"sorry" probeerde ik me uit mn verdriet te klappen. "het is de allereerste keer dat ik hier kom" Iemand knikte. Begripvol, hoopte ik. Een schouderklopje had me meer getroost, maar iedereen had het zo verschrikkelijk druk.Even was er geen menselijk contact. Misschien was ik vandaag nummer vijftig. Who cares!! Als ik van de tekentafel strompelde , dacht ik al meteen, "ziezo , de zwaarste stap is alweer achter de rug!"Ik zou het nog zo dikwijls denken, mezelf zo dikwijls moed inspreken en denken dat het ergste voorbij is. Puur zelfbedrog. het ergste moest altijd nog komen.
Na de onderverdeling op mn lichaam, kon ik me opnieuw aankleden. Beschaamd en met roodomrande ogen stond ik wat later opnieuw voor de dokter. Hij gaf aanwijzingen en bezwoer me vooral de stifttekeningen niet af te wassen. dus dat was wel het eerste wat ik deed als ik thuiskwam. Me wassen, als protest. Me grondig wassen, het hele zootje moest eraf. In een heel eigenaardige, onverklaarbare reactie schrobde ik mijn huid tot ze helemaal rood zag. Niks meer aantekeningen, niks meer dikbil!!!
