De zenuwen stonden strak gespannen voor het startschot van het EK 2012 in Polen en Oekraïne. Verhalen over extremisme en hooliganisme in deze Oostbloklanden staken de kop op en verontrustten elke voetballiefhebber. Alsof dat nog niet volstond, werden ook de kwaliteit van de scheidsrechters en de spektakelwaarde van het toernooi serieus in vraag gesteld. Onterecht, zo bleek achteraf. Dit EK kan de geschiedenisboeken is als 'de verrijzenis van het voetbal'. . Dit doemdenken werd al snel onder de mat geveegd. Enkel na de beladen strijd tussen gastland Polen en voormalig bezetter Rusland geraakten de gemoederen echt verhit. We kregen veel meer beelden te zien van een empathisch publiek. Lachend en uitbundig vierend als de gelegenheid zich aanbood, pruillipend en treurend bij tegenslag. Ierland kreeg een 4-0 bolwassing van Spanje en toch bleven de Ierse fans zich kostelijk amuseren. Ze bleven de ziel uit hun lijf zingen en verdienen daar oneindig veel respect voor. Laten we met zijn alleen een voorbeeld nemen aan die dappere Ieren. Op die manier wordt voetbal echt een feest.
Toch moet er bij deze bewonderenswaardige sfeer een kanttekening geplaatst worden. De UEFA bezoedelde de ongedwongen ambiance door verachtelijke manipulatie. Iedereen herinnert zich wel het beeld van de Duitse bondscoach Joachim Löw die wat dolt met een ballenjongen. Was Löw werkelijk zó ontspannen tijdens het duel met Nederland dat hij daar tijd voor had? Het antwoord is schokkend. Deze beelden werden geschoten lang voordat beide landen elkaar het leven zuur probeerden te maken. Een soortgelijk incident was er in de halve finales tussen Italië en Duitsland. Na het tweede doelpunt van enfant terrible Mario Balotelli - een pegel in de winkelhaak - zag de voetbalwereld tranen rollen over de wangen van een Duitse vrouw. Achteraf bleek dat dit beeld geregistreerd was na het Duitse volkslied en dus niet nadat Balotelli zijn duivels voor een tweede keer ontbonden had.
De kunstmatige beïnvloeding van de UEFA valt niet goed te praten. Zelfs de beste advocaat die men bedenken kan, wordt in zijn hemd gezet als die ons zou willen overtuigen van het heil van dit bedrog. De waarheid verbloemen en mensen op het verkeerde been zetten - ook al is het hier niet met verschrikkelijke gevolgen - doet stalinistisch en nazistisch aan.
Het traditionele negativisme over de kwaliteit van de scheidsrechters werd bovendien nog maar eens van onder het stof gehaald. Alsof er nog niet genoeg pessimisme heerste voor de aanvang van dit toernooi.
Akkoord, het niveau van sommige arbiters is merkwaardig laag. Akkoord, wedstrijdleiders moeten constant in vraag gesteld worden. Het is immers doodzonde dat zon man - of vrouw, geen discriminatie hier - een wedstrijd volledig kapotfluit. Toch moeten spelers, trainers, fans en analisten eens stilstaan bij hun attitude tegenover deze ongelukkigen. Scheidsrechters stellen alles in het werk om de match in goede banen te leiden en we mogen hen dankbaar zijn dat ze deze o zo ondankbare job willen uitoefenen. Het is maar al te gemakkelijk om de zwarte piet door te schuiven naar de arbiters wanneer de sportieve verwachtingen niet ingelost worden. Vaak zijn fans gewoon overdreven fanatiek, zelfs een correcte beslissing tegen hun geliefde ploeg wordt aangevochten. Die mentaliteit moet dringend wijzigen.
Gelukkig bleven we dit EK grotendeels gespaard van kapitale scheidsrechterblunders. Natuurlijk waren er ook nu weer een hoop foutieve beslissingen, maar het bleef allemaal binnen de perken. Zo was er geen tweede Lampard-geval te bespeuren, een serieuze opluchting. Ook sportief keek men angstvallig tegen dit grootse voetbalevenement aan. In navolging van de verrassende Champions League-winnaar Chelsea zouden de zestien landen vooral de nadruk leggen op een gedegen organisatie. De spektakelwaarde van de confrontaties zou van ondergeschikt belang worden en zou vooral een stille dood sterven.
De spelers gaven de criticasters lik op stuk. In 31 duels werd slechts twee maal niet gescoord: dit was het geval in de toppers Engeland-Italië en Portugal-Spanje. Toch kan niemand beweren dat die wedstrijden niet om over naar huis te schrijven waren. Boeiende verlengingen en strafschoppenseries op leven en dood maakten de eerdere brilscore ruimschoots goed. In die penaltyloterij trapten twee voetballers zich zelfs naar pure heldenglorie. Met een briljante Panenka in het heetst van de strijd bewezen Andrea Pirlo en Sergio Ramos over een stel stalen zenuwen te beschikken.
Zoals voetbalanalist Johan Boskamp het kort en krachtig verwoordde, zo was het: Het was een ontzettend positief toernooi met bijna alleen maar aanvallend ingestelde ploegen. We kregen matchen voorgeschoteld om van te smullen, om de vingers van bij af te lekken. Er waren verrassingen zoals Griekenland en Portugal en revelaties zoals Dzagoev, Mandzukic en Alba. Kortom, alle ingrediënten waren aanwezig om dit toernooi als geslaagd te bestempelen.
Zelfs Italië, de ploeg die de laatste jaren zo koel beredeneerd overkwam, de ploeg die bekend stond om zijn catenaccio -een zeer defensieve speelstijl - bracht verfrissend voetbal op de mat. Italië voetbalde opnieuw met lef dankzij bondscoach Cesare Prandelli, een man voor wie net als voor de Ierse voetbalfans een eindeloos respect past. Zijn vrouw stierf aan borstkanker, maar hij is niet gaan huilen in een hoekje en hij werd al zeker geen onaangename man. Sterker zelfs, Prandelli wil een voorbeeld zijn en dat is hij ook. Eerlijk in zijn analyses, gentleman tegenover journalisten en erkentelijk tegenover de tegenstander, een verademing voor de voetbalwereld. Hij zorgde ervoor dat Italië een aantrekkelijke ploeg werd. Hij haalde het beste naar boven in zijn spelers. Pirlo werd dé artiest van dit EK, Balotelli liet zijn fratsen achterwege en werd een koele killer voor doel. Italië bereikte dan ook meer dan verdiend de finale.
Enkel Spanje was een maatje te groot voor deze sterke Italianen. Voor de finale leek de aantrekkingskracht en de ontegensprekelijke suprematie van het traditionele tiqui-taca voetbal af te nemen. In de finale snoerden de Spanjaarden echter de mond van elke criticaster. Deze keer werd het tiqui-taca voetbal wel gekoppeld aan passie en efficiëntie. Dat resulteerde in een overtuigende 4-0 overwinning en schitterend voetbal. Daarmee schrijven de Spanjaarden geschiedenis. Als enigste ploeg slaagden ze erin drie grote toernooien op een rij - EK, WK en nog eens EK- te winnen. Met Casillas en Xavi als enige dertigers ziet ook de toekomst voor La Selección er rooskleurig uit. Deze generatie Spanjaarden is een pletwals die voorlopig niet te stoppen valt. Benieuwd wie er stokken in de wielen van deze Spaanse machine kan steken in de strijd voor de wereldtitel. Hopelijk trekken alle ploegen de lijn van positief voetbal door en is ook België van de partij. Afspraak in Brazilië over twee jaar.
'The golden generation' and their failure to perform as a team
The European Championship in Poland and Ukraine seduces millions of people over the world to watch football at top level. Suddenly, patriotism occurs and entire populations stand as one behind their team. Belgians dont have the opportunity to do so. The Red Devils didnt qualify for this great football event once again, despite being called the golden generation.
Success and the Belgian national football team, its as contradictory as love and hate, as warm and cold, as happiness and depression. I can go on with these antonyms, but that wouldnt make sense. However, the Red Devils truly are contradictions.
Our Belgian football pride looks like a fabulous team, a team everybody has to fear. The majority of the squad plays in big competitions. And no, theyre not just some figurants there. They are certitudes in their clubs. No less than four Belgians are voted as the best football player of their league: Jan Vertonghen in the Netherlands, Eden Hazard in France, Kevin Mirallas in Greece and Vincent Kompany in England.
Those four players arent the only talents Belgian football has. Axel Witsel is praised a lot in the international football world for his strong performances with Benfica CF. The famous Real Madrid wants to buy the former Golden Shoe, according to various rumours. Thibaut Courtois has won the Europa League with Atlético Madrid, Steven Defour became Portuguese champion with FC Porto and so on. There are still some great Belgian players I didnt mention, but this column isnt meant to be a tribute to our national football team at all, so lets not waste time and go on.
The Red Devils missed all big tournaments the last few years. Its from 2002 ago that they succeeded in qualifying for the World Cup in Japan and South-Korea. Everyone thought we would be at the European Championship now, but we failed in the qualification games once again. Germany is one of the best European teams, so I didnt expect us to become group winner. However, the second place in a group with other countries as Turkey, Austria, Azerbaijan and Kazakhstan seemed a realistic goal for our golden generation.
Yet they didnt qualify. They lost twice against Germany and once against Turkey. Furthermore, they only managed to draw against Austria and football dwarf Azerbaijan. How is that possible? Its a question that is frequently asked by sports journalists.
The Red Devils play good football and every match I have the impression as if we are the better team, but they cant convert their dominance in ball possession into goals. Maybe the explanation can be found in our lack of a top central forward. Romelu Lukaku appeared to be one, but he knows the bench better than the pitch at Chelsea CF. Igor De Camargo looks like the best alternative these days, although his performance in the friendly match against Montenegro was below all level.
To make all things worse, individual mistakes frequently lead to an unexpected and frustrating loss. This phenomena look like an unsolvable riddle to me, especially the defensive mistakes. We have some of the strongest defenders in the world, but its a kind of handicap that they all prefer the centre back position. That fact causes luxury problems in the defence, but it creates also a shortage of fullbacks.The quality of Belgian wingbacks is so insufficient that central defenders are obligated to fill in these positions.
These problems could be a part of the Belgian football failure, but the theory wears thin that these matters are the only reason for the bad results. When foreign football adepts look at our team, they often call it a miracle that we dont succeed in qualifying for big tournaments.
Maybe Georges Leekens, the ex-manager of our national team, was the reason. Surely, it was under his leadership the Red Devils didnt manage to finish first or second in the qualification group for this European Championship. His choices for Laurent Ciman as right back and his bad relationship with rising star Eden Hazard didnt contribute to a good performance or team atmosphere. However, his predecessors didnt obtain fantastic results either.
It makes me wonder about the mentality of our Red Devils. They all are glorified, extolled and adored. They sometimes even are worshiped. Maybe all the fame and money drives them mad. They earn hundred thousands of euros at their clubs, sometimes just in one single week. When they play for the national team, they dont get a wage, its just an honour to represent your country and it is an acknowledgement of their football capacities too. But scoring without getting bonuses, it seems far less tempting for them. Their motivation, their determination, their dedication to triumph suddenly disappears.
Hopefully, the current team manager Marc Wilmots is able to convince his players of the importance of their performances as a Red Devil. The results in the friendlies against Montenegro and England werent fantastic at all. Wilmots doesnt have a lot of experience as a coach too, but his nickname is Das Kampfschwein.
He got that nickname because of his unbelievable fighting spirit when he was still a player. Lets hope he manages to make the Red Devils all Kampfschweins. The mix of irrefutable talent and admirable passion would certainly make Belgium one of the best national football teams in the world.
Leekens surprised the entire Belgian football world with his recent move to Club Bruges. He left the Belgian national football team behind, despite having promised to qualify for the World Cup of 2014 in Brazil.
Leekens had extended his contract last year to emphasize that ambition. The Red Devils havent qualified for a World Cup since the one in 2002, organised by Japan and South-Korea. Belgium missed the last two World Cups so if Leekens had succeeded in his goal, he would have become a kind of national hero.
Mac the Knife, the nickname Leekens got in his playing career because of his hard tackles, wasnt satisfied with this great challenge and his wage of 600 000 Euros a year. When Bart Verhaeghe, the president of Club Bruges, proposed him to break his contract with Belgium to become coach at the Jan Breydel Stadium, Leekens didnt doubt a long time. The reason for his quick decision can be summarized as the possibility to earn more money. With his new wage of 1 200 000 Euros a year, he gains approximately four times the salary of Barack Obama, the president of the United States.
Chairman of the Belgian Football Association François De Keersmaecker called the attitude of his former manager and the Board of Club Bruges impermissible. They made the deal without warning him and he felt betrayed. De Keersmaecker was not the only person who criticized this controversial transfer. Sports journalists all over the country reproached Leekens and his new employers for their lack of deontology.
This criticism was proper, at least in my eyes. Although Im a fan of Club Bruges and of the craftsmanship of Leekens as a coach, this case disillusioned me. The whole operation method was disrespectful, disloyal and selfish.
I was very curious about how Leekens and his new patrons would defend themselves and how they would save their reputation at the press conference. During their explanations, my curiosity turned into disgust. They didnt admit one mistake. They even told everybody there had been nothing wrong with this action and they referred to other football matters where breaches of contracts had happened.
Explaining away such things by stating theyre not the only ones who do this, looks very cheap to me. Because some people act without taking into account other involved parties, they dont get my approval to imitate them. Because someone drives too fast, you arent obligated to speed up, youll still be punished if the police catches you. The conclusion is that the argument of Verhaeghe doesnt make sense at all.
The words of Leekens made it even worse. He said money couldnt be an incentive in a career, but he now earns twice as much in Bruges than earlier on with Belgium. Leekens is often considered as a club hopper, someone who switches from team time and again. He once led a Saudi Arabian club, was that because of a great challenge? No, money, money and money, nothing more than money. His statement at the press conference was so implausible and contradictory, I couldnt believe what Id just heard. What a pretention, it makes me wonder about Leekens character, does he even have a conscience? In every way, as a fan of Club Bruges I cant identify with this people. They really disappointed me.
Na de pijnlijke 3-0 nederlaag tegen de aartsrivaal uit Brussel moest en zou Club zich absoluut herpakken tegen KV Mechelen. Het kon zich voor het oog van het diep ontgoochelde thuispubliek geen tweede puntenverlies veroorloven. Herr Daum stelde iedereen met een blauw en zwart kloppend hart vooraf gerust, hij verwachtte een reactie van zijn spelers. Als je dat na zon wedstrijd al niet krijgt, dan weet ik het ook niet meer, was de niet te mis verstane boodschap van de Duitse veldheer. Hij zou echter van een kale reis thuiskomen.
Het is werkelijk ongelooflijk hoe Club zelfs bij een achterstand geen kansen weet te creëren en zich verlaagt tot risicoloos voetbal waar geen kat voor naar het stadion komt. Er loopt tegenwoordig veel mis bij Blauwzwart. De aanpak van Daum, de blunders van Almebäck, de onzekerheid van Jorgacevic, de blessure van Vadis, het zijn allemaal factoren die meespelen in de malaise van Club.
Wat me in het Brugs debacle echter het meest opviel, was de man die de netten moet doen trillen, Björn Vleminckx. Laat ik het anders stellen, hij viel op door zijn onopvallendheid. In de beginfase kon hij af en toe nog zijn voet tegen het leer zetten, maar daarna viel de witte van Puurs nergens meer te bespeuren, hij was volledig verdwenen uit het spelbeeld.
Waar hij wel in triomfeerde en mee opviel, waren zijn wekelijkse stukjes toneel spelen. Of dat een kwaliteit is, is natuurlijk een andere zaak. Zeker als de ex-topschutter uit de Eredivisie zo onzichtbaar is als gisteren, zie ik niet in waar hij het recht vandaan haalt om ploeggenoten terecht te wijzen, te klagen bij de scheidsrechter en constant misbaar te maken. Is dat zijn persoonlijke manier van reageren op de loodzware druk die op zijn schouders rust? Het moet wel, de te hoge transfersom van 3,3 miljoen euro en zijn doelpuntenaantal van vorig seizoen zijn daar waarschijnlijk niet vreemd aan. Hij kan de verwachtingen niet inlossen en uit op deze verachtelijke wijze zijn frustraties. De vraag is wat dit oplevert. Hij maakt zichzelf alleszins persona nog grata bij de tegenpartij, maar ook voor zijn ploegmaats is dit niet bepaald aangenaam. Zelfs een groot deel van de achterban van Blauwzwart ergert zich aan dit puberale en aanstellerige gedrag van Vleminckx.
Zijn onophoudelijk mekkeren wordt dus niet gesmaakt, maar ook louter sportief loopt het voor Björn spaak. Hij is immers niet de speler die steeds vlot combineert en zo ervoor zorgt dat de rest van de ploeg kan aansluiten, hij is ook geen fantastische dribbelaar of een aanvaller die in de ruimtes achter de verdediging duikt. Björn zijn kwaliteiten zijn ver inwerpen, duels winnen, voorop gaan in de strijd en scoren met het hoofd. Die komen niet volledig tot zijn recht in het systeem dat Club hanteert. Hij heeft al vele zwakke matchen gespeeld en kon nooit ten volle overtuigen. Hij mag van geluk spreken dat er in Brugge nog ene Nabil Dirar rondloopt die hem al meermaals een doelpunt op een schoteltje aanbood. Toch moeten we ook toegeven dat het geen geschenk is om alleen in de spits te staan bij een ploeg die momenteel vierkant draait. De aanvoer die hij de laatste tijd krijgt, is namelijk van bedenkelijke kwaliteit.
Ik vraag me wel af waarom Vleminckx de volledige wedstrijd mag uitspelen. Joseph Akpala kwijnt ondertussen weg op de bank, nochtans is hij dé vermenselijking van de No sweat,no glory slogan en tevens auteur van meer doelpunten dan Vleminckx zelf. Daarbij komt nog eens de hoopgevende en veelbelovende invalbeurt van nieuwbakken Clubspits Bacca. Vleminckx zal zichzelf moeten heruitvinden als hij titularis wil blijven. Hij begint best met een verandering van zijn wedstrijdattitude.
