Een korte etappe van 20km zodat we tegen de middag in het hotel in Léon waren. Na één uur stappen al enkele dagen pijn in de rug, net onder het schouderblad. Eventjes rusten, banaan eten, drinken en muesli bar en dan langzaam verder en het gaat telkens over.
Deze middag al lekker wat gegeten en een klein tochtje door de stad, met zijn vele gezellige straatjes. Van vorig jaar wisten we hier nog een goed restaurant en we hebben daar al gereserveerd.
Het hotel is echt de max, zeker na alles wat we tot nu toe hebben meegemaakt. Het is een oud klooster dat aan de ene kant ingericht is als albergue, en aan de andere kant als drie sterren hotel. Wat een luxe voor slechts 60 per kamer! En dat midden in een toeristische stad. Enfin, het mag wel eens meezitten ook hé.
Eens voorbij Astorga begint dan weer het klimmen en dalen, met als toppunt O Cebreiro, een klim van 700m. De moraal zal goed moeten zijn! En daar gaan we nu voor zorgen sé.
vrijdag 20 september van Bercianos del real Camino tot Mansilla de las Mulas
Pffff, we zijn beiden uitgeteld. We dachten dat 27km ons niet Kon deren, maar jawel dus. Vorige nacht heb ik ook niet te best geslapen. Mijn bovenbuur, een Amerikaans kieken, lag constant te draaien en te keren en ik dus telkens meewiebelen. Nu loop ik nog vol met beten van bedwantsen (punaises), de sfeer is dus beneden peil. Vandaag vond ik het ook de meest vervelende tocht tot nu. Gedurende 21km niets te zien en één lange rechte baan. Zo duren de kilometers eeuwen! Ik probeer straks een filmpje door te sturen ter illustratie.
De albergue is ook al niet in staat om ons op te vrolijken en het eten al helemaal niet!
We kijken dus hoopvol uit naar morgen, in Leon. Daar hebben we weer een hotel geboekt en hopelijk vinden we daar een restaurant met echt lekker en voedzaam eten.
Mijn rechterknie begint serieus te protesteren en Pat heeft last van een teennagel die vermoedelijk aan het uitgroeien is. Dat is dus de camino, met goede en minder goeie dagen.
Donderdag 19 september van Terradillos de los Templarios naar Bercianos del Real Camino
Jawadde, zijn dat lange namen van dorpen hier! De naam is groter dan het dorp zelve! Behalve 2 albergues is hier niets, totaal niets. Oja, ook nog 3 honden en een geit! Onderweg is het ook nog steeds van 't zelfde, droge graanstoppels en zonne bloemen om bij te wenen. Alhoewel, zo droog is het hier ook niet, onderweg zagen we meerdere natuurlijke waterbronnetjes. Halfweg passeerden we door Sahagun, een redelijk stadje met vooral een gezellig terras, lekkere koeken(versgebakken) en een vriendelijke bediening. Begrijpelijk dat het op één twee drie vol zat met pelgrims. Het was trouwens ook de enige plek waar je Kon ontbijten en lunchen gelijktijdig, want op de ganse weg van alweer 24km was er niks. De albergue waar we nu zitten is een boerderij midden in het dorp met een wirwar aan kleine straatjes waar een kat haar jongen niet zou terugvinden. Er is één douche en wc voor 8 man. Dat wordt hier weer file morgenvroeg!
A propos, over halfweg gesproken, weten jullie dat we reeds flink over halfweg zijn! En die zon blijft hier maar schijnen. Daar zijn we natuurlijk niet rouwig om, we zorgen wel dat we Ten laatste om 13u ter plekke zijn, anders wordt het ondraaglijk. Vroeg opstaan hé, voor zonsopgang vertrekken, dat doen we! ZE zouden ons dat thuis eens moeten vragen!
woensdag 18 september Carrion de los Condes naar Terradillos de los Templarios
Geen wifi vandaag, alleen een betalende computer die zooooo traag is dat een paar zinnetjes al een fortuin kosten. Ik zal dus kort zijn vandaag, en er zullen ook geen foto·s zijn want die moeten via mijn smartphone geladen worden. het was vandaag één lange rechte weg, 18 km lang, midden de velden en niets van bewoning in de wijde omtrek. Daarna nog 9 km langs de baan. We voelen ons beiden nog zeer goed, in die mate zelfs dat we voor zaterdag een kamer geboekt hebben in een hotel in Leon. Deze avond een interessant gesprek gehd met een Duitser die ook op onze kamer slaapt. Einde bericht want het geld is op! Slaapwel!
dinsdag 17 september van Boadilla del Camino tot Carrion de los Condes
Gisterenavond stond de man met de hamer voor mij klaar, bonke en de wraak van de voorbije etappes sloeg toe. Midden in de nacht werd ik wakker en ik dacht "Laat mij alstublieft nog wat slapen want ik ben nog zo moe". Gelukkig was dit het geval, maar als Pat mij om kwart voor zes wakker maakte was ik nog ver van uitgerust. We zijn dan maar beginnen stappen ('t was toen al kwart voor zeven) en gaandeweg verbeterde het wel. In Fromista werd wat gedronken en natuurlijk moesten we nog een foto hebben van de prachtige romaanse kerk. Ook een Poolse wielerpelgrim vroeg mij om een foto van hem en de kerk te maken, onbegrijpelijk dat de meesten hier zo maar voorbij lopen. Voor de rest is de ganse etappe wel zeer eentonig. We lopen nog steeds door de Meseta met zijn onmetelijke graanvelden (het zijn ondertussen droge stoppels) en bovendien lopen we vlak naast de kaarsrechte baan. Gelukkig is er weinig verkeer, om het kwartier een auto kan je moeilijk vervelend noemen. Pat gaat ondertussen voor het eerst zonder klevers en zwachtels om zijn voeten en tenen en dat lukt best. Het vervelendste vandaag is wel de kaarsrechte weg waar aan de kilometers geen eind lijkt te komen. We zijn nog net op tijd in Carrion vooraleer de zon begint te branden (reden waarom we zo vroeg vertrokken zijn) en we vinden onderdak bij de zusters Clarissen. Alhoewel alles hier uit een vorige eeuw lijkt te stammen kent de properheid geen gelijke. En wat een efficiëntie en professionalisme! Dit had ik nooit verwacht bij nonnekes. Voor het eerst vinden we voldoende stopkontakten op de kamer zodat iedereen zijn gsm etc kan opladen. Er zijn voldoende en propere douches waar nu zelfs een stoel is om je kleren op te leggen. De toiletten hebben hier voldoende toiletpaper en je moet er hier niet dwars gaan opzitten wegens plaatsgebrek. De wasplaats is eveneens professioneel en er zijn voldoende waslijnen, zowel in volle zon als onder een afdak voor schaduw of bij regen. Neen, er is hier geen regen, wel een stralende zon bij 25 graden en af en toe een verfrissend briesje, ideaal stapweer dus. Aangezien we hier redelijk vroeg waren (toch wel weer 25 km afgehaspeld hoor) zijn we deze middag al een menu gaan eten zodat we vanavond enkel nog een kleinigheid moeten eten vooraleer te gaan slapen. Als alles zo verder loopt, kunnen we zaterdag al in Leon zijn, wat 2 dagen vroeger is dan gepland. Nous etions fo o o ormidable! Weeral! Groeten van de vrolijke pelgrims en nogmaals bedankt voor de vele aanmoedigingen.
maandag 16 september van Hontanas tot Boadilla del Camino
Goed en rustig geslapen, zoals iedereen blijkbaar in onze kamer. Vanaf 6 uur konden we al een ontbijt krijgen in de albergue (El Puntido), wat een service! En een snelle bediening en lekker en goedkoop! Dat waren we de laatste dagen niet meer gewoon. Ook gisteravond hebben we lekker vers gegeten. Om 7u waren we aan het stappen in volle natuur en stilte, dat deed deugd. We zijn niet veel dorpjes gepasseerd vandaag. Het belangrijkste was wel Castrojeriz met daarna een pittige klim. Het uitzicht boven was de moeite waard. We zitten nu wel volop in de Meseta, graanvelden zover het oog reikt. Op de middag begon de zon genadeloos te steken alhoewel maximum 23 graden voorspeld waren. De albergue in Boadilla (hebben jullie hier niet gegeten vorig jaar, Daniel, Hugo en Alain?) valt redelijk mee. De tuin is fantastisch, de bediening is snel en vriendelijk en eindelijk eens geen frieten! Er zijn hier wel te weinig douches en toiletten en ze zijn dan nogal primitief. Maar we klagen niet. De blaren zijn eindelijk aan het beteren en voor de rest zijn er niet teveel lichamelijke klachten. Toch weer 26 km gelopen vandaag en morgen nog eens 25. Zo gaat het goed vooruit.
Sorry voor het ontbreken van foto's de voorbije dagen. ZE zijn wel doorgestuurd maar ZE komen niet op de blog. Een beetje geduld, op zijn Spaans!
Er zijn nochtans mooie bij hoor! Lol, lol, lol oftewel hahahaha
Groeten
P.S. Zo lekker eten hier, mmmmm en vers en goedkoop, 9 euro!
Na wat slecht eten gisteren avond, waar we uren hebben moeten op zitten wachten, zijn we dus veel te laat gaan slapen. Om onze 30 km op tijd af te haspelen, moesten we om 6u30 starten. Dit is ons gelukt en we liepen lange tijd heel alleen. We hadden snel Burgos achter ons, niet zonder hulp van mijn gps als app in de smartphone, die ons al een paar keer gered heeft. Na een paar km langs spoorweg en drukke wegen (gelukkig niet te druk want zondag) liepen we terug in de rust en stilte van de natuur. We kwamen zowaar een kreeft tegen op onze weg!
De rust moest alweer wijken voor enkele zatte jongelingen, die al roepend en zwalpend naar huis trokken na een nachtje feesten. Het was toen al 9u ! Het aantal superzuiplappen groeide nog aan in het dorp zelf waar minstens nog een 50 man aan het nafuiven waren. Ondertussen waren enkele bewoners reeds de kots en ander vuil aan het wegspoelen van de straat.
Enfin, wij stappen gestaag verder en ver voor de deadline van 16u komen we in Hontanas aan. We hebben nu opeens een volledige dag voorsprong op ons schema! Nous etions formidable! Eens temeer!
Het dorpje waar we nu zijn liet wel echt lang op zich wachten. Normaal zie je in de verte al wat huizen of minstens een kerktoren, maar hier totaal niets. Dan opeens een bord met Hontanas 500m. En midden een vlakte met droge graanstoppels, zagen wij een put en daarin zat werkelijk het dorp in verscholen.
De albergue valt heel goed mee en dat voor 5 euro! En het avondeten voor 9 euro, juist, inclusief wijn!
Morgen proberen we nog maar eens 28 km, het gaat vooruit!
Het dorpje Agés was best gezellig. Natuurlijk zaten wij weer in minste albergue van de drie en op de koop toe dan nog de duurste ook. Wij hadden de indruk dat ze daar enkel op geld uit waren. We zijn dan maar gaan eten in de municipal, die tegen de gewoonte in de betere was. Het eten heeft gesmaakt, maar alweer die frieten! En steeds hetzelfde menu. Maar we klagen niet, de wijn (een ganse fles voor 2, in de prijs van 10 euro voor het menu, inbegrepen).
Om 5 uur begon de persoon boven mij (stapelbed) zich klaar te maken om te vertrekken, en dat resulteerde in een gewiebel waardoor ik niet meer Kon slapen. De enige wc met lavabo was continu bezet, het duurde dus lang vooraleer we konden vertrekken. Ik bestelde een ontbijt, een kop chocolade met wat brood en confituur, maar ze vergat het brood. En dat duurde en duurde ..... Amaai die Spanjaarden, die moeten veel geduld hebben.
Gelukkig hadden we een goedkoop hotelletje gereserveerd en moesten we ons dus niet opjagen. We hebben een paar uren samen gestapt met een Bulgaarse die we de vorige dagen ook al gezien hadden. Zij woonde nu in Hamburg maar had voordien ook nog anderhalf jaar in Antwerpen gewoond. Ze wilde zelfs samen met ons op de foto, mmmm!
De wegen lagen goed, behalve op de klim die we moesten verwerken, maar we moeten ons niet ontmoedigen. Het zocht op Burgos eens we boven waren, vegoedde veel. Het gaf moed omdat je het doel in de verte ziet, maar het duurde wel lang voor we in het centrum waren. Na het inchecken in het hotel (wat een meevaller, zo goedkoop en proper en vooral uiterst vriendelijke en behulpzame familie), en een bad en ons handwasje, ben ik naar het centrum teruggekeerd voor wat foto's. Wat een prachtige laan tot het centrum, en volop zon bij 25 graden. Gelukkig loop ik in de schaduw van platanen.
Vandaag hebben 25 km afgehaspeld en morgen doen we een tour de force en proberen we Hontanas te bereiken, 30 km verder. De albergue is al gereserveerd, maar we moeten er zeker voor 16h00 zijn, en nu heb ik het wel goed verstaan!
Pat maakt mij wakker en het is al iets over zessen, slapen die hier allemaal zo lang? Een beetje sojamelk en volkorenkoekjes als ontbijt (onze gezondheid nietwaar) vlug naar het toilet, en op stap. Vandaag moeten we 28 km afhaspelen met een flinke klim tussendoor van 400 m. De albergue had ik gisteren al gereserveerd, want met de huidige drukte op de camino is dit noodzakelijk. Als we met iemand praten onderweg (je komt regelmatig bekende gezichten tegen van vorige overnachtingen of restaurants) is het steevast hetzelfde onderwerp, de drukte! Komt daar nog bij dat ik geen Spaans ken en dat bij de reservatie ik dacht verstaan te hebben dat we vóór 2u moeten daar zijn of dat ZE anders onze bedden gingen verkopen aan anderen. Wij hebben dus we ganse dag een moordend tempo aangehouden. Gelukkig viel het weer mee, tussen 20 en 25 graden, maar 's morgensvroeg wel wat frisser.
Nous etions formidable (nog maar eens), we waren om kwart voor twee aan onze albergue! Bleek nu dat die pas Open ging om 2 uur! Ik moet dus dringend spaans leren! Het dorpje waar we nu logeren is best gezellig, en we komen al veel bekende gezichten tegen. Een Spaanse familie, vader moeder zoon en dochter, die gisteren bij ons in de kamer sliepen, zaten hier ook op een terras iets te drinken. En alhoewel we elkaars naam zelfs niet kennen werd er gezwaaid naar mekaar en gegroet, toch wel een hartelijke sfeer onder de pelgrims.
Morgen zijn we in Burgos, en hebben we voor alle zekerheid maar een hotelkamer geboekt. Goedkoop en niet ver van het centrum met de indrukwekkende kathedraal, maar slechter dan dat we al meegemaakt hebben kan moeilijk.
We blijven goed op schema en onze fysiek en humeur blijft goed.
Ben eens benieuwd wat er vanavond op het menu zal staan.
Het hangt mij werkelijk de keel uit, overal dat zelfde pelgrimsmenu. Het vlees allemaal zo oud en droog als de straat en overgoten met veel vet om het 'versgebakken' te doen lijken. En bij elke schotel zijn het frieten. Deze avond gingen we in het dorpje (Belorado) kijken voor een restaurant waar we eens iets anders konden eten. Tevergeefs zo bleek, ik ging vragen of we gewone patatten konden krijgen ipv die vette frieten, maar 'nada'! Geen wonder dat een mens ziek wordt. Trouwens gisteren was het eten uitzonderlijk lekker maar in de soep dreven grote betrokken vet. Lekker, dat wel, maar gezond?
Verleiding:
Om te bewijzen dat we wel degelijk op onze gezondheid letten, volgend verhaal. Net voor Los Arcos was een klein kruidenierswinkeltje. Wij daar binnen. Achter de toonbank was een rek vol de heerlijkste versgebakken koekjes. Wat een geur! De verleiding was enorm groot en ik heb lang staan twijfelen, maar ik zag dat ZE allemaal gevuld waren met een witte crème. Toen dacht ik aan Pierre die vorig jaar verleid werd door chocolade en de dag moest bekopen met krampen. Het werden dus geen koekjes. Ook geen bananen, want daarvoor waren we binnen gegaan, maar ze verkocht enkel lokaal fruit. De appels waren wel lekker.
