Recensies van films, zowel op het zilveren doek als schijfje, TV, muziek, games, etc.
07-06-2007
Film: Dear Wendy (2005)
Rare jongens, die Denen. Eerst schrijven ze een manifest waarmee ze de cinema back to basics willen krijgen maar na een paar mokerslagen van films werd de succesformule helaas gestandaardiseerd en uitgemolken. Vervolgens duiken ze onder andere andere de wereld van de homo-porno in en trekken ze naar Hollywood om er met de sterren te werken die ze in hun beginselverklaring nog zo verfoeiden. Nu, ondertussen tien jaar later, komen de founding fathers van Dogme 95 Thomas Vinterberg en Lars Von Trier met "Dear Wendy" op de proppen. Alle dogmas zijn blijkbaar finaal overboord gegooid en vervangen door The Zombies op de soundtrack, speciale effecten en godbetert product placement. Maar wat telt is natuurlijk het eindresultaat en dat is godzijdank nog steeds even fascinerend als verwacht mag worden van een samenwerking tussen de twee Scandinavische wonderkinderen.
Het scenario, geschreven door Von Trier, vertelt via een serie flash-backs het verhaal van de jonge Dick (Jamie Bell a.k.a. Billy Elliot). Dick woont in Estherslope, een achtergebleven Amerikaans mijnwerkersstadje waar je pas een echte vent bent als je in de mijn werkt. Dick is echter geen echte vent, tot hij een revolver op de kop tikt en samen met vier andere outcasts van het dorp een club van gewapende pacifisten opricht. De Dandies zoals ze zichzelf noemen stellen een strikte erecode op waarbij vuurwapens wel gedragen maar nooit gebruikt mogen worden. De komst van een zesde lid zorgt er echter voor dat de regels gebroken worden, met een even bizarre als noodlottige afloop.
Thomas Vinterberg bewijst met "Dear Wendy" dat hij het niet alleen van controverse moet hebben maar dat hij wel gelijk een meer dan getalenteerd regisseur is. Ook de jonge acteurs doen het stuk voor stuk prima, al moet gezegd dat Bill Pullman in de bijrol van sheriff Krugsby de show steelt. De onderhuidse dreiging waarmee hij zijn rol neerzet is constant voelbaar en is een perfecte tegenhanger voor de lichtere eerste helft van de film. De enige zwakkere schakel is helaas Lars Von Trier. Hoewel hij een uiterst origineel script neergepend heeft is het soms wel erg duidelijk dat coherentie en logica moeten wijken voor de politieke metaforen over de good ol US of A. Bij momenten is de symboliek dan ook net iets te doorzichtig om echt functioneel te zijn, maar gelukkig maken de prachtige beelden van Anthony Dod Mantle veel goed.
Met "Dear Wendy" hebben Vinterberg en Von Trier de cinema niet nog eens heruitgevonden zoals met "Festen" of "The Idiots". Wel hebben beide heren een ijzersterk drama afgeleverd ondanks de bij momenten vergezochte plotwendingen. Naar goede gewoonte is ook dit weer niet direct de meest toegankelijke cinema, maar wie verder kijkt dan het ogenschijnlijk absurde basisgegeven wacht een betoverende parabel die nog lang zal blijven nazinderen.
DVD extras: in het Deens evenveel als in het Nederlands, namelijk 'nul'.
'This sounds as pure as the heart is' moet Lisa Germano, toch zeker niet de minste, gezegd hebben na het horen van een soundcheck van Krakow alvorens hen prompt in te lijven als haar voorprogramma. Het vijftal uit Herk-de-Stad voelde zich duidelijk gevleid door die uitspraak, en besloten hem dan maar tot titel van hun debuutalbum te bombarderen.
De prachtige, sfeervolle slowcore van Krakow, finalisten van Humo's Rock Rally 2006 trouwens, doet nog het meest de vergelijking rijzen met de gelijkaardige sound van Low, temeer door de krachtige stem van zangeres Niné Cipoletti. Maar Krakow bewijst op hun eersteling dat ze een eigen gezicht hebben, en veel maar zijn dan zomaar een doorslagje van Low.
De songs van op "As The Heart Is" zijn traag, heel traag, maar ook heel erg mooi en subtiel gelaagd. Bij het beluisteren van de plaat nemen de vijf hun publiek mee naar een plaats waar het altijd herfst is en de weemoed hoog tij viert. Stil en introvert geeft Krakow zijn diepste zieleroerselen met mondjesmaat prijs aan de luisteraar, als een donkere bloem die langzaamaan openbloeit en met elk blaadje mooier wordt. Al van bij de eerste songs wordt ook duidelijk dat Krakow er in slaagt variatie te brengen in een nochtans nogal beperkt genre. Opener "Too Far Away" drijft op sfeervolle echo's, maar de grote klasse van de band wordt pas echt tentoon gespreid in "Silence" waar Cipoletti ervoor zorgt dat het dromerige refrein zich dagenlang in je hoofd vastbijt. Nog zo'n hoogtepunt is het verslavende "Come On Home", dat nog het meest doet denken aan de Weltschmerz-meets-country van Sparklehorse.
Krakow levert na de EP "Home" met "As The Heart is" een pracht van een visitekaartje af en bewijst dat er ook in België meesterlijke albums kunnen gemaakt worden in niet zo voor de hand liggende genres. Meesterlijke plaat.
Tien jaar is het alweer geleden dat een klein Brits softwarebedrijfje op de proppen kwam met de allereerste "Tomb Raider"-game. Wereldwijd vielen monden open bij het aanschouwen van de (voor die tijd) indrukwekkende 3D-wereld en miljoenen exemplaren van het spel vlogen over de toonbanken. Maar niet enkel het spel sprak tot de verbeelding, vooral de heldin in wiens huid men als speler kroop gooide overal hoge ogen. Lara Croft was de eerste virtuele babe, het eerste personage uit een populaire videogame dat meer was dan zomaar een verzameling polygonen, Lara werd een icoon van de populaire cultuur. De ganse wereld raakte in de ban van de rondborstige versie van Indiana Jones, en al gauw volgden allerlei merchandising, fansites, comics, big budget Hollywoodfilms en noem maar op.
De sequels konden natuurlijk niet lang op zich laten wachten, en maar liefst vier opvolgers werden uitgebracht voor het baanbrekende origineel. De kwaliteit bleef redelijk gestaag, tot men voor het eerst besloot Lara naar de Playstation 2 te brengen. "Tomb Raider: The Angel Of Darkness" was een rommelig, haastig in elkaar geflanst spel dat door slechte kritieken en verkoopcijfers het einde van de franchise leek in te luiden. Tot na een grondige brainstorm "Tomb Raider: Legend" werd gereleased. De critici waren het eens dat dit een terugkeer was naar de oude gameplay en dat Lara's reputatie eindelijk weer recht werd aangedaan.
En nu, tien jaar na de komst van de originele "Tomb Raider", is er "Tomb Raider: Anniversary". Zoals de titel al doet vermoeden is het spel niet geheel nieuw, maar een soort van remake van het origineel, met uiteraard opgepoetste graphics en een nieuwe soundtrack. De grootste vernieuwing zijn echter de gameplay-elementen uit "Legend". Zo beschikt Lara in dit nieuwe deel ook over haar grijphaak en worden de cutscenes bij momenten onderbroken door active time events waarbij het kwestie is van tijdig op de juiste knop te drukken.
Het spel vertelt nog steeds hetzelfde verhaal van Lara die op zoek gaat naar de Scion, een artefact dat verband zou houden met de ondergang van het verdwenen continent Atlantis. Van bij het begin wordt duidelijk dat de makers er alles aan gedaan hebben om hetzelfde gevoel op te wekken als tien jaar geleden, en dat lukt ze ook grotendeels. De puzzels zijn heel wat moeilijker dan in het vaak al te simpele "Legend", en zijn zoals vanouds weer gebaseerd op sprongen maken op het juiste moment. Dat levert helaas af en toe een erg frustrerende trial and error-gameplay op, omdat de camera ook als vanouds wel eens de verkeerde hoek durft kiezen.
Maar al bij al is "Tomb Raider: Anniversary" een glorieuze terugkeer naar de roots van de franchise, een stukje nostalgie voor de kenners, en een fraaie introductie voor degenen die het origineel nooit hebben gespeeld.
Het spel is tevens in een collector's edition te koop. Op de tweede DVD staat de soundtrack, een boeiende documentaire over het fenomeen "Tomb Raider" en Lara Croft en trailers van de verschillende spellen.
Vergeet The Sex Pistols, The Damned waren met recht en reden de eerste en beste punkband van de wereld. Ze begonnen weliswaar in het voorprogramma van Johnny Rotten en de zijnen, en hun invloed en roem was misschien minder verstrekkend dan die van de Pistols, maar met deze reissue hun debuutalbum wordt dat onrecht hopelijk een beetje rechtgezet.
Deze heruitgave van "Damned Damned Damned" bevat maar liefst drie schijfjes die, zoals het een echte punkplaat betaamt, voor de prijs van één worden aangeboden. De eerste CD bevat een digitaal opgepoetste en daarom misschien net iets te zuiver klinkende versie van het eigenlijke album, met uiteraard de legenadrische klepper "New Rose", en hitjes "Neat Neat Neat", "Stab Yor Back" en "I Fall".
Op het tweede schijfje vinden we naast een bonte verzameling b-kantjes, demo-opnames, en ander obscuur materiaal ook twee Peel-sessies en een hoop live-tracks.
Het is echter de derde disc die de aankoop van dit gerestaureerde album helemaal rechtvaardigt. Op die disc staat namelijk het integrale optreden dat The Damned gaf op 6 juli 1976 in de 100 Club in Londen, als voorprogramma van The Sex Pistols. Opgenomen met een verborgen cassetterecorder op het exacte tijdstip dat de punk geboren werd. Naast "New Rose" vallen ook de covers op: "Help" van The Beatles wordt van een loeiende gitaar voorzien, "Circles" van The Who wordt erdoor gejaagd en "1970" van The Stooges wordt omgedoopt tot "I Feel Alright".
"Damned Damned Damned" is, naast de enige goede plaat van The Damned (laat alsjeblieft niemand op het idee komen de vreselijke tweede "Music For Pleasure" te recycleren), een tijdsdocument. Een Belangrijke Plaat die een nieuwe muzikale stroming in het leven riep, maar die vooral dertig jaar na datum nog steeds fris klinkt.
De titel van Wilco's nieuwste doet vermoeden dat Jeff Tweedy tegenwoordig heel wat beter in zijn vel zit dan vroeger, een vermoeden dat alleen maar bevestigd wordt door de eerste regel van openingsnummer "Either Way". 'Maybe the sun will shine today' zingt Tweedy en na afloop valt plots ook op dat de experimentele ondertoon van "Yankee Hotel Foxtrot" en "A Ghost Is Born" baan heeft moeten ruimen voor een bijna conventioneel en zelfs poppy te noemen sound. Gelukkig betekent 'conventioneel' niet dat de band aan kwaliteit heeft ingeboet. Integendeel, "Sky Blue Sky" kan moeiteloos naast die twee platen op het hoogste schavotje staan.
Wilco klinkt tegenwoordig momenten ook als The Band (in "You Are My Face", dat bedrieglijk simpel begint, maar uiteindelijk tot een heuse rocker transformeert), Neil Young ("Hate It Here", waaruit blijkt dat Tweedy gelukkig voor ons toch nog niet al zijn demonen heeft weten te bedwingen) en zelfs The Beatles (de climax van "Side With The Seeds" doet namelijk sterk denken aan die van het onsterfelijke "A Day In The Life"). Geen slechte referenties, maar bovenal klinkt Wilco natuurlijk als de zesde reïncarnatie van zichzelf.
Door de intrede van nieuwe bandleden Nels Cline en Pat Sansone die respectievelijk lap steel en Hammond bespelentreden Americana, bluesrocken alt.country als voornaamste stijlen naar voor op "Sky Blue Sky". Het geeft het album misschien een ietwat softe poprock klank bij een eerste luisterbeurt, maar wanneer de laatste song stilletjes uitsterft is de drang om op repeat te drukken zo goed als onweerstaanbaar. 'On and on and on/we'll be together yeah' zingt Tweedy in het uiterst meezingbare refrein van dat nummer. Wat ons betreft heeft hij alvast groot gelijk.
Een schande is het, een regelrechte schande dat "Grindhouse", de double feature van Quentin Tarantino en Robert Rodriguez hier niet in z'n geheel wordt uitgezonden. Zo loopt de bioscoopganger hier niet alleen een hoop hilarische nep-trailers mis, maar tegelijk zadelt de distributeur hem of haar op met een enorme drang naar meer. Want "Death Proof", Tarantino's deel van "Grindhouse", is een rollercoaster van formaat.
Ergens is "Death Proof" op zich al een beetje een double feature, want de film bestaat uit twee delen die niets met elkaar te maken hebben behalve Stuntman Mike. Kurt Russell vertolkt, samen met het lelijkste jasje in de filmgeschiedenis, deze rol van een psychotische stuntman die er een duivels genoegen in schept argeloze vrouwen door middel van spectaculaire crashes om het leven te brengen. In het eerste deel van de film lukt hem dat aardig, en de finale botsing wordt door Tarantino op schitterende wijze tot viermaal toe in beeld gebracht. Stuntman Mike versus wulpse vrouwen: 1-0. In het tweede deel komt de psychopaat weer enkele potentiële slachtoffers op het spoor, maar spijtig genoeg voor hem zijn dit geen katjes om zonder rijhandschoenen aan te pakken. Wanneer ze onderschept worden tijdens het joyriden besluiten ze namelijk om zélf het stuur in handen te nemen en Stuntman Mike een koekje van eigen deeg te geven. Met als resultaat de knapste autoachtervolging sinds "The Matrix Reloaded" en een coole hommage aan Russ Meyer's -ahum- 'klassieker' "Faster Pussycat, Kill Kill".
Zie daar, het flinterdunne verhaaltje van "Death Proof". En toch is het een briljante prent, met name door de opzettelijke B-look die Tarantino koos voor zijn zesde film. Alles klopt, van het korrelige beeld tot de opzettelijke montagefoutjes tot de pure exploitation-soundtrack. Tel daarbij de kwistig in het rondgestrooide verwijzingen naar echte B-films en vooral Tarantino's eigen oeuvre aan toe, en de ware filmfreak weet dat hij aan "Death Proof" een vette kluif zal hebben!
P.S. "Planet Terror", Rodriguez' luik van "Grindhouse", wordt pas in de zalen verwacht op 9 september.
'Cassa-wát?' moet ongetwijfeld de meest gestelde vraag zijn bij het vernemen van de titel van Conner Obert's nieuwste worp. Een beetje opzoekingswerk leert dat Cassadaga een stad in Florida is die blijkbaar bekend staat als een centrum voor mediums en andere spiritualisten. We kunnen niet zeggen dat we niet heel even schrik hadden voor een zweverig new age-vehikel, maar gelukkig bleek die vrees al direct ongegrond.
Dat wil echter niet zeggen dat "Cassadaga" vintage Bright Eyes is, daarvoor klinkt de plaat wel heel anders dan pakweg "Fevers And Mirrors". Om te beginnen klinkt dit album een pak meer als het werk van een echte band dan als dat van een getroubleerde singer-songwriter. En als Oberst op "I'm Wide Awake, It's Morning" al een beetje richting alt.country begon te neigen, dan kiest hij er hier zo goed als resoluut voor, met glansrollen voor de pedal steel en gastoptredens van onder andere M. Ward.
De nummers zelf dan getuigen van het immer groeiende vakmanschap van Oberst als songsmid. In "Make A Plan To Love Me" wordt zijn breekbare stem prachtig aangevuld door een vrouwelijke tweede stem, net als in hoogtepunt "No One Would Riot For Less" dat in al z'n verstilde eenvoud openbloeit tot een wondermooi liefdeslied. Nog zo'n hoogtepunt is "Middleman", een door nijdige strijkers voortgestuwde brok melancholie.
Bright Eyes bewijst zichzelf weer maar eens als leveranciers van grote kwaliteit, en bovendien als een band die geen schrik heeft om zichzelf plaat na plaat te vernieuwen en opnieuw uit te vinden. En zlefs al levert dat in de toekomst een new age-plaat op, dan nog zijn we zeker dat het een steengoede zal zijn.
Amper twee jaar na "With Teeth" is er nu "Year Zero". Dat is opmerkelijk snel naar de normen Nine Inch Nails, die in het verleden toch gemiddeld zo'n vijf jaar nodig hadden om van het ene tot het volgende album te komen (remix-platen niet meegerekend). Het wordt al helemaal een ijltempo als je er rekening mee houdt dat "Year Zero" niet enkel een album is, maar past binnen een conceptueel project van frontman Trent Reznor waar naast een internetcampagne binnen afzienbare tijd ook een film en een videogame van dienen te verschijnen. De rode draad in dat geheel is de op zijn zachtst gezegd nogal donkere visie van Reznor over hoe de wereld er zou kunnen uitzien in het jaar 2022. Een soort van "1984", maar dan een paar decennia later gesitueerd in Amerika. Dat klinkt allemaal heel ambitieus, maar de vraag is natuurlijk of het ook een beetje een spannende plaat opleverde. Het antwoord is 'ja en nee'.
Ja, want "Year Zero" opent erg sterk, met de instrumentale stormram "HYPERPOWER!". Daarna valt vooral de ingetogen sfeer van de plaat op, met songs die -geheel in de sfeer van het achterliggende verhaal- eerder kil en claustrofobisch overkomen. Op "Year Zero" zijn chaotisch exploderende nummers als "Survivalism", "Meet Your Master" en "The Great Destroyer", die nog het dichtst aanleunen bij het vroegere werk van Nine Inch Nails, de uitzonderingen in plaats van de regel.
Nee, want "Year Zero" is net iets te lang om die apocalyptische sfeer vast te kunnen houden. Zestien nummers van toch al gauw vier minuten elk lijkt misschien niet overdreven veel, maar met muziek die zo loodzwaar weegt als die van Reznor wordt het al gauw een opgave om de plaat in één luisterbeurt uit te zitten. Niet dat de kwaliteit van de nummers zou verzwakken naar het einde toe, maar het is gewoon letterlijk te veel van het goede. Maar daar dienen pauze-knoppen voor natuurlijk.
Zuid-Amerika is ontegensprekelijk hot sinds "Amores Perros" en "Cidade de Deus" stormenderhand aantoonden dat niet enkel Tarantino een patent heeft op hippe gewelddadigheden en parallelle verhaallijnen. Met "Bombón El Perro" tapt regisseur Carlos Sorin ("Historias Minimas") echter uit een heel ander vaatje.
Het eerste, droefgeestige half uur van "Bombón El Perro" doet de vrees rijzen dat we de zaal met een serieuze zomerdepressie zullen verlaten. Zoveel ellende als Juan 'Coco' Villegas meemaakt in zo weinig tijd, we wensen het niemand toe. Juan is een vijftiger die zopas ontslagen is, zijn vrouw al 20 jaar niet meer gezien heeft en in financiële problemen zit. Hoewel alles hem dus lijkt tegen te zitten, slaagt hij er toch in steeds de positieve kanten van zijn tegenslagen zien. Wanneer Juan in het bezit komt van een Argentijnse dog slaat de magie van de cinema echter toe en ontpopt de film zich plots tot een heerlijk rustige roadmovie die zowel op de lachspieren als op het gemoed werkt. Tegen de achtergrond van de uitgestrekte Patagonische vlakten en op de melodie van melancholische gitaardeuntjes rolt Juan door toedoen van zijn nieuwe metgezel op toevallige wijze van de ene ontmoeting in de andere en begint Vrouwe Fortuna eindelijk in zijn richting te glimlachen.
Net als in zijn vorige werk vertelt Sorin in "Bombón El Perro" een eenvoudig verhaal over gewone mensen, vertolkt door volstrekt onervaren acteurs. De Argentijnse regisseur heeft een onmiskenbaar talent heeft voor het kiezen van de juiste persoon voor de juiste rol. We onthouden vooral Juan Villegas en de schitterende manier waarop hij met zijn door het leven gegroefde gelaat gestalte geeft aan het hoofdpersonage. Maar ook de rest van de cast zet een meer dan overtuigende prestatie neer. Dat dat niet erg verwonderlijk is komt volgens Sorin zelf omdat de personages en gebeurtenissen voor een keer eens niet geheel fictief zijn en enige gelijkenissen met echte personen en gebeurtenissen niet op toeval berusten.
"Bombón El Perro" is nu eens absurd grappig, dan weer intens droevig, maar steeds levert de film een overtuigend mooie slice of life op die geheel terecht voor acht zilveren Condors, de Argentijnse Oscars zeg maar, genomineerd werd. Bombón is een prijsbeest dat zelfs de meest cynische brompot met een goed gevoel zal opzadelen.
DVD extras: de trailer, enkele korte interviews en een al even korte making of.
Tot voor kort waren er twee soorten Belgische films, netjes communautair verdeeld. Wij Vlamingen hadden onze Heimatfilms waarin flinke boerenzonen van leer trokken tegen de socialisten en vooral veel honger hadden. Onze Waalse broeders hadden hun sociale dramas waarin arme pubers van leer trokken tegen de maatschappij en vooral veel honger hadden. Gelukkig zijn er de laatste jaren af en toe ook uitzonderingen op dit stramien verschenen, "De Zaak Alzheimer" uiteraard op kop. Maar "L' Iceberg" is zeker één van de mooiste aanvullingen op dit lijstje.
"L' Iceberg" is een magisch-realistische joint venture tussen Vlaanderen en Wallonië, en dat werpt zijn vruchten af. Om te beginnen is de film niet het werk van één persoon, maar een samenwerking tussen drie debuterende regisseurs. De roots van Dominique Abel, Fiona Gordon en Bruno Romy liggen onder andere in het circus, en dat is meer dan eens merkbaar in "L' Iceberg".
In het verhaaltje bijvoorbeeld. Fiona werkt in een anoniem fastfoodrestaurant waar ze zichzelf op een avond per ongeluk opsluit in de diepvriezer. Wanneer ze de volgende ochtend bevrijd wordt, is ze een ander mens geworden. Plots heeft ze een onverklaarbare passie ontwikkeld voor de koude en droomt ze van een mythische ijsberg. Op een dag beslist ze haar gezin te laten voor wat het is en op zoek te gaan naar haar ijsberg, waardoor ze in contact komt met enkele bizarre oudjes en de doofstomme zeebonk René. Haar man laat het daar echter niet bij en gaat op zoek naar zijn weggelopen wederhelft. Dit is misschien een flinterdun scenariotje, maar het is met zoveel magie en spitsvondigheid gebracht dat niemand er zich aan stoort. Het verhaal is dan eigenlijk ook niet meer dan een kapstokje voor de fantasierijke taferelen die de drie makers op het witte doek weten te toveren.
Bij het bekijken van "L' Iceberg" moesten we ook regelmatig aan andere regisseurs denken. Het feit dat er al bij al maar een handvol zinnen, en meestal dan nog maar enkel kreten of woorden, gezegd worden brengt bijvoorbeeld de grote Kim Ki-Duk in gedachten. De tussen tragedie en burleske komedie balancerende tableaux lijken dan weer op het werk van Kusturica toen die nog geen karikatuur van zichzelf geworden was. Het verhaal en de symboliek die er in vervat zit zou dan weer zo weggelopen kunnen zijn uit het brein van het Finse wonderkind Aki Kaurismäki.
Er zijn nog wel meer invloeden aan te duiden in "L' Iceberg", maar we mogen vooral niet uit het oog verliezen dat deze film ook op zichzelf een meer dan verdienstelijk debuut geworden is. Abel, Gordon en Romy leggen een grote liefde voor hun personages aan de dag en, belangrijker nog, slagen er in om vakkundig de grens tussen doldwaas en aangrijpend poëtisch te doen verwateren. Een heerlijk lichtvoetige maar tegelijk intelligente prent die laat zien dat België, althans in de wondere wereld van de cinema, niet louter meer hoeft te teren op tristesse.
DVD extras: enkele verwijderde scènes, beelden van de repetities en een gesprek met de makers.
Maak kennis met Henry Chinaski, Hank voor de weinige vrienden en losse scharrels. Chinaski is wat de goegemeente al gauw een full-timeloser zou noemen. Hij noemt zichzelf schrijver, maar zijn stukken worden steevast geweigerd door de uitgevers. Om de sloten goedkope drank en sigaretten die de constante afwijzingen met zich meebrengen te betalen sleept hij zich van het ene naar het andere rotbaantje. Gemiddeld vijftien minuten later en hij is weer ontslagen en heeft hij zijn schamele dollars weggegokt of opgedronken. Kortom, Hank is volledig our kind of guy.
Daarnaast is Chinaski ook het grotendeels autobiografische personage dat de hoofdrol speelt in het werk van het helaas overleden literaire talent Charles Bukowski. "Factotum" is dan ook een adaptatie van s mans gelijknamige boek, maar bevat ook elementen uit andere romans van zijn hand. Hierdoor durft het (quasi onbestaande) verhaal op verschillende punten nogal af te wijken van het boek. Voor die-hard Bukowskifreaks zal dit ongetwijfeld een struikelsteen zijn, maar "Factotum" slaagt er in de essentie van Bukowkis universum schitterend weer te geven.
Regisseur van dienst is de Noor Bent Hamer, bekend van de absurde tragiekomedies Eggs en Kitchen Stories. Ook "Factotum" baadt bijwijlen in eenzelfde sfeer van surrealisme en tragiek. De lijn tussen lachen en medelijden voelen met de personages is bij momenten extreem dun, maar Hamer slaagt er met verve in zijn evenwicht niet te verliezen.
Uiteraard staat of valt een Bukowski-verfilming met de keuze van Chinaski. Mickey Rourke vertolkte het personage negentien jaar geleden al een keer in "Barfly", toen nog onder persoonlijke supervisie van Bukowski zelf. In "Factotum" neemt Matt Dillon de fakkel over. Ja, diezelfde Matt Dillon die ten tijde van "Barfly" boven zowat elk meisjesbed in posterformaat te bewonderen viel. En het moet gezegd dat diezelfde Dillon hier een formidabele prestatie neerzet. Getooid met een fikse snor en bijhorende bierpens lijkt hij misschien niet zo erg op Bukowski als Mickey Rourke, maar hij ìs gewoon Henry Chinaski. Ook de vergaan gewaande glorie Marisa Tomei (wat deed het pijn om haar in een gedrocht als "The Guru" te zien!) toont dat ze nog niet helemaal afgeschreven is.
Wie van "Factotum" een spannend verhaal, special effects en mooie mensen verwacht zal hele grote ogen trekken. Wie daarentegen al eens een vonkende one-liner kan smaken of op verdwaalde momenten al eens durft weg te mijmeren over zijn eigen stukgesprongen dromen zal "Factotum" omarmen en vervolgens de dichtstbijzijnde boekenwinkel van zijn assortiment Bukowskis ontdoen. Tenzij er een drankwinkel of een goktent op de weg ligt natuurlijk.
DVD extras: twee korte -en hoofdzakelijk promotionele- items en trailers, meer staat er helaas niet op het schijfje.
CD: The Twilight Sad - Fourteen Autumns & Fifteen Winters (2007)
Er moet iets in de Schotse aderen zitten buiten whisky dat aanzet tot het maken van weergaloos mooie maar even weemoedige muziek. Arab Strap is nog geen jaar gesplit en daar verschijnen de The Twilight Sad al ten tonele. Niet dat deze groep een zijproject van Aidan Moffat is, maar de gelijkenissen tussen de twee bands zijn treffend. Naast de melancholie die beide groepen breed uitsmeren in hun songs zingt ook James Graham van The Twilight Sad met een moddervette Schotse tongval en grossieren beide heren in knappe songtitels.
De negen songs op "Fourteen Autumns & Fifteen Winters" volgen allemaal het uit de post-rock bekende quiet-loud-quiet stramien, met aanwellende drums en alles overstemmende gitaren die bij momenten een muur van geluid vormen waar Graham zich probeert door te krijsen. Samen levert dit een bijzonder bezwerende mix op, check bijvoorbeeld het hypnotiserende refrein van "That Summer, At Home I Had Become The Invisible Boy" waar Graham uit alle macht probeert duidelijk te maken dat 'the kids are on fire in the bedroom'. Geen al te vrolijke Frans dus, maar het levert wel prachtige songs op.
Het absolute hoogtepunt van deze parel is "Talking With Fireworks/Here, It Never Snowed". Een kopstoot van een song (eigenlijk twee songs aan elkaar geplakt) die opent als een militaire mars, als militairen hun fanfares met ProTools van een flinke brok feedback zouden voorzien om vervolgens onder luid gitaargeweld zichzelf van het leven te beroven. Een episch post-rock manifest, op popmaat samengebald in amper vijf minuten. De cd-speler op repeat zetten is dan ook de boodschap, want vijf intensere rockminuten zal u dit jaar waarschijnlijk niet meer beleven.
Het heeft even geduurd, maar het Ijslandse elfje is weer terug met een volwaardig studio-album, na enkele uitstapjes met live-platen, greatest hits, een soundtrack en een album vol remixes. De nimf heeft dus duidelijk niet stilgezeten in de drie jaar die de opvolger van "Medúlla" nodig had om tot stand te komen. En zoals we ondertussen gewend zijn van Björk is ook dit nieuwste album weer een eclectisch werkstukje geworden waar je ofwel onmiddellijk verliefd op wordt, ofwel krijsend van wegloopt. Wij kozen voor het eerste, want "Volta" is naast een uiterst gevarieerde ook een enorm straffe plaat.
Na het stevige openingsnummer en eerste single "Earth Intruders" volgt de dromerige soundscape van "Wanderlust" die de sprookjesachtige sferen van "Vespertine" oproept. In "Dull Flame Of Desire", een nummer dat even de tijd nodig heeft om open te bloeien tot, verzorgt Antony de tweede stem. Ook in het afsluitende "My Juvenile" neemt hij deze voor zijn rekening. Helaas zijn dit meteen ook de twee minst goede nummers van de CD. "Minst goede" betekent in deze context echter geenszins dat het slechte nummers zijn, maar de kwaliteit van een song als het geweldige "Innocence" en vooral het beukende electro-geweld van "Declare Independence" steekt met kop en schouders boven de rustigere nummers uit. Maar hoe uiteenlopend de stijlen die Björk hanteert ook zijn, en hoe experimenteel het door haar begeleidende band orkest bespeelde instrumentarium ook is (of hebt u al ooit iemand de pipa of de kora weten bespelen?), alles valt mooi op zijn plaats. "Volta" is dan ook in de eerste plaats een volledig album, een totaalpakket in plaats van een losse verzameling op zichzelf staande singles.
Björk zal altijd een speciaal plaatsje in ons hart hebben. Dankzij "Volta" is dat weer net een stukje groter geworden.
Konijnen van een goeie meter tachtig die voor een onzichtbaar publiek blijkbaar doldwaze dingen doen zoals daar zijn de strijk. Zo opent "INLAND EMPIRE" (die hoofdletters moeten van de maker, en wie zijn wij om daar tegenin te gaan), de laatste mindbender van master-mindbender David Lynch. Drie uur duurt 's mans afdaling in de duisterste spelonken van Hollywood, zijn eigen fantasie en iets wat hij zelf omschrijft als "Het Verenigde Veld". Want zo kwam een groot deel van het scenario tot stand, via de zogeheten unified field theory die er van uitgaat dat alle ideëen met elkaar in verbinding staan en zo één groot veld van ideëen vormen. Of zoiets. Hippiecrap dus, die ons naast erg nieuwsgierig ook erg argwanend richting cinema sleurde.
Maar het weze Lynch onmiddellijk vergeven, want de meester heeft het nog steeds. Er is veel te doen geweest rond de keuze van Lynch voor het filmen met digitale video in plaats van de vertrouwde pellicule. De film zou kil, afstandelijk, en ronduit lelijk ogen, maar niets is minder waar. Het DV-formaat geeft de film precies de look die past bij het grimmige verhaal, met uitzonderlijk weinig komische intermezzo's dit keer. Laura Dern schittert als Nikki Grace (of was het nu toch Susan Blue?), een getroubleerde vrouw zoals Lynch ze graag als hoofdpersonages weet te gebruiken. Wat zij (enkelvoud of meervoud, kiest u vooral zelf na het bekijken van de film) meemaakt/meemaken omschrijven op een paar regels is onmogelijk, daarvoor is de film veel te gelaagd, complex en onconventioneel. Wel kan gezegd worden dat de film verschillende scènes en beelden bevat die tot het meest geschifte behoren dat ooit ontsproten is aan de Lynchiaanse fantasie. Personages bespieden zichzelf, Poolse mensensmokkelaars doen sinistere dingen in de sneeuw, er wordt uitbundig gedanst, er zijn de al vermelde langoren op mensenmaat en uiteraard is niemand wie hij of zij in het begin was en is sterven allesbehalve een constante. En dan, na een intense en behoorlijk angstaanjagende climax, rolt de aftiteling over het scherm. En net als de rest van "INLAND EMPIRE" is ook deze weer een mysterie, gehuld in een enigma, verpakt in een dansact. Jawel, een dansnummertje op Nina Simone's versie van het nummer "Sinnerman".
Wat, ten slotte, is "INLAND EMPIRE" nu juist? Die vraag blijft na het uitsterven van de laatste noot knagen. "INLAND EMPIRE" is een trip. Een drie uur durende, misselijkmakend geniale trip door plaatsen waar niemand ooit eerder is geweest en waar mainstream Hollywood liefst zo ver mogelijk van weg blijft. Een meesterwerk.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
