Hier nog alles super goed! Ik kom steeds meer en meer overeen met mijn oudere zus, we hebben exact dezelfde muziek- en filmsmaak, dus we amuseren ons ontzettend samen! Mijn mami en papi zijn natuurlijk ook nog even lief en mijn klein zusje is de beste leerkracht Spaans ooit!
Nu, zoals mijn titel al verraad, mijn gsm heb ik niet meer! Men zei mij op voorhand dat het hier 'gevaarlijk' was.. Goh ja, gevaarlijk, ik merk er verdorie weinig van, maar goed! Dus, vrijdagochtend zaten we gewoon in de klas toen er een leerkracht kwam vertellen dat we weg gingen (dat is wat ik verstaan had, wist niet naar waar). We moesten dus blijkbaar met de bus.. Na een kwartier stappen en 3 bussen die ons hadden gepasseerd omdat ze vol zaten, sprintten we naar de vierde bus, waar we net allemaal op geraakten. Ik stond op het trapje, vlak voor de open deuren (die niet dicht gingen omdat de bus te vol zat). Ik hing dus half buiten, half binnen en hield me met beiden armen vast aan de uiteinden van de deuren. Ik wist gewoon dat er iets gestolen ging worden, ik kon me niet verdedigen, én ik kon mijn tas niet eens in het oog houden omdat het zo druk was..
Toen het iets later een beetje rustiger werd op de bus, merkte ik al snel dat mijn gsm verdwenen was. Maar, gelukkig had ik mijn portefeuille nog! Ze zaten allebei vlak naast elkaar in mijn tas tussen mijn schriften, heb ik dus echt nog wel geluk gehad eigenlijk!
Even later op de bus, toen het weer iets drukker werd dan.. Ik zag een man die met zijn hand in de tas van zijn buurvrouw zat, hij merkte op dat ik dat gezien had en toen ik de vrouw wou waarschuwen kreeg ik bijna een klop. De dief heeft echt chance gehad dat de bus net op dat moment stopte en kon uitstappen terwijl ik het op zijn schreeuwen had gezet. Een aantal mannen zijn nog achter hem aan gelopen, maar zonder veel succes. Deze dame was dus ook haar gsm kwijt.
Ik heb toch wel wat schrik ondertussen op de bus, maar vanaf nu ga ik nooit meer in zo een drukke bus, dat was dus een goed lesje.
Voor de rest ben ik dit weekend op AFS weekend geweest in Salcedo, een bergdorpje zo een 2 uur van Quito. Heel mooi daar, maar ook heel koud! Typisch voor Salcedo zijn de ijsjes daar, jum! We zaten met alle AFS'ers (78) in een heel mooi hotel, waar ze heeeeerlijk eten hadden! We hebben niet zo veel gedaan, behalve naar Juan ('baas' van AFS Ecuador) luisteren en beseffen dat alles wat hij nu vertelde, we al eens gehoord hadden het eerste kamp: echt wel super dus! Maar ondanks het feit dat dat een beetje saai was, was het wel heerlijk om al die toffe Vlamingen nog eens te zien, dat maakte echt wel heel veel goed!
Zoals jullie wel zien in mijn titel, ik ben vandaag exact een maand hier! Ik vind het echt superzaligongeloofelijkfantastisch! Alles gaat hier nog altijd hééél goed dus, ik voel me thuis op school, ook al ben ik het nog altijd niet eens met de leerkrachten. Ik maak mijn taken dus maar half, maar ben tevreden met 6/10 en zij zijn blij dat ze maar de helft moeten verbeteren . In mijn familie ben ik ook supergelukkig, ik heb echt chance met mijn familietje! Gisteren was het wel even serieus schrikken, we kwamen net thuis van zalige daagjes aan het strand en toen kreeg ik te horen dat ik een nieuw gezin had! Zoals jullie weten, was dit gezin normaal maar voor een maand, vandaar. Ik ben bijna in tranen uitgebarsten maar ze hebben mijn op het hart gedrukt dat ze mij niet laten gaan, halleluja! Ik blijf dus lekker hier, nah!
Dit weekend ben ik met een deel van mijn familie, we waren met 11 in totaal, naar het strand geweest. We gingen normaal naar Pedernales, maar we zijn een beetje serieus verkeerd gereden en zijn dan om 2 uur 's nachts gestrand (hahaha!) in Canoa. We hebben daar in één of ander vreemd hotelletje geslapen, met kakkerlakken inbegrepen maar kom. De volgende dag zijn we een wandeling op het strand gaan maken en ontbeten, echt lekker, een bol van maïs en kaas, jum. Daarna zijn we maar gaan zwemmen, en waw het water is hier echt warm gewoon, echt zalig! Na 2 uur zwemmen en 1 uur liggen heb ik mijn angst opzij gezet en ben ik gaan paardrijden om het strand. Pfoeh was echt wel leuk maar toch een beetje eng hoor!
Ik ben trouwens een beetje verslaafd geworden aan jugo de coco, kokossap, echt heerlijk! Smiddags zijn we lekker gaan eten in een restaurantje op het strand, verse vis, jumjum! Ondertussen waren mijn ouders gaan zoeken naar een beter hotel, de kakkerlakken waren niet zo een leuke verassing blijkbaar! Na de verhuis naar het sjieke hotel, met zwembad en propere badkamers, zijn we naar een ander strandje gegaan. Daar waren geen golven, wat het zalig maakte om te zwemmen. Daarna hebben we een match voetbal gespeeld. Wow, echt, volgende keer moet ik dat echt filmen, dat is gewoon super! Mijn mama, papa, zusjes, neef en tante die voetballen met een volleybal in het zand: zalig! We hebben ons kapot gelachen! Na het avondeten terug in het hotel, werd het echt plezant! Zoals iedereen het wel eens in de films heeft gezien, zijn wij naar een bar op het strand gegaan. Cocktailtjes drinken en dansen met zicht op zee: kan het nog perfecter??
Na een kort nachtje zijn we natuurlijk weer gaan zwemmen in het warme water. Vele zand/modder- gevechten met mijn neef later, zijn we vertrokken naar Pedernales. Daar zijn we (weer) gaan eten, weer heel lekker en hebben nog eventjes rondgehangen. Omdat het toch zo een 5 uur rijden is, zijn we toen maar vertrokken. Onderweg zijn we nog gestopt bij een rivier, zo mooi daar, mijn familie is nog gaan zwemmen en snorkelen maar ik was eindelijk terug zandvrij en niet meer zelfklevend dus ik heb maar gepast. De rit heen en terug was eigenlijk ook nog wel leuk: karaoke, Spaanse liedjes aanleren, haren vlechten, en euhm eten.. Hahaha als ik het nu eens teruglees hebben we alleen gezwommen, gehangen en gegeten. Over hangen gesproken, hangmatten, overal hangmatten daar, I love it!
Voila, voor de rest is er vorig week niet zo veel speciaals meer gebeurd. Ik ben wel voor het eerst met mijn vrienden, of ja, voor ze ver ik hen al vrienden kan noemen, een ijsje gaan eten en spelletjes spelen in de playzone, echt wel leuk! Ook ben ik met diezelfde 'vrienden' al een film gaan kijken: the conjuring.. Halleluja, ik heb meer onder mijn stoel gelegen dan iets anders, tot grote hilariteit van mijn klasgenootjes.. Al bij al was het wel heel leuk hoor!
Ik denk dat ik nu wel zogoed als alles gezegd heb, pfoeh, ben er moe van! Volgend weekend is het het eerste echte AFS kamp, ben benieuwd, gaat zalig worden!
Hoera, het is eindelijk gelukt! Links vanonder kunnen jullie normaal gezien een link 'Foto's' zien, die verwijst naar mijn online fotoalbum. Hopelijk is het dan nu allemaal in orde! :)
Ik ga eindelijk eens iets vertellen over het eten hier. In het algemeen ben ik daarover héél content, ik vind alles goed eetbaar! Wel eten ze hier veel, héél veel. Ik had dus al snel door dat ik zélf mijn bord moest uitscheppen. Ze lachen hier echt met mijn 'babyporties'. Zoals ik al gezegd had, hebben we hier een peutertje rondlopen, en mijn porties zijn zeer gelijkend op die van Eki (Ezequiel is zijn echte naam, maw: Eki dus!). Een normale maaltijd bestaat uit veel vlees, veel rijst of aardappelen en wat groentjes, of in mijn geval, de helft van dat alles.
Zoals ik al zei, lust ik alles wel, mijn maag daarentegen vind het eten hier niet zo geweldig. Omdat alles hier zo veel en zwaar. En niet alleen mijn maag heeft het hier soms moeilijk, mijn verstand ook. Toen we gegrilde vis gingen eten, en ik kreeg een hele vis (met kop en staart) voor mij, moest ik toch even slikken. En zeker toen mijn zusje de oogjes van alle vissen uit te eten, pfoeh.. Ze eten hier ook de pootjes van een kip, en ze kunnen hier niet wachten om mij te laten proeven, alhoewel, ik denk eigenlijk dat ze gewoon weer met mijn 'omg, halleluja, wat moet ik nu weer eten'-gezichten willen lachen. Ik kijk toch iets minder uit naar deze delicatesse hoor..
Mijn lieve mama had gelukkig al snel door wat ik wel en niet lust, en ze probeert daar wel rekening mee te houden. En ik had ook al snel door dat het helpt als ik heel duidelijk laat merken 'dit vind ik echt lekker' en 'hier moet ik nog aan wennen'. 'S morgens eet ik meestal cornflakes, omdat het snel en simpel is, én omdat ik weet dat mijn maag daar niets van merkt.
We eten hier ook wel eens 'Westers' eten hoor: lasagna, spaghetti, vleesje-groentjes-aardappeltjes of wok: dan eet ik toch verbazingwekkend veel zeggen ze hier!
Oh, ik wou nog zeggen hoe lekker het fruit hier is! Elke dag worden hier sapjes gemaakt van weet-ik-veel welke fruitsoorten, heerlijk!
Voila, dat was weer een korte update. En als alles goed is, kunnen jullie ergens een link zien naar mijn online fotoalbum...? Hopelijk lukt het nu wel, ik heb er verdorie hard aan gewerkt! :)
Alles is hier nog altijd geweldig, ik zou het niet anders willen!
Ik ben ondertussen al anderhalve week naar school aan het gaan, en daar heb ik véél over te vertellen! Ten eerste: ik heb mijn uniform ondertussen (alé ongeveer toch, mijn sportuniform heb ik voor de helft), foto's volgen maar ik heb hier nauwelijks tijd hoewel de school gedaan is om 12u45. Lekker vroeg, zeggen jullie waarschijnlijk, awel dat is het smorgens ook: om 5u45 gaat de wekker want om 7u00 begint de school. En in tegenstelling van wat jullie allemaal denken, 'ze komen daar toch altijd te laat', zou ik het hier niet durven wagen 2 minuten te laat te komen. In mijn school zijn ze verdomd stipt. Nog even over het schooluniform: ik heb er 3: eentje enkel voor maandag, met een jacket, polo, hemdje, rok met nylons en normaal gezien hakjes, maar die ga ik echt niet speciaal kopen voor één dag in de week. Dinsdag en donderdag is het dezelfde rok, weliswaar met de mooie witte kousen, een t-shirt en dezelfde polo. Op woensdag en vrijdag heb ik sport op school en draag ik dus mijn sportuniform, waarvan ik wel de kousen, short en t-shirt heb, maar nog niet de jogging en golf.
Op een schooldag hebben we 8 uren les: 4 voor de pauze (15 minuten, net lang genoeg om op de speelplaats te geraken en terug) en 4 na de pauze. Nu in werkelijkheid hebben we zo een 6 uur les, omwille van afwezige leerkrachten. Voor 2 van onze vakken heeft de school niet eens een leerkracht, die zijn ze nog aan het zoeken (!). Andere leerkrachten komen niet naar school of hebben even geen zin om les te geven en gaan even winkelen. Winkelen is trouwens geweldig hier, vlakbij mijn school is er een groot shoppingcentrum, LOVE IT!
Van de lessen versta ik nog niet zo veel, de leerkrachten praten heel snel en de les gaat vaak over moeilijke, onbegrijpbare woorden. Er zijn 3 vakken die ik wél echt leuk vind (waarschijnlijk ook omdat dit de enige 3 vakken zijn die ik ongeveer versta): Engels, du-uh, ciudadania en patrimonio. Deze laatste twee gaan over het leven in Ecuador en in andere landen, daarom dat wij (uitwisselingsstudenten) hier ook vrij veel kunnen vertellen in de les.
Ondanks het feit dat ik het echt wel leuk vind, zou ik toch even mijn beklag willen doen over de leerkrachten. Waw. Ze beweren allemaal dat ze hun uiterste best doen om ons voor te bereiden op de universiteit maar djezus, ze doen net het omgekeerde. Elke pagina in ons schrift (enkel met ruitjes en 100 pagina's) moet ingekaderd worden, met een kleurtje naar eigen keuze (!). De eerste pagina van ons schrift moet onbeschreven blijven, op de tweede pagina komt de naam van de school, het vak, je naam, schooljaar enweetikwatnogallemaal. Op de derde pagina moet men een blad plakken met de regels van de les/school en dit blad moet ondertekend worden. Elk schrift moet ingepakt worden in een plastieken hoes en moet een sticker bevatten met met naam, vak en school. En OOOOOH WEEE wie deze regels niet toepast!
Om het nog erger te maken wordt elk schrift (50 in een klas) bekeken en getekend door de leerkracht, als alles in orde is in ieder geval! De leerkracht van investigacion (geen idee waar dit vak over gaat!) drijft her zelfs zo ver dat alles wat in de klas word opgeschreven, moet worden overgetypt op de computer en elke week moeten deze pagina's uitgeprint, meegebracht en ondertekend worden, ZUCHT.
De studenten hier krijgen absoluut géén kans om hun eigen manier van werken en studeren te leren kennen, wat ze toch echt wel nodig hebben in de universiteit, lijkt mij. Ik pas mij, met grote tegenzin, toch maar aan aan dit systeem en teken nu elke avond mooie gekleurde kadertjes rond élke pagina in élk schrift.
Op toch maar positief af te sluiten: de wiskunde les, of zoals Roman (Duitse uitwisselingsstudent) en ik het noemen: Chineese les. We begrijpen to-taal niks van de wiskunde hier. Elke bestaande wiskundige regel wordt hier, naar mijn weten, verbroken. Nu, zo een wiskundewonder ben ik ook weer niet, dus misschien ligt dat wel aan mij. Maar wat de bedoeling is van de oefeningen die we (proberen) te maken? Geen idee! Nu, gelukkige moeten zowel Roman en ik geen punten halen, en dat is maar goed ook want we kregen vandaag allebei 2x 0/10. We hadden blijkbaar huiswerk maar we wisten van niets, whoeps!
Ik ben hard aan het werken om een online fotoalbum te maken omdat het niet echt mogelijk is degelijke foto's in mijn blog te plaatsen, dusja, nog even geduld!
Dussss maandag was mijn eerste schooldag en die verliep euh chaotisch, maarja ik had niets anders verwacht. Ik wist sinds zondagmiddag dat ik überhaupt een school had. Ik ging dus zonder uniform, zonder inschrijving en zonder voorbereiding naar school. Natuurlijk waren we te laat, maar dat is maar goed, anders moest ik al direct meezingen met het Ecuadoraans volkslied en het lied van de school. Mijn papa heeft even met de directrice gesproken en ik werd met een groep Ecuadoraantjes meegestuurd. Mijn papa heeft voor mijn inschrijving en al de rest gezorgd, halleluja!
Mijn klas de eerste dag bestond uit 42 nieuwsgierige maar een beetje timide jongens en meisjes. De volgende dag stond er plots nog een uitwisselingsstudente voor de klas, een meisje van Italië. Omdat er dinsdag ook nog een aantal klaswisselingen waren, waren we plots met 50. Woensdag Stond er plots een nieuwe uitwisselingsstudent voor de klas, een jongen van Duitsland, we waren dus met 51. En rarara vandaag stond er plots een nieuwe uitwisselingsstudente voor de klas, ook van Italië, maar raar maar waar zijn we nog maar met 48, geen idee hoe dat komt..
Ik zit dus in een hele grote klas met 3 mede-uitwisselingsstudenten. Het niveau ligt vrij laag, voor wat ik al gezien heb. De Engelse les begon met 'Hello, how are you?' en eindigde met 'How old are you?', indrukwekkend dus, maar ze doen echt wel hun best, ze vragen ons zelfs voor bijlessen! Van de wiskundeles begreep ik niks, niet omdat het te moeilijk was, gewoon omdat ik alles al vergeten was, we hebben deze leerstof 4 jaar geleden gezien denk ik. Al de andere lessen versta ik nauwelijks dus daar kan ik niks over zeggen.
Nog een detail, als de leerkracht binnenkomt, staat iedereen op, vind ik wel leuk, mooi gebaar van respect. Mijn uniform heb ik nog altijd niet, maandag hopelijk.
Ik heb echt zoooo veel te vertellen, maar ik besef dat het niet zo leuk is om anderhalf uur te moeten lezen dusja :) Ik probeer een beetje samen te vatten maar als het nog te lang is, laat het dan maar weten! :D
Ondertussen is er al weer veel gebeurd, maar ik wil eerst mijn gastfamilie voorstellen. De alerte lezers onder jullie zullen wel opgemerkt hebben dat ik 2 keer gastfamilie gebruik, en niet gastgezin. Dit komt omdat niet alleen mijn gezin om mij geeft, maar ook hun hele familie!
Ik zal anders maar gewoon beginnen met mijn mama en papa hier. Zij hebben een bedrijfje waar ze toeristische T-shirts maken. Dit bedrijfje is gevestigd in de onderste twee verdiepingen van mijn huis. De derde verdieping is dus de plaats waar we echt wonen.
Mijn mama is echt een schatje, ook al heeft ze veel werk, ze zoekt altijd tijd om met mij te praten. Mijn papa is samen met mijn oudere zus voor een week naar Lima, Peru, voor 'business'. Maar hij probeerde mij de eerste dagen direct al Spaanse les te geven!
Mijn oudere zus en oudere broer spreken allebei Engels, wat soms echt wel goed van pas komt! Ze zijn allebei heel erg lief voor mij en doen alles om me hier thuis te doen voelen. En dan is er Samy nog, Samy is mijn negenjarig zusje. Omdat mijn zus in Lima zit, en mijn broer op kot, heb ik met haar de laatste tijd het meeste contact. Samy is net oud genoeg om mij te helpen met mijn Spaans en net niet te oud om mij uit te lachen met mijn taalblunders. Ideaal dus!
We hebben hier ook een huishoudster, ook zij is erg lief tegen mij. Ik heb alleen een beetje moeite met hoe ik mij tegenover haar moet gedragen, maar dat zal wel wennen!
Nu, in een huisje langs het onze woont de zus van mijn mama (voor zover ik begrepen heb!). Zij woont hier met haar zoon en zijn vrouw en hun kind. Begrepen? Voor de rest lopen hier allemaal broers en zussen en neefjes en tantes rond, zoveel dat ik er gek van word!
Vandaag ben ik mijn visum gaan laten registreren, niet met mijn mama of papa, neen, met de zoon van de zus van mijn mama, got it? Zoals jullie zien is het hier een wirwar van familierelaties en connecties, but I like it! Dit is exact wat ik hoopte, een grote familie die vanalles samen doen!
Zo, ik zal stoppen met jullie breintjes te pijnigen met mijn gecompliceerde familie!
Hopelijk gaat alles met jullie even goed als met mij! De zogenoemde 'rollercoaster van emoties' die vele AFS'ers meemaken heb ik duidelijk overgeslagen (of moet ik nog krijgen ) . Ik heb nog geen enkel moment spijt gehad van mijn vertrek, alles is tot nu toe echt super geweest! We hebben een hele leuke groep Vlaamse AFS'ers, echte sfeermakers!
Zoals mijn titel het al laat blijken hebben we wel veel gewacht de afgelopen dagen. Wachten op ons vliegtuig naar Madrid, op ons vliegtuig naar Quito, wachten tot we eindelijk op Ecuadoraanse bodem zijn. Wachten op het busje dat ons naar het AFS kamp moet brengen, wachten om ons eerste maaltijd te verorberen, wachten op de kamerindeling en de sleutel van de kamer. Toen we eindelijk op onze kamer waren zijn we dan ook allemaal als een blok in slaap gevallen, alé, ik toch in ieder geval! De volgende ochtend was het weer wachten. Vooral wachten op een plan voor de dag, maar dat was tevergeefs aangezien we ondertussen al moesten weten dat 'structuur' en 'plannen' hier niet in het woordenboek staan. Ondanks het wachten was het wel een toffe dag, je leert wel veel mensen kennen als je 2 uur moet wachten tot het programma van start gaat!
En toen was het wachten op de kennismaking met mijn gastgezin. Om 10 uur vertrokken we uit het kamp met de bus naar het centrum van Quito. En rarara tegen 13u45 was mijn gezin daar! We hebben dus maar eventjes moeten wachten. Mijn gastgezin is echt geweldig, ze zijn allemaal hééél lief voor mij en de communicatie loopt al zeer goed!
Het lijkt nu misschien alsof ik nu al een haat heb opgebouwd tegenover de Zuid-Amerikaans cultuur omdat ik zoveel moet wachten, maar dat is totaal niet zo! Ik vind het geweldig hoe relax iedereen hier is en hoop dat ik dat ook kan worden. En al dat wachten was zeer aangenaam door mijn fantastische mede-AFS'ers!
Voila, ik ga jullie verlossen van mijn gezaag en ga eindelijk slapen na een laaaaange dag met veel te veel moeite doen om Spaans te spreken (= zeer vermoeiend!).
19 juli kreeg ik mijn eerste gastgezin. Een mama, een papa, oudere broer en jongere zus. Ik zou in Guaranda terecht komen, een klein stadje in de bergen. Ik kon niet beter krijgen, ik kon echt niet wachten! Tot ik een mail kreeg van mijn zusje: ik zou toch een ander gezin krijgen. AFS liet me weten dat er familiale problemen waren in dit gezin en ik zou inderdaad een nieuw gastgezin krijgen.
2 augustus kreeg ik mijn tweede gezin. Drie zussen en een broer, een mama en papa. Nu weliswaar in Quito, de hoofdstad. Mijn oudere broer en oudere zus zijn allebei al een jaar in de USA op uitwisseling geweest. Mijn jongere zus vertrekt 15 augustus voor een jaar naar Finland, een echt AFS-gezin dus.
Ik zie het helemaal zitten! Het enige vervelende is dat dit gezin maar een 'welkom-gezin' is, ik blijf er dus normaal maar een maand. Hoogstwaarschijnlijk krijg ik dus nog een derde gezin. Maar ik ga het gewoon op me af laten komen, een nieuw gezin of niet, ik ben er klaar voor!
Hier is hij dan, mijn blog! Nooit gedacht dat ik een blog zou maken maar het leek me toch gemakkelijk zodat ik iedereen ineens kan laten weten hoe alles gaat. Maak u geen illusies mannen, ik ga NIET elke dag een nieuwe blog maken om een stand van zaken weer te geven! Maar ik zal mijn best doen af en toe eens tijd te maken voor de achterblijvers!
. In mijn familie ben ik ook supergelukkig, ik heb echt chance met mijn familietje! Gisteren was het wel even serieus schrikken, we kwamen net thuis van zalige daagjes aan het strand en toen kreeg ik te horen dat ik een nieuw gezin had! Zoals jullie weten, was dit gezin normaal maar voor een maand, vandaar. Ik ben bijna in tranen uitgebarsten maar ze hebben mijn op het hart gedrukt dat ze mij niet laten gaan, halleluja! 
Ik blijf dus lekker hier, nah!
) . Ik heb nog geen enkel moment spijt gehad van mijn vertrek, alles is tot nu toe echt super geweest! We hebben een hele leuke groep Vlaamse AFS'ers, echte sfeermakers! 
