Recensies van films, zowel op het zilveren doek als schijfje, TV, muziek, games, etc.
04-06-2007
Film: L' Iceberg (2005)
Tot voor kort waren er twee soorten Belgische films, netjes communautair verdeeld. Wij Vlamingen hadden onze Heimatfilms waarin flinke boerenzonen van leer trokken tegen de socialisten en vooral veel honger hadden. Onze Waalse broeders hadden hun sociale dramas waarin arme pubers van leer trokken tegen de maatschappij en vooral veel honger hadden. Gelukkig zijn er de laatste jaren af en toe ook uitzonderingen op dit stramien verschenen, "De Zaak Alzheimer" uiteraard op kop. Maar "L' Iceberg" is zeker één van de mooiste aanvullingen op dit lijstje.
"L' Iceberg" is een magisch-realistische joint venture tussen Vlaanderen en Wallonië, en dat werpt zijn vruchten af. Om te beginnen is de film niet het werk van één persoon, maar een samenwerking tussen drie debuterende regisseurs. De roots van Dominique Abel, Fiona Gordon en Bruno Romy liggen onder andere in het circus, en dat is meer dan eens merkbaar in "L' Iceberg".
In het verhaaltje bijvoorbeeld. Fiona werkt in een anoniem fastfoodrestaurant waar ze zichzelf op een avond per ongeluk opsluit in de diepvriezer. Wanneer ze de volgende ochtend bevrijd wordt, is ze een ander mens geworden. Plots heeft ze een onverklaarbare passie ontwikkeld voor de koude en droomt ze van een mythische ijsberg. Op een dag beslist ze haar gezin te laten voor wat het is en op zoek te gaan naar haar ijsberg, waardoor ze in contact komt met enkele bizarre oudjes en de doofstomme zeebonk René. Haar man laat het daar echter niet bij en gaat op zoek naar zijn weggelopen wederhelft. Dit is misschien een flinterdun scenariotje, maar het is met zoveel magie en spitsvondigheid gebracht dat niemand er zich aan stoort. Het verhaal is dan eigenlijk ook niet meer dan een kapstokje voor de fantasierijke taferelen die de drie makers op het witte doek weten te toveren.
Bij het bekijken van "L' Iceberg" moesten we ook regelmatig aan andere regisseurs denken. Het feit dat er al bij al maar een handvol zinnen, en meestal dan nog maar enkel kreten of woorden, gezegd worden brengt bijvoorbeeld de grote Kim Ki-Duk in gedachten. De tussen tragedie en burleske komedie balancerende tableaux lijken dan weer op het werk van Kusturica toen die nog geen karikatuur van zichzelf geworden was. Het verhaal en de symboliek die er in vervat zit zou dan weer zo weggelopen kunnen zijn uit het brein van het Finse wonderkind Aki Kaurismäki.
Er zijn nog wel meer invloeden aan te duiden in "L' Iceberg", maar we mogen vooral niet uit het oog verliezen dat deze film ook op zichzelf een meer dan verdienstelijk debuut geworden is. Abel, Gordon en Romy leggen een grote liefde voor hun personages aan de dag en, belangrijker nog, slagen er in om vakkundig de grens tussen doldwaas en aangrijpend poëtisch te doen verwateren. Een heerlijk lichtvoetige maar tegelijk intelligente prent die laat zien dat België, althans in de wondere wereld van de cinema, niet louter meer hoeft te teren op tristesse.
DVD extras: enkele verwijderde scènes, beelden van de repetities en een gesprek met de makers.
Maak kennis met Henry Chinaski, Hank voor de weinige vrienden en losse scharrels. Chinaski is wat de goegemeente al gauw een full-timeloser zou noemen. Hij noemt zichzelf schrijver, maar zijn stukken worden steevast geweigerd door de uitgevers. Om de sloten goedkope drank en sigaretten die de constante afwijzingen met zich meebrengen te betalen sleept hij zich van het ene naar het andere rotbaantje. Gemiddeld vijftien minuten later en hij is weer ontslagen en heeft hij zijn schamele dollars weggegokt of opgedronken. Kortom, Hank is volledig our kind of guy.
Daarnaast is Chinaski ook het grotendeels autobiografische personage dat de hoofdrol speelt in het werk van het helaas overleden literaire talent Charles Bukowski. "Factotum" is dan ook een adaptatie van s mans gelijknamige boek, maar bevat ook elementen uit andere romans van zijn hand. Hierdoor durft het (quasi onbestaande) verhaal op verschillende punten nogal af te wijken van het boek. Voor die-hard Bukowskifreaks zal dit ongetwijfeld een struikelsteen zijn, maar "Factotum" slaagt er in de essentie van Bukowkis universum schitterend weer te geven.
Regisseur van dienst is de Noor Bent Hamer, bekend van de absurde tragiekomedies Eggs en Kitchen Stories. Ook "Factotum" baadt bijwijlen in eenzelfde sfeer van surrealisme en tragiek. De lijn tussen lachen en medelijden voelen met de personages is bij momenten extreem dun, maar Hamer slaagt er met verve in zijn evenwicht niet te verliezen.
Uiteraard staat of valt een Bukowski-verfilming met de keuze van Chinaski. Mickey Rourke vertolkte het personage negentien jaar geleden al een keer in "Barfly", toen nog onder persoonlijke supervisie van Bukowski zelf. In "Factotum" neemt Matt Dillon de fakkel over. Ja, diezelfde Matt Dillon die ten tijde van "Barfly" boven zowat elk meisjesbed in posterformaat te bewonderen viel. En het moet gezegd dat diezelfde Dillon hier een formidabele prestatie neerzet. Getooid met een fikse snor en bijhorende bierpens lijkt hij misschien niet zo erg op Bukowski als Mickey Rourke, maar hij ìs gewoon Henry Chinaski. Ook de vergaan gewaande glorie Marisa Tomei (wat deed het pijn om haar in een gedrocht als "The Guru" te zien!) toont dat ze nog niet helemaal afgeschreven is.
Wie van "Factotum" een spannend verhaal, special effects en mooie mensen verwacht zal hele grote ogen trekken. Wie daarentegen al eens een vonkende one-liner kan smaken of op verdwaalde momenten al eens durft weg te mijmeren over zijn eigen stukgesprongen dromen zal "Factotum" omarmen en vervolgens de dichtstbijzijnde boekenwinkel van zijn assortiment Bukowskis ontdoen. Tenzij er een drankwinkel of een goktent op de weg ligt natuurlijk.
DVD extras: twee korte -en hoofdzakelijk promotionele- items en trailers, meer staat er helaas niet op het schijfje.
CD: The Twilight Sad - Fourteen Autumns & Fifteen Winters (2007)
Er moet iets in de Schotse aderen zitten buiten whisky dat aanzet tot het maken van weergaloos mooie maar even weemoedige muziek. Arab Strap is nog geen jaar gesplit en daar verschijnen de The Twilight Sad al ten tonele. Niet dat deze groep een zijproject van Aidan Moffat is, maar de gelijkenissen tussen de twee bands zijn treffend. Naast de melancholie die beide groepen breed uitsmeren in hun songs zingt ook James Graham van The Twilight Sad met een moddervette Schotse tongval en grossieren beide heren in knappe songtitels.
De negen songs op "Fourteen Autumns & Fifteen Winters" volgen allemaal het uit de post-rock bekende quiet-loud-quiet stramien, met aanwellende drums en alles overstemmende gitaren die bij momenten een muur van geluid vormen waar Graham zich probeert door te krijsen. Samen levert dit een bijzonder bezwerende mix op, check bijvoorbeeld het hypnotiserende refrein van "That Summer, At Home I Had Become The Invisible Boy" waar Graham uit alle macht probeert duidelijk te maken dat 'the kids are on fire in the bedroom'. Geen al te vrolijke Frans dus, maar het levert wel prachtige songs op.
Het absolute hoogtepunt van deze parel is "Talking With Fireworks/Here, It Never Snowed". Een kopstoot van een song (eigenlijk twee songs aan elkaar geplakt) die opent als een militaire mars, als militairen hun fanfares met ProTools van een flinke brok feedback zouden voorzien om vervolgens onder luid gitaargeweld zichzelf van het leven te beroven. Een episch post-rock manifest, op popmaat samengebald in amper vijf minuten. De cd-speler op repeat zetten is dan ook de boodschap, want vijf intensere rockminuten zal u dit jaar waarschijnlijk niet meer beleven.
Het heeft even geduurd, maar het Ijslandse elfje is weer terug met een volwaardig studio-album, na enkele uitstapjes met live-platen, greatest hits, een soundtrack en een album vol remixes. De nimf heeft dus duidelijk niet stilgezeten in de drie jaar die de opvolger van "Medúlla" nodig had om tot stand te komen. En zoals we ondertussen gewend zijn van Björk is ook dit nieuwste album weer een eclectisch werkstukje geworden waar je ofwel onmiddellijk verliefd op wordt, ofwel krijsend van wegloopt. Wij kozen voor het eerste, want "Volta" is naast een uiterst gevarieerde ook een enorm straffe plaat.
Na het stevige openingsnummer en eerste single "Earth Intruders" volgt de dromerige soundscape van "Wanderlust" die de sprookjesachtige sferen van "Vespertine" oproept. In "Dull Flame Of Desire", een nummer dat even de tijd nodig heeft om open te bloeien tot, verzorgt Antony de tweede stem. Ook in het afsluitende "My Juvenile" neemt hij deze voor zijn rekening. Helaas zijn dit meteen ook de twee minst goede nummers van de CD. "Minst goede" betekent in deze context echter geenszins dat het slechte nummers zijn, maar de kwaliteit van een song als het geweldige "Innocence" en vooral het beukende electro-geweld van "Declare Independence" steekt met kop en schouders boven de rustigere nummers uit. Maar hoe uiteenlopend de stijlen die Björk hanteert ook zijn, en hoe experimenteel het door haar begeleidende band orkest bespeelde instrumentarium ook is (of hebt u al ooit iemand de pipa of de kora weten bespelen?), alles valt mooi op zijn plaats. "Volta" is dan ook in de eerste plaats een volledig album, een totaalpakket in plaats van een losse verzameling op zichzelf staande singles.
Björk zal altijd een speciaal plaatsje in ons hart hebben. Dankzij "Volta" is dat weer net een stukje groter geworden.
Konijnen van een goeie meter tachtig die voor een onzichtbaar publiek blijkbaar doldwaze dingen doen zoals daar zijn de strijk. Zo opent "INLAND EMPIRE" (die hoofdletters moeten van de maker, en wie zijn wij om daar tegenin te gaan), de laatste mindbender van master-mindbender David Lynch. Drie uur duurt 's mans afdaling in de duisterste spelonken van Hollywood, zijn eigen fantasie en iets wat hij zelf omschrijft als "Het Verenigde Veld". Want zo kwam een groot deel van het scenario tot stand, via de zogeheten unified field theory die er van uitgaat dat alle ideëen met elkaar in verbinding staan en zo één groot veld van ideëen vormen. Of zoiets. Hippiecrap dus, die ons naast erg nieuwsgierig ook erg argwanend richting cinema sleurde.
Maar het weze Lynch onmiddellijk vergeven, want de meester heeft het nog steeds. Er is veel te doen geweest rond de keuze van Lynch voor het filmen met digitale video in plaats van de vertrouwde pellicule. De film zou kil, afstandelijk, en ronduit lelijk ogen, maar niets is minder waar. Het DV-formaat geeft de film precies de look die past bij het grimmige verhaal, met uitzonderlijk weinig komische intermezzo's dit keer. Laura Dern schittert als Nikki Grace (of was het nu toch Susan Blue?), een getroubleerde vrouw zoals Lynch ze graag als hoofdpersonages weet te gebruiken. Wat zij (enkelvoud of meervoud, kiest u vooral zelf na het bekijken van de film) meemaakt/meemaken omschrijven op een paar regels is onmogelijk, daarvoor is de film veel te gelaagd, complex en onconventioneel. Wel kan gezegd worden dat de film verschillende scènes en beelden bevat die tot het meest geschifte behoren dat ooit ontsproten is aan de Lynchiaanse fantasie. Personages bespieden zichzelf, Poolse mensensmokkelaars doen sinistere dingen in de sneeuw, er wordt uitbundig gedanst, er zijn de al vermelde langoren op mensenmaat en uiteraard is niemand wie hij of zij in het begin was en is sterven allesbehalve een constante. En dan, na een intense en behoorlijk angstaanjagende climax, rolt de aftiteling over het scherm. En net als de rest van "INLAND EMPIRE" is ook deze weer een mysterie, gehuld in een enigma, verpakt in een dansact. Jawel, een dansnummertje op Nina Simone's versie van het nummer "Sinnerman".
Wat, ten slotte, is "INLAND EMPIRE" nu juist? Die vraag blijft na het uitsterven van de laatste noot knagen. "INLAND EMPIRE" is een trip. Een drie uur durende, misselijkmakend geniale trip door plaatsen waar niemand ooit eerder is geweest en waar mainstream Hollywood liefst zo ver mogelijk van weg blijft. Een meesterwerk.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
