Hey gelukkige paaseitjeseters!

Eerst en vooral wensen we iedereen een vrolijk Pasen! Geniet maar dubbel van de verrukkelijke chocolade waarvan wij nog even moeten dromen!

Dinsdag 7/04: Van Lamin mochten we een dagje thuis blijven om wat te bekomen van onze lange reanimatie van de avond voordien. We waren wel oproepbaar dus moest er een bevalling zijn, zouden we die niet missen. We zijn dan in de voormiddag op internet gegaan en hebben daarna onze was gedaan. Het begint echt tegen te steken om alles met de hand te doen maar we schrobben er op los.

Om 16uur was er een labour case. We hebben de vrouw een paar uur ter observatie gehouden maar ze bleek uiteindelijk toch nog niet in arbeid.

Om 20u30 kwam een andere parturiente binnen. Cassy onderzocht ze maar we hadden een vermoeden van foeto-pelvische disproportie want het bij onderzoek leek haar bekken veel te nauw. We hebben voor de zekerheid een transfer gedaan naar Brikama. Daar konden ze eventueel een keizersnede doen moest de indaling niet vorderen.

Toen we daar toekwamen wouden we zien hoe het ging met onze baby die we gisteren hadden gebracht. We zijn op de materniteit gaan kijken en de moeder zat daar op een bed met een grote dankbare glimlach op haar gezicht toen ze ons zag. ‘Strongy’ lag naast haar en we keken wat van dichter bij hoe het met hem was. We zagen onmiddellijk dat er iets scheelde. Hij reageerde niet. We zijn een stetoscoop gaan halen en hebben vastgesteld dat zijn hartje niet meer klopte. Er was ook geen ademhaling aanwezig en hij voelde al koud aan. We hebben het aan het personeel daar gemeld en ze wisten van niets. Alles zou volgens hen goed gaan met de baby! Ze hebben nog een volledig nutteloze poging gedaan om hem te reanimeren toen ze zagen dat we gelijk hadden. Nadien kwamen ze met dit meest ongeloofwaardige verhaal af: ‘ze hadden in de namiddag al gezien dat hij dood was maar ze wouden de moeder nog sparen door het nog niet te zeggen. Zo kon ze ook gemakkelijker vervoer vinden naar huis de dag nadien.’ Toch raar de manier van werken hier: in de namiddag wordt de dood vastgesteld en ‘s avonds doen ze toch nog een poging om de dode baby tot leven te brengen. Je weet maar nooit zeker?! Het was overduidelijk dat het een leugen was om hun fout te verdoezelen.

Wij waren wel diegenen die het aan de moeder mochten vertellen en als we dan toch terug naar Gunjur reden met de ambulance vonden ze dat ze evengoed direct kon meegaan. Zo was haar vervoer geregeld. Maar we moesten wel wachten op een dokter die de dood moest komen vaststellen… Die is er nooit geweest en we zijn dan doorgegaan met onze patiente en haar baby omdat het laat werd. We zijn ze thuis gaan afzetten. Heel de familie stond buiten te wachten en we hebben het lijkje aan 1 van de mannen overhandigd. Het gaf ons een akelig gevoel.

Met gemengde gevoelens zijn we gaan slapen…

Woensdag 8/04: We hebben ‘s morgends prenatale consultaties gedaan en hebben daar een diagnose van ernstige pre-eclampsie gesteld. Deze zwangere vrouw hebben we dan opgenomen om haar verder op te volgen. De behandelingsmiddelen zijn hier wel zeer beperkt maar we roeien met de riemen die we hebben.

We hebben ook twee baby’s onderzocht met vreemde knobbels. De ene in zijn mond en de andere ter hoogte van zijn hals. We hebben dan aangeraden om een pediater in Banjul te raadplegen omdat we geen idée hadden van wat dit zou kunnen zijn!

De valse arbeid van de dag voordien hebben we gestimuleerd met synto aangezien er geen contracties kwamen en haar vliezen al 2 dagen gebroken waren. Hier is een risico op infectie toch iets te groot. Om 15u05 was dorien haar ‘rasta-baby’tje’ geboren. De fiere papa nam zijn dochter van 3,2 kg graag in zijn armen. Om 16uur zijn we naar huis gegaan. Een vlotte bevalling binnen onze werkuren is altijd plezant!

‘s avonds hebben we gezelschapspelletjes gespeeld en om 22uur zijn we gaan ‘slapen’. Na veel getetter en gechiechel was het moeilijk om nog in slaap te geraken.

Donderdag 9/04: We kwamen toe en er was een vrouw binnen om te bevallen. Het was een 2de kind en ze had al 8cm ontsluiting. Cassy heeft de bevalling afgerond om 8u40. Een gezonde jongen van 2,850kg. Ze was een beetje gescheurd en het hechten was geen pretje. Ze zag de spuit voor de verdoving en ze schoot al een meter in de lucht.

Mama Gunjur is ons een bezoekje komen brengen met ‘dikzak’ (haar zoontje).

* Wanneer Gambia de afrikaanse voetbalcompetitie gewonnen had, besloot de president om van de dag nadien een nationale feestdag te maken zodat iedereen kon vieren. (we zullen wel nog lang mogen wachten voor dit in Belgie zal gebeuren!)

* We hebben de kaap van 1500 foto’s al overschreden!! We gaan alvast voor de 2000!

* Op sommige foto’s van deze week kunnen jullie zien wat 6 weken verblijf in Afrika op ons gedrag doen! Hopelijk recuperen we spontaan van onze vreemdheid vooraleer we in Belgie terugkomen…

* nu even een sarcastisch moment: slapen doen we hier perfect, onze rug doet geen zeer van de hoogst comfortabele matras, het eten blijft zeer gevarieerd, we staan nooit op met een ochtendhumeur en het uitslapen voelt zalig aan.... NOT!! (maar voor de rest zijn we gelukkig! ;-))

CAT: Hey poes, da pintje is volgens mij toch ni te drinken in die warmte hier! Onze 'frigo' doet het hier niet...

DORIEN: papa, verzorg mijn bo’ke nog goed voor de laatste weken! Alvast, dikke mercie! tante rita, het overgrote deel zijn hier moslims, maar ze hebben wel paasvakantie, jammer genoeg geen paaseitjes!

Groetjes van de niet-paaseitjeseters…(sniff…)

10-04-2009 om 11:44 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

10-04-2009 om 11:40 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

10-04-2009 om 11:36 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

07-04-2009 om 11:49 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

Dag familie, vriendjes en vriendinnetjes!

Het is nu nog maar 3 weken dat we in Gambia gaan verblijven. Het gaat snel gaan (denken we!) maar we zullen blij zijn om jullie allemaal terug te zien.

Donderdag 2/4: We waren nog maar net aangekomen in het Health Center en Cat mocht meteen haar steriele handschoenen aantrekken om een bevalling te doen. Een jongetje van 3,3 kg was na 5 minutjes geboren. In de namiddag is Malafi langsgeweest met iemand die voor Dorien en Cassy djembe’s ging maken. De bestelling: 1 kleine en 2 midelmatige, en sticks voor de zus van dorien om op haar traditionele drum te spelen. Cassy kreeg die van haar al mee en de anderen moesten nog gemaakt worden. We zijn daarna nog op internet gegaan en hebben ons vorig berichtje gepost. Dit was het ongeveer. En ‘s avonds wederom kip, frietjes en ajuin (het komt cat haar oren al uit! Een visje zou niet misstaan!)

Vrijdag 3/4: Die dag waren we van wacht dus moesten we gewoon op een eventueel telefoontje wachten voor een bevalling. We hebben dan ‘s morgens ‘uitgebreid’ ontbeten (langs staan tetteren voor onze droge boterham). Dan heeft Dorien een poging ondernomen om een beetje te studeren, Cat heeft nog wat geslapen en Cassy heeft naar haar mp3 geluisterd. Om 10u30 hadden we een labour case. Om 12u35 was een jongen van 3,15 kg door Dorien op de wereld gebracht. De placenta kwam blijkbaar niet snel genoeg (nog geen 10 minuten na de bevalling) en ze zijn het er letterlijk gaan uithalen. Dorien had nog geen tijd om te zeggen dat we nog konden wachten of daar kwam de gescheurde moederkoek tevoorschijn. Geduld is precies niet hun beste gave maar bon, het is zonder complicaties geeindigd. Gelukkig maar!

Tegen 13u30 gingen we thuis gaan eten en een uurtje later weer een oproep voor een bevalling. Met onze volle maag sleurden we onszelf door het zand onder de snikhete zon naar het Health Center. Het was de warmste dag hier tot nu toe!

Cassy heeft de bevalling gedaan van een jongen van 3 kg. Onze flinkerd was nog niet helamaal uit het geboortekanaal gekomen en hij begon al te schreien. Het was lang geleden dat alles zo vlot verliep waardoor het ons een fijn gevoel gaf om de werkweek af te sluiten.

‘s avonds is Yousuf langsgekomen om een kleine djembe-workshop te geven. Het was precies toch wel moeilijker dan verwacht om op zo’n ‘trommeltje te slaan’. Het was in ieder geval pijnlijk voor onze handen!

Daarna hebben we naar een Nigeriaanse topserie gekeken!! De montage was zeer amateuristisch in elkaar gestoken, het verhaal sloeg op niets en we zwijgen liever over het ontbrekende acteertalent! (Zelfs in ‘Familie’ acteren ze beter!) Enfin dat hebben we dan ook meegemaakt!

Zaterdag 4/4: We waren ongelooflijk goed uitgeslapen (absoluut niet dus!) om om 8uur te vertrekken naar Banjul met Tony. Zijn hond, de Nico, heeft ons vergezeld tot aan de bushtaxi’s. Drie bushtaxi’s later waren we aangekomen aan de brug van Banjul, waar de Gambia Rivier bereikbaar was. Een bootje kwam ons tegemoet om ons op te pikken voor onze trip door de Mangrove. Onderweg zagen we regelmatig vrouwen, in mini bootjes, die oesters afhaalden van de wortels van de van de planten die ontspringen uit de mangrove. Tijdens onze boottocht hebben we niet veel dieren gezien, enkel een paar vogels (o.a. reigers en pelikanen). We hebben wel van het uitzicht en de rust genoten! Anderhalfuur later zijn we aan de Lamin-Lodge (Bar-restaurant) toegekomen. Het is enorm moeilijk te beschrijven hoe prachtig het uitzicht daar was, zelfs de foto’s kunnen niet weergeven wat we ervaarden. Eerst zijn we langs een touristen-winkeltje gepasseerd maar het was daar te kostelijk! Dan hebben we een kleine rondleiding gekregen en zagen we wat er gebeurd met de oesters en oesterschelpen die de vrouwen in de Mangrove gaan halen. Hier in Afrika gaat niets verloren!(het gaat van eten, naar versiering tot verf en cement). Dan hebben we iets gegeten op de bovenste verdieping van het houten restaurant. We zaten daar precies in een verhoogd hutje waar we konden genieten van een prachtig uitzicht. We hebben daar een broodje gegeten en een frisdrank gedronken (de koudste tot nu toe!). We werden helemaal stil door het natuuruitzicht. En toen kwam eem aapje ons storen! Geweldig vonden we dat!!! Want we hadden op voorhand al gezegd dat onze dag sowiso goed zou zijn als we er eentje konden zien. De dag kon niet meer stuk!

We zijn dan opnieuw met de boot terug naar de brug gevaren langs een andere weg. Rond 15u waren we ongeveer terug om opmieuw een bushtaxi te nemen richting de ‘Crocodile Pool’. Maar dit leek geen eevoudige opdracht te zijn! We zagen veel busjes voorbijrijden maar die zaten al overvol! Uiteindelijk hebben we na een uur wachten toch maar besloten om met een gewone taxi rechtstreeks naar Bakau te gaan. Daar was het krokodillenparadijs te vinden. We waren daar snel rond en gelukkig dat we deze uitstap met de Mangrove hebben gecombineerd want het lange reizen was enkel hiervoor niet de moeite geweest. We hebben een lekker geposeerde foto gemaakt met een hoogstwaarschijnlijk gedrogeerde krokodil (anders krijg je zo’n beest nooit zo tam!!).

Het was fijn om even tourist te zijn!!

Zondag 5/4: In de voormiddag zijn we met de bushtaxi naar het strand vertrokken. Deze keer niet naar boboi-beach maar naar Gunjur beach. Eens we daar waren aangekomen was het toch even een teleurstelling. Precies wat minder idilisch dan de vorige bestemming. Er waren ook redelijk wat rotsen dus iets te gevaarlijk om te zwemmen. Volgende keer gaan we toch terug naar boboi en trotseren we de opdringerige bazin van het cafeetje wel. We hebben het er voor over! Dorien en Cat hebben een fotoshoot gehouden op het strand met prachtresultaten…heum…maar we hebben ons wel geamuseerd! Daarna hebben we genoten van een frisse softdrink in de bar dat opengehouden wordt door een Engelsman. Tot het grote plezier van Cat waren er baby-poesjes aanwezig! Daarna zijn we terug naar huis gegaan en zijn we ‘s avonds nog eens langsgegaan op de plaatselijke markt. We hebben het ‘vers voedselgedeelte’ genegeerd en zijn naar de winkeltjes gegaan. Daar hebben Cassy en Cat slippers gekocht. Dorien wou ook een paar maar de maten stoppen hier net iets te vroeg voor haar voetlengte. ‘s avond’s had onze gastvrouw precies geen zin om te koken, dus hebben we een knorr-spagheteria zakje klaargemaakt. We voelden ons even zoals op een festival… de pasta-carbonara heeft ons gesmaakt. Het was 5 weken geleden dat we nog kaas hadden geproefd. Onze smaakpapillen wisten niet wat hun overkwam… dat belooft voor in Belgie!!!

De avond hebben we afgesloten door een spelletje ‘mens erger je niet’ te spelen. Eindelijk is Cat gewonnen na haar 2 vorige nederlagen.

Maandag 6/9: We werden door Lamin warm onthaald toen we aan het Health Center toekwamen. Hij had ons tijdens zijn cursusweek precies ook gemist.

Een fijne vaststelling was dat we slechts 2 bevallingen hadden gemist tijdens het weekend!

Ze hebben wijslijk besloten om de degoutante gordijntjes een hoogstnodige wasbeurt te geven! Spijtig genoeg werden ze vervangen door nog lelijkere donkerpaarse exemplaren. We hebben hen wat interieuradvies gegeven en Lamin heeft ons beloofd dat de volgende gordijnenaankoop smaakvoller zou zijn! We zijn eens benieuwd ;-)

We waren 's middags net klaar met het uittypen van onze avonturen en aanpassen van onze foto's op de laptop van Lamin. Cat haar woorden waren nog niet goed uitgesproken dat er nu een bevalling mocht zijn en daar arriveerde onze Labour Case! We waren in onze nopjes! 1ste kind, en al 8 cm ontsluiting bij aankomst. Als dat er niet goed uitzag! Alles verliep goed en tegen 15u40 was cat klaar met haar bevalling. MAAR...de kleine spruit deed het niet goed. We waren vertrokken voor een reanimatiesessie. Na meer dan 30 minuten reanimeren en gebrek aan materiaal in het health center (geen zuurstof of adrenaline), besloten we onze reanimatie verder te zetten in de ambulance en naar Brikama te gaan. Dit was geen simpele opdracht! 150 km/u op een baan dat niet bepaald in de beste staat is en waar alle beesten in het midden lopen. We hadden zelfs een voetbankje uit verloskamer meegenomen als harde onderlaag voor de baby tijdens de reanimatie. Het was ook iets gemakkelijker omdat het dan wat hoger was.

We zijn dan toch toegekomen in Brikama zonder al te veel lichamelijke schade door het geschud. Op hulp moesten we daar precies niet echt rekenen dus hebben we zelf de reanimatie verder gezet! Tot onze grote opluchting begon onze 'strongy' dan toch zelf te ademen met behulp van een constante zuurstofflow. We waren trots dat onze moeite deze keer niet tevergeefs was geweest. We zijn een goed team geworden! (we weten wel niet wat de gevolgen gaan zijn van het lange zuurstofgebrek...maar we konden het niet maken om op te geven zolang de baby moeite deed om erdoor te komen)

Lamin was enorm onder de indruk van ons doorzettingsvermogen en hij zag dat we er alledrie wat door zaten (we hadden van 7u30 tot 17u niets meer gegeten). Hij heeft ons dan getrakteerd op een koude frisdrank en een cakeje. Hij wordt hier precies ons nieuw moedertje. Twas wel super lief van hem! Hij zorgt goed voor zijn studenten.

Planning:

* Deze week gaan we hetzelfde werkschema als de voorbije week toepassen.

* Vrijdagavond zijn we uitgenodigd bij de zus van onse gastvrouw om te gaan eten (het zal waarschijnlijk weeral kip zijn…).

* Zaterdag gaan we om 17u bij de zus van Tony op bezoek, er is dan ook een naamceremonie aan de gang.

* Zondag gaan we nog eens naar het strand om te proberen om een kleurtje op te doen en gaan we een bezoekje brengen aan de Reptile Farm.

* De bananen en de rijst komen ons de oren uit! Lang leve de appels en de patatten!

* Na onze Banjul-trip hebben we alle soorten bushtaxi’s kunnen uittesten. Er is dus duidelijk een categorieverschil in en we kunnen nu genieten van de iets ‘luxueuzere’ en ‘welriekende’ busjes!

* ons nieuw ontbijtpatroon: 1 dag goede speculoospasta met slechte choco, 1 dag goede choco en 1 dag slechte choco en corn flakes. Echte variatie!!

* We waren helemaal in shock toen Cassy ontdekte dat onze afvalzak achter onze rug gecontroleerd werd op eventueel nog bruikbare dingen. Ze stonden daar echt met een man of 7 rond ons vuilzakje omgekieperd in een kuipje te loenken naar ons afval! Echt weirdo!

* Aangezien we pasen in het chocoladeland gaan moeten missen hebben we alvast een verzoekje: hou wat paaseitjes voor ons over aub!!?

CAT: Grote broer, dank je voor je berichtje vorige keer. Ik had het helemaal niet verwacht! Kleine broer, profiteert er maar van dak er ni ben om naar u tv-programma’s te kijken, als ik terug ben komt daar weer snel verandering in! De blauwe zetel is alvast gereserveerd! Titi, ik mis u ma kheb het baby poesje wel een aaitje gegeven terwijl ik heel hard aan jou dacht. ;-) Silke, hoe was je skivakantie? Geen ongelukken veroorzaakt?

DORIEN: mama & zus, geniet van jullie trip naar zweden en doe Joris de groetjes! En zus, was het de bedoeling van zo’n kort telefoontje? Of waren er problemen?

CASSY: Lien, gelukkige verjaardag! Hey peter en liliane, ik vrees dat er niet veel kilo's af zijn dus niet teveel dessertjes he!

Zonnige groetjes uit het verre Afrika!

Het vroedvrouwenteam

07-04-2009 om 11:46 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

07-04-2009 om 11:43 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

07-04-2009 om 11:18 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

07-04-2009 om 11:15 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

02-04-2009 om 21:26 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

Hallo iedereen!

Nieuws van het eerste deel van de week:

Maandag 30/03: Overdag weer super boeiend: nihil (sinds vorige week zijn we dat al gewoon). Deze week hebben we onze vaste uren veranderd aangezien we er telkens grandioos over zitten: we werken nu van maandag tot donderdag van 8u tot 16u en de rest van de namiddag en nacht zijn we oproepbaar. Vrijdag uiteraard nog steeds van wacht.
We hebben onze was gedaan, zo hadden we weer een lading voor de komende week. Dan ons vorig berichtje en foto's op internet komen posten en daarna gegeten (corned beef, ajuin en frietjes --> lekker vettig). Juist klaar met eten en Tony kwam ons halen voor een labour case. Het was een bevalling voor cat. De vrouw had een zeer hoge bloeddruk en ze hebben direct het beleid voor preeclampsie gestart, ook al had ze er geen andere symptomen van (geen oedeem, geen proteinurie, geen scotomen,...). Daar werd de magnesiumsulfaat in shot toegediend. We hebben nochtans ons best gedaan om het uit te leggen dat anti-hypertensie (bloeddrukdalend middel) een betere optie was. Maar ze wouden niet luisteren, het moest en zou Magnesiumsulfaat worden 'in een zeer correcte dosis'....heum
Na het eerste vaginale onderzoek had cat duidelijk 3 cm ontsluiting en ze wouden ook eens voelen (ploeteren, forceren, baarmoederhals uitrekken). En plots had ze 5 cm binnen de 3 mimuten. Toch ongelooflijk!! Even later lapten ze het ons opnieuw en zo stond ze op 1uur tijd op volledige onstluiting (hun missie was geslaagd!!!). Na een indrukwekkend 'plasje' (gelukkig waren er gordijnen om cassy en dorien van een urinestraal in het gezicht te beschermen) was het hoofd plotseling geboren. Omdat we nog onder de indruk waren van de urinedouche, was het organisatorisch even een kiekenkot!
Uiteindelijk werd de heel slappe en niet-reagerende baby opgevangen en gestimuleerd. De jongen van 2,9kg is er uiteindelijk door gekomen. Het was weer even zweten...  Ze heben toch, voor de show, de kleine langs zijn voeten vastgegrabbeld en ondersteboven gehouden (volledige overbodige actie!!!)
Om 23u30 habben ze ons opnieuw gebeld maar het was na onderzoek een valse arbeid. We zijn dan opnieuw in ons bed gekropen.

Dinsdag 31/03: Om 7u30 stond Tony weer aan onze deur voor 2 nieuwe bevallingen. We kwamen toe en een varkensstal was er niets in vergelijking mee: 3 vrouwen naast elkaar met hun benen open en de privacy-gordijntjes hadden het die nacht begeven. het bloed van onze gemiste bevalling (die valse arbeid dat "plots" na ons vertrek in gang is geschoten) wed harmomieus over de hele vloer verspreid door heen en weer geloop. Om 5u had deze vrouw een knip gehad bij haar bevalling en om 8u waren ze eindelijk aan het hechten! geen wonder dat se in lichte shocktoestand naar de 'materniteit' werd verplaatst. Ze wouden opnieuw magnesiumsulfaat geven (precies standaard hier) maar we hebben ze deze keer tegengehouden. Vaatvulling en glucose waren meer van toepassing na haar bloedverlies!
De bevalling van Cassy was een stuit en we waren al enthousiast om dit uit te voeren. We liepen ons theorielijstje nog eens af : vooral afblijven tot het laatste moment was de boodschap om te vermijden dat de baby zijn armpjes zou opslaan. Cassy stond klaar om de bevalling te doen maar de extra toeschouwers konden tot onze grote ergernis maar nier van de baby afblijven tijdens de bevalling. Zelfs als we vroegen om eraf te blijven en uitlegden waarom, bleven  ze voortdoen. We zagen toen ook dat het een grote baby was en dat de bevalling moeilijk zou verlopen. Er was weinig leven in het lichaam en het persen vlotte niet meer. Cassy is de opgeslagen armpjes gaan afhalen, zo kon het hoofd geboren worden. Meisje, 4,35kg, geen ademhaling, geen reactiviteit en volledig wit. Enkel een veel te lage hartslag was aanwezig. We zijn begonnen met reanimatie, maar 20 minuten later zijn we helaas moeten stoppen omdat het niet geholpen had. Later op de dag is de familie het lijkje in een kartonnen doos komen halen. 
Ondertussen was de patient van Dorien van 5 cm naar 8 cm ontsluiting gegaan. Alles zag er goed uit maar haar contracties verminderden wanneer ze volledige ontsluiting had. We besloten een infuus te starten met synto. Nogmaals hebben we een demonstatie gekregen van hoe men absoluut geen fundusdruk moet geven. Het meisje van 2,6kg werd uiteindelijk gezond geboren om 18u05.  

Woensdag 01/04: Die nacht waren er 3 bevallingen geweest en ze hadden ons weeral NIET verwittigd. echt super frustrerend!! Maar we hadden deze keer niets daarover gezegd om te zien of ze ons zouden aanspreken om uit te leggen waarom (wat ze dus niet hebben gedaan). We hebben dan gewoon prenatale consultaties gedaan en voor de rest is er geen bevalling geweest. Om 14u zijn we naar huis gegaan. We hebben 's avonds gewonnen brood gemaakt en deze keer smaakte het nog beter (een beetje meer vanillesuiker!). Na ons eten hebben we nog genoten van een 'koude' frisdrank van de shop op de hoek van de straat.
Malafi en Mama Gunjur zijn nog langsgekomen om ons te vragen of alles goed ging met ons en ons gastgezin. Zo zijn ze ook weer gerust.

BTW:
* Hier is een manuele revisie van de baarmoeder bij bepaalde werkkrachten inclusief in het bevallingspakket!
* Niet besneden vrouwen worden hier als 'watjes' aanzien tijdens hun bevalling (ale, dan zijn wij ook watjes...)
* Cat had nog maar net de avond voordien haar knop aan haar pyjamabroek terug genaaid, en de ochtend daarop is die weer losgesprongen (toch maar zonder voor de rest van het verblijf!!)
* De laatste pot choco is gestart
* De pompelmoes-boom is bijna geplunderd door het belgisch vroedvrouwenteam (we moeten er nu vollop van genieten! en ook een beetje rantsoeneren)

Vele groetjes en hopelijk tot dit weekend voor een nieuw verslag en foto's!!

Liefs

02-04-2009 om 21:18 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

30-03-2009 om 19:18 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

30-03-2009 om 19:06 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

28-03-2009 om 11:22 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

28-03-2009 om 11:16 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

28-03-2009 om 10:56 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

27-03-2009 om 17:47 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

27-03-2009 om 17:36 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

Hey Belgie!

Er is weer een weekje voorbij en veel gebeurd hier in Gambia. We blijven ons best doen om jullie op de hoogte te houden. Eerst alles uitschrijven voordat we dingen vergeten, dan op de laptop van Lamin alles uittippen en de geslecteerde foto’s verkleinen en dan 1 keer per week op internet gaan om alles zeer traag op te laden en jullie berichtjes te lezen. Maar we doen het met veel plezier!

Zaterdag 21/3: Om 8u25 was Malafi bij ons thuis om te vertrekken naar Banjul. Daar vertrokken we met een bijna lege bezinetank. Uiteraard moesten we dan even stoppen in Brikama om te tanken. Ieder een bijdrage van 100 dalassi (ongeveer 3euro pp). En hop op weg naar de hoofdstad! De meest onaangename rit tot nu toe. Hoe dichter we Banjul naderden, hoe meer stinkende uitlaatgassen ons tegemoet kwamen. Geen airco in onze "moderne" wagen dus met open ramen door de stank. Van SMOG-alarm is hier allessinds geen sprake! We werden ook nog eens geconfronteerd met het fantastische rijgedrag van de gambianen, overduidelijk dat ze hier geen rijexamen moeten afleggen! Een volle witte streep wordt gewoon genegeerd, in het midden rijden is de eerste keuze! Slalommen tussen de trager rijdende auto’s is ook een optie. Rood licht is niet van toepassing voor fietsers en koeien zijn hier de zwakke weggebruikers. Het ideale plaatje dus….

Eens goed aangekomen in Banjul was parkeren een makkie, namelijk gewoon waar plaats is. Het in dubbele file parkeren deed ons aan Brussel denken. Eerste aankoop : stof voor ons Afrikaans kleed. Ale, ons tafelkleed eerder gezegd. Zeer mooi die typische printen, heum, maar we zijn er toch volledig voor gegaan! Er was nog erger, namelijk de glitter en glamour stoffen, maar die hebben we selectief genegeerd!

Volgende aankoop: souveniers op de markt. Alles behalve een aangename ervaring! Stank, drukte, verkopers die ons naar hun kraam lokten (trokken), kruiwagens die ons bijna onderschepten, vliegen,… Vaste prijzen bestaan hier niet dus afbieden was de boodschap! In het begin waren we wat onwennig maar nadien hielden we voet bij stuk. Onze prijs zou hun prijs worden. We ontpopten ons al snel als harde onderhandelaars!

Daarna: inkopen voor pannekoeken voor ons afscheidsfeestje. We maakten van ons bezoek aan Banjul gebruik om dit al te doen, een 2de keer wouden we niet terugkomen. 8 liter melk, 5 kg bloem. 2 kg suiker, 5oogr boter en 10 pakjes vanillesuiker. De koffer zat goed vol! Toen we buiten kwamen zagen we kraampjes met overheerlijk vers en gevarieerd fruit! Het water kwam al in oze mond door ernaar te kijken. Dan vroeg Fatou of we honger hadden en of we iets wouden gaan eten. Fruit was genoeg voor ons! We moesten het wel zelf betalen. Nog een geluk dat we niet zijn gaan eten… We waren toch behoorlijk teleurgesteld door het gedrag van onze gastvrouw gedurende deze voormiddag.

Terug de groene auto in en een uur later waren we in Gunjur. Toch vermoeiend dagje geweest hoor! We zijn die drukte van Banjul in ons dorpje niet echt gewoon (gelukkig maar!)

Dan nog wat op de koer in de zon gelegen, kwestie van een beetje kleur op te doen. Cassy is dan naar de voetbal gegaan. Gamcel vs Africel. In ons gastgezin waren de meningen verdeeld over wie de favoriet was. Gamtel was de winnaar.

‘s Avonds dachten we gezellig een film te gaan zien… een film was het niet en gezellig evenmin. In een kamer van 3 op 3 zaten we met 10 man in rotversleten zetels naar een vreemd optreden op een breedbeeldtelevisie te kijken. Lang zijn we niet gebleven, we hadden mss toch iets leuker verwacht om naar te kijken. Zij vonden het in ieder geval precies plezant! Ze waren op alles commentaar aan het geven.

Het feest van de leraren is niet doorgegaan dus zijn we gaan slapen.

Zondag 22/3: We zijn vroeg opgestaan en hebben onze was gedaan. Deze keer ging het toch wat sneller, we beginnen het gewoon te worden! Stilletjes aan wordt het bandwerk. We zullen toch blij zijn als we dit niet meer hoeven te doen!

En dan begon onze tamme dag: beetje in de zon liggen, dutje doen, af en toe droge kleren van de wasdraad afhalen en wegleggen, zonnecreme smeren, appeltje eten, … We hebben wel bezoek gehad van Lamin en Tony van het Health Center. Ze wouden eens zien waar we verbleven. Ze wisten ons te zeggen dat we dat weekend 3 bevallingen hadden gemist, het viel dus nog goed mee.

‘s Avonds zijn we dan naar het Kala Kala Restaurantje gegaan waar we met de studenten van lerarenopleiding hadden afgesproken. Op het laatste moment hebben ze afgebeld, maar we waren toch blij met onze lekkere kip en koude cola en sprite. Het werd wel een dineetje met kaarslicht want de generator deed het niet. Best nog gezellig eigelijk! Voor de verduidelijking: de infrastructuur van een restaurant hier is wat anders dan in Belgie, gewoon plastieken tafels en stoelen in een kale ruimte.

Wanneer we daarna terug thuis waren, kwam de kleermaken toe om onze afmetingen te nemen voor ons afrikaans kleed. We hebben in zijn modelboeken ons kleed gekozen. De keuze was snel gemaakt want we vonden niets mooi behalve 1 model. Hopelijk heeft hij de afmetingen niet te nauw genomen waardoor we te strak in ons kleed zullen zitten!? Hij zou het tegen maandag al af hebben, we zijn eens benieuwd. Zo kunnen we het voor het afscheidsfeest van lerarenopleiding al aandoen. Hip hoi, zo snel hoefde het niet klaar te zijn voor ons…we zijn precies nog niet echt mentaal voorbereid op het dragen van een tafelkleed!

Maandag 23/3: Onze werkweek in het Health Center was weer begonnen. En niet echt met goed nieuws want we hadden een patiente met een spontane miskraam. Het was nog in het begin van de zwangerschap, waarschijnlijk nog geen 8 weken zwanger.

We hebben de verloskamer ook eens goed uitgekuisd met dettol want het was meer dan nodig! Alle rekjes, schuiven, dozen en oppervlakten eens ontsmetten, vonden we geen overbodige luxe. We waren ons zelfs aan het inbeelden hoe de verloskamer er zou uitzien met een ander kleutje op de muren en modieuzere gordijntjes. Het ontbreekt hier toch serieus aan gezelligheid! Cassy heeft zelfs een nachtkastje terug in elkaar gestoken. Uit het niets sprong het wieltje onder 1 van de poten stuk. 2 minuutjes werk en het was gefixed. We komen nog als handige harry’s terug naar huis!

‘s avonds wouden we eens testen of het bakken van pannekoeken zou lukken voor ons afscheidsfeest. Daarvoor hebben we een gamelle gebruikt die we zelf mee hadden gebracht van belgie. En het was een success! In het begin wat dik maar na wat oefening kregen ze redelijk normale proporties! Ze smaakten super lekker!

We hebben ook ons kleed gekregen. De kleermaker heeft zich, spijtig genoeg voor ons, aan zijn woord gehouden. Maar het kan er nog net door. Het kleed van cassy en cat was wel te lang dus deze zijn we direct gaan inkorten. Het was klaar om de dag nadien op het afscheidsfeest van de leraren aan te doen…

Tijdens een nachtelijk toiletbezoekje werden we weer verrast door een gezellige copagnie beestjes. Terug in bed waren we nog maar net bekomen en daar was het…op het muggennet…een joekel van een kakkerlak…degoutant! De eerste vraag: "IN het muggennet of OP het muggennet?" Na een hele discussie en veel lampengeschijn was de conclusie: "OP het muggennet!". Dit was al een hele opluchting want we waren al volledig ingepakt onder ons net. Nu ja, opluchting, toch ook weer niet want er was een groot gat vanboven. Cat schoof wat dichter naar cassy toe en rolde zich goed in haar laken. Cassy moest de situatie maar oplossen. Met wasknijpers het gat dicht gemaakt en het matras nog eens volledig gecheckt. Cat nam cassy haar arm eens vast en zei: "dank u he cassy". Maar cat bleef verstijfd liggen met het zaklamp op het beest gericht om elke beweging te kunnen waarnemen! Cassy concludeerde dan maar: "het beest moet dood, anders gaat cat niet kunnen slapen". Dorien was niet van plan om daarbij te helpen dus cassy zou de moordpoging maar alleen moeten doen. Cassy de basketten van dorien aan haar blote voeten getrokken en met een teenslipper op het beest af (trouwens zeer flatterend onder haar gestreepte pyjama!) Maar daar ging onze rescue-ranger het beest te lijf! Een paar rake klappen en het beest was eraan. Cat vermeldde wel dat het lijk naar buiten getransporteerd moest worden aangezien er eitjes konden blijven liggen. Eens de klus geklaard was, kon cassy eindelijk gaan slapen. Onze heldin…

Dinsdag 24/3: In de voormiddag transfer gedaan voor foeto-pelvische disproportie (hoofd van de baby te groot voor het bekken van de moeder). De vrouw was wel al op volledige ontsluiting dus het was een riskante transfer. Ze had al sinds ‘s nachts een infuus met glucose en ze vonden het niet belangrijk om te noteren dat daar Synto in zat. Nog een geluk dat we het vroegen! Infuus gestopt en gewoon glucose aangehangen. We vonden dit toch net iets veiliger. In de ambulance alles mee voor moest ze toch onderweg bevallen. We moesten onze vrouw met twee vasthouden om de schokken mee helpen op te vangen. De chauffeur was namelijk 120 km/u aan het rijden en stopte echt voor niets! We wouden op een bepaald moment een vrachtwagen voorbijsteken en in de tegenovergestelde richting was er een fietser. Deze hebben we nog maar op het nippertje kunnen ontwijken. Anders hadden we een tweede patient om mee te nemen naar Brikama!

Op de terugweg zijn we in de minimarket gestopt. 1 twix, 2 snikkers, 2 cola’s en een sprite gekocht. (we vonden dat we dit verdienden om wat te bekomen!). Cat was weer misselijk dus volgende keer gaat touristil zowieso mee!

‘s avonds zijn we naar het afscheidsfeestje van de leraren gegaan om 19u30. Pas om 21u is dat daar begonnen. Na lange spreeches van iedereen, kregen we om 10u30 iets om te eten en te drinken. Kip, frietjes, pasta en groentjes met een frisdrank. Daarna was iedereen direct door, niet echt gezellig dus! We hadden precies meer eem feest verwacht maar alles verliep zeer officieel. Nu hebben we een idee hoe het bij ons zal zijn. We gaan dus ook een niet-officieel feestje houden.

Woensdag 25/3: ‘ s nachts was er een bevalling geweest maar ze hebben ons niet gebeld. Ze hebben precies altijd een goed excuus. We hebben ons zegje eens gedaan en hopelijk hebben ze het system van ‘van wacht zijn’ eindelijk door. Dan maar in de voormiddag prenatale consultaties gedaan. Al de 3de dag zonder bevallingen en de frustraties lopen op.

Om 18u transfer naar Brikama voor een baby met ontroostbare huilbuien. We hadden een lichamelijk onderzoek gedaan naar niets gevonden. Dit moest verder onderzocht worden! Tijdens de rit gaf de nerveuse copiloot een fietser een stamp door zijn raam omdat hij niet snel genoeg uit de weg wou gaan. Gezellig gezellig…

In Brikama vroegen we nieuws van de vrouw van de dag voordien en ze wisten ons te zeggen dat ze zelfs naar het ziekenhuis in Banjul verder getransfereerd was. (Waarschijnlijk voor een keizersnede)

Om 19u naar huis en nog maar juist gewassen en er was een oproep voor een labour case. Typisch. Eindelijk de eerste van die week! Om 21u15 was de patiente van cat bevallen. Jongen, 2,7 kg. Eerst was de baby slecht maar na wat stimulatie recupereerde hij goed.

Donderdag 26/3: Om 4u30 ‘s nachts kregen we weer op oproep voor een bevalling. In volle vaart vertrokken we naar het Health Center. En ja, we hoorden al een schreiende baby. We waren NET te laat!!! Hopla, terug naar huis. Met het gejingeljanel van de moskee om 5u terug proberen slapen. Daarna nog alle zoogeluiden van de afrikaanse fauna dat wakker werd voor een nieuwe dag. En we zwijgen best over de geluidloze katrol van de waterput. Een iedeale nachtrust hebben we gehad!

Om 9u15 deed Dorien de volgende bevalling. Jongen 3kg. Wel met een strakke omstrengeling.

Lamin wist ons ook te vertellen dat hij volgende week op cursus moet. Daar zijn we absoluut niet blij mee want met hem verloopt de samenwerking het beste hier. Maarja, het zij zo…

Vrijdag 27/3: Om 7u30 oproep voor labour case. Maar het was een valse arbeid… Ergernis allom, nog maar twee bevallingen op een hele week tijd!! Waar blijven die hoogzwangere vrouwen toch!?

We hebben een proging gedaan om onze ikea-inzichten in de praktijk toe te passen door een nieuw verlosbed in elkaar te steken. Helaas zit de afrikaanse bouwkunst niet echt logisch in elkaar! Niets klopte! Er ontbraken ook stukken en het bed was niet veilig voor gebruik… jammer. Een oud exeplaar had wel de deur uit gemogen!

Planning:

Vrijdagavond is er een trouwfeest in de familie dus we gaan een ‘prachtig’ kleed weer mogen aandoen.

Zaterdag gaan we naar een muziekfestival in Katong, een dorpje naast Gunjur.

Zondag is het familiefeest in ons huis vanaf ‘s morgends vroeg (Uitslapen mogen we dus vergeten!)

We gaan ons waarschijnlijk van wacht opgeven, kwestie van het tekort aan bevallingen proberen te compenseren!

* Onderweg naar Banjul zijn we een tandkliniek gepasseerd, misschien waren we best even gestopt om cassy haar tand te herstellen.

* De laatste twee weken hebben we telkens 53,5 uur per week gewerkt. We zullen dus zonder problemen aan onze uren geraken, en op het einde kunnen we hopelijk wat afbouwen!

* Aangezien we melkpoeder hebben ontdekt eten we ‘s morgends om de 2 dagen nu ook een beetje corn flakes. Dat doen we dan op dezelfde dag als de slechte choco. Cassy en Cat beginnen deze trouwens stilletjes aan minder slecht te vinden en dorien zorgt wel voor de lediging van de pot bittere engelse apelsienenconfituur.

* Ze dachten hier dat de beste chocolade uit zwitserland komt!?! We hebben onze nationalistische kant goed laten zien en hen gezegd dat ze daarvoor in Belgie moeten zijn!!

CAT: ik begin iedereen steeds meer te missen! Mieke, dank je voor je berichtje! Volgende match zeker winnen he! Anneke, super leuk dat jullie een huisje hebben gevonden, ik twijfel er niet aan dat het prachtig is! ben benieuwd naar de foto's. Dien, aangezien u kookkunsten zo fantastisch zijn kom ik eens bij jou eten he ;-)

DORIEN: proficiat lientje met jullie aankoop, helemaal benieuwd om het te zien en het muurtje waar peter zijn bumper heeft afgereden :d! en ja hanne, ze gaan zeker is eten ergens, snak naar lekker eten! sig, zie maar dat je er staat, ik vertrouw erop! metertje: ik vertrouw erop dat mijn bestelling vla klaarstaat! en zus, ik ga mijn best doen voor die djembe, zo'n calabas heb ik nog nergens gezien...

Veel liefs en tot volgende week!

Het belgisch vroedvrouwenteam dat even in een dipje zit…

27-03-2009 om 17:31 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

20-03-2009 om 19:58 geschreven door Cat, Cassy & Dorien  

20-03-2009 om 19:54 geschreven door Cat, Cassy & Dorien