Nele Fockeday of was het Fuckaday? Een
eerder emotieloos en zielloos personage waarvan haar ware invloed
later pas in het boek zal worden bekend gemaakt. Maar blijkbaar is ze
van de kinderbescherming en wilt ze de levensomstandigheden van de
verhulsten controleren.
Wie heeft haar ingelicht over dit
alles? Geen idee...
Deurwaarders, het is haast ondenkelijk
in de leefwereld van marginalen. In de Helaasheid der Dingen wordt de
deurwaarder afgebeeld als de duivel hemzelf. Hij luistert niet naar
hun eindeloze monologen en smeekbeden. Er is geen onderhandeling met
in zijn ogen minderwaardigen nodig, het enige wat hem kan overtuigen
is geld.
De moeder krijgt weer het meest te
voortduren, zij raakt alles kwijt wat ze heeft door het toedoen van
haar zonen. En voor haar zonen is het belangrijkste dat ze verliezen
de televisie. Roy Orbison de legende wordt diezelfde dag herboren. En
met dat ze volgens hun berekeningen dezelfde cyclus van ups en downs
in hun leven leven hebben willen ze zijn optreden voor geen geld op
de wereld missen.
Dus moeten ze noodgedwongen kijken naar
zijn optreden bij een stel vreemdelingen. En daar worden alle
stereotypen weer boven tafel gehaald.
Het is ongelooflijk hoe inventief
sommige personen toch kunnen zijn, dan heb ik het niet enkel over
Potrel die zijn drankspel uitvind. Nee ik heb het over hoe Dimitri
Verhulst dit stukje met zoveel kleur en kracht kon schrijven. Dit is
zo'n stukje die lekker leest, over de top is en daarbij ook nog eens
humoristisch is.
Maar er zit ook een lichte ondertoon
van miserie in, zoals de grootmoeder die steeds blijft geloven dat
haar kinderen nog ergens kunnen geraken in het leven. Zoals ze haar
laatste centen aan een nieuwe koersfiets besteed omdat ze denkt dat
haar zoon koersen als hobby heeft, maar wij weten natuurlijk beter.
Gisteren liep ik met m'n lief doorheen Torhout, we passeerden langs café de heksenketel.( café gemakt door en voor de marginale klasse.)
Achter de toog zag ik een klein meisje zitten, ik schatte haar 7 jaar oud. Ze had van die perfect bauwe ogen en van dat prachtig blond haar met 2 lange staartjes in, zo'n kind dat zou moeten stralen van geluk. Zo'n kind dat als ze lacht die lach je kaakspieren automatisch ook prikkelt waardoor je ook begint te lachen. Ze tuurde even naar buiten en toevallig kruiste haar ogen die van mij. Ik zag niet het geluk in haar ogen, ik zag geen mooie engelenglimlach, haar ogen waren dof.
Waren haar ogen dof omdat het al zo laat was? Was ze in elkaar geslagen door haar pa die daartoe in staat leek en waren haar ogen dof van de tranen? één ding was zeker, zij zat binnen tussen het ongeluk en ik zat buiten hun wereld te observeren met mijn geluk die naast mij stond.
"Een wonder is geschied, een wonder is geschied. Haar pruim is nat en het regent niet."
Ik zag dit kind dit niet meteen zingen maar dit ietwat grove gedachte schoot toch wel even door m'n hoofd. Ik zag haar haar pa doorheen de gevaarlijke straten van Torhout leiden. Daar thuis gekomen zou haar pa aan haar vragen om het pruimenlied te zingen, haar ma zou hierop uit haar slaap ontwaken en een welgemeende klap aan het kind verkopen. Hierop zou de vader woedend worden op zijn "vrouwmens" en haar met zijn dronken lichaam enkele klappen geven.
Zo is het leven, de ene loopt gelukkig buiten, de ander zit ongelukkig binnen, de helaasheid der dingen...
