weeral een stukje uit mijn boekje:stoma, een gat in mn buik!
dag iedereen,
weeral een vervolg stuk :
"Heel mijn leefwereld werd trouwens onwerkelijk. De dag na mijn vonnis kwamen mijn zus en een man van de telefoonmaatschappij op bezoek. We hadden internet aangevraagd , we zouden met de wereld communiceren. Maar mijn wereld was eng en angstig geworden.Niemand weet vooraf hoe je op ontmoetingen zult reageren. Zal je tegen iedereen je woede uitschreeuwen om het onrecht dat je is aangedaan? Zal je huilen? Of blijf je discreet en hou je het liever voor jezelf?? Trouwens, het ergste wat je kan overkomen is een overdaad aan medelijden!
Ik negeerde mijn toestand, mijn nieuwe waarheid. De man van telenet gr oette ik stralend. Ik hoorde mezelf vragen:"alles ok ?"Heimelijk dacht ik :"je moest eens weten..."Dat is trouwens een constante in mijn gedachten geworden." Je moest eens weten...."
We maakten een vrolijk babbeltje , zijn woorden, zijn lach waren als een beschermende cocon rond mijn verwarde ziel. Ook met mijn zus sloeg ik een vrolijke babbel.Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om haar iets te vertellen.Eerst moest ik mijn eigen verhaal verwerken, dan de rest. Gezellig babbelden we en ik dankte God voor mijn sterkte.
Toen mijn dochters van school thuiskwamen was het weer showtime.Lachen en plagen. Ze boften met zo'n vrolijke mama! na drie dagen kon ik het niet meer uithouden en vertelde de meisjes dat mama een gezwel in haar darmen had en een stoma zou nodig hebben.Direct gingen ze op internet kijken en vonden dat een stoma " een shitbag" was.Ze lachten hartelijk en vreemd genoeg kikkerde hun vrolijkheid me op..... einde citaat
Lieve mensen, het klinkt allemaal heel erg, maar het is een dal waar we allemaal doormoeten. Maar het komt goed. Zeker weten!!
Altijd de moed er in houden, kijk maar naar mij! Je kan mijn naam "gerda persoons " googelen en dan zal je ergens een foto zien. Je kunt dan zien: ik ben er nog en straal geluk uit!! Niet opgeven!!! tot morgen .
Vandaag geen vervolg uit mn boek, wel een paar woordjes voor iedereen die iemand kent die kanker heeft.Weet je wat wij , als patienten, het liefste hebben?? Het "gewone".... alles zo normaal mogelijk. Luister even naar ons verhaal , heb mede-leven , maar geen medelijden. En praat daarna zo gewoon mogelijk, over vanalles en nog wat! Wij hebben ook meteen met de diagnose een paar antennen meegekregen! wij speuren meteen of de gewone mens ons over de " toekomst" spreekt! Zeg heel dikwijls tegen ons: " volgend jaar doen we dit" dan weten we meteen "oef, volgend jaar ben ik er nog!" Vertel ook niet direct allerlei rampenscenario"s tegen ons. Van : die persoon had dat ook , heeft veel afgezien en kan nu niks meer!"Duw ons aub niet dieper de put in, wij hebben alle kracht nodig om een beetje positief te leven!Je kan ons vertellen dat we moedig zijn ( is niet zo, we kunnen gewoon niet anders!) maar doe dan zo gewoon mogelijk! Vertel een mop en doe niet te treurig. Alles rondom ons ( ziekenhuis) is al deprimerend genoeg. Ik weet het, het is niet altijd gemakkelijk maar doe het voor ons! Wij hebben dit nodig!
Het was de eerste moedige stap in wat een miserabel verhaal zou worden. Je krijgt een klap, je moet verschrikkelijk huilen en dan gebeurt er iets heel eigenaardigs! Eerst heb je het gevoel dat je in een diepe put gedumpt wordt en meteen gooit er al iemand een stuk touw naar je toe. Je kan je precies al een beetje optrekken. Je hebt uiteindelijk maar twee mogelijkheden:ofwel laat je je helemaal in zelfmedelijden verzwelgen,ofwel kruip je uit die diepe put. Of je probeert tenminste.Ik heb voor de tweede optie gekozen. Ik heb het touw stevig vastgenomen. Op dit ogenblik wist ik dat er een heel klein drempeltje overschreden was! Het bleef helaas niet duren. Theorien zijn er om tegengesproken te worden. Hoop wisselde af met wanhoop. Mijn schommelstadium noem ik dat nu.Heel mn leefwereld was trouwens onwerkelijk.....
Mijn God, wat zou er allemaal gebeuren? met brandende ogen verliet ik de consultatie, klaar om te huilen,om het luid uit te schreeuwen."Dit kan niet, dit is niet waar. En wat met de kinderen??Wat met mijn man? Ik wil niet dood....hoor je dat?? Ik wil niet dood!!"Ik wilde zo vlug mogelijk naar huis.Naar mijn thuis, zo zalig,zo beschermend, daar wilde ik mij voor altijd verstoppen en nooit meer naar het hospitaal terugkomen!
Wat een mop.Het was echter nog maar het begin. Het ziekenhuis werd de komende maanden de spil van mijn bestaan.Het werd mijn "place to be". Roland, al gewaarschuwd door de specialiste, wachtte me op.
Huilend vielen we in mekaars armen.Wat nu?? Roland leidde me naar de sofa en nam troostend mijn hand. De nabijheid van Roland is mijn eerste troostpunt.Waarom weet ik niet, maar het deed me op één of andere manier toch deugd dat ik niet alleen moest huilen. Dat mijn tranen door zijn handen werden opgevangen!
einde citaat
morgen het vervolg. Dit is nu al een paar jaar geleden, en eerlijk, ik schrik zelf als ik dit lees! Ik denk er nooit, of toch heel zelden nog aan. Ik ben ook nooit meer verdrietig hierdoor! Alles is voorbij, over and out!!!
