|
Postbodes voeren een essentiële dienstverlening uit die ook ononderbroken standhield gedurende de coronapandemie. Zoals op de meeste andere bedrijfsvloeren werden in de meeste post- en mailkantoren de nodige maatregelen getroffen om alles zo 'coronaproof' mogelijk te laten doorgaan. Maar in tegenstelling tot andere sectoren is men op de werkvloer toch het psychologische aspect uit het oog verloren en daarmee bedoel ik het feit dat de psychologische gevolgen die deze crisis op het privéleven van de medewerkers heeft voorlopig door datzelfde personeel worden onderdrukt. De werkdruk die al hoog lag ligt nu nog hoger door de tierende pakjeswoede en ook teamleaders en managers hebben de niet evidente taak om dit alles naar behoren te begeleiden. Nieuwe medewerkers moeten in een recordtempo worden opgeleid en toch een goede service bieden, er moeten veel wagens plots worden bijgehuurd, gps-toestellen moeten extra worden voorzien en alles moet door iedereen goed worden ontsmet na gebruik. En toch hou ik van mijn beroep.
Uiteraard verloopt het tegenwoordig niet zoals het optimaal zou moeten. In het voorjaar staat er ongeacht corona al een nieuwe reorganisatie op de werkplank en die ook al in de hoofden van sommige werklieden is geslopen. In sommige mailkantoren werd een vorige reorganisatie succesvol door een gezamenlijk vakbondsfront afgeblokt, met het onbedoeld nadelig gevolg dat in deze recordperiode nog steeds wordt gewerkt vanuit een organisatie uit 2016. Voor mijn kantoor betekent dit concreet dat men uitgaat van een dagelijks pakkenvolume van 450 parcels. Vandaag worden toppen gescheerd tot 1.450 pakken per dag. Er zijn weliswaar de nodige bijsturingen gebeurd, maar in de huidige organisatie is er gewoon te weinig tijd voorzien voor pakken en te veel tijd voor het dalende brievenvolume. Resultaat is dat mensen die puur uitreiking van brieven doen en weinig pakken momenteel beter af zijn dan pakkenchauffeurs. Bpost beseft dit natuurlijk ook en die scheeftrekking zal wel deels worden rechtgetrokken volgend jaar.
Toch is het niet allemaal kommer en kwel. Er zijn collega's die anderen helpen waar ze kunnen, er zijn teamleaders die bergen werk mee helpen verzetten en mensen laten meedenken op het terrein. Planners zijn net als het management meer bereikbaar dan ooit. Er is meer wederzijds respect dan pakweg 5 à 10 jaar geleden. Postbodes hebben altijd arbeidstrots gehad. Ik werd vroeger aangeleerd om ten dienste te staan van mensen. Dat wordt meer en meer uitgehold door te veeleisende klanten, besparingen en werkdruk; maar er blijft nog een flink deel van over. Een pakketje van de concurrentie dat weer eens in ons systeem terechtkomt: we zorgen er wel voor dat het terechtkomt. Een ontbrekend adres proberen we meer dan eens te fixen. Een verkeerd geschreven adres steekt de vaste postbode toch wel in de goede bus. Een te weinig gefrankeerde doodbrief met de vraag om taksen bij te kleven? Ach, het stickertje eraf en we bussen hem toch. Het mag volgens het bedrijf officieel niet, maar het gros van de medewerkers (niet alleen postbodes!) doen het toch; net om ten dienste te staan van de mensen.
Wij zijn een van de weinige beroepen die mensen verbindt en de gemiddelde postbode houdt van de sociale rol die hijzelf nog steeds wenst te spelen. Ook dat aspect wordt uitgehold: startende mensen krijgen geen voorschot meer gestort om postzegels te kopen om bij zich te hebben. Het boekje dat we vroeger hadden om overschrijvingen te doen voor mensen die moeilijk te been waren is er niet meer en wie weet nog pancartes met 'AUB Postbode' liggen in een postkantoor. Pensioenen zijn een laatste restant wat dat betreft en ook dat wordt jaar na jaar ontmoedigd. In plaats van op vrijdag zal het in 2021 vaker gebeuren dat we daar woensdag mee zullen langsgaan. Logisch als je weet dat men met de vrijdag zal willen experimenteren op vlak van uren en invulling.
We zien wel wat er gebeurt volgend jaar. Maar ik hou nog steeds van het sociale aspect in de job en de vrijheid die je toch nog hebt achter het stuur of op de fiets. Je haren in de wind of de ijspegels aan je fiets. Het zweet dat van je gezicht en tussen je dijen vloeit als het weer eens meer dan 30 graden is en je weer al die postwagens zonder airco vervloekt. Ik hou nog steeds van binnenkomen op kantoor en samen met collega's nog wat napraten -of foeteren- over de voorbije werkdag. Het maakt mij ook niet gek veel uit dat ik meestal langer werk dan mijn voorziene uren, accuraatheid is voor mij wat prioritair is. Daaruit haal ik mijn hoogste voldoening: weten dat ik goed ben in wat ik doe en mezelf daar elke dag toe ook voor uitdagen. De krantenklachten mee onder die 7 op 10.000 helpen houden, dikke abonnementen toch maar zo diep mogelijk in die kleine bus te frommelen of een beschadigd toegekomen pakket toch nog met wat tape relatief proper bij mensen bezorgen. Nog eens terugrijden naar mensen waarvan ik weet dat ze vroeg in de middag thuiskomen van hun werk om toch dat pakket nog uit te kunnen reiken. Daar doe ik het voor.
13-12-2020, 21:23 geschreven door Facteur d'Amour 
|
