Hallo België,

Het lijkt misschien niet zo, maar ook ik ben mee! En dien dus ook  in te staan voor het relaas van onze prachtige ervaring hier. Ik schrijf nu eenmaal echt niet graag maar alleen al om ambras in’t huishouden te ontlopen zet ik mij vol goede moed achter de computer en tracht ik jullie mee te nemen op onze uitstapjes van gisteren en vorige week.

Zaterdag (21/02) stond een bezoekje aan de vlinderkwekerij en Santigron op het programma. Rond 9u werden we opgehaald door een busje en na ook onze 2 buurmeisjes te hebben opgepikt vertrokken we richting Lelydorp, een kleine stadje op een 18 kilometer ten zuiden van Paramaribo, waar even hierbuiten zich de Vlindertuin bevindt.  Daar aangekomen werden we ontvangen door één van de plaatselijke gidsen. We waren nog maar net de kleine jungle ingewandeld of de muskieten zaten met z’n tienen al lustig hun dorst te lessen. “Ooooh jaaa”, zei de vrouw van de organisatie,”nou had ik dat niet gezegd? Jullie zouden jullie toch met muggenmelk moeten insmeren, toch!?”( Ja toch? Niet? Alle Surinamers sluiten hun zinnen met deze woorden..) Gelukkig was één van onze buurmeisjes hierop voorzien, waarvoor dank Griet, en stinkend naar DEET volgden we nieuwsgierig onze gids. Zij nam ons mee in het proces van de bevruchting, het splitsen van de verschillende eitjes (want ook in de vlinderwereld heerst kannibalisme) het voeden van jonge rupsen en het verwijderen van de volwassenen zodat deze zich rustig tot pop kunnen vervormen om na een kleine week te ontpoppen tot prachtige vlinders. Er was ook een enorme plantage te bezichtigen die door de opvang van regenwater in een enorme bassin werd bevloeid. Daarna brachten we nog een bezoekje aan de rest van de dieren; witte ratten liepen elkaar in de weg om toch maar niet als volgende maaltijd te worden gekozen voor de slangen. Deze daarentegen verteerden al slapend hun maandelijks appetijtje. Er waren ook landschildpadden, sommigen kwamen eens nieuwsgierig piepen, andere trachtten weg te vluchten (hahaha) nog anderen deden rustig verder waarmee ze bezig waren: een hitsige vrijpartij. Om af te sluiten deelden we onze ervaringen in het gastenboek, bedankten de gids en bracht het busje ons naar het centrum van Lelydorp.  

Lelydorp is de hoofdplaats van het district Wanica, gelegen aan de Indira Gandhiweg van Paramaribo naar Zanderij (waar we een 3-tal weken geleden onze eerste voetprints op de Surinaamse grond plaatsten). Het aantal inwoners wordt geschat op zo’n 15000, waarmee het de 2^e plaats inneemt na Paramaribo. Lelydorp heeft een multiculturele samenleving die bestaat uit alle bevolkingsgroepen die in Suriname te vinden zijn, zoals Hindoestanen, Creolen en voornamelijk Javanen. Tijana, onze touroperator, nam ons dan ook mee naar een Javaans eettentje waar we gebakken banaan (heerlijk!), roze pannenkoek met cocos (no comment), een kippensateetje voor Veerle en voor Debbie een loempia met kip en kousenband (soort van zeer lange princessenboontjes maar dan in kleine stukjes) (lekkeueur!) naar binnen speelden.

Ons buikje vol en rond (dat mag ook wel, want onze weegschaal toont wat minder kilootjes aan dan bij aankomst) vertrokken we naar Santigron (Zandgrond), een historisch marrondorpje, gelegen aan de rechteroever van de surinamerivier en opgericht rond de afschaffing van de slavernij.  Put’n en boelt’n een uur lang! Maar het was zeker de moeite waard! Het dorpje had een soort charme over zich door de kleine houten hutjes, de tientallen kinderen voetballend  op ‘straat’, de verering van voorouders met bier, een huis voor ongestelde en zwangere vrouwen, het pletten van vruchten voor limonade, het urenlang vissen zonder opbrengst.. maar werd anderzijds doorbroken door de enkele stenen huizen, mooi bemeubeld, luide muziek uit grote blaffers bewoond door jonge mannen in jeans, een Amerikaans hockeytruitje en een gouden ketting.. Opnieuw leidde een gids, die wat buiten het dorpje woont, ons rond, haalde wat historiek naar boven en liet ons informatief bevredigd vertrekken..

Terug op de normale weg, maakten we een stop bij het huis van Tijana, waar haar mama ons hartelijk ontving en klaarstond met een overheerlijke maaltijd.  Saotosoep (gepluisde kip, rijst, sajoscheuten, gebakken vermicelli overgoten met bouillonsoep, een soort van kroketjes en bakabana’s om af te sluiten. Jammie jammie! Wij zijn fan! De vrouw, moeder van drie kinderen, vertelde energiek en levendig op een uur tijd haar hele levensverhaal, allemaal zeer interessant, maar over de anekdotes over de 200 condooms die ze mee had op reis en haar kind dat ze kwijt was en tot tranen toe zocht tot ze het vond meedraaiend in de ventilator , hadden we onze twijfels. Ze nam ons mee naar haar tuin vol bruikbare groenten, gaf ons nog wat kooktips en duwde ons alle 5 een calabas in de hand, een ronde niet-eetbare vrucht, maar na uithollen van de kern en drogen in de zon, mooi als sieradendoosje en handig als waskommetje op onze trips naar het binnenland.  Moe van een lange dag werden we weer gedropt in de Japonicastraat.

De stageweek verliep weer hetzelfde als de vorige: het doorbrengen van een voor- en namiddag op steeds een andere dienst. We hopen zo snel mogelijk op een vaste afdeling te worden geplaatst om te kunnen meedraaien.

Vrijdag (27/02) brachten we een bezoekje aan  de bibliotheek van de universiteit van Suriname. Debbie keek er naar uit. Als je hier immers een mooie jongen tegenkwam, was hij nog slim ook! Het onthaal verliep deze keer minder gemakkelijk. Zonder Belgische studentenkaart kwam je er niet in, tassen moesten worden opgeborgen op het bureau, indien er nog iets uit onze tas moest worden gehaald dienden we dat voor het toezichthoudende oog van de secretaresse te doen, boeken uitlenen kon niet zonder lid te zijn en indien we tijdelijk lid wouden worden was een gesprek met de directeur vereist. Toch kregen we een bezoekerspasje en mochten we een kijkje nemen in de ‘boekenkamer’. Na de uitleg (stage-scriptie-info nodig) opnieuw te hebben gedaan deelde de man achter de balie ons de kosten mee die kwamen kijken bij tijdelijk lidmaatschap. Het leek erop alsof wij de eerste stagiaires waren ooit die de bib betraden. Ondertussen was ook de directeur gearriveerd, hij schudde ons vriendelijk de hand en leidde ons in in het computerprogramma waarmee door middel van trefwoorden de aanwezige documentatie kan worden opgezocht. We sloten een deal dat indien het gebruik van boeken en de bib 3 bezoeken zou overtreffen we ons lid zouden maken, zo niet blijven de eerste visites gewoon gratis. Natuurlijk zullen we meerdere uren in de bib slijten maar er zijn nog andere  bibliotheken in suriname (o.a. een medische bibliotheek) en wij willen natuurlijk de beste en dus diegene met de meest bruikbare informatie, op een zo goedkope manier.

Gisteren was het weer uitstapjesdag. Actie en ontspanning, wat een heerlijke combinatie! Om kwart na 6 stapten we met een groep van 10 (onze vriendenkring wordt steeds groter en groter en de prijs van excursies daalt evenredig) de bus op richting Bergendal, een dorp en voormalige plantage ongeveer 100 km ten zuiden van Paramaribo. Na een kleine plaspauze en een ontbijt van broodjes met kaas en kip en een ‘bakje’ koffie en/of thee kwamen we rond 9u aan op een stukje paradijs op aarde. Een strand aan de oever van de Surinamerivier, paalhutjes met strooien dakjes, houten ligstoelen en hangmatten lagen op ons te wachten.. Na wat energie gehaald te hebben uit sultanakoekjes en bananen vertrokken we verplicht mét wandelstok de blauwberg op, waar onze gids (Hans die altijd lacht) ons meenam naar een panoramisch uitzicht op de rivier en enkele malen halt hield om wat meer te vertellen over de chinezen- en slavengraven die hier en daar te vinden waren. Na de afdaling genoten we van een lekkere maaltijd bestaande uit: rijst, patatjes, boontjes, maïs, tofu, kip, bananen, pompelmoes,… genoeg voor iedereen en weer om onze vingers van af te likken. De volgende activiteit was een 10-delige death-ride in het midden van het bos, kabels tussen de 30 en 130 meter, hoogtes van 35 meter en als hoogtepunt death-ride over de surinamerivier. Kriebels in de buik en een fantastisch uitzicht, al was het even schrikken toen we hoorden dat we zelf dienden af te remmen door onszelf op te trekken aan ons rechterhand die met een leren handschoen over de kabel mee gleed (en dus geen dubbel touwenremsysteem zoals wij het kennen). Maar na de eerste vlucht leek ook dit geen probleem meer. Een bootje bracht ons terug naar de overkant om na wat uit te rusten elk een kayak in te stappen en de rivier te bevaren. Onze gids bracht ons naar de mamakreek, een stukje in land ingesneden rivier. Verstand op nul en genieten maar! Groen, groen, groen met enkel  junglegeluiden op de achtergrond.. Zalig. Minder rustgevend was het terugkeren, stroomopwaarts, wind tegen en REGEN! Maar onze dag kon alvast niet meer stuk. En toen Veerle begon over haar kameleontocht door de woestijn, begrepen we dat het tijd was om huiswaarts te keren. Op het terras van ‘t Vat sloten we een meer dan indrukwekkende en geslaagde dag af met een hapje en een drankje om dan weer onder het muskietennet te kruipen…

Mooi, ’t leven is mooi!

Anneleen x

Post Scriptum: Foto's binnenkort op www.picasaweb.be/veerdeban en facebook

01-03-2009 om 15:04 geschreven door destem