, en we slapen nu in Lorca, een piepklein bergdorpje. De slaapplaats is proper en niet te warm en we kunnen ons douchen en een wasje doen. Dat is nu wel elke dag nodig want de zon Brandt genadeloos. Zopas heb ik een foto genomen van een thermometer, die weliswaar in de zon hing, maar wij moeten ook in de volle zon lopen, en die gaf 45 graden aan om 17h00!
Het was weer steeds klimmen en dalen en dat over paden die elke verbeelding tarten. We denken dat het een grote sadist moet geweest zijn die dit heeft aangelegd. Pat ziet nog steeds af van zijn blaar op de hiel, maar hij bijt op zijn tanden.
De Fransman van gisteren in Pamplona hebben we teruggezien en nu vanavond ook veel mensen die gisteren bij ons sliepen. Zo ook een Duits koppel, maar de vrouw is een Hollandse, en we hebben er reeds interessante gesprekken mee gehad. In zoverre dat we elkaars e-mail adres al hebben uitgewisseld.
Nog iets over de "turigrinos" zoals ze hier genoemd worden, je weet wel de pelgrims per bus, die ons vandaag weer liepen te ambeteren. We zijn overeen gekomen dat we ons niet meer gaan ergeren, het is elk zijn camino en elk moet het voor zich uitmaken, in het leven is het ook zo.
We stellen het voor de rest goed (nee geen last van mijn rug of artrose) en we zijn vol goede moed, ook al is het echt lastig.
Ja, ondertussen besef ik ten volle waar ik mee bezig ben!��
De Pyreneeën waren lastig, maar zeer mooi en met een fris windje. Gisteren en vandaag waren lastiger, vooral door de hitte.
Het is hier geen genieten, maar afzien.
Ze zetten hier bussen toeristen af, die zonder rugzak een eindje lopen en constant lopen te kletsen, tot grote ergernis van de overige pelgrims. Zo was ik vandaag even geraakt toen een plaatselijke vrouw niet sprak tegen de 'toeristen' maar ons wel een"Buen camino" wenste.
De pelgrims hebben Hier spontaan goede contacten met elkaar.
Eindelijk weer eens internet en dus weer wat nieuws van de pelgrims. Dinsdag was wel een moeilijke dag. Het klimmen en dalen was even lastig als in de Pyreneeën, en dat bij 30 graden! In Zubiri was alles volzet, ook privé slaping. Dan maar naar volgende dorp, 8 km verder, ook alles volzet! Ondertussen was het al 4 uur en de hospitalero zei dat ook in de volgende albergue (10km verder) ook alles volzet was. Hij vond het niet verantwoord om in die hitte nog verder te gaan en belde ons een taxi. Wij zeiden geen nee! We hebben uiteindelijk goed geslapen en wat gegeten in Trinidad de Arre en wat inkopen gedaan voor 's anderendaags. Ondertussen groeien Pat zijn blaren, pijnlijk!
Woensdag 4
We zijn wat vroeger vertrokken dan anders, om 7u waren we op stap. Door Pamplona ging het vlot en kochten we wat fruit voor de lunch. Pat was niet gerust in zijn blaren en eens buiten Pamplona werden ZE nog eens verzorgd. Dan moesten we Alto del Perdon over, dat is waar die ijzeren peetjes staan. Het was zeer lastig, vooral ook door de hitte. De afdaling was al even lastig, steil en vol grote losse keien. We vonden gelukkig nu wel een bed in de eerste albergue die we in gedachten hadden. We zitten nu in Uterga. Er is hier ook een bar en restaurant, dus we zijn gezet! Nu nog eens kijken waar we ons wasje kunnen doen, want bij die hitte is dat elke dag nodig. Groetjes van 2 vermoeide maar tevreden pelgrims.
Na een gode nachtrust en lekker ontbijt, te voet (natuurlijk) van St Michel naar St Jean Pied de Port. Eerst om onze stempel en dan wat rondkuieren in het stadje, en na de lunch (schaapskoteletjes voor de één en Bayonnehesp voor de ander) vertrokken we naar Orisson. Het was een pittige klim, waaraan sommigen zich toch wel aan mispakten, Wij kwamen behouden aan, ook al had Pat reeds zijn eerste blaar. De kamer van 6 viel mee, en na een douche en aperitief op het terras met uniek uitzicht, kregen we een lekkere maaltijd. Onze kamergenoten (4 fransen) wilden persé het raam dicht en begonnen daarna aan het snurken, scheten laten en om beurt naar het toilet lopen. Resultaat: eerste slapeloze nacht en de was niet droog.
Maandag 2 september
´s Morgens vroeg vertrokken naar Roncevalles, de andere kant van de Pyreneeën. Het was zweten en zwoegen, kraken en piepen, gezucht en geklaag, maar we zijn er geraakt. Vooral de afdaling door het bos (die ons afgeraden was wegens te gevaarlijk) deed pijn. Waarom we dat toch gedaan hebben? Iedereen nam deze weg en we wilden ons natuurlijk niet laten kennen! We zijn beiden toch al een beetje fier dat we dit gehaald hebben! Nu hebben we weer een mooi bedje gekregen naast twee zweedse dames en als pelgrimsmenu was er verse forel met frietjes en wijn a volonté, mij hoor je niet klagen. De sfeer onder de pelgrims is ook zeer gezellig, na 2 dagen is het of iedereen reeds iedereen kent! We zijn dus vol goede moed voor de volgende dagen. Salut, totdat ik nog eens internetverbinding heb!
