Recensies van films, zowel op het zilveren doek als schijfje, TV, muziek, games, etc.
14-10-2007
CD: iLiKETRAiNS - Elegies To Lessons Learnt (2007)
Lang geleden dat er nog eens een degelijk conceptalbum is uitgekomen. Toegegeven, het is maar weinigen gegeven om zo'n plaat af te leveren zonder op hun bek te gaan. Pink Floyd kon het, en The Who, David Bowie ook, maar voor elke "The Wall" is er wel een "Bat Out Of Hell", voor elke "Tommy" een "Kilroy Was Here" en voor elke Ziggy Stardust wel een Michael Jackson die zich even Ben liet noemen. Maar kijk, 2007 is blijkbaar een goed jaar voor de platen-met-een-verhaal, want na de brok rauwe oerkracht waarmee Trent Reznor over die "Year Zero" vertelde is er nu de opvolger van het veel te laag onder de rardar gevlogen post-rockalbum "Progress/Reform".
Een écht conceptalbum is "Elegies To Lessons Learnt" niet, in die zin dat de songs wel over hetzelfde thema gaan maar samen niet echt een groter verhaal vertellen. Waar gaan de nummers dan over? Rampen. Onheil. Foltering. Geen vrolijke Fransen, die van iLiKETRAiNS (ze staan erop dat hun bandnaam zo geschreven wordt), maar naast de zwartgalligheid valt ook meteen de rijkdom en de diepgang van hun muziek op. Beide kenmerken hebben veel te danken aan de diepe grafstem van frontman David Martin. Postrock met zang dus, een combinatie die de heren sinds hun debuut tot in de puntjes geperfectioneerd hebben. Een combinatie die er ook meteen in slaagt de oubollige droomlandschappen die voorheen met postrock geassocieerd werden te vervangen door bloedige veldslagen, epische marsen van oprukkend geweld en meer van dat fraais.
iLiKETRAiNS, hun naam lijkt op zich al een concept, laat een frisse doch inktzwarte wind waaien door het stoffige postrock genre. Op hun tweede plaat doen ze alles wat ze op "Progress/Reform" deden, waardoor ze waarschijnlijk niet met de prijs voor de grootste vernieuwing zullen gaan lopen, maar ze doen het luider, rauwer, en vooral beter. Adembenemend album, met of zonder verhaal.
Op 18 mei 1980 beroofde Ian Curtis zich met behulp van een fles whisky en een gordijnkoord op amper 23 jarige leeftijd van het leven. Verscheurd door de liefde voor twee vrouwen en getergd door steeds hevigere aanvallen van epilepsie maakt hij een tragische keuze die het einde betekende van een van de meest invloedrijke muziekgroepen ooit. Slechts twee albums maakte Joy Division, maar tot op de dag van vandaag is de invloed van "Unknown Pleasures" en "Closer" hoorbaar in de muziek van toonaangevende bands als Interpol, Editors en Bloc Party. Joy Division en Ian Curtis werden al eens op het witte doek terug tot leven gebracht in "24 Hour Party People" van Michael Winterbottom uit 2002, maar "Control" is de eerste film die een licht werpt op het leven en de passies van Ian Curtis als mens.
Regisseur van dienst is de Nederlander Anton Corbijn, die in zijn hoedanigheid als rockfotograaf een persoonlijke band had met Ian Curtis. De film is echter niet gebaseerd op Corbijn's persoonlijke herinneringen maar wel op het boek "Touching From A Distance", geschreven door Curtis' weduwe Deborah. In stijlvol zwart-wit verhaalt Corbijn in zijn regiedebuut de gebeurtenissen die aanleiding gaven tot de veel te vroege dood van Curtis, een machtige rol van de nog relatief onbekende Sam Riley. Ook de overige acteurs in "Control" zijn nobele onbekenden, maar de overtuiging waarmee ze hun personages vertolken spat van het scherm. De optredens van de band in de film worden ook door de acteurs zelf vertolkt, en zelfs daar komen ze mee weg.
Alles aan de film ademt bewondering uit voor het legendarische Joy Division, en de manier waarop Corbijn zijn tragische levensloop in prachtige beelden giet brengt hulde aan de getormenteerde Ian Curtis. Niet verwonderlijk dat hij op het afgelopen filmfestival van Cannes twee prijzen in de wacht wist te slepen, met name die voor de beste Europese film en Regards Jeunes. "Control" is een aangrijpend en boeiend portret van een artiest die pas na zijn dood eindelijk naar waarde werd geschat.
Het spuuglelijke hoesje en de ridicule titel van de nieuwste plaat van het duo uit San Diego doet het ergste vermoeden. Dit soort clichématige beelden van engelen en andere pseudo-esoterische wezens is voornamelijk het handelsmerk van muzikale ondingen als Within Temptation en andere gotische nonsens. Gelukkig hebben de heren Smith en Crow geen krijsrock album in elkaar geflanst. Integendeel, "Autumn Of The Seraphs" is behalve het vierde album ook het vierde pareltje van Pinback.
De timing van het nieuwe album kon ook moeilijk beter zijn, want net zoals op hun vorige platen maakt Pinback weer onmiddellijk duidelijk dat de zomer op zijn einde loopt en de herfst voor de deur staat. Een geluid dat ze in de loop der jaren zorgvuldig hebben opgebouwd en geperfectioneerd, met baslijnen die tegen gitaar en drum aanschuren en weerwerk proberen te bieden aan de klaaglijke zang. Het resultaat is een plaat vol melodieuze en melancholieke indiepop die tegelijkertijd catchy en springerig genoeg is om niet in geneuzel te vervallen. Want hoewel opener "From Nothing To Nowhere" met zijn gedreven ritme de luisteraar aanvankelijk op het verkeerde been weet te zetten is dit een vintage Pinback album, met het weergaloos mooie "Subbing For Eden" als ongenaakbaar hoogtepunt. Meer nog, dit zou wel eens de beste song kunnen zijn die de heren ooit uit hun nochtans erg getalenteerde mouw hebben geschud.
Al drie albums lang grossierden Zach Smith en Rob Crow in ontwapenend mooie liedjes, en op hun vierde doen ze dan ook waar ze het best in zijn. Een fantastische plaat, alleen jammer van dat hoesje.
Een paar jaar geleden wist niemand wie Katie Tunstall was. Een berooid straatzangeresje dat in de metrostations van Londen probeerde haar brood te verdienen. Tot ze werd opgepikt door een platenfirma, haar voornaam afkortte tot KT en met "Black Horse And The Cherry Tree" een radiohit scoorde. Het debuutalbum "Eye To The Telescope" groeide langzaam maar zeker uit tot een succesplaat en nu, drie jaar later en na een akoestisch zoethoudertje, is daar haar Moeilijke Tweede.
Ondanks de titel slaat Tunstall op "Drastic Fantastic" geen drastisch nieuwe wegen in. Eerste single "Hold On" had met zijn aanstekelijke handengeklap zelfs perfect op heer eerste album kunnen staan. Een herhalingsoefening dus? Niet echt, want KT doet nog steeds waar ze het best in is: melodieuze popliedjes maken die zich al van bij de eerste luisterbeurt genadeloos vasthaken aan je hersenpan. Het sleutelwoord op "Drastic Fantastic" is dan ook 'catchy'. Werkelijk elk nummer op de plaat heeft het in zich om uit te groeien tot een hit, met het ronduit fantastische "I Don't Want You Now" op kop. Zelfs een breekbaar en intiem liedje als "Funnyman" mikt duidelijk op de hitlijsten. Toch is deze plaat allerminst een knieval voor de commercie, integendeel. De Schotse schone doet nog steeds haar eigen ding, zelfs al liggen de productiewaarden op dit album hoorbaar hoger dan voorheen.
Met "Drastic Fantastic" heeft KT Tunstall dus zonder problemen haar Moeilijke Tweede afgeleverd, een prachtplaat waar geen enkel nummer te veel of te weinig op staat en eentje die verdomd moeilijk uit de cd-speler te wrikken is.
De vete tussen Editors en Interpol laait in alle hevigheid. Althans tussen de fans en vooral de zogezegd serieuze muziekjournalisten, want beide bands komen naar eigen zeggen prima overeen en zijn zelfs fans van elkaars muziek. Met Dragons is er een derde speler opgestaan die misschien nog niet de naambekendheid van de vorige twee bezit, maar die qua groepsgeluid uit eenzelfde vaatje tapt.
Net als Editors en Interpol is het uit slechts twee personen bestaande Dragons schatplichtig aan het geluid van de donkerste van de jaren tachtig, met uiteraard als belangrijkste referentiepunt het machtige Joy Division. Meer zelfs, de stem van Anthony Tombling lijkt bij momenten angstwekkend veel op die van wijlen Ian Curtis ("Lonely Tonight", "Epiphany" en vooral "Remembrance" hadden zo van "Hidden Pleasures of "Closer" kunnen komen). Opvallend aan de songs is wel dat Dragons niet louter doet denken aan new-wave bands, hun songs klinken op plaat ook alsof ze in de jaren 80 gemaakt zijn. Waar Editors en Interpol met een epische gitaarmuur uitpakken, maken Dragons ook veel gebruik van eighties electronica. Het gevolg is dat ze in nummers als "Treasure" en "Obedience" eerder naar Depeche Mode neigen, maar ook dat is een referentie die kan tellen.
Het pluspunt van "Here Are The Roses" is tegelijkertijd ook het enige minpunt: door de grote herkenbaarheidsfactor, ongetwijfeld bedoeld als hommage, klinkt Dragons (nog) niet als een band met een heel eigen sound. Maar beter goed gepikt dan slecht gevonden natuurlijk, en Dragons is zeker een duo om in het oog te houden, gesteld dat ze volgende keer wat minder eer betonen en wat meer zichzelf proberen te zijn.
De kans is groot dat u nog nooit van The Book Of Knots gehoord heeft. Dat is geen schande, want dit is weer zo'n typische superband die er maar niet in slaagt om boven de radar te vliegen. Aan de indrukwekkende line-up zal het echter niet liggen, want de vier New Yorkers hebben hun sporen verdiend als muzikanten voor onder andere Elvis Costello en Pere Ubu.
Het geluid van The Book Of Knots dan. Post-industrial Americana, zo omschreef iemand het schurende, rauwe geluid op "Traineater", en die beschrijving dekt de lading nog het best. Het viertal zet een indrukwekkende soundscape neer waarmee ze volgens eigen uitdrukken "what its like to grow up in a rotting sea town in Massachusetts staring at the ocean when youre seven-years-old, cutting bait on a dock for your first summer job and smelling the chum". De uiteindelijke neerslag van dat experiment klinkt als een kruising tussen de dissonantie van Sonic Youth en de oerkreten en metalen percussie van Tom Waits. Ook thematisch neigen de songs fel naar het oeuvre van Waits, wat het dus allerminst verwonderlijk maakt dat hij zelf naast onder andere levende legende Mike Watt een van de gastzangers is op het album.
"Traineater" is een overweldigend album van een geheide supergroep die dringend dient ontdekt te worden. Het is een loodzware plaat die zonder waarschuwing van oorverdovend naar fluisterstil en van folk naar drone kan gaan, een plaat die de luisteraar uitgeput maar gelouterd achter laat.
Beter laat dan nooit zullen we maar denken, maar soms zijn de gedachtenkronkels van de platenbonzen echt onbegrijpbaar. Bijna een vol jaar heeft het geduurd eer het debuut van het Californische viertal Silversun Pickups onze contreien wist te bereiken. Waarom wij zo lang moesten wachten is een enorm mysterie, want "Carnavas" is een verdomd sterke plaat.
De invloeden van de band zijn op "Carnavas" duidelijk aanwijsbaar, met onder andere Guided By Voices ("Little Lover's So Polite"), Secret Machines (het machtige "Three Seed"), My Bloody Valentine (de alomtegenwoordige feedback en noise en het geflirt met post-rockstructuren) en vooral Smashing Pumpkins. Toen ze nog goede platen afleverden. Maar de songs op "Carnavas" zijn zoveel meer dan doorslagjes van andere bands, met soms ronduit geniale lyrics (lees die van hoogtepunt "Future Foe Scenarios" er maar eens op na) en vooral extreem catchy gitaarpartijen die zich van de eerste beluistering in je gehoorgang vastbijten. Dit is ruige, gelaagde maar evenzeer melancholische en dramatische poprock van een band die heel wat in haar mars heeft.
Zelf zal hij het ongetwijfeld nooit willen toegeven, maar wij zijn er van overtuigd dat dit stiekem de plaat is die Billy Corgan eigenlijk wou maken toen hij aan "Zeitgeist" begon.
CD: Architecture In Helsinki - Places Like This (2007)
Groepsnamen met verwarrende geografische referenties zijn in. De jongens en meisjes van I'm From Barcelona komen uit Zweden, en de acht leden van Architecture In Helsinki hebben niets met Finland te maken, maar komen van gans down under. Maar het nieuwe album van het springerige octet is niet beperkt tot één locatie, daar een deel van de band tijdens de opnames in New York zat. Resultaat: een plaat die tot stand is gekomen door over en weer gemail. Kan zoiets wel goed komen?
Het antwoord is simpel: ja! Want door de afstand tussen de bandleden kwam er meer ruimte vrij om met het materiaal van hun collega's te experimenteren, wat resulteert in een nog gevarieerder en theatraler klinkend album dan hun vorige "In Case We Die". Toegegeven, de drang naar rare geluidjes gaat soms erg ver (de autocrash in "Nothing's Wrong" klinkt angstwekkend echt), maar gelukkig staan de songs nog meer dan op de vorige plaat centraal voor de acht. En dat "Place Like This" ijzersterke songs bevat, staat als een paal boven water.
Eerst single "Heart It Races" bijvoorbeeld, waar de hoge stemgeluidjes van zangeres Kellie Sutherland worden omgeven door steel drums met een onweerstaanbaarritme als resultaat. Of het uit zijn voegen barstende "Hold Music" waarin Architecture In Helsinki zowat elk denkbaar instrument heeft proberen te proppen en er toch in geslaagd is daar een aanstekelijk en dansbaar nummer mee te maken. En de bruisende energie van deze twee songs injecteren de Australiërs in elk van de nummers op "Places Like This". Het gevolg is dat dit ook weer een echte love it or hate it-plaat is. Voor al wie al overtuigd was van het talent van Architecture In Helsinki is "Places Like This" een blinde aanschaf, voor wie het niet zo bekeken heeft op wild alle kanten uit stuiterende pop van een band die alle remmen heeft losgegooid zal dit een hypernerveuze trip zijn. Maar dat ze je zullen raken staat vast.
Op 20 november 2006 ruilde Robert Altman op 81-jarige leeftijd onverwachts het tijdelijke voor het eeuwige in, een groot verlies voor de Amerikaanse filmindustrie. Altman schonk de wereld immers meesterwerkjes als "Short Cuts", "M.A.S.H." en "Gosford Park". Een eigenzinnige cineast die zich niets aantrok van wat Hollywood dicteerde en van zijn films ook echt zijn eigen films maakte. Niet alles wat hij aanraakte veranderde in goud ("Prêt-á-Porter" bijvoorbeeld was ronduit slecht), maar met "A Prairie Home Companion" neemt Altman op de meest grootse manier denkbaar afscheid.
Op zich is het verhaal van de film profetisch wat Altman's lot betrof, want alles draait om een afscheid, in dit geval de laatste uitzending van het radioprogramma waar de film naar vernoemd is. Een echt verhaal heeft de film naar goede Altman-traditie niet, het is net zoals in zijn beste werken meer een verkenning van het universum waar de verschillende personages zich bevinden, met af en toe wel wat dramatiek maar vooral veel aandacht voor de figuren op zich. En de personages van "A Prairie Home Companion" zijn schitterend. Zingende cowboys, kwelende zussen en schuine moppentappers, allemaal eenzame zielen die zich maar al te goed bewust zijn van hun laatste optreden.
Een dun verhaal dus, maar met veel ruimte voor symboliek en een warme boodschap over vergankelijkheid en de levensvreugde die daar uit kan voortvloeien. Want ondanks de thematiek heeft Altman van zijn laatste film geen deprimerend werkstuk gemaakt. De personages gaan zingend en lachend ten onder, en genieten zichtbaar van de tijd die hen rest. Ook het uitzicht van de film is verre van donker, met prachtige, lange camerabewegingen en een warm kleurenpalet.
Een waardig afscheid van een heel, heel groot cineast.
DVD extras: een boeiende en lange documentaire over het tot stand komen van de film en een audiocommentaar van Altman die helaas niet erg veel van zeg is.
CD: AaRON - Artificial Animals Riding On Neverland (2007)
Promotekstjes op cd-hoezen, ze zijn nogal dikwijls een tikje overdreven. Met de nodige argwaan werd het debuutalbum van de Franse band dan ook in de speler geschoven, want een vergelijking met het machtige Archive zoals op de -overigens zeer mooie- hoes te lezen staat is immers een erg boude bewering.
Maar zie, "Artificial Animals Riding On Neverland" grijpt de luisteraar al van bij de eerste noten bij de kladden en laat hem pas dertien wondermooie maar intrieste nummers later los. Hoewel AaRON afkomstig is uit Frankrijk zingt frontman Simon Buret voornamelijk in het Engels, iets wat hem wonderwel afgaat. Van "Allo Allo"-achtige accenten geen sprake, wel van soms erg vreemde maar steeds aangrijpende teksten. Zelfs als de dood van een goudvis wordt bezongen maakt AaRON daar een pakkend epos van, zonder in schmaltz à la Coldplay te vervallen.
De filmliefhebbers zullen "U-Turn (Lili)" zeker herkennen van de fraaie prent "Je Vais Bien, Ne T'en Fais Pas", net zoals het nummer "Mister K" overigens, maar de rest van de songs op "Artificial Animals Riding On Neverland" moet geenszins onderdoen voor deze prachtsingle. Opvallend is hoe de Fransen bij momenten (in "Endless Song" bijvoorbeeld) met verve naar trip-hop en andere elektronische geluiden grijpen om hun composities van een eigen gezicht te voorzien.
AaRON is een ambitieus maar nooit pathetisch klinkend duo, dat met hun debuutalbum een sterke, eigenzinnige plaat heeft afgeleverd. Te ontdekken door de liefhebber van dromerige, intelligente maar evenzeer droeve en pakkende popmuziek.
CD: 65DaysOfStatic - The Destruction Of Small Ideas (2007)
Net toen iedereen dacht dat de post-rock een beetje op zijn laatste benen liep kwam het Britse 65DaysOfStatic aanzetten met "The Fall Of Math", een alles verzengende combinatie van woeste gitaarriffs, bezwerende pianomelodieën en knetterende electronica. De plaat blies een half dood geacht genre nieuw leven in, en de reputatie van de Britten was gevestigd. Hoewel de line-up van de band sinds hun debuutalbum en de vorige plaat "One Time For All Time" veranderd is, blijft hun monumentale sound ook op hun derde studioalbum staan als een huis.
Wat echter onmiddellijk opvalt is dat er meer rustpauzes zijn ingelast tussen de vonkende explosies van gitaargeweld. Het tempo lijkt wat teruggeschroefd ten voordele van een meer georkestreerd geluid. Opener "When We Were Younger & Better" is al een goede indicatie van de nieuwe richting die de band wil inslaan op deze plaat en ontplooit zich langzamerhand tot een epische post-rocker. Ook opvallend is de prominentere rol van de electronica op "The Destruction Of Small Ideas". Het lijkt bij momenten, bijvoorbeeld in het dreunende "A Failsafe" of het door de synthklanken bijna als new-rave klinkende "The Distant & Mechanised Glow Of Eastern European Dance Parties", wel of de gitaren een bijrol gekregen hebben. Wat niet wegneemt dat de band nog steeds grossiert in rauwe, emotionele lappen withete rock. Het hoogtepunt van de plaat is dan ook niet voor niets het alles verslindende epos "These Things You Can't Unlearn", een weergaloos nummer dat van de twaalf composities op de plaat nog het meest doet terugdenken aan "One Time For All Time".
En dat is meteen ook het minpuntje van deze plaat. In vergelijking met het meesterwerk dat het vorige album was valt deze plaat soms wat licht uit. Wat niet wegneemt dat 65DaysOfStatic momenteel nog steeds de meest getalenteerde bende in de hele post-rockscene is, maar zo perfect als hun vorige album is "The Destruction Of Small Ideas" helaas niet. Daarvoor klinken de songs vaak iets te berekend in plaats van puur emotioneel, maar dat de heren een uniek en urgent geluid produceren blijft een waarheid als een koe.
Bijna vier jaar alweer is het geleden sinds die loodnottige dag in oktober toen Elliott Smith zichzelf van het leven beroofde. Een gemis, want de van melancholie overlopende platen die hij in zijn korte leven op de wereld losliet waren van een ongenaakbaar niveau. Prachtige, verstilde popliedjes waarin Smith zijn breekbare ziel blootlegde. De exacte omstandigheden rond zijn tragische dood zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen, maar zijn erfenis staat als een huis. En nu, drie jaar na het postume album "From A Basement On The Hill", wordt door Smith's archivaris Larry Crane de dubbelaar "New Moon" op de markt gebracht. Uitmelkerij of niet, dat is dus de vraag.
Om te beginnen is "New Moon" geen echt nieuw album zoals "From A Basement On The Hill" dat wel was. Deze twee cd's staan vol met b-kantjes, demomateriaal en andere obscuriteiten die Smith in de loop van de jaren 1994 tot 1997, dus tussen de release van zijn titelloze album en "X/O" bij elkaar geschreven had. Het gevolg is dat een groot aantal van de nummers al eens eerder verschenen is, maar de versies op deze twee schijfjes zijn zodanig mooi uitgevoerd dat ze zonder enige problemen naast de albumversies kunnen staan. Opvallend is de ingetogenheid waarmee Smith uitvoeringen van zijn songs ten gehore brengt. Muzikale uitbarstingen zijn schaars op "New Moon", dit is de meest pure en van franjes ontdane songschrijverij die Smith ooit heeft opgenomen en we kunnen Larry Crane dankbaar zijn dat hij dit prachtige materiaal ter beschikking van het publiek en de fans heeft gesteld.
"New Moon" is dus geen poenschepperij op het graf van een groot singer-songwriter zoals sommige andere verzamelaars (moeder Buckley, iemand?) dat helaas al te vaak wel zijn. Dit is een schitterend eerbetoon dat helaas al te pijnlijk de vraag oproept tot welke grote dingen Smith nog in staat zou geweest zijn. Weergaloos.
Twee nerds van jewelste zijn het, het Noorse duo Fredrik Saroea en Ket-Ill a.k.a. Datarock. Hoe valt het anders te verklaren dat de twee, steevast gehuld in spuuglelijke knalrode trainingspakken, songs ophangen aan dingen als hun Commodore 64? Een koppel Noorse nerds dus, maar wel verdomd getalenteerde nerds. Eigenlijk is dit album al eens eerder uitgebracht op hun eigen label Young Aspiring Professionals, twee jaar geleden om precies te zijn, maar aangezien het toen de Noorse landsgrenzen amper wist te doorbreken is dit de verdiende tweede kans. Meespringen op de kar van van de new-rave volgens sommigen, maar daar klinkt de muziek te verfijnd voor.
Het geluid van Datarock valt immers nog het best te omschrijven als een soort van indie-dance, of folktronica zo u wil. Ritmisch, dansbaar, terminaal hip, maar toch klinkt het allemaal zeer organisch en warm. Dat is al direct het geval in openingsnummer "Bulldozer", dat naast over een debiele tekst ook over een motherfucker van een baslijn beschikt die perfect weerwerk biedt aan de vervormde gitaarklanken. Single "Fa-Fa-Fa" klinkt even catchy en springerig als de titel doet vermoeden, met een onweerstaanbare floorfiller als resultaat. Hoogtepunt van de plaat is echter "Computer Camp Love", waar de heren "Grease" op hilarische wijze parafraseren in een aanstekelijk rapdeuntje. Enige minpunt is het op een flauwe woordspeling drijvende "Night Flight To Uranus", een plat popliedje zonder meer.
Al bij al een geslaagde herkansing dus voor de heren van Datarock. Nu alleen nog iets doen aan die outfits.
In 1994 staken Mo'Wax platenbaas James Lavelle en DJ Shadow de koppen bij elkaar om een soort van elektronische supergroep op te richten. Het resultaat was UNKLE, de plaat het overdonderende "Psyence Fiction". Even krachtig als gevarieerd, met gastoptredens van Thom Yorke, Richard Ashcroft van The Verve, Badly Drawn Boy en Mike D van The Beastie Boys om er maar enkele te noemen. Over opvolger "Never, Never Land" zei James Lavelle dat het 'UNKLE does electronic' was, met gasten als Brian Eno.
'This one is like UNKLE does rock' zei de man over het nieuwe album, en daarmee slaat hij de nagel op de kop. Want "War Stories", mede geproduceerd door Chris Goss die eveneens tekende voor Queens Of The Stone Age en Masters Of Reality, is in essentie een rockalbum. Getuige hiervan is naast het aanwezige gitaargeweld dat de electronica en hip-hopinvloeden naar de achtergrond verdringt ook de alweer indrukwekkende gastenlijst. Josh Homme van de al genoemde Queens was ook al op "Never, Never, Land" van de partij en neemt hier het op een funky baslijn voortstuwende rock-dancemonster "Restless" voor zijn rekening. In "Burn My Shadow" zingt Ian Astbury van The Cult met dreigende subtiliteit de apocalyps in. Minstens even creepy is de zanglijn van Massive Attack's 3D op "Twilight". Liela Moss van The Duke Spirit neemt de vocalen voor haar rekening in de dreunende wilde rit die "Mayday" heet en James Lavelle zelf maakt tenslotte zijn geslaagde debuut als zanger met "Hold My Hand".
Allemaal hoogtepunten, maar helaas staat er ook op "War Stories" weer wat vulsel. Sfeerschepperij die op papier waarschijnlijk beter klonk dan in de praktijk, met niemendalletjes als "Price You Pay" die veel te lang worden uitgesponnen om effectief te zijn. Maar gelukkig wegen de positieve noten veel zwaarder door dan de negatieve en hebben de heren voor de derde keer op rij een album afgeleverd dat weer helemaal anders klinkt dan het vorige maar toch een consequente UNKLE-plaat is. Het prachtige artwork (zeker dat van de speciale editie van het album) is overigens van de hand van 3D.
Sinds hun debuutalbum "Turn On The Bright Lights" is Interpol zowat dé referentie geworden voor hippe gitaarbandjes. Hun hoekige, donkere sound werd met wisselend succes overgenomen door groepen als She Wants Revenge en andere Editors. Maar van zodra de eerste tonen van "Our Love To Admire" door de luidsprekers schallen wordt duidelijk dat Interpol nog steeds in een geheel eigen liga speelt, eentje die een paar divisies boven die van de concurrentie ligt.
'Babe, it's time we gave something new a try' zingt frontman Paul Banks in "No I In Threesome" (geweldige titel overigens), maar gelukkig houdt Interpol zich aan hun beproefde formule van oeverloos droefgeestige, maar instant catchy nummers. Wel hebben de heren uit New York op hun derde album gekozen voor meer subtiliteit in de songs, wat een trager, meer atmosferisch geluid oplevert met een klemtoon die meer op de percussie dan op loeiende gitaren is komen te liggen. Het gevolg is een geluid dat bij momenten aan de betere post-rock doet denken. Zeker naar het einde toe vertraagt het tempo aanzienlijk, met het bijna experimenteel klinkende epos "The Lighthouse" als climax. Wat niet wegneemt dat er ook gewoon up-tempo nummers op de plaat staan. Single "The Heinrich Maneuver" bijvoorbeeld, of "Who Do You Think" dat na het gitzwarte maar bloedmooie hoogtepunt "Rest My Chemistry" de meters even in het rood zet.
Twee jaar geleden speelde Interpol nog het voorprogramma van U2 en Coldplay, maar die twee hebben ze ondertussen moeiteloos overklast. "Our Love To Admire" is het nieuwe referentiepunt voor hippe gitaarbandjes allerlande, en meteen ook de beste plaat van het viertal tot op heden. Mooie hoesfoto ook.
Nu Dogma 95 al een tijdje op z'n retour is (Lars Von Trier gebruikte zelfs de hulp van een computerprogramma om "The Boss Of It All" te filmen) werd bij productiehuis Zentropa het tijd voor een nieuw concept. Dat werd het Advance Party-project, een initiatief van Lone Scherfig en Anders Thomas Jensen waarbij aan drie verschillende de opdracht werd gegeven drie afzonderlijke speelfilms te draaien. De voorwaarden waren dat alle films rond negen vaste personages, steeds gespeeld door dezelfde acteurs en actrices, dienden te draaien en zich allemaal in Schotland moesten afspelen.
"Red Road" is het eerste deel van deze conceptuele trilogie, en meteen het regiedebuut van Andrea Arnold. Kate Dickie vertolkt de rol van Jackie, een jonge vrouw die werkt als beveiligingsbeambte en in die hoedanigheid dag in dag uit de monitors van de verschillende bewakingscamera's van de stad Glasgow in de gaten houdt. Wanneer ze een interesse ontwikkelt voor een bepaalde man op het scherm ontspint er zich een zenuwslopende zoektocht naar de ware identiteit van zowel Jackie als haar object van obsessie. Hoewel ze te kennen geeft dat ze de man, ene Clyde, nooit meer had willen zien, doet Jackie steeds meer moeite om dichterbij hem te komen. Tot ze op een bepaald moment besluit de rechtstreekse confrontatie aan te gaan.
Arnold sleepte op het festival van Cannes met "Red Road" de juryprijs binnen, en geheel terecht. De film baadt in een sfeer van mysterie en duisternis, en die wordt nog versterkt door de mistroostige decors van de armoedige achterbuurten waartegen het verhaal van observeren en geobserveerd worden zich afspeelt. Ook de vertolkingen, met name die van Kate Dickie, zijn van een zeer hoog niveau en en leverden Dickie zowel de BAFTA Scotland Award als de British Independent Film Award de prijs voor beste actrice op. Als de twee volgende delen van het Advance Party-project even sterk zijn als "Red Road", dan staan er ons nog twee schitterende films te wachten.
DVD extras: helaas niet meer dan een trailer voor de film.
Bezig baasje, die Christopher Nolan. "Batman Begins" zat nog maar net te schreeuwen om een sequel of 's mans volgende project "The Prestige" liep al in de zalen. En het strafste van al is dat ondanks de mijlenver uit elkaar liggende thematieken de constante kwaliteit in zijn oeuvre aanwezig blijft.
In "The Prestige" vertolken Hugh Jackman en Christian Bale (niet de enige oudgediende uit "Batman Begins", want ook Michael Caine speelt weer mee) respectievelijk Robert Angier en Alfred Borden, twee goochelaarsassistenten ergens op het einde van de negentiende eeuw die aanvankelijk kameraden zijn. Tot ze elk aan hun eigen carrière beginnen en Angier de dood van zijn vrouw op de bühne in de schoenen schuift van Borden. Wat volgt is een ingewikkeld gestructureerd, maar beklijvend relaas over de aartsrivaliteit tussen twee mannen, waarbij Nolan het slim aanpakt door nooit echt kant te kiezen voor een van de twee goochelaars waardoor de personages een pak dieper worden. Doorheen het verhaal wordt duidelijk dat zowel Angier als Borden hun goede en slechte kanten hebben, en dat ze beiden tot alles bereid zijn om de ander de loef te kunnen afsteken op het podium. Zeker wanneer Borden met zijn naar eigen zeggen ultieme truc op de proppen komt bereikt de rivaliteit zijn hoogtepunt, met dramatische gevolgen.
De speciale vertelstructuur is meteen ook het meest opvallende aan "The Prestige". Aan het begin van de film zien we namelijk hoe Angier vermoord wordt en Borden veroordeeld tot de doodstraf. Vanaf dat punt gebruikt Nolan kundig opgebouwde flash-backs (en bij momenten zelfs flash-backs in andere flash-backs) die beetje bij beetje het gehele verhaal, inclusief de verrassende ontknoping, uit de doeken doen. Constant bij de les blijven is dan ook aangeraden, want de plotwendingen volgen zich in hoog tempo op. Maar de volhouder wordt zo in het magisch-realistische universum van de film gezogen en ontdekt met "The Prestige" een magische film met ijzersterke vertolkingen en een unieke sfeer, die bewijst dat Nolan een groot talent is.
DVD extras: aantekeningen van de regisseur, enkele korte making of-filmpjes, productiefoto's en de trailer. Niets bijzonders, maar beter dan niets natuurlijk.
CD: The Chemical Brothers - We Are The Night (2007)
Als je het als artiest in het van hype tot hype zwevende dancemilieu even lang wil volhouden als The Chemical Brothers, dan moet je ervoor zorgen dat je sound evolueert. Dat je niet altijd dezelfde boem-boem-tsjak maakt dus. De block rockin' beats van de eerste albums hebben de chemische broertjes Ed Simons en Tom Rowlands al enkele jaren ingeruild voor een toegankelijker, meer poppy geluid. Met "Surrender" leverde dat een instant klassieker op, met hun vorige plaat "Push The Button" ging het ze iets minder goed af. Nu, twee jaar later, zijn de heren terug met "We Are The Night".
De vooruitgeschoven single "Do It Again" kent u ongetwijfeld al, en die doet perfect wat hij moet doen: een hypernerveuze zanglijn van opkomend talent Ali Love koppelen aan een onweerstaanbare groove die zelfs de meest overtuigde rocker aan het dansen krijgt. Knap werk dus, en ook de rest van het album moet hier niet voor onderdoen. En zoals het de Chemicals betaamt dragen ook op "We Are The Night" weer een pak bekende gasten hun steentje bij. Klaxons doen hun nu-rave ding op "All Rights Reversed", de walgelijk getalenteerde singer-songwriter Willy Mason zingt op "Battle Scars" en de prachtige aflsuiter "The Pills Won't Help You Know" is eigenlijk een nieuw nummer van Midlake dat door Simons en Rowlands van wat zuinig gebliep wordt voorzien. De enige tegenvaller is de samenwerking met rapper Fat Lip. "The Salmon Dance" is een hip-hop niemendalletje dat even onnozel klinkt als zijn titel doet vermoeden. Maar gelukkig wordt dat snel goedgemaakt met "Burst Generator", dat menig dansvloer in de fik zal steken.
Kortom: The Chemical Brothers van tien jaar geleden zijn dan misschien dood, maar lang leve de nieuwe Chemical Brothers!
Er lijkt maar geen eind te komen aan de stroom veelbelovende jonge Britse bands. De volgende in de rij zijn de vier jonge honden -gemiddelde leeftijd: 21 lentes- van Air Traffic uit het slaperige badplaatsje Bournemouth, en hun voornaamste troefkaart is de aanwezigheid van een piano in hun instrumentarium. Gelukkig gaat de vergelijking met die andere band-met-piano Keane niet op, want Air Traffic gebruikt het instrument voornamelijk om te rocken en niet om stroperige ballads mee te kwelen.
Wat niet wil zeggen dat die van Air Traffic geen gevoel in hun songs leggen, integendeel. Zelfs de eerste single "Charlotte" barst onder het springerige melodietje en geweldig catchy gitaartje van het liefdesverdriet en melancholie. Ook Coldplay wordt al eens ge-namedropt als referentie, en hoewel de stem van zanger Chris Wall af en toe wel iets wegheeft van die van die andere Chris, maakt Air Traffic liedjes die een pak frisser klinken dan wat Coldplay op hun laatste plaat lieten horen. Waar de heren zelf wel opgezet mee zijn, is de terechte vergelijking met Supergrass. Ook hun muziek haakt zich onherroepelijk vast in het hoofd van de luisteraar, zowel de trage nummers als de opgewekte rockers.
Wat Air Traffic niet lijkt te schuwen in hun nummers, is het Grote Gebaar. Dramatische songstructuren die aanwellen tot epische climaxen zijn geen vreemden op "Fractured Life", en komen het meest tot hun recht in "No More Running Away" en afsluiter "Your Fractured Life". Hoogtepunt van de plaat is het typisch speels klinkende maar inhoudelijk heel wat donkerder "Shooting Star" dat ongetwijfeld een mooie live-carrière tegemoet gaat.
Uit het feit dat Air Traffic al van in het begin met andere bands wordt vergeleken kan besloten worden dat dit geen wereldschokkend originele plaat is. Maar met nummers die zo degelijk in elkaar steken als dit elftal hoeft dat ook niet. Dit is oerdegelijke, emotionele Britpop met net genoeg scherpe kantjes om niet in hetzelfde hokje als Keane en Coldplay te worden gestopt. Klasse.
Hoewel het het afgelopen jaar een beetje stil was rond Ryan Adams (in de cd-rekken althans, want de man overspoelde de fans met nummers op zijn website), is het wonderkind van de alt.country helemaal terug met zijn maar liefst negende album in zeven jaar tijd.
Ook dit keer doet hij het zonder The Cardinals, en toch klinkt "Easy Tiger" even country als "Cold Roses" of "Jacksonville City Nights". Dat maakt Adams al duidelijk van bij het begin met openingsnummer "Goodnight Rose". Met zijn jengelende elektrische gitaar had het nummer zo op eender van die twee albums kunnen staan. Ook in de single "Two" trekt hij resoluut de kaart van de melancholische countrymuziek. Het nummer is tevens een duet met Sheryl Crow, en gelukkig levert deze samenwerking een beter resultaat op dan zijn duet met Norah Jones op "Jacksonville City Nights". Het nummer is trouwens net als "Everybody Knows" geschreven voor de film "Elizabethtown", maar uiteindelijk niet in de film verwerkte door regisseur Cameron Crowe. Een mens kan enkel gissen wat de man bezielde toen hij dat besliste, want ook "Everybody Knows" is een prachtig akoestische song. Een fraaie uitschieter tussen al deze trieste alt.country nummers is "Halloweenhead", een onvervalste rocker (Adams kondigt zelfs luidkeels een gitaarsolo aan) die niet zou misstaan hebben op "Rock N Roll". Na deze geslaagde vingeroefening wordt het tempo weer omlaag geschroefd met het mooie maar korte "Oh My God, Whatever, Etc.". "The Sun Also Sets" wordt dan weer voortgestuwd door een ijzige piano die zo van voorganger "29" lijkt weggelopen. Het mooiste moment van het album heeft Adams echter tot het einde bewaard. Afsluiter "I Taught Myself How To Grow Old" drijft op de melodie van een huilende mondharmonica en akoestische gitaar recht naar het hart.
Ryan Adams levert met "Easy Tiger" een consistent album af, en toch is er constant de neiging de tracks in te delen op basis van 's mans vorige platen. Het valt dan misschien ook nog het best te omschrijven als een soort greatest hits album, maar dan met louter nieuwe nummers. En dat is verre van een slechte zaak.
