Maar er wordt zoals in elke aanloop van een nieuwe reorganisatie veel gepalaverd en gespeculeerd en uiteindelijk zijn er nog altijd verrassingen die uit de bus (pun not intended) komen. Ik ga ervan uit dat de Local Organisation Specialists (LOS) toch iet of wat de kerk in het midden houden. Naïef wellicht, maar in de laatste jaren heeft Bpost zich naar ons, het basispersoneel, toch meer een menselijk gelaat laten zien. Het moest ook wel, want het extreme personeelsverloop was nefast voor de kwaliteit. Als postbodes zijn we dan ook ambassadeurs van het bedrijf naar de klant toe en het management kan wel willen dat we positief zijn naar de werkgever; als het de spuigaten uitloopt zal de oplettende klant of burger dit merken als hij even met zijn of haar postbode of spreekt.

Ik ben overigens indirect geshamed in een facebookgroep. Concreet postte een burger die op 'mijn' ronde woont een klaagpost over dat de post 'de laatste tijd'  veel te laat toekomt. De dame in kwestie verweet Bpost ook traag te werken, ze zou verkeerde post krijgen (van de buren en van mensen die in andere straten woonden) en ze zou nog steeds kerstkaarten ontvangen. Ze kreeg veel bijval van mensen overal in de regio en hoewel ik mezelf groter achtte, heb ik de hele polemiek toch persoonlijk aangetrokken en één reactie geplaatst. Mijn reactie kreeg een aantal likes en ook mijn baas nam het voor mij en zijn hele team op in meerdere reacties. Hij stak zijn nek redelijk ver uit en dat is niet gebruikelijk voor postmeesters. Als postbode moet je al voorzichtig zijn met wat je post over Bpost, als teamleader nog meer. Ze kunnen je namelijk letterlijk vragen bepaalde posts te verwijderen als ze die 'niet geschikt' vinden voor de functie die je uitoefent. Mijn weekend was door de zaak vergald en mijn vrouw en schoonmoeder (die al lid was van de groep) mengden zich ook nog eens in de discussie. Uiteindelijk zouden de posts door de beheerder worden verwijderd. Mijn vrouw heeft de dame in kwestie wel gerapporteerd voor pestgedrag en het hebben van meedere profielen. Geen idee of dat iets heeft uitgemaakt, maar het heeft me wel doen beslissen om Facebook te verlaten. Te veel negativiteit, te veel reclame, te veel lidmaatschapsverzoeken voor groepen van vrienden die me eigenlijk maar matig tot helemaal niet interesseren. Het indirect geshamed worden was de druppel.

Het adres van de dame moest ik specifiek in de gaten houden en ik merkte dat ze nog correspondentie ontving van de vorige bewoners (een voormalig postbode nota bene) en dat dat haar irriteerde. Helaas kunnen wij hieraan op zich niets doen: als mensen verhuizen en zij willen niet betalen voor een adresverandering- of doorsturing van hun post- zul je als nieuwe bewoners soms nog worden gestoord door brieven en zelfs tijdschriften die niet voor jou zijn. Ten tweede was het zo dat ze uitzonderlijk ook verkeerde post moet hebben ontvangen in het laatste jaar. Dat is niet verwonderlijk als je weet dat op die ronde al enkele jaren geen vaste postbode meer stond. Met mij hoopt mijn baas nu wat constantheid te hebben, maar ook ik werk de maandag voorlopig niet meer omdat ik de zaterdag kranten uitreik. Bovendien kan ik qua accuraatheid de perfectie nastreven, andere collega's vinden snelheid en vroeg thuis zijn nog belangrijker. Ik heb helaas al in de bus gestopte aangetekende brieven opnieuw terug moeten meenemen naar kantoor toen bleek dat die mensen er eigenlijk niet meer woonden. Of hoe de aangepaste coronaregels naar eigen gemak worden geïnterpreteerd. En zolang mensen daarover niet via de officiële weg klagen over zulke erreurs zal dit blijven gebeuren. Oja, mevrouw heeft geen kerstkaartjes meer ontvangen sindsdien: ik retourneerde ze (2 stuks) wegens 'geweigerd door bestemmeling'.

Mijn zelfvertrouwen is intussen weer opgekrikt door andere, lovende reacties en allerlei kleine attenties die eigenlijk voor mij ook niet nodig zijn. Lief is het wel en het heeft me doen inzien dat het doen van een vaste ronde misschien wel voorspelbaarder is, maar je ook de kans geeft om meer structuur aan te brengen in je dagelijkse werkbestaan en af en toe wat 'overservice' te bieden aan mensen: binnengaan in de apotheek en/of bakker met hun post; een praatje met wat oudere bewoners. Ik mis het wel om even te kunnen blijven zitten op een adresje waar ik anders een warme koffie kreeg en een kwartiertje bleef nakaarten. De oudere dame in kwestie ook, maar het is voorlopig niet anders.