Ondertussen is er al weer veel gebeurd, maar ik wil eerst mijn gastfamilie voorstellen. De alerte lezers onder jullie zullen wel opgemerkt hebben dat ik 2 keer gastfamilie gebruik, en niet gastgezin. Dit komt omdat niet alleen mijn gezin om mij geeft, maar ook hun hele familie!
Ik zal anders maar gewoon beginnen met mijn mama en papa hier. Zij hebben een bedrijfje waar ze toeristische T-shirts maken. Dit bedrijfje is gevestigd in de onderste twee verdiepingen van mijn huis. De derde verdieping is dus de plaats waar we echt wonen.
Mijn mama is echt een schatje, ook al heeft ze veel werk, ze zoekt altijd tijd om met mij te praten. Mijn papa is samen met mijn oudere zus voor een week naar Lima, Peru, voor 'business'. Maar hij probeerde mij de eerste dagen direct al Spaanse les te geven!
Mijn oudere zus en oudere broer spreken allebei Engels, wat soms echt wel goed van pas komt! Ze zijn allebei heel erg lief voor mij en doen alles om me hier thuis te doen voelen. En dan is er Samy nog, Samy is mijn negenjarig zusje. Omdat mijn zus in Lima zit, en mijn broer op kot, heb ik met haar de laatste tijd het meeste contact. Samy is net oud genoeg om mij te helpen met mijn Spaans en net niet te oud om mij uit te lachen met mijn taalblunders. Ideaal dus!
We hebben hier ook een huishoudster, ook zij is erg lief tegen mij. Ik heb alleen een beetje moeite met hoe ik mij tegenover haar moet gedragen, maar dat zal wel wennen!
Nu, in een huisje langs het onze woont de zus van mijn mama (voor zover ik begrepen heb!). Zij woont hier met haar zoon en zijn vrouw en hun kind. Begrepen? Voor de rest lopen hier allemaal broers en zussen en neefjes en tantes rond, zoveel dat ik er gek van word!
Vandaag ben ik mijn visum gaan laten registreren, niet met mijn mama of papa, neen, met de zoon van de zus van mijn mama, got it? Zoals jullie zien is het hier een wirwar van familierelaties en connecties, but I like it! Dit is exact wat ik hoopte, een grote familie die vanalles samen doen!
Zo, ik zal stoppen met jullie breintjes te pijnigen met mijn gecompliceerde familie!
Hopelijk gaat alles met jullie even goed als met mij! De zogenoemde 'rollercoaster van emoties' die vele AFS'ers meemaken heb ik duidelijk overgeslagen (of moet ik nog krijgen ) . Ik heb nog geen enkel moment spijt gehad van mijn vertrek, alles is tot nu toe echt super geweest! We hebben een hele leuke groep Vlaamse AFS'ers, echte sfeermakers!
Zoals mijn titel het al laat blijken hebben we wel veel gewacht de afgelopen dagen. Wachten op ons vliegtuig naar Madrid, op ons vliegtuig naar Quito, wachten tot we eindelijk op Ecuadoraanse bodem zijn. Wachten op het busje dat ons naar het AFS kamp moet brengen, wachten om ons eerste maaltijd te verorberen, wachten op de kamerindeling en de sleutel van de kamer. Toen we eindelijk op onze kamer waren zijn we dan ook allemaal als een blok in slaap gevallen, alé, ik toch in ieder geval! De volgende ochtend was het weer wachten. Vooral wachten op een plan voor de dag, maar dat was tevergeefs aangezien we ondertussen al moesten weten dat 'structuur' en 'plannen' hier niet in het woordenboek staan. Ondanks het wachten was het wel een toffe dag, je leert wel veel mensen kennen als je 2 uur moet wachten tot het programma van start gaat!
En toen was het wachten op de kennismaking met mijn gastgezin. Om 10 uur vertrokken we uit het kamp met de bus naar het centrum van Quito. En rarara tegen 13u45 was mijn gezin daar! We hebben dus maar eventjes moeten wachten. Mijn gastgezin is echt geweldig, ze zijn allemaal hééél lief voor mij en de communicatie loopt al zeer goed!
Het lijkt nu misschien alsof ik nu al een haat heb opgebouwd tegenover de Zuid-Amerikaans cultuur omdat ik zoveel moet wachten, maar dat is totaal niet zo! Ik vind het geweldig hoe relax iedereen hier is en hoop dat ik dat ook kan worden. En al dat wachten was zeer aangenaam door mijn fantastische mede-AFS'ers!
Voila, ik ga jullie verlossen van mijn gezaag en ga eindelijk slapen na een laaaaange dag met veel te veel moeite doen om Spaans te spreken (= zeer vermoeiend!).