Het land van de eeuwige lente, de vele bomen, de bergen van het opspuitende water Een reis door Guatemala in 28 dagen ...
27-11-2006
LAGO DE ATITLAN 'I fell in love with San Pedro ...'
ZATERDAG 25/11/2006
Met de ochtendbus op weg naar het dorpje Panajachel, gelegen aan het prachtige Lago de Atitlan. Een drie uur durende rit door berg en dal, doorheen authentieke bergdorpjes. Langs de weg worden gevlochten kerststalletjes en kerstdecoratie verkocht. Nee, we ontkomen er hier niet aan ...
Het uitzicht bij het dalen stokt m'n adem ... Het meer is onbeschrijflijk spectaculair wondermooi !!! We nemen een motorbootje en gaan logeren in San Pedro de Laguna op 1610 m hoogte, één van de dorpjes rondom het meer. Er zijn hier enkele Spaanse scholen, en er logeren hier veel buitenlandse studenten, velen zijn hier ook blijven hangen en hebben zich hier gevestigd. Het ademt de sfeer uit van een bergdorp waar de tijd is blijven stilstaan, maar aan de steigers overheersen de restaurantjes en bars toegespitst op de bezoekers.
We kijken uit op het helderblauwe water, de immense bergen en de Indian Nose, de toppen van de berg tekenen de lijnen van een Indiaans gezicht. Terrasbouw kennen ze hier niet, de gewassen worden geplant steil naar boven op de rug van de bergen. Ze lijken omhuld door een donzig lappendeken in verschillende geel-, en groentinten.
ZONDAG 26/11/2006
Vroeg uit de veren, vanochtend vertrekken we naar de markt in Chichicastenango. We vertrekken met een volgeladen busje, m'n zetelleuning is kapot en ik leun de hele rit tegen Ann haar stoeltje. Iets verderop passeren we het eerste dorpje San Juan, en niet veel hogerop zien we nog de gevolgen van de orkaan die vorig jaar veel schade aangericht heeft. De wegen waren weggespoeld en zijn nog niet helemaal heraangelegd. Een twee uur durende rit door de bergen en we klimmen nog wat hoger. Tot ongeveer 2030 m.
Rond 10u00 arriveren we op de kleurrijke, overdrukke authentieke markt. Net een mierennest met alle kleuren van de regenboog. De Indiaanse vrouwen met hun traditionele klederdracht, de moeders die hun baby in een cocon dragen in bijpassend geweven textiel, en mannen uitgedost zoals Mexicaanse cowboys. Daartussen toeristen gewapend met hun fototoestel. Maar de fotogenieke Indianen zijn getraind en draaien als de bliksem hun rug naar de lens. Na veel gewring in het commerciele doolhof, duwtjes in de heupen door de schattige kleintjes die door hun moeders meegetrokken worden door de massa, gaan we 's middags even relaxen op een balkon met uizicht op de drukte. De dorst slaat alweer toe en we genieten van een liquado de lemon. Dit na een hopeloze bestelling bij twee kleintjes aan een karretje, het meisje sneed de appelsienen in partjes, en het jongetje perste het sap met een handpers, na enkele minuutjes was één van de bekertjes nog geen 1/3 vol en waren zijn schoentjes doorweekt van het sap en de pulp ... We stonden hulpeloos toe te kijken.
Iets buiten het centrum stappen we naar het kerkhof. Vanop afstand lijkt het Disneyland wel, de graftombes zijn geschilderd in allerlei patelkleuren en contrateren mooi met de helderblauwe lucht en de groene beplanting.
Terug op het balkon zijn we getuige van een processie van een religieus soort 'Maya' broederschap. Waarna we terug vertrekken in het krakkemikkelige busje richting San Pedro. Een vermoeiende rit van twee uur met Spaanse hits en tussenin ... verrassend : The Editors ! Vreemde combinatie maar Lieve en ik zijn meteen alert ;-)
MAANDAG 27/11/2006
Gisteren zijn we onze paarden vergeten regelen, dus gaan we tijdig ontbijten in de hoop onze rit toch vandaag te kunnen doen. Na m'n minder fortuinlijk 'paard'avontuur, een rit door de Nilgiri Hills in India, zit ik tegen alle verwachtingen in terug op een paard. Onze gids, Pedro, een populaire naam hier staat te wachten met drie paarden : Ann bestijgt de 'rosse', Lieve de 'zwarte', ik de 'schimmel' en Pedro zijn fiets ... Ongelooflijk ! We rijden het dorp uit richting 'San Juan de Laguna' op weg naar de hoog gelegen Indian Nose. The Indian Nose lijkt in profiel op een ruwe schets van een Maya afstammeling en ligt ten westen van San Pedro de Laguna.
De paarden doen een serieuze klim ! En Pedro fietst erachteraan, dat is pas sporten ! Het duurt toch een half uur vooraleer ik op m'n gemak zit. Langs de koffieplantages horen we 'hola' 'hola' uit alle richtingen, op 't eerste zicht niemand te bespeuren, maar tussen de koffiestruiken duiken wat gezichten op, de plukkers zitten onder het bladerdak schuilend voor de brandende middagzon. Boven op The Indian Nose genieten we van een spectaculair uitzicht over het prachtige meer, de vulkaan, en de bergen. Bij de afdaling nemen de paarden haarspeldbochten op dezelfde manier als de Formule1-piloten, gelukkig niet aan dezelfde snelheid ;-) De schimmel heeft iets aan de rechterhoef vermoed ik, de hoef lijkt versleten tot op het smeedwerk. Na meer dan tien uitschuivers staat hij bewonderenswaardig nog steeds op z'n vier poten. Ik heb hem proberen toefluisteren dat hij z'n poten beter moet opheffen, maar hij had er geen oren naar ... Na een rit van vijf uur rijden we San Pedro binnen.
Daarna 'Change of clothes' en we gaan op zoek naar de thermale baden : 'Los Thermales'. Via de entrada worden we naar beneden begeleid en belanden we in een afgezet stukje grasplein waar we wisselbaden kunnen nemen. Een zalig warm bad, opgewarmd door de zonnestralen, en een ijskoud bad. Tussen de omheining door zien we de rijzende bergen en het meer. Boven ons zweven een zeven-tal roofvogels. Na al onze helderblauwe dagen en heldere sterrenhemels wordt het nu wat bewolkt.
DINSDAG 28/11/2006
Vandaag vertrekken we met onze dagrugzak naar Playa Dorada, een wandeling langs het water waar dorpelingen in het meer baden en er de was doen. Tussen de maïsvelden en andere groentenplantages, klauterend over rotsblokken, keien, over het donkere zand en door het water. Vriendelijke boeren wijzen ons gedienstig de weg. Na een uur klimmen we naar een aarden, toegankelijke weg en na twintig minuten arriveren we aan het zwarte strand. Na een tijdje neemt de bewolking alsmaar toe en achter ons wordt het grijs dus kramen we wijselijk op. We klimmen naar het aarden pad en volgen de route terwijl er tientallen zwaluwen boven ons vliegen. Langs de kant van de weg wegen de koffieplukkers hun oogst. In het dorpje hinkelen meisjes in het stof, en de jongetjes spelen met pijl en boog, gemaakt van twijgjes en wat touw. Ondertussen zijn de vulkanen en de bergen bedolven onder de wolken, het wordt dreigend duister achter ons ...
Ons laatste ontbijt op de zonnige en gezellige patio van Hotel Spring, met achter ons een grote kerstboom en aan het plafond enorme kerstballen in drie kleuren. Ook al is het hier voor ons zalig lente-, zomerweer weliswaar met een frisse bergwind, we ontkomen hier niet aan de kerstdecoratie. De kerstverlichting en de reusachtige kerstbomen in de stad zijn gesponsord door 'Gallo', het biermerk van Guatemala ... De flesjes zijn hier dan ook in superformaten, 350 ml en literflessen ;-) Na de afrekening wilden we gepakt en gezakt te voet naar het busstation, tegen de goede raad van de hotelbediende in ... totdat hij ons kon overtuigen om een taxi te nemen aangezien de busstop kilometers verder te vinden is dan enkele maanden geleden ... Maar wij 'formly known as the walking girls' wilden eerst maar niet toegeven. Vandaag klimmen we met een kleurrijke locale 'Chicken Bus' nog enkele meters hoger naar het koloniale stadje Antigua. Drie gringo's tussen de locals en aan Spaanse shlagers geen gebrek. Bij het binnenrijden zien we in de verte al een vulkaan 'water spuiten', een soort stoomwolk die uit de krater te voorschijn komt. Het stadje is omgeven door drie vulkanen tussen de 3700 en 3900 meter hoog. De ligging tussen de drie vulkanen is magistraal ! Antigua is, volgens m'n reisgids ;-), één van de oudste en mooiste stadjes in Amerika. Ik word meteen opgezogen door de serene sfeer, de straten zijn aangelegd met kasseien, en de koloniale huizen met gevels in terracotta, okergeel en hier en daar wit, azulblauw en turkoois spreken tot de verbeelding. Om het karakter te behouden is hier geen uithangbord te bespeuren, zelfs Mc Donalds en Burger King zijn onherkenbaar ondergebracht in een koloniaal gebouw. De moed zakt vlug in de schoenen, tegen alle verwachtingen in, hebben we na meer dan een uur zoeken nog steeds geen hotel gevonden met een vrije kamer. Dat voorspelt niet veel goeds ... Ze verwachten morgen een aantal groepen, ook al is het laagseizoen, het wordt hier drukker dan verwacht. Afgepeigerd belanden we in 'La Sin Ventura'. Oef ! In de namiddag gaan we op verkenning, 's middag een 'Portuguese Garden Stew' op een van de patio's, met op de achtergrond de plaatselijke Omara Portuondo, waar ze ook trips boeken naar de Pacaya vulkaan. Na flink wat getwijfel toch de beklimming van de vulkaan gaan boeken, de laatste twee dagen loop ik een beetje op m'n ongemak door een beklemmend gevoel op m'n borstkas en duizeligheid, een ongekend gevoel, ik zal het maar op het hoogteverschil steken of aan de dosis malariatabletten wijten. 's Avonds gaan we naar Riki's Bar, the hippest bar in town ... Voor mij een caipirinha por favor !!! Zo denk ik aan m'n laatste weekends, en m'n 'lievelings'superbende, en btw de Hellekapelle moet niet onderdoen ;-) En plus een drankje vol vitamine C ;-) Op de enorme reclameborden voor bier staat volgende boodschap : "El consumo de esto producto causa serios daños a la salud". Denk daar maar eens over na, of toch liever niet. Ook hier staan de deuren wagewijd open, ondanks de frisse nachten, en zit iedereen met de jas aan. Het Happy Hour halen we niet, ons bed roept, de frisse berglucht haalt alle vermoeidheid naar boven, maar getroost, thuis is het intussen al 05u00
DONDERDAG 23/11/2006
Alweer op tijd uit de veren. Een gezond ritme, tegen 22u00 ons bed in en om 08u00 fris en monter een nieuwe dag tegemoet. Eerst een licht ontbijt buiten aan ons hotel, wat rondwandelen, genieten op het Plaza Central en inkopen gaan doen voor onze trip na de middag. 's Middags gaan we naar restaurant 'La Escudilla' een dagschotel nuttigen om er stevig op te staan voor binnen enkele uurtjes. Rond 14u00 worden we opgepikt door een typische gele Amerikaanse schoolbus, en nu op weg naar de voet van de actieve Pacaya vulkaan, 25km ten Zuid Oosten van Antigua. Jammergenoeg in een vrij grote groep en onder begeleiding om eventuele rovers te ontmoedigen. Veiligheid boven alles ... De rit duurt veel langer dan verwacht maar ik geniet van het prachtige bergachtige, vulkanisch maar groene landschap bezaaid met ontelbare naaldbomen en andere begroeiing. Boven ons laten de roofvogels zich meevoeren op de kracht van de bergwind, wachtend op een prooi. Aangekomen aan het startpunt, uitgerust met stevige bergschoenen, krachtvoer, voldoende vocht, fleece, Mexicaanse geweven trui met kap, en reeds zes kledinglaagjes aan tegen de kou, komen jongetjes leuren met wandelstokken en flashlights. Wie wil kan ook te paard naar boven. We starten in een dorpje, aan de voet van de Pacaya vulkaan (2552 m hoog), behorend tot het Nationaal Park, en de gids houdt er de tred in ... Afzien ! Na 1/3 van de afstand houden we even halt om uit te kijken over een prachtig meer, net op tijd want de duizeligheid neemt even duizelingwekkend toe. Toen de gids opnieuw vertrok na de woorden 'think positive', dacht ik aan de ademhalingsoefeningen van tijdens de yoga om m'n duizeligheid onder controle te houden. En gelukkig het werkte. Na een loodzware klim bereiken we het nog grassige platform waar de gure bergwind vrij spel heeft. Onze warme adem stoomt de kille hoogte in. Het is freezing cold, maar het uitzicht is onbeschrijfbaar, adembenemend !!! Van de groene ondergrond belanden we plots op verharde lava. Het ruikt er naar de sauna, en iets verderop kunnen we ons warmen aan smeulende stukken lava. Zalig, net haardvuurtjes. Ann is intussen op weg naar de gloeiend hete lavastroom. Het is het afzien meer dan waard, een ideaal plaatje, vuurrode lava die lichtjes boven de krater uitkomt, de ondergaande zon, het weidse uitzicht, rondom de andere vulkanen, een heldere sikkel en 'the dark side of the moon', innerlijke stilte en voldoening. Een onvergetelijke ervaring !!! De gloed van de zonsondergang blijft lange tijd, en ik kan blijven genieten, en zit met een gelukzalige glimlach het natuurwonder te aanschouwen. Maar na de rust en de overweldigende pracht volgt de afdaling in het donker. Onze flashlight leidt ons veilig naar beneden ...
VRIJDAG 24/11/2006
Ontbijt op onze favoriete patio, een spiegelei, gebakken bananen, tortilla's en een bruine pasta van bonen, geen zicht maar het smaakt. Daarna beginnen we terug aan een wandeling om onze spieren in form te houden. We stappen naar Cerro de la Cruz ten Noorden van Antigua met een prachtig uitzicht over de stad, en in het Zuiden de vulkaan Agua. Vroeger was deze heuvel een geliefkoosde plek voor overvallers maar de Policia Muncipal bieden gratis begeleiding aan. In de namiddag regelen we wat praktische zaken voor de rest van de reis. En laat ik mij hier, het zijn de laatste uurtjes, nog eens meevoeren door de sfeer. Het stadje ademt een internationaal karakter uit, en ondertussen leeft de bevolking op en rond het Plaza Central waar ik op een bankje in de zon m'n belevenissen neer pen. Overal de schattige schoenpoetsertjes, gezinnen, keuvelende oudjes, verliefde koppeltjes, nog even genieten van de laatste zonnestraaltjes voor de zon achter de vulkaan verdwijnt. Intussen zijn ze druk bezig de bomen te versieren met ... kerstverlichting. Geen ontkomen aan ...
Het is een heel gedoe om door de douane van Zaventem, Londen en Dallas te geraken, paperassen, extra controle's, schoenen uit en in Dallas worden ook de vingerafdrukken gecontroleerd, een oogscan, en een routineus kruisverhoor er bovenop. Na meer dan 25 uur eindelijk aangekomen op de luchthaven van Guatemala City rond 20u30. Ondertussen is het in ons belgenlandje alweer zeven uur later ! Eens buiten de luchthaven van Guatemala City, voel ik me een reus tussen al die kleine Indiaantjes die als ontvangstcomite staan te wachten op familie. De pick up dienst van ons hotel heeft ons in de steek gelaten dus na een half uur geduld nemen we een taxi richting Hotel Spring, een nalatigheid blijkt ... Maar doodmoe en tevreden over onze reusachtige kamer en dito bedden, ploffen we onze backpack neer, vlug verfrissen en we glijden onder de lakens.
DINSDAG 21/11/2006
Onze reis start op de 'Tierras Altas', Guatemala City ligt op 1500m hoogte. November en december zijn hier de wintermaanden, overdag is het zalig en zonnig, maar na zonsondergang wordt het gevoelig frisser ! De meeste reizigers bezoeken de hoofdstad niet, maar nu we de kans hebben brengen we hier toch een dag door en gaan wat cultuur opsnuiven in het Museo Nacional de Arquologia y Etnologia, voor we aan ons avontuur beginnen. We starten op het Plaza de la Constitution, vleien ons neer op de warme stenen en aanschouwen de dagdagelijkse bezigheden van de Guatemalteekse stedelingen, tussen wel duizend kirrende duiven. Indiaanse vrouwen gehuld in allerlei kleurrijke gewaden brengen hier hun geweven kunstwerkjes aan de man. Kleine jongetjes poetsen met de blote handen, tot bloedens toe, schoenen tot ze fonkelen in het zonlicht. Voor we ons in het museum begeven, wagen we ons 's middags aan een eetstalletje en settelen ons tussen de locale bevolking, peuzelend aan een tortilla gevuld met vlees, kool, zure room en verrukkelijke guacamole ! We likken onze vingers letterlijk af, tot vreugde van de kok. Na ons verhelderend museumbezoek, gaan we nog wat rondslenteren in de stad en in de namiddag belanden we ongewild in de achterbuurten. Nu voel ik pas het dreigende gevaar. Winkeltjes worden bewaakt door zwaar gewapende mannen en de kleine 'food'stores zijn afgesloten met een heus traliewerk, enkel met een kleine opening voor het uitwisselen van geld en koopwaar. Ondertussen gaat de zon snel onder, en voor alle veiligheid nemen we maar een taxi naar ons hotel. Voor de fastfoodliefhebbers, we zijn hier al drie Mc Donalds gepasseerd, een telepizza, verschillende restaurantjes waar ze 'pollo' serveren (a la Kentucky Fried Chicken) en hot dog kraampjes waar de mosterd vervangen wordt door ... guacamole !
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
