Gonzo Media
Recensies van films, zowel op het zilveren doek als schijfje, TV, muziek, games, etc.
24-07-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CD: 65DaysOfStatic - The Destruction Of Small Ideas (2007)
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Net toen iedereen dacht dat de post-rock een beetje op zijn laatste benen liep kwam het Britse 65DaysOfStatic aanzetten met "The Fall Of Math", een alles verzengende combinatie van woeste gitaarriffs, bezwerende pianomelodieën en knetterende electronica. De plaat blies een half dood geacht genre nieuw leven in, en de reputatie van de Britten was gevestigd. Hoewel de line-up van de band sinds hun debuutalbum en de vorige plaat "One Time For All Time" veranderd is, blijft hun monumentale sound ook op hun derde studioalbum staan als een huis.

Wat echter onmiddellijk opvalt is dat er meer rustpauzes zijn ingelast tussen de vonkende explosies van gitaargeweld. Het tempo lijkt wat teruggeschroefd ten voordele van een meer georkestreerd geluid. Opener "When We Were Younger & Better" is al een goede indicatie van de nieuwe richting die de band wil inslaan op deze plaat en ontplooit zich langzamerhand tot een epische post-rocker. Ook opvallend is de prominentere rol van de electronica op "The Destruction Of Small Ideas". Het lijkt bij momenten, bijvoorbeeld in het dreunende "A Failsafe" of het door de synthklanken bijna als new-rave klinkende "The Distant & Mechanised Glow Of Eastern European Dance Parties", wel of de gitaren een bijrol gekregen hebben. Wat niet wegneemt dat de band nog steeds grossiert in rauwe, emotionele lappen withete rock. Het hoogtepunt van de plaat is dan ook niet voor niets het alles verslindende epos "These Things You Can't Unlearn", een weergaloos nummer dat van de twaalf composities op de plaat nog het meest doet terugdenken aan "One Time For All Time".

En dat is meteen ook het minpuntje van deze plaat. In vergelijking met het meesterwerk dat het vorige album was valt deze plaat soms wat licht uit. Wat niet wegneemt dat 65DaysOfStatic momenteel nog steeds de meest getalenteerde bende in de hele post-rockscene is, maar zo perfect als hun vorige album is "The Destruction Of Small Ideas" helaas niet. Daarvoor klinken de songs vaak iets te berekend in plaats van puur emotioneel, maar dat de heren een uniek en urgent geluid produceren blijft een waarheid als een koe. 

24-07-2007 om 15:00 geschreven door Michel  


16-07-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CD: Elliott Smith - New Moon (2007)
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Bijna vier jaar alweer is het geleden sinds die loodnottige dag in oktober toen Elliott Smith zichzelf van het leven beroofde. Een gemis, want de van melancholie overlopende platen die hij in zijn korte leven op de wereld losliet waren van een ongenaakbaar niveau. Prachtige, verstilde popliedjes waarin Smith zijn breekbare ziel blootlegde. De exacte omstandigheden rond zijn tragische dood zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen, maar zijn erfenis staat als een huis. En nu, drie jaar na het postume album "From A Basement On The Hill", wordt door Smith's archivaris Larry Crane de dubbelaar "New Moon" op de markt gebracht. Uitmelkerij of niet, dat is dus de vraag.

Om te beginnen is "New Moon" geen echt nieuw album zoals "From A Basement On The Hill" dat wel was. Deze twee cd's staan vol met b-kantjes, demomateriaal en andere obscuriteiten die Smith in de loop van de jaren 1994 tot 1997, dus tussen de release van zijn titelloze album en "X/O" bij elkaar geschreven had. Het gevolg is dat een groot aantal van de nummers al eens eerder verschenen is, maar de versies op deze twee schijfjes zijn zodanig mooi uitgevoerd dat ze zonder enige problemen naast de albumversies kunnen staan. Opvallend is de ingetogenheid waarmee Smith uitvoeringen van zijn songs ten gehore brengt. Muzikale uitbarstingen zijn schaars op "New Moon", dit is de meest pure en van franjes ontdane songschrijverij die Smith ooit heeft opgenomen en we kunnen Larry Crane dankbaar zijn dat hij dit prachtige materiaal ter beschikking van het publiek en de fans heeft gesteld.  

"New Moon" is dus geen poenschepperij op het graf van een groot singer-songwriter zoals sommige andere verzamelaars (moeder Buckley, iemand?) dat helaas al te vaak wel zijn. Dit is een schitterend eerbetoon dat helaas al te pijnlijk de vraag oproept tot welke grote dingen Smith nog in staat zou geweest zijn. Weergaloos.    

16-07-2007 om 00:00 geschreven door Michel  


13-07-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CD: Datarock - Datarock Datarock (2007)
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Twee nerds van jewelste zijn het, het Noorse duo Fredrik Saroea en Ket-Ill a.k.a. Datarock. Hoe valt het anders te verklaren dat de twee, steevast gehuld in spuuglelijke knalrode trainingspakken, songs ophangen aan dingen als hun Commodore 64? Een koppel Noorse nerds dus, maar wel verdomd getalenteerde nerds. Eigenlijk is dit album al eens eerder uitgebracht op hun eigen label Young Aspiring Professionals, twee jaar geleden om precies te zijn, maar aangezien het toen de Noorse landsgrenzen amper wist te doorbreken is dit de verdiende tweede kans. Meespringen op de kar van van de new-rave volgens sommigen, maar daar klinkt de muziek te verfijnd voor.

Het geluid van Datarock valt immers nog het best te omschrijven als een soort van indie-dance, of folktronica zo u wil. Ritmisch, dansbaar, terminaal hip, maar toch klinkt het allemaal zeer organisch en warm. Dat is al direct het geval in openingsnummer "Bulldozer", dat naast over een debiele tekst ook over een motherfucker van een baslijn beschikt die perfect weerwerk biedt aan de vervormde gitaarklanken. Single "Fa-Fa-Fa" klinkt even catchy en springerig als de titel doet vermoeden, met een onweerstaanbare floorfiller als resultaat. Hoogtepunt van de plaat is echter "Computer Camp Love", waar de heren "Grease" op hilarische wijze parafraseren in een aanstekelijk rapdeuntje. Enige minpunt is het op een flauwe woordspeling drijvende "Night Flight To Uranus", een plat popliedje zonder meer.

Al bij al een geslaagde herkansing dus voor de heren van Datarock. Nu alleen nog iets doen aan die outfits.

13-07-2007 om 00:00 geschreven door Michel  


08-07-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CD: UNKLE - War Stories (2007)
Klik op de afbeelding om de link te volgen

In 1994 staken Mo'Wax platenbaas James Lavelle en DJ Shadow de koppen bij elkaar om een soort van elektronische supergroep op te richten. Het resultaat was UNKLE, de plaat het overdonderende "Psyence Fiction". Even krachtig als gevarieerd, met gastoptredens van Thom Yorke, Richard Ashcroft van The Verve, Badly Drawn Boy en Mike D van The Beastie Boys om er maar enkele te noemen. Over opvolger "Never, Never Land" zei James Lavelle dat het 'UNKLE does electronic' was, met gasten als Brian Eno.

'This one is like UNKLE does rock' zei de man over het nieuwe album, en daarmee slaat hij de nagel op de kop. Want "War Stories", mede geproduceerd door Chris Goss die eveneens tekende voor Queens Of The Stone Age en Masters Of Reality, is in essentie een rockalbum. Getuige hiervan is naast het aanwezige gitaargeweld dat de electronica en hip-hopinvloeden naar de achtergrond verdringt ook de alweer indrukwekkende gastenlijst. Josh Homme van de al genoemde Queens was ook al op "Never, Never, Land" van de partij en neemt hier het op een funky baslijn voortstuwende rock-dancemonster "Restless" voor zijn rekening. In "Burn My Shadow" zingt Ian Astbury van The Cult met dreigende subtiliteit de apocalyps in. Minstens even creepy is de zanglijn van Massive Attack's 3D op "Twilight". Liela Moss van The Duke Spirit neemt de vocalen voor haar rekening in de dreunende wilde rit die "Mayday" heet en James Lavelle zelf maakt tenslotte zijn geslaagde debuut als zanger met "Hold My Hand".

Allemaal hoogtepunten, maar helaas staat er ook op "War Stories" weer wat vulsel. Sfeerschepperij die op papier waarschijnlijk beter klonk dan in de praktijk, met niemendalletjes als "Price You Pay" die veel te lang worden uitgesponnen om effectief te zijn. Maar gelukkig wegen de positieve noten veel zwaarder door dan de negatieve en hebben de heren voor de derde keer op rij een album afgeleverd dat weer helemaal anders klinkt dan het vorige maar toch een consequente UNKLE-plaat is. Het prachtige artwork (zeker dat van de speciale editie van het album) is overigens van de hand van 3D.

08-07-2007 om 00:00 geschreven door Michel  


06-07-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.CD: Interpol - Our Love To Admire (2007)
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Sinds hun debuutalbum "Turn On The Bright Lights" is Interpol zowat dé referentie geworden voor hippe gitaarbandjes. Hun hoekige, donkere sound werd met wisselend succes overgenomen door groepen als She Wants Revenge en andere Editors. Maar van zodra de eerste tonen van "Our Love To Admire" door de luidsprekers schallen wordt duidelijk dat Interpol nog steeds in een geheel eigen liga speelt, eentje die een paar divisies boven die van de concurrentie ligt.

'Babe, it's time we gave something new a try' zingt frontman Paul Banks in "No I In Threesome" (geweldige titel overigens), maar gelukkig houdt Interpol zich aan hun beproefde formule van oeverloos droefgeestige, maar instant catchy nummers. Wel hebben de heren uit New York op hun derde album gekozen voor meer subtiliteit in de songs, wat een trager, meer atmosferisch geluid oplevert met een klemtoon die meer op de percussie dan op loeiende gitaren is komen te liggen. Het gevolg is een geluid dat bij momenten aan de betere post-rock doet denken. Zeker naar het einde toe vertraagt het tempo aanzienlijk, met het bijna experimenteel klinkende epos "The Lighthouse" als climax. Wat niet wegneemt dat er ook gewoon up-tempo nummers op de plaat staan. Single "The Heinrich Maneuver" bijvoorbeeld, of "Who Do You Think" dat na het gitzwarte maar bloedmooie hoogtepunt "Rest My Chemistry" de meters even in het rood zet.   

Twee jaar geleden speelde Interpol nog het voorprogramma van U2 en Coldplay, maar die twee hebben ze ondertussen moeiteloos overklast. "Our Love To Admire" is het nieuwe referentiepunt voor hippe gitaarbandjes allerlande, en meteen ook de beste plaat van het viertal tot op heden. Mooie hoesfoto ook.   

06-07-2007 om 00:00 geschreven door Michel  


05-07-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Film: Red Road (2006)
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Nu Dogma 95 al een tijdje op z'n retour is (Lars Von Trier gebruikte zelfs de hulp van een computerprogramma om "The Boss Of It All" te filmen) werd bij productiehuis Zentropa het tijd voor een nieuw concept. Dat werd het Advance Party-project, een initiatief van Lone Scherfig en Anders Thomas Jensen waarbij aan drie verschillende de opdracht werd gegeven drie afzonderlijke speelfilms te draaien. De voorwaarden waren dat alle films rond negen vaste personages, steeds gespeeld door dezelfde acteurs en actrices, dienden te draaien en zich allemaal in Schotland moesten afspelen.

"Red Road" is het eerste deel van deze conceptuele trilogie, en meteen het regiedebuut van Andrea Arnold. Kate Dickie vertolkt de rol van Jackie, een jonge vrouw die werkt als beveiligingsbeambte en in die hoedanigheid dag in dag uit de monitors van de verschillende bewakingscamera's van de stad Glasgow in de gaten houdt. Wanneer ze een interesse ontwikkelt voor een bepaalde man op het scherm ontspint er zich een zenuwslopende zoektocht naar de ware identiteit van zowel Jackie als haar object van obsessie. Hoewel ze te kennen geeft dat ze de man, ene Clyde, nooit meer had willen zien, doet Jackie steeds meer moeite om dichterbij hem te komen. Tot ze op een bepaald moment besluit de rechtstreekse confrontatie aan te gaan.

Arnold sleepte op het festival van Cannes met "Red Road" de juryprijs binnen, en geheel terecht. De film baadt in een sfeer van mysterie en duisternis, en die wordt nog versterkt door de mistroostige decors van de armoedige achterbuurten waartegen het verhaal van observeren en geobserveerd worden zich afspeelt. Ook de vertolkingen, met name die van Kate Dickie, zijn van een zeer hoog niveau en en leverden Dickie zowel de BAFTA Scotland Award als de British Independent Film Award de prijs voor beste actrice op. Als de twee volgende delen van het Advance Party-project even sterk zijn als "Red Road", dan staan er ons nog twee schitterende films te wachten.    

DVD extras: helaas niet meer dan een trailer voor de film.

05-07-2007 om 19:47 geschreven door Michel  


02-07-2007
Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Film: The Prestige (2006)
Klik op de afbeelding om de link te volgen

Bezig baasje, die Christopher Nolan. "Batman Begins" zat nog maar net te schreeuwen om een sequel of 's mans volgende project "The Prestige" liep al in de zalen. En het strafste van al is dat ondanks de mijlenver uit elkaar liggende thematieken de constante kwaliteit in zijn oeuvre aanwezig blijft.

In "The Prestige" vertolken Hugh Jackman en Christian Bale (niet de enige oudgediende uit "Batman Begins", want ook Michael Caine speelt weer mee) respectievelijk Robert Angier en Alfred Borden, twee goochelaarsassistenten ergens op het einde van de negentiende eeuw die aanvankelijk kameraden zijn. Tot ze elk aan hun eigen carrière beginnen en Angier de dood van zijn vrouw op de bühne in de schoenen schuift van Borden. Wat volgt is een ingewikkeld gestructureerd, maar beklijvend relaas over de aartsrivaliteit tussen twee mannen, waarbij Nolan het slim aanpakt door nooit echt kant te kiezen voor een van de twee goochelaars waardoor de personages een pak dieper worden. Doorheen het verhaal wordt duidelijk dat zowel Angier als Borden hun goede en slechte kanten hebben, en dat ze beiden tot alles bereid zijn om de ander de loef te kunnen afsteken op het podium. Zeker wanneer Borden met zijn naar eigen zeggen ultieme truc op de proppen komt bereikt de rivaliteit zijn hoogtepunt, met dramatische gevolgen. 

De speciale vertelstructuur is meteen ook het meest opvallende aan "The Prestige". Aan het begin van de film zien we namelijk hoe Angier vermoord wordt en Borden veroordeeld tot de doodstraf. Vanaf dat punt gebruikt Nolan kundig opgebouwde flash-backs (en bij momenten zelfs flash-backs in andere flash-backs) die beetje bij beetje het gehele verhaal, inclusief de verrassende ontknoping, uit de doeken doen. Constant bij de les blijven is dan ook aangeraden, want de plotwendingen volgen zich in hoog tempo op. Maar de volhouder wordt zo in het magisch-realistische universum van de film gezogen en ontdekt met "The Prestige" een magische film met ijzersterke vertolkingen en een unieke sfeer, die bewijst dat Nolan een groot talent is. 

DVD extras: aantekeningen van de regisseur, enkele korte making of-filmpjes, productiefoto's en de trailer. Niets bijzonders, maar beter dan niets natuurlijk.

02-07-2007 om 00:00 geschreven door Michel  




Zoeken in blog


Blog als favoriet !

Archief per maand
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 09-2005



    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs