Recensies van films, zowel op het zilveren doek als schijfje, TV, muziek, games, etc.
16-09-2007
Film: Control (2007)
Op 18 mei 1980 beroofde Ian Curtis zich met behulp van een fles whisky en een gordijnkoord op amper 23 jarige leeftijd van het leven. Verscheurd door de liefde voor twee vrouwen en getergd door steeds hevigere aanvallen van epilepsie maakt hij een tragische keuze die het einde betekende van een van de meest invloedrijke muziekgroepen ooit. Slechts twee albums maakte Joy Division, maar tot op de dag van vandaag is de invloed van "Unknown Pleasures" en "Closer" hoorbaar in de muziek van toonaangevende bands als Interpol, Editors en Bloc Party. Joy Division en Ian Curtis werden al eens op het witte doek terug tot leven gebracht in "24 Hour Party People" van Michael Winterbottom uit 2002, maar "Control" is de eerste film die een licht werpt op het leven en de passies van Ian Curtis als mens.
Regisseur van dienst is de Nederlander Anton Corbijn, die in zijn hoedanigheid als rockfotograaf een persoonlijke band had met Ian Curtis. De film is echter niet gebaseerd op Corbijn's persoonlijke herinneringen maar wel op het boek "Touching From A Distance", geschreven door Curtis' weduwe Deborah. In stijlvol zwart-wit verhaalt Corbijn in zijn regiedebuut de gebeurtenissen die aanleiding gaven tot de veel te vroege dood van Curtis, een machtige rol van de nog relatief onbekende Sam Riley. Ook de overige acteurs in "Control" zijn nobele onbekenden, maar de overtuiging waarmee ze hun personages vertolken spat van het scherm. De optredens van de band in de film worden ook door de acteurs zelf vertolkt, en zelfs daar komen ze mee weg.
Alles aan de film ademt bewondering uit voor het legendarische Joy Division, en de manier waarop Corbijn zijn tragische levensloop in prachtige beelden giet brengt hulde aan de getormenteerde Ian Curtis. Niet verwonderlijk dat hij op het afgelopen filmfestival van Cannes twee prijzen in de wacht wist te slepen, met name die voor de beste Europese film en Regards Jeunes. "Control" is een aangrijpend en boeiend portret van een artiest die pas na zijn dood eindelijk naar waarde werd geschat.
De timing van het nieuwe album kon ook moeilijk beter zijn, want net zoals op hun vorige platen maakt Pinback weer onmiddellijk duidelijk dat de zomer op zijn einde loopt en de herfst voor de deur staat. Een geluid dat ze in de loop der jaren zorgvuldig hebben opgebouwd en geperfectioneerd, met baslijnen die tegen gitaar en drum aanschuren en weerwerk proberen te bieden aan de klaaglijke zang. Het resultaat is een plaat vol melodieuze en melancholieke indiepop die tegelijkertijd catchy en springerig genoeg is om niet in geneuzel te vervallen. Want hoewel opener "From Nothing To Nowhere" met zijn gedreven ritme de luisteraar aanvankelijk op het verkeerde been weet te zetten is dit een vintage Pinback album, met het weergaloos mooie "Subbing For Eden" als ongenaakbaar hoogtepunt. Meer nog, dit zou wel eens de beste song kunnen zijn die de heren ooit uit hun nochtans erg getalenteerde mouw hebben geschud.
Al drie albums lang grossierden Zach Smith en Rob Crow in ontwapenend mooie liedjes, en op hun vierde doen ze dan ook waar ze het best in zijn. Een fantastische plaat, alleen jammer van dat hoesje.
Een paar jaar geleden wist niemand wie Katie Tunstall was. Een berooid straatzangeresje dat in de metrostations van Londen probeerde haar brood te verdienen. Tot ze werd opgepikt door een platenfirma, haar voornaam afkortte tot KT en met "Black Horse And The Cherry Tree" een radiohit scoorde. Het debuutalbum "Eye To The Telescope" groeide langzaam maar zeker uit tot een succesplaat en nu, drie jaar later en na een akoestisch zoethoudertje, is daar haar Moeilijke Tweede.
Ondanks de titel slaat Tunstall op "Drastic Fantastic" geen drastisch nieuwe wegen in. Eerste single "Hold On" had met zijn aanstekelijke handengeklap zelfs perfect op heer eerste album kunnen staan. Een herhalingsoefening dus? Niet echt, want KT doet nog steeds waar ze het best in is: melodieuze popliedjes maken die zich al van bij de eerste luisterbeurt genadeloos vasthaken aan je hersenpan. Het sleutelwoord op "Drastic Fantastic" is dan ook 'catchy'. Werkelijk elk nummer op de plaat heeft het in zich om uit te groeien tot een hit, met het ronduit fantastische "I Don't Want You Now" op kop. Zelfs een breekbaar en intiem liedje als "Funnyman" mikt duidelijk op de hitlijsten. Toch is deze plaat allerminst een knieval voor de commercie, integendeel. De Schotse schone doet nog steeds haar eigen ding, zelfs al liggen de productiewaarden op dit album hoorbaar hoger dan voorheen.
Met "Drastic Fantastic" heeft KT Tunstall dus zonder problemen haar Moeilijke Tweede afgeleverd, een prachtplaat waar geen enkel nummer te veel of te weinig op staat en eentje die verdomd moeilijk uit de cd-speler te wrikken is.
De vete tussen Editors en Interpol laait in alle hevigheid. Althans tussen de fans en vooral de zogezegd serieuze muziekjournalisten, want beide bands komen naar eigen zeggen prima overeen en zijn zelfs fans van elkaars muziek. Met Dragons is er een derde speler opgestaan die misschien nog niet de naambekendheid van de vorige twee bezit, maar die qua groepsgeluid uit eenzelfde vaatje tapt.
Net als Editors en Interpol is het uit slechts twee personen bestaande Dragons schatplichtig aan het geluid van de donkerste van de jaren tachtig, met uiteraard als belangrijkste referentiepunt het machtige Joy Division. Meer zelfs, de stem van Anthony Tombling lijkt bij momenten angstwekkend veel op die van wijlen Ian Curtis ("Lonely Tonight", "Epiphany" en vooral "Remembrance" hadden zo van "Hidden Pleasures of "Closer" kunnen komen). Opvallend aan de songs is wel dat Dragons niet louter doet denken aan new-wave bands, hun songs klinken op plaat ook alsof ze in de jaren 80 gemaakt zijn. Waar Editors en Interpol met een epische gitaarmuur uitpakken, maken Dragons ook veel gebruik van eighties electronica. Het gevolg is dat ze in nummers als "Treasure" en "Obedience" eerder naar Depeche Mode neigen, maar ook dat is een referentie die kan tellen.
Het pluspunt van "Here Are The Roses" is tegelijkertijd ook het enige minpunt: door de grote herkenbaarheidsfactor, ongetwijfeld bedoeld als hommage, klinkt Dragons (nog) niet als een band met een heel eigen sound. Maar beter goed gepikt dan slecht gevonden natuurlijk, en Dragons is zeker een duo om in het oog te houden, gesteld dat ze volgende keer wat minder eer betonen en wat meer zichzelf proberen te zijn.
