Fa waka?

Enkele dagen na mij verjaardag werd ik wakker met zicht op de Atlantische Oceaan die door een teveel aan regen uit zijn oevers was getreden en zich een weg had gebaand naar onze straat. Het kon ook de surinamerivier geweest zijn, maar dat maakt het allemaal minder spannend en de geur van vis blijft de geur van vis! Hoog en droog op onze bovenverdieping hadden we een geweldig uitzicht op voorbijdrijvende schoenen, kleren, stukken deur en waaghalzige chauffeurs die hun auto voor duikboot namen maar tevergeefs ergens halverwege de straat tot stilstand kwamen.. voor een dag of 3.. Vele huizen onderstroomden, meubels werden naar buiten gedragen, zandzakjes werden klaargemaakt. Blijkbaar was er zelden zo’n regenval (en bijkomende schade) geweest en dus verdriet alom. Maar niet overal. Reeds rond 19u hoorden we gezang, gelach en geroep even verderop in de straat. Er was blijkbaar een feestje aan de gang. Toen 2 voorbijgangers, met het strakke plan om naar huis te gaan, ons balkonnetje passeerden, had Veerle er niets beter op gevonden één van beide mannen uit te dagen een ritje te maken op onze luchtmatras. Met als gevolg dat we een half uur later alle drie op het feestje onze Belgische moves lieten zien, passagiers waren van de multiculturele trein die af en toe vertrekkende van op de oprit een toertje deed in het water, onze Surinaamse vocabulaire wat bijschaafden en een beetje dizzie ons bed indoken. Dit feestje werd de voorloper van het bijwonen van het verjaardagsfeest van onze onderbuurman die 36 werd en de verjaardag van iemand die 60 wordt komende zaterdag.. U ziet wij passen ons aan. Flexibiliteit is immers een belangrijke eigenschap van een verpleegkundige.

Ondertussen is het waterpeil weer gedaald tot 35°C en dringt gezucht en gezaag zich op over hoe heet het toch wel niet is en wie er zich straks het eerst zal douchen.. Heerlijk!

Woensdag was het een nationale feestdag in heel Suriname. Maar ’t waren enkel de Hindoestanen (en de stagiaires) die feest vierden. ‘Holi Paghwa’, zo wordt de dag genoemd, is voor deze bevolkingsgroep het feest van de lente, de oogst, de welvaart, in het algemeen de overwinning van het goede op het kwaad. Door mensen op straat gids te laten spelen kwamen we aan bij een Hindoestaanse gemeente (kerk). Het feest was al even voorbij en de kuis was al enkele uurtjes ingezet. Toch werden we vriendelijk ontvangen, kregen een soort van bloem met kruiden- donut met een zeer pikant sausje op basis van aardappelpuree en wat ‘soft’ in onze handen geduwd. We werden met roos,-geel,-groen- verfpoeder bewerkt (de kleuren symboliseren de lente en het goede) en na een kleine inleiding in het jaarlijkse gebeuren zetten we, samen met de inmiddels gearriveerde buurmeisjes, onze tocht verder. Onderweg werden we nog eens opgehouden door enkele Hindoestanen die onze ondertussen al lichtgebruinde huid verder decoreerden met wat blauw en paars. Onze laatste stopplaats was een voetbalveld waar een hele meute Hindoestanen was samengekomen om het kleurwerk verder te zetten terwijl een bandje wat gezellig lag te tokkelen. Je hoeft in Suriname dus niet altijd drugs te gebruiken om naar bloemetjes te ruiken en regenboogjes om je heen te zien.

Donderdag kwamen Kris (Veerles mama) en Nicole (een vriendin van Veerles mama) aan in Suriname. Zij zullen hier een rondreis maken van 16 dagen. Wij stonden onze mama’s (dat zijn nu ook eventjes) op te wachten in hun hotel, brachten hun valiezen naar de hotelkamer en namen lekkerbekkend 3 grote pakken Belgische paaseieren in ontvangst.. Nadien leidden we hen naar het lekkerste restaurant van Suriname waar we ons buikje op hun kosten mochten rond eten (nogmaals dank!) In ruil hiervoor ontvingen wij de mama’s de volgende dag in ons stulpje waar ze kennismaakten met de boosdoeners van onze nieuwe verslaving: bananenchips. Na een bami met scampi vergezelden we elkaar nog voor een cocktail op het terras van de zanzibar waar even later onze wegen splitsen.

Maar niet voor lang..  

Zondag stond Overbridge op het programma en hier zagen we elkaar weer. Midden in het ongerepte oerwoud van Zuid-Amerika, aan de oever van de Suriname rivier ligt Overbridge River Resort. Een paradijselijk recreatieoord omringd door het haast mysterieuze en ondoordringbare bos van woudreuzen, lianen, palmen en de alles overschaduwende majestueuze kankantrie’s. Pure ongerepte wildernis waar de rust en stilte alleen nog wordt doorbroken door het gezang van vogels, het kwaken van kikkers en het schuren van droge bladeren door spelende salamanders. Aan de oevers van de machtige Surinamerivier met haar zandbanken, eilanden en rotsen leven nog de oorspronkelijke bewoners, de Indianen en Marrons.. Een boekje in de hand, een lekkere lunch, een verfrissend stukje fruit en leuk gezelschap, meer hoefde een luie zonnige zondag niet te zijn..

Woensdagochtend vertrokken we met Zuster Diana (die instaat voor resocialisatie), Broeder Delano (preventie), een kokkin en 3 inwoners van het dorpje richting Witagrond. (zie Debbies verslagje). Rond 11u ’s ochtends stapten we in 2 jeeps na eerst nog even de Goden te hebben aangeroepen alle mogelijke hindernissen van de baan te houden voor een 6uur durende rit. De tocht werd verlengd doordat onze jeep vast kwam te zitten in het slijk. Door de hulp van voorbijgangers (en voor onze begeleiders een opnieuw schietgebedje tot God) kwamen we er met vuile maar zonder kleerscheuren vanaf. Aangekomen in Witagron hingen we onze pasgekochte hangmatten op, groetten we de bevolking, baadden in de rivier, lieten we onze behoeften achter met ons gat in een gat, genoten we van een lekkere maaltijd en kropen we na een voorlichting over drugs en alcohol moe onze hut (vol reuzespinnen en vleermuizen) in voor een nacht zonder slaap. Om half 7 ging de wekker en zochten we enkele inwoners op om hun mening te horen over de mogelijkheden tot werkvoorziening. De meesten in het dorpje hebben wel een eigen kostgrond, maar stichting de stem had ons opgedragen na te gaan uit welk product (pinda’s, suikerriet, maïs,…) de meeste winst kon worden gehaald op zo’n kort mogelijke tijd. Ook dienden we onze hoofden bij elkaar te steken rond het leerkrachtentekort-probleem. Er is geen openbaar vervoer en de leerkrachten (die heen en weer rijden via autostop) kunnen geen weken blijven want dan is ook hun proviand naar binnengewerkt. Met als gevolg er op dit moment één leerkracht tijdelijk aanwezig is en enkel voor de 3^e en 4^e klas, de andere kinderen gaan gewoon niet naar school en wanneer de leerkracht weer huiswaarts keert gaat de school dicht. Na een voormiddag vol denkwerk vertrokken we met de boot richting de raleighvallen en een aantal andere watervallen. Samen met onze begeleiders beklommen we de manarival en maakten we een tussenstop op het fungu-eiland waar we genoten van het PRACHTIGE uitzicht. Nadien bezochten we nog ‘het kamp’ van reggi onze bootsman, waar hij  enkele toeristische vertoef- en slaapplaatsen aan het opzetten is. Hij kent het gebied als het ware uit zijn broekzak en wil in tegenstelling tot de dure touroperators aan democratische prijzen buitenlanders de mooiste plekken en vallen laten zien (zoals hij dit voor ons ook had gedaan). Net voor we weer aanmeerden op Witagron, maakten we nog een kleine afstap op Kaaimanston, een dorpje dat sinds enkele maanden verlaten is door zijn gehele bevolking. Iedereen is naar de stad getrokken om er werk en leven op te zoeken. De meeste hutjes waren proper achtergelaten en met slot vergrendeld. Dit gaf een vreemd gevoel. Het leek er op of ergens in de toekomst hun terugkomst wel gepland was.. Na onze broekzakken en buiken te hebben volgepropt met awara’s, zure orangjes, mandarijntjes en sterappels die er voor het plukken hingen stapten we voor de laatste keer het bootje in.

Bij het aankomen in onze hut deden we een minder leuke ontdekking. Veerles gsm en Ipod en Debbies gsm (ze had de mijne in bruikleen) bleken gestolen. Nadat we eerst alle zakken en tassen 3 keer hadden doorzocht haalden we onze begeleiders erbij. Het was echt een domper op te feestvreugde. Het ging ons niet om de waarde die aan de luxespullen gekoppeld was maar om het feit dat we met een heel ander doel op die plaats waren dan rijke blanke Europeanen te komen uithangen. Het dorpshoofd was er niet mee gediend. Vanuit onze hut (we wouden immers de gemeentedienst niet bijwonen) hoorden we geroep, eerder geschreeuw, dan weer gezang en gebeden tot God, weer geschreeuw en gezang.. Tot een kleine jongen kwam aankloppen om te zeggen dat er al één item was teruggevonden bij diegene waarvan ze een vermoeden hadden en dat ze hem nu gingen uitvragen over de andere spullen en een eventuele compagnon. ‘De grote mannen hebben een plan opgezet om alles te vinden! Rusten jullie nog maar wat uit.’  Een kwartier later stak Delano de ipod en de 2 gsms ons opnieuw in de handen. Hij zei dat ‘de dief’ nu in de gemeente zat zodat iedereen hem kon zien. Hij bekeek ons uitnodigend.. Wij antwoordden dat het voldoende was onze spullen terug te hebben, dat we helemaal niet hoefden te weten wie ze gestolen had en dat we hoopten dat de straf niet te zwaar zou zijn. ‘Dat is de wet van het dorpshoofd’, zei onze begeleider. Het fijne weten we er niet van, maar fijn zal het voor het boefje alleszins niet geweest zijn. We bedankten iedereen nog eens voor de moeite voor we gingen ‘hangen’. ‘Geen dank, dank de Heer, God is een groot man’, was het antwoord.

Om kwart na 4 ’s ochtends stonden we gepakt en gezakt om te vertrekken. Het gebedje om God aan te roepen ons op de weg bij te staan, was ondertussen al een gewoonte geworden. Maar toen Delano onderweg zijn plastiek van rond zijn zoete broodjes naar buiten wierp, stak Debbie haar wijsvinger op: ‘Jamaar, zo vervuil je de natuur wel’! Ik vervolgde met ‘Ja en God zal het niet oprapen!’ Hij kon er gelukkig mee lachen en bracht ons veilig en wel naar de Japonicastraat, waar het op dit moment 13u55 is en mijn wallen mij naar mijn bed doen verlangen.. en bovendien 'mi bere angri!'

Smakelijk, slaapwel en tot blogs,

Anneleen x

20-03-2009 om 18:07 geschreven door destem