Als de gipsjes zijn losgeknipt mag Perle weer in bad. Ze is dat nog niet echt gewend. Daarna naar de afdeling klinische neurofysiologie. Het plakken van de electroden op de beentjes is hilarisch. Ze zijn niet echt geschikt voor baby's. Met extra plakbandjes wordt de "aarde" maar op het bovenbeentje geplakt. Op het onderbeentje is geen plaats meer. Dan worden de stroomstootjes toegediend. Op het beeldscherm verschijnt een grafiek die aangeeft hoeveel tijd de zenuwen nodig hebben om de prikkels door te geven. De laborant moet hierin zelf aangeven waar ze denkt dat de prikkel te zien is. Ik zie niet waarop ze haar keuze baseert. Perle huilt vrijwel de hele tijd. Het onderzoek duurt normaal maximaal een uur, maar het interpreteren van de beelden kost veel tijd. Ze doen zo´n onderzoek ook zelden bij baby´s van 4 weken oud. Meestal pas bij een half jaar. Na het rechterbeentje is het rechterarmpje aan de beurt, met twee te grote ringetjes over één vingertje. Daarna wordt alsnog besloten ook de spieractiviteit te meten. Dat gaat met een dunne naald die in de spier wordt gestoken. Het hele onderzoek duurt nu 5 kwartier en Perle is bekaf. Over de uitkomst wil de arts zich niet uitlaten. Ze moet eerst de resultaten vergelijken met die van leeftijdgenootjes. Ze kan ook niet zeggen of het probleem in de zenuwen of in de spieren zit. Terug naar de gipskamer voor de vijfde set gipsbeentjes.
19-01-2009
Consultatiebureau
De kinderarts in Sittard vindt dat Perle zich goed ontwikkelt. Het is fijn om de normale bezoekjes hier te kunnen doen. Vera vindt dat ook prachtig. Ze weegt nu 18,5 kilo en is 110 cm lang.
