Maandag 29 maart 2010

Het zijn eigenlijk al drukke dagen geweest en we besluiten om het vandaag iets rustiger aan te doen . In de voormiddag plannen we een bezoek aan Seal Island en in de namiddag een bezoek aan Boulders Beach in de buurt van Simon’s Town.

Omstreeks negen uur rijden we de villa buiten. Je moet weten dat onze villa bijna op de top van een heuvel ligt. Ik rijd dus in achteruit (automatische schakeling) van de parking van de villa en moet vervolgens een heel stuk steil bergaf om in het dorp te geraken. Ik denk dat zonder gebruik van de remmen je gemakkelijk op 100 meter aan 70 km/uur zit. Inderdaad…zo steil is dit stuk. Ik vertrek dus aan de villa en plots merk ik dat de remmen niet meer werken. Ik probeer te remmen doch voel dat de remmen geen weerstand geven. Miljaar…en op het einde is een vangrail met een stukje bos. Gaat daar onze reis eindigen? Dan merk ik dat nog in achteruit sta. Is dat de reden? Ik zet mijn direct in drive en het probleem lost zich vanzelf op. Effe een hachelijk moment.

Enkele minuten laten komen we aan in de haven van Houtbaai. Aan de mariners wharf is het eigenlijk leuk vertoeven. De vissersschepen zijn juist de haven binnengekomen en hebben een rijke oogst mee…vooral Kaapse Zalm en Zeetong wordt hier blijkbaar gevangen. Wat ons opvalt is dat er enkel zwarten op de vissersboten aan het werk zijn. Een blanke valt hier niet te bespeuren. In de winkeltjes aan de haven wordt verse vis verkocht. We spreken af om verse vis te kopen na onze tocht naar Seal island.

Om 10.00 uur vaart een oude sloep ons naar Seal Island. Seal Island, zoals de naam het zelf al zegt, is een rots in de oceaan waarop honderden zeehonden leven. Het is een waar schouwspel en de zeehonden trekken het zich niet aan dat er waarschijnlijk dagelijks tientallen schepen passeren met toeristen aan boord. Zeehonden dartelen in het water, spelen met elkaar, liggen te rusten op de rotsen, jagen achter vissen. Het is iets dat je moet gedaan hebben als je in Houtbaai geweest bent. Spijtig genoeg blijven we hier niet lang genoeg naar onze goesting.

We varen terug de haven binnen en kopen ons drie soorten vis voor op de bbq vanavond. Zeetong, Zalm en Yellowtail. Later die avond zullen we merken dat de drie soorten vis smakelijk naar binnen gaan. Op een zacht vuurtje perfect gegaard met wat peper en zout. Meer moet dat niet zijn…voor zover SOS Gino. Chris laat het zich voorbij gaan, zij is geen visliefhebster. Ach ja…konijneneten is ook niet altijd slecht.

Rond het middaguur stappen we in het winkelcentrum binnen want daar zou een internetshop zijn. Het internetcafé vinden we niet dadelijk terug. Wat we wel zien is een cafeetje/snackbar met een terras. Frans heeft genoeg aan twee woorden en binnen de korste keren zijn we bezig aan onze tweede, derde, vierde pint bier. De dames geven hun ogen de kost aan de winkels in de shopping mall. Na een kleine snack in het café gaan we op zoek naar de internet shop. Gezocht en gevonden en een beetje bloginformatie doorgestuurd naar familie en vrienden. Tussendoor nog eens gepasseerd aan de villa want op de memorystick stonden wel de foto’s maar niet de teksten. Dit keer aan de villa weggereden in DRIVE en ditmaal geen problemen met de remmen. Mijn medepassagiers hebben eigenlijk nooit geweten dat ik deze ochtend nog in “R” stond en dat mogelijks het probleem was. Ze moeten het maar lezen! Het voorrecht van de schrijver vind ik!

En na het internet café nog snel inkopen gedaan voor de bbq vanavond (nvdr…wijn en bier). Het is dan al een stuk in de namiddag en we gaan niet meer in Boulders geraken. Dit wordt opgeschoven naar morgen voordat we naar Stellenbosch verhuizen.

De namiddag en avond brengen we door aan het zwembad en aan de bbq. Het is een zachte avond en menig flesjes bier en wijn verdwijnen achter de kiezen. Ciao

Zondag 28 maart 2010

Dag 2 van onze tweedaagse wandeling in het Table Mountain national park. De tweede dag zou iets minder moeilijk doch wel een stuk langer zijn. We beginnen met volle moed om kwart voor acht. Het is eerst een heel klein stukje dalen om vervolgens eigenlijk urenlang langs de Atlantische oceaan te wandelen door de zandduinen. Het is eigenlijk een totaal andere wandeling dan gisteren. Gisteren ging het over rotsen, over hellingen en nu is het bijna gans plat. De zon maakt vandaag overuren. Er is geen wolk aan de hemel te bespeuren en op het einde van de dag zullen we het geweten hebben. Alle vier zijn behoorlijk verbrand. Ikzelf heb al vrij snel van mijn pull een tulband gemaakt waardoor een deel van mijn nek, oren en hals beschermd zijn. Onderweg zien we springbokken, struisvogels, schildpadden, verschillende soorten sprinkhanen. Hier woont een boerderij op zich in het wild. Het is best wel een leuke wandeling. Frans heeft vandaag een hoog pausgehalte en duikt op zeker moment volledig in het zand om ja…ja…euuh..de grond te kussen zeker. Hij heeft geluk…hij komt er vanaf met wat schaafwonden. We moeten heel de dag leven op nootjes maar eigenlijk valt dat al bij al nog wel mee. Ik had erger verwacht. De laatste drie kilometer (van de 20,5) gaan terug bergop en bergaf. Hier neemt Frans de gewone weg en zoals het een goede vrouw (hehe) beaamt volgt ze haar man. Chris en ik beginnen aan het laatste stuk. Hier komt gewoon geen einde aan. De ene heuvel wordt overwonnen en de andere staat al klaar om ons gewoon uit te lachen. In totaal moeten we vier heuvels over. Bij de vierde heuvel krijg ik pijnscheuten in mijn knie. Het is hetzelfde gevoel van vier jaar geleden in Corsica. Toen moest ik ook na twee dagen stoppen met wandelen. Ik krijg schrik voor onze Ijslandreis in Juni. We doen er vandaag acht uur over om de eindstreep te halen. Wij zijn bekaf. En vijf minuten nadat wij de aankomst bereikt hebben, komen Frans en Chantal ook aangesloft. Het is super geweest, iedereen is content en de wandeling is echt een aanrader (nogmaals). Het is een avontuur dat we nooit zullen vergeten. We rijden verder naar Kaap de goede hoop waar we een verplichte fotoshoot doen aan het bord van Kaap de goede hoop. Hadden we gisteren de weg gevonden, hadden we dit stuk te voet gedaan. Het heeft niet mogen zijn maar geen ziel die daar een moer om geeft. Het is gewoon leuk geweest. Het is nog een uurtje rijden naar onze villa en onderweg schreeuwt Chris dat ze een terrasje gezien heeft naast de oceaan waar de klanten grote pinten bier aan het drinken zijn. Remmen!!! We hebben op reis nog geen pint bier gedronken. Het moet toch één keer de eerste zijn..of niet. Voor zes euro drie pintjes en een milkshake. Wat betalen we op het terras in blankenberge daar weeral voor.

Iedereen is ermee akkoord dat we ’s avonds onze maaltijd nuttigen in Chapmans Peak hotel-restaurant. Een restaurant met zicht op de baai van Houtbaai. Echt wel een mooie plaats om een geweldig weekend af te sluiten. Ik neem een Afrikaans feest welke een trio van Afrikaans vlees inhoudt. Chris neemt een combinatie van Portugese steak en calamaris en Frans en Chantal nemen een summerplate. Dit is een combinatie van verschillende soorten vis en schaaldieren. Iedereen is content. Iedereen heeft plezier van het lekkere eten.

Om half elf kruipen we moe in ons bedje.

Is het verhaal van vandaag gedaan denk je??? NEE NATUURLIJK NIET! Om half één komt Chantal naar onze kamer gerend en zegt dat het alarm in de woning afgaat. Ik zeg dat dat nie kan omdat het alarm niet opstaat! Wat is hier aan de hand. We horen een alarm aan de woning afgaan maar kunnen het niet thuisbrengen. De beamers zijn het ook niet want dat lawaai ken ik al van de dag ervoor. Met de rode alarmknop in de hand (als er een inbraak is met contact met de daders moet de rode alarmknop induwen…dan is de politie direct ter plaatse). Gezien de verhalen over onveiligheid zijn we toch niks op ons gemak. We zoeken naar de oorsprong van het lawaai en komen terecht bij de parlofoon welke contact heeft met de poort aan het begin van de villa. We antwoordden doch horen niemand aan de andere kant. We leggen terug af en de parlofoon gaat opnieuw. Dit gaat zo nog verschillende keren door. Uiteindelijk trekken we de parlofoon gewoon uit.

En Frans…die heeft niks gehoord. Die slaapt rustig verder!!!

Zaterdag 27 maart 2010

Weet je nog?  De beamer stond op gisterenavond.   Opeens horen we iets voor zevenen lawaai!  Chantal was vergeten dat we een buitenalarm hebben.  Binnen de korste keren staat de lokale securitas voor ons deur om te checken wat er juist gebeurd is.

Omstreeks zeven uur vertrekken we dan toch vanuit Villa vista richting Cape point. We moeten aan de ingang van het Table Mountain National park zijn in de buurt van het Buffelsfontein visitor centre alwaar onze tweedaage tocht zal aanvangen. Ik had ’s avonds de gps nog gecheckt doch deze vond enkel maar een Buffelsfontein in de buurt van Johannesburg. Niet getreurd…het dichtstbijzijnde dorp ingetikt en weg waren we. De rit verloopt heel moeilijk. Nergens vinden we informatie terug van het Buffelsfontein information centre of van de ingang van Mountain Table national park. We komen uiteindelijk pas toe om kwart na negen en hadden we gewoon Cape point ingetikt waren we er twee uur vroeger geweest. Op de informatiefolder van de tweedaagse wandeling stond duidelijk en in vet gedrukte letters dat de wandelaars na negen uur niet meer mochten starten wegens het gevaar om niet voor het donker in de overnachtingshut te geraken.

Aan de ingang informatie gevraagd en we mogen nog beginnen op voorwaarde dat we eerst de korte etappe van 13 km doen en morgen de lange etappe van 20,5 km. Wij zijn al blij dat we nog mogen beginnen en gaan akkoord.

Wij nemen onze dagrugzakken (water, picknick, kledij) en brengen de andere zakken (slaapzakken, slaapkledij, bbq maaltijd voor vanavond) naar de ingang. Deze zakken zullen naar de hut worden gebracht tegen onze aankomst. En dan merkt Gino dat het brood en het beleg voor morgenvroeg en morgenmiddag er niet bij is. Hoe is da mogelijk van zoiets belangrijks te vergeten. We moeten morgen wel twintig km stappen en zonder iets van eten (maar echt zonder iets hé) wordt dat een hele zware onderneming. Ik stel voor om morgenvroeg vanuit de overnachtingshut naar Cape Point door te wandelen (nog ongeveer twee a drie uur stappen) en daar ons buikje vol te stompen want ik zie een hele dag stappen zonder eten echt niet zitten hoor. Later zal blijken dat we door tijdsgebrek niet eens in Cape Point zullen geraken. Ik ben er echt ondersteboven van maar besluit het van mij af te zetten gezien ik er toch niks meer aan kan veranderen. We hebben eten voor vandaag en tomorrow is another day. Maar ik blijf erbij : Hoe is het mogelijk???

De wandeling begint in de nabijheid van de ingang van het park. Volgens de werkneemster gewoon even over de heuvel en dan het eerste paadje linksaf. We kunnen het niet missen. Gemist natuurlijk en gewoon één km verkeerd gelopen. Eén verkeerd en één terug…da zijn er al twee nog voordat we begonnen zijn. Uiteindelijk kunnen we om 10.00 uur toch starten aan km 0,0000. Er was ons nog meegedeeld dat het vandaag een korte maar zware etappe zou zijn en morgen een lange etappen maar niet zo lastig.

Het begin van de wandeling is echt wel zwaar. Het doet mij denken aan de etappes in Corsica enkele jaren geleden. Minder hoog maar even lastig. We wandelen van de ingang van het park naar de baai van Smitswinkel. Het is constant klefferen en klauteren. Frans heeft het door zijn slechte ogen niet onder de markt. We wandelen het eerste uur aan een gemiddelde van één km per uur. Het weer…mmm…het heeft de hele nacht gestormd en geregend en de wolken zijn nog steeds niet weg. Het waait verdekke goed hard doch het is droog en daar zijn we al content voor. Over de rotsen lopen we verder richting Kanonkop. Allez ja…lopen is niet echt het juiste woord. Al klefferend, al zuchtend en puffend wandelen we over de heuvels van Judas Peak en De boer. Ze zijn beiden maar rond de 300 meter hoog maar telkens die afstand overbruggen, voel je toch wel in je benen. De hele etappe hebben we aan de linkerkant zicht op de Indische oceaan. Toch wel schitterend hoe je de heuvels in de baai ziet wegglijden. Na het overwinnen van de twee heuvels gaat de tocht verder richting Kanonkop. Kanonkop is eigenlijk enkel maar een kanon op een heuvel doch werd vroeger door de Britten gebruikt om aan de bevelvoerders in Simon’s Town aan te geven dat een schip de baai binnen vaarde. Het heeft wel iets! In kanonkop hebben we er 5,3 km opzitten en hebben we daar meer dan vier uur over gedaan. En we hebben nog juist acht km te doen. Ik zeg de groep dat het tempo omhoog moet want dat we anders nooit of te nimmer voor het donker in de hut gaan geraken. Gelukkig valt het parcours tussen Kanonkop en Buffelsfontain visitor centre nogal mee. Een zandpad zonder al te veel stijgen en dalen maakt dat we omstreeks 15.00 uur aankomen aan het visitor centre. Voor Frans is het eventjes goed geweest en we vragen of iemand hem tot aan de hut zou kunnen voeren. Dit blijkt geen probleem te zijn alleen dient hij te wachten tot 17.00 uur. Dit is voor Frans hoegenaamd geen probleem. We zetten ons buiten eventjes aan een tafel om te bekomen van de tot nu toe al bij al toch wel zware wandeling. Naast ons zit een familie aan een tafeltje waarvan één van de mensen een zakje chips aan het eten is. Plots staat daar uit het niks een baviaan en steelt het pakje chips uit de handen van de volwassene. Zo snel de baviaan was gekomen, zo snel was hij weer weg…onvoorstelbaar! Gezien het brood en het beleg er niet bij zijn, kopen we nootjes voor morgen overdag zodat we toch iets kunnen eten.

Na een drankje gaat onze toch verder naar Rooikrans. In het visitor centre hadden we vernomen dat we nog en bij de twee uren zouden nodig hebben om in de overnachtingshut te geraken en dat het laatste stuk best nog wel pittig zou zijn. Tot in Rooikrans was het eigenlijk een fluitje van een cent. Het tempo was behoorlijk en de zon was ondertussen ook van de partij. Al bij al was het niet echt warm maar da kon ons eigenlijk geen fluit schelen. Een uurtje later en vijf km verder stonden we in Rooikrans. Het was super goed gegaan. En dan zagen we plots de overnachtingshut in de verte op de top van een heuvel liggen. Amai…moeten we daar nog naar toe. De afstand bedraagt maar 700 meter maar wa voor een 700 meter. Echt weer opnieuw klimmen en klauteren en gebruik maken van handen en voeten om stukken rots te overwinnen. Wij denken dat Frans een verstandige keuze gemaakt heeft. Om kwart na vijf…exact twee uur na het vertrek in Buffelsfontein staan we aan de ingang van de hut. Frans was via een andere weg (hadden we het maar geweten) op vijftig meter van de hut afgezet. Het flesje witte wijn wordt gekraakt en de bbq wordt in gereedheid gebracht. Er was ons verteld dat we best binnen zouden eten want dat anders de bavianen zouden verschijnen en het eten zouden stelen. We hebben buiten gebarbecued en binnen gegeten maar hebben geen baviaan gezien. Om zeven uur zien we de zon achter de horizon kruipen en wordt het donker. Er is lopend water maar geen electriciteit in de hut. Je moet je verlichten met een kaars en een lamp welke in de hut werd afgegeven. Tja….en zo lig je op een zaterdagavond om acht uur in bed. Het is een zware maar schitterende dag geweest. Echt de moeite waard en voor iemand die graag wandelt en een beetje avontuurlijk is best een aanrader.

Vrijdag 26 maart 2010

Om negen uur staat de catamaran klaar om ons van Capetown over te zetten naar Robbeneiland. Robbeneiland is waarschijnlijk samen met Alcatraz de bekendste gevangenis ter wereld. Voor diegenen die het zou interesseren hier een beetje randinformatie. Informatie die wij op een leuke en humoristische doch zeer pakkende en indringende manier te weten kwamen van één van mensen die hier ook ooit politiek gevangen waren.

De gevangenis werd reeds in gebruik genomen in de 16 – 17^e eeuw door de Portugezen en later door de Nederlanders en de Engelsen. In 1948 kort na de tweede wereldoorlog werd in Zuid Afrika de apartheid ingevoerd en geleidelijk aan vanaf dat moment groeide het aantal politiek gevangenen en werden deze gevangenen getransporteerd naar Robbeneiland. Zo werd in 1963 Nelson Mandela ook op zijn beurt naar Robbeneiland gebracht. De politiek gevangenen zaten in Sectie B, hadden geen bed en geen toilet. Zij hadden recht op twee keer bezoek per jaar en soms werd een bezoeker simpelweg gemeld dat de gevangene ziek was en werd de gevangene gemeld dat de bezoeker niet was komen opdagen. Post werd steeds gecontroleerd en soms werden brieven gewoon vernietigd of werden passages geschrapt. De gevangenen moesten zware arbeid verrichten en dit acht uren per dag, vijf dagen per week. Zij werkten in een kalkgroeve in de buurt van de gevangenis. De arbeid gebeurde meestal in volle zon en de witte steen veroorzaakte tal van oogklachten. Zo diende ook Mandela na zijn vrijlating een oogoperatie laten uit te voeren door de vele jaren arbeid op Robbeneiland.

Zo, genoeg randinformatie, nu terug naar ons. Om negen uur de boot dus op en het zonnetje heeft heel veel moeite om door het wolkendek te geraken. Ach ja…op de natuur hebben we gelukkig nog geen vat. We varen de Atlantische oceaan op en laten Kaapstad achter ons. We zien de Tafelberg (gedeeltelijk in de wolken) en het nieuwe voetbalstadion valt enorm op. Na het boottochtje worden we door een bus opgewacht welke ons het eiland laat zien. Leuke gids, humoristisch doch zoals ik al zei af en toe ook wel pakkend als hij vertelt over het leven van de gevangenen hier op het eiland.

Na de bustoer is het dan ongeveer 10.00 uur. Op dat ogenblik is er geen enkel vuiltje aan de lucht. We worden verder begeleid door een tweede gids en bezoeken de gevangenis.

Omstreeks 12.00 uur is de rondleiding gedaan en stappen we terug de boot op. Ola…Frans merkt dat zijn portefeuille niet meer in zijn broekzak zit. Al zijn broekzakken doorzocht, zijn rugzak doorzacht, bij Chantal gekeken doch nergens geen portefeuille terug te vinden. Miljaar, dit kan niet waar zijn…maar nog geen paniek. Mogelijks ligt de portefeuille in de villa. Na de tocht rijden we terug naar Houtbaai. Frans gaat naar binnen en loopt recht naar de slaapkamer. Hij doorzoekt alles doch nergens maar ook nergens is zijn portefeuille terug te vinden. Nogmaals miljaar…zijn portefeuille, zijn geld, zijn paspoort, zijn visakaart…allemaal verdwenen, allemaal gestolen. We staan er goed voor…waarom kan zoiets niet achterwege blijven…of gewoon op de laatste dag gebeuren als het dan toch moet gebeuren…dit wordt de ambassade contacteren hé…nieuw paspoort aanvragen…visa kaart blokkeren…..het ziet er goed uit!

Wacht…laat ons even nog eens teruggaan naar 10.00 uur. We wandelen dus in de gevangenis van Robbeneiland. Op zeker ogenblik zien Chris en ik hoe Frans zijn opvallende fluoriscerende portefeuille maar voor drie vierde in zijn broekzat zit, weliswaar een beetje beveiligd door een dichtgemaakte broekzakknop. Chris en ik knipogen naar elkaar en besluiten dat het tijd is voor een rondje pesterijen. Gino spreekt Frans langs rechts aan en verstrooid hem een beetje. Chris opent langs links zijn broekzak. Frans heeft niks door. Vijf minuten laten een omgekeerd scenario. Chris geeft langs rechts Frans een por en Gino maakt van de gelegenheid gebruik om aan de linkerkant de portefeuille te stelen. De rondleiding gaat door en Frans heeft pas op de boot (terug naar Kaapstad) door dat zijn portefeuille gestolen is. In de villa laten we natuurlijk Frans weten wat er gebeurd is. Wat we er wel moeten bij vertellen …eerlijk is eerlijk…door Frans zijn portefeuille te stelen en in mijn achterzak te steken, merk ik dat mijn portefeuille ook verdwenen is. Gelukkig merken we later dat mijn portefeuille gewoon op het nachtkastje blijven liggen is.

Na een lichte lunch waarbij we van op het terras naar binnen moeten vluchten voor de regen, vertrekken we naar de Tafelberg. Wij zien aan het begin van de Tafelberg dat de top in de wolken zit. Ach..we zijn hier nu en we gaan met de kabellift naar boven gaan. Op enkele meters van de top zitten we inderdaad in de wolken en éénmaal boven zien we eigenlijk gewoonweg NIKS meer. En het is gevoelig kouder geworden. We maken een korte wandeling en maken kennis met een tiental dassies welke kort tegen elkaar gekropen zit, vermoedelijk om de ergste koude te trotseren. Dassies zijn geliefd bij adelaars en er zit blijkbaar altijd eentje op uitkijk om de andere dassies te waarschuwen. Weer iets bijgeleerd! Het is te koud en we trekken de lokale kantine binnen. Daar ligt nog een hele wortelcake naar ons te lachen. Nu, normaal gezien zou zoiets mij al helemaal niet interesseren maar vorige kerst had een Zuid Afrikaanse bij Frans en Chantal zo’n taart laten bezorgen en die was super super lekker. En daarmee dat we nu aan de taart niet konden weerstaan. De taart was lekker, echt wel doch kon voor mij niet tippen aan de taart van Tirina.

Na de taart terug naar de spar want morgen trekken we naar de Cape voor de tweedaagse wandeling en hebben we dus ontbijt, middagmaal, avondmaal nodig voor zaterdag en ontbijt en middagmaal voor zondag. We brengen onder andere twee extra broden mee en extra beleg. ’s Avonds eten we gemarineerde kip en gemarineerde ribbetjes. De kip die overblijft wordt in fijne stukjes geneden voor bij de salade van tomaten en aardappelen welke reeds door ons klaargemaakt werd.

’s Avonds wordt de beamer buiten nog in gang gezet zodat er niemand onze eigendom kan betreden. Het alarm in de woning wordt ’s nachts nooit opgezet voor het geval er iemand ewa zou willen rondlopen in de woning. Morgen is het opstaan om zes uur. Het waait en het regent buiten. Herfst in Kaapstad.

Donderdag 25 maart 2010

Laat ons anders beginnen met een klein stukje van gisteren want eigenlijk begint onze reis op woensdag 24 maart maar eigenlijk heb je daar niet zoveel over te vertellen want het is alleen maar wachten op de bus naar Zaventem, wachten op de vlucht naar Londen en wachten op de vlucht naar Kaapstad. We wisten op voorhand al dat wegens stakingen van British Airways er geen warme maaltijden aan boord zouden zijn op de lange vlucht (12 uur) en dat de service tot een minimum beperkt zou worden. We gingen dus pistoleekes enzo meenemen om toch onze maag ook wat plezier te gunnen tijdens de toch wel best lange tocht van Londen naar Kaapstad. Wat we natuurlijk vergeten mee te nemen zijn, zijn pistoleekes en beleg. Ach ja…we hebben onze maag nog goed volgestompt juist voor we het vliegtuig op moesten. En uiteindelijk krijg je dan toch nog een koude schotel en een dessertje op de vlucht. Frans en Chantal maakten uitbundig gebruik van deze extra maaltijd. Gino zette een joker in en Chris heeft nooit geweten dat er een maaltijd voorzien was. Die had een pilletje genomen en lag al in slaap voor het vliegtuig op 1000 m hoogte zat. Ik denk dat ze pas wakker geworden is een uurtje of twee voor de landing. Alle vier hebben we best wel wat geslapen doch iedereen die al eens vliegt, weet dat je eigenlijk nie zo goed slaapt op een vliegtuig. Zouden die mensen die zo First class liggen beter slapen?

Bon, rond het middaguur zet de piloot zijn boeing 747 neer in Kaapstad. Bewolkt, niet al te warm maar wat wil je…hier is de herfst begonnen en uiteindelijk is een 22 graden nog zo slecht niet. Frans en Chantal hadden afgesproken met een vriend van een vriend dewelke voor een wisselkantoor werkt in de luchthaven van Kaapstad. De vriend van de vriend was natuurlijk nergens te bespeuren. Hij zat blijkbaar in één of andere meeting. De speculaaskoekjes werden dan maar afgegeven aan het wisselkantoor. De auto werd opgehaald bij Europcar. Er werd een waarborg met visa gevraagd van bijna 800 euro. Hopelijk zijn we vanaf de eerste dag al niet geringeloord. Gezien ons verleden zou het me niet verwonderen. Oplichting hebben we nog niet meegemaakt op onze reizen. Het wordt stilletjesaan tijd om daar eens beginnen over na te denken.

De auto, een Toyota Avensis staat klaar en eigenlijk is dat best nog wel een ruime auto. En gelukkig rijd ik zelf ook met een toyota dus alle knopjes, toeters en bellen zijn niks vreemd voor mij. Alleen dat ik links wilde instappen en dat ik merkte dat het stuur…tja…daar niet stond. RECHTS gino, rechts… de Engelsen zijn hier ook nog geweest en overal waar die komen proberen ze van de omgekeerde regeltjes in te voeren.

Man, man, man…als je da nie gewoon zijt…mijn medepassagiers wijzen me er verschillende keren op dat ik verkeerd aan het rijden ben. Gelukkig zitten we op dat moment niet op de snelweg. En zo komen we omstreeks half drie dan aan in het huisje dat we gehuurd hebben van Anita. Allez…huisje…zeg maar villa…vier slaapkamers, drie badkamers, een tuin, een zwembad, zicht op de Atlantische oceaan, op de haven van Antwerpen Houtbaai. We worden verwelkomd door Anita (is da nu da jonge of de oude(re) vrouw en nog een tweede dame. Beiden heel vriendelijk en we vragen ons ’s avonds nog af of het moeder en dochter is of een koppeltje. De meningen zijn verdeeld. Ze geven ons een rondleiding door de best wel mooie villa en we spreken af dat we elkaar terug zien volgende week dinsdag. Of er moesten natuurlijk problemen van komen. Onze woning is afgeschermd door een hoge poort van twee meter. We zitten op een heuvel, rond de woningen staan beamers (soort van detectie apparaat) en binnen in de woning is ook een alarm. Nu, je hebt niet het gevoel dat je afgesloten zit want de omheining van het huis kun je niet zien door de wilde planten en bomengroei op het domein.

De dag zelf gaat heel snel voorbij, iedereen is trouwens ook heel moe van de vlucht. We doen nog inkopen in de spar, jaja, die vindt je ook overal. We merken dadelijk dat de prijzen ongeveer de helft zijn van bij ons. Later die avond maken we allemaal samen het eten (alhoewel Gino wat minder doet maar met vier in een keuken lijkt mij toch ééntje van het goede teveel). We kruipen eigenlijk heel snel onder de wol (acht uur ofzo denk ik). Morgen trekken we in de voormiddag naar Robbeneiland en namiddag als het weer goed is, doen we de Tafelberg.

PS Jos...we krijgen telefoon van de wijnbeurs...ze komen maandag twee kartonnen wijn leveren...wij hopen dat je thuis gaat zijn..

groetjes ginder