Leekens surprised the entire Belgian football world with his recent move to Club Bruges. He left the Belgian national football team behind, despite having promised to qualify for the World Cup of 2014 in Brazil.

Leekens had extended his contract last year to emphasize that ambition. The Red Devils haven’t qualified for a World Cup since the one in 2002, organised by Japan and South-Korea. Belgium missed the last two World Cups so if Leekens had succeeded in his goal, he would have become a kind of national hero.

Mac the Knife, the nickname Leekens got in his playing career because of his hard tackles, wasn’t satisfied with this great challenge and his wage of 600 000 Euros a year. When Bart Verhaeghe, the president of Club Bruges, proposed him to break his contract with Belgium to become coach at the Jan Breydel Stadium, Leekens didn’t doubt a long time. The reason for his quick decision can be summarized as the possibility to earn more money. With his new wage of 1 200 000 Euros a year, he gains approximately four times the salary of Barack Obama, the president of the United States.

Chairman of the Belgian Football Association François De Keersmaecker called the attitude of his former manager and the Board of Club Bruges ‘impermissible’. They made the deal without warning him and he felt betrayed. De Keersmaecker was not the only person who criticized this controversial transfer. Sports journalists all over the country reproached Leekens and his new employers for their lack of deontology.

This criticism was proper, at least in my eyes. Although I’m a fan of Club Bruges and of the craftsmanship of Leekens as a coach, this case disillusioned me. The whole operation method was disrespectful, disloyal and selfish.

I was very curious about how Leekens and his new patrons would defend themselves and how they would save their reputation at the press conference. During their explanations, my curiosity turned into disgust. They didn’t admit one mistake. They even told everybody there had been nothing wrong with this action and they referred to other football matters where breaches of contracts had happened.

Explaining away such things by stating they’re not the only ones who do this, looks very cheap to me. Because some people act without taking into account other involved parties, they don’t get my approval to imitate them. Because someone drives too fast, you aren’t obligated to speed up, you’ll still be punished if the police catches you. The conclusion is that the argument of Verhaeghe doesn’t make sense at all.

The words of Leekens made it even worse. He said money couldn’t be an incentive in a career, but he now earns twice as much in Bruges than earlier on with Belgium. Leekens is often considered as a club hopper, someone who switches from team time and again. He once led a Saudi Arabian club, was that because of a great challenge? No, money, money and money, nothing more than money. His statement at the press conference was so implausible and contradictory, I couldn’t believe what I’d just heard. What a pretention, it makes me wonder about Leekens’ character, does he even have a conscience? In every way, as a fan of Club Bruges I can’t identify with this people. They really disappointed me.

Na de pijnlijke 3-0 nederlaag tegen de aartsrivaal uit Brussel moest en zou Club zich absoluut herpakken tegen KV Mechelen. Het kon zich voor het oog van het diep ontgoochelde thuispubliek geen tweede puntenverlies veroorloven. Herr Daum stelde iedereen met een blauw en zwart kloppend hart vooraf gerust, hij verwachtte een reactie van zijn spelers.  “Als je dat na zo’n wedstrijd al niet krijgt, dan weet ik het ook niet meer”, was de niet te mis verstane boodschap van de Duitse veldheer. Hij zou echter van een kale reis thuiskomen.

Het is werkelijk ongelooflijk hoe Club zelfs bij een achterstand geen kansen weet te creëren en zich verlaagt tot risicoloos voetbal waar geen kat voor naar het stadion komt. Er loopt tegenwoordig veel mis bij Blauwzwart. De aanpak van Daum, de blunders van Almebäck, de onzekerheid van Jorgacevic, de blessure van Vadis, het zijn allemaal factoren die meespelen in de malaise van Club.

Wat me in het Brugs debacle echter het meest opviel, was de man die de netten moet doen trillen, Björn Vleminckx. Laat ik het anders stellen, hij viel op door zijn onopvallendheid. In de beginfase kon hij af en toe nog zijn voet tegen het leer zetten, maar daarna viel ‘de witte van Puurs’ nergens meer te bespeuren, hij was volledig verdwenen uit het spelbeeld.

Waar hij wel in triomfeerde en mee opviel, waren zijn wekelijkse stukjes toneel spelen. Of dat een kwaliteit is, is natuurlijk een andere zaak. Zeker als de ex-topschutter uit de Eredivisie zo onzichtbaar is als gisteren, zie ik niet in waar hij het recht vandaan haalt om ploeggenoten terecht te wijzen, te klagen bij de scheidsrechter en constant misbaar te maken. Is dat zijn persoonlijke manier van reageren op de loodzware druk die op zijn schouders rust? Het moet wel, de te hoge transfersom van 3,3 miljoen euro en zijn doelpuntenaantal van vorig seizoen zijn daar waarschijnlijk niet vreemd aan. Hij kan de verwachtingen niet inlossen en uit op deze verachtelijke wijze zijn frustraties. De vraag is wat dit oplevert. Hij maakt zichzelf alleszins persona nog grata bij de tegenpartij, maar ook voor zijn ploegmaats is dit niet bepaald aangenaam. Zelfs een groot deel van de achterban van Blauwzwart ergert zich aan dit puberale en aanstellerige gedrag van Vleminckx.

Zijn onophoudelijk mekkeren wordt dus niet gesmaakt, maar ook louter sportief loopt het voor Björn spaak. Hij is immers niet de speler die steeds vlot combineert en zo ervoor zorgt dat de rest van de ploeg kan aansluiten, hij is ook geen fantastische dribbelaar of een aanvaller die in de ruimtes achter de verdediging duikt. Björn zijn kwaliteiten zijn ver inwerpen, duels winnen, voorop gaan in de strijd en scoren met het hoofd. Die komen niet volledig tot zijn recht in het systeem dat Club hanteert. Hij heeft al vele zwakke matchen gespeeld en kon nooit ten volle overtuigen. Hij mag van geluk spreken dat er in Brugge nog ene Nabil Dirar rondloopt die hem al meermaals een doelpunt op een schoteltje aanbood. Toch moeten we ook toegeven dat het geen geschenk is om alleen in de spits te staan bij een ploeg die momenteel vierkant draait. De aanvoer die hij de laatste tijd krijgt, is namelijk van bedenkelijke kwaliteit.

 Ik vraag me wel af waarom Vleminckx de volledige wedstrijd mag uitspelen. Joseph Akpala kwijnt ondertussen weg op de bank, nochtans is hij dé vermenselijking van de ‘No sweat,no glory’ slogan en tevens auteur van meer doelpunten dan Vleminckx zelf. Daarbij komt nog eens de hoopgevende en veelbelovende invalbeurt van nieuwbakken Clubspits Bacca. Vleminckx zal  zichzelf moeten heruitvinden als hij titularis wil blijven. Hij begint best met een verandering van zijn wedstrijdattitude.