Na de pijnlijke 3-0 nederlaag tegen de aartsrivaal uit Brussel moest en zou Club zich absoluut herpakken tegen KV Mechelen. Het kon zich voor het oog van het diep ontgoochelde thuispubliek geen tweede puntenverlies veroorloven. Herr Daum stelde iedereen met een blauw en zwart kloppend hart vooraf gerust, hij verwachtte een reactie van zijn spelers.  “Als je dat na zo’n wedstrijd al niet krijgt, dan weet ik het ook niet meer”, was de niet te mis verstane boodschap van de Duitse veldheer. Hij zou echter van een kale reis thuiskomen.

Het is werkelijk ongelooflijk hoe Club zelfs bij een achterstand geen kansen weet te creëren en zich verlaagt tot risicoloos voetbal waar geen kat voor naar het stadion komt. Er loopt tegenwoordig veel mis bij Blauwzwart. De aanpak van Daum, de blunders van Almebäck, de onzekerheid van Jorgacevic, de blessure van Vadis, het zijn allemaal factoren die meespelen in de malaise van Club.

Wat me in het Brugs debacle echter het meest opviel, was de man die de netten moet doen trillen, Björn Vleminckx. Laat ik het anders stellen, hij viel op door zijn onopvallendheid. In de beginfase kon hij af en toe nog zijn voet tegen het leer zetten, maar daarna viel ‘de witte van Puurs’ nergens meer te bespeuren, hij was volledig verdwenen uit het spelbeeld.

Waar hij wel in triomfeerde en mee opviel, waren zijn wekelijkse stukjes toneel spelen. Of dat een kwaliteit is, is natuurlijk een andere zaak. Zeker als de ex-topschutter uit de Eredivisie zo onzichtbaar is als gisteren, zie ik niet in waar hij het recht vandaan haalt om ploeggenoten terecht te wijzen, te klagen bij de scheidsrechter en constant misbaar te maken. Is dat zijn persoonlijke manier van reageren op de loodzware druk die op zijn schouders rust? Het moet wel, de te hoge transfersom van 3,3 miljoen euro en zijn doelpuntenaantal van vorig seizoen zijn daar waarschijnlijk niet vreemd aan. Hij kan de verwachtingen niet inlossen en uit op deze verachtelijke wijze zijn frustraties. De vraag is wat dit oplevert. Hij maakt zichzelf alleszins persona nog grata bij de tegenpartij, maar ook voor zijn ploegmaats is dit niet bepaald aangenaam. Zelfs een groot deel van de achterban van Blauwzwart ergert zich aan dit puberale en aanstellerige gedrag van Vleminckx.

Zijn onophoudelijk mekkeren wordt dus niet gesmaakt, maar ook louter sportief loopt het voor Björn spaak. Hij is immers niet de speler die steeds vlot combineert en zo ervoor zorgt dat de rest van de ploeg kan aansluiten, hij is ook geen fantastische dribbelaar of een aanvaller die in de ruimtes achter de verdediging duikt. Björn zijn kwaliteiten zijn ver inwerpen, duels winnen, voorop gaan in de strijd en scoren met het hoofd. Die komen niet volledig tot zijn recht in het systeem dat Club hanteert. Hij heeft al vele zwakke matchen gespeeld en kon nooit ten volle overtuigen. Hij mag van geluk spreken dat er in Brugge nog ene Nabil Dirar rondloopt die hem al meermaals een doelpunt op een schoteltje aanbood. Toch moeten we ook toegeven dat het geen geschenk is om alleen in de spits te staan bij een ploeg die momenteel vierkant draait. De aanvoer die hij de laatste tijd krijgt, is namelijk van bedenkelijke kwaliteit.

 Ik vraag me wel af waarom Vleminckx de volledige wedstrijd mag uitspelen. Joseph Akpala kwijnt ondertussen weg op de bank, nochtans is hij dé vermenselijking van de ‘No sweat,no glory’ slogan en tevens auteur van meer doelpunten dan Vleminckx zelf. Daarbij komt nog eens de hoopgevende en veelbelovende invalbeurt van nieuwbakken Clubspits Bacca. Vleminckx zal  zichzelf moeten heruitvinden als hij titularis wil blijven. Hij begint best met een verandering van zijn wedstrijdattitude.