Pfff, zie het allemaal even niet meer zitten. ’t Is niet meer te doen op het werk. Dat is nu al van september vorig jaar dat ik twee werven moet combineren. Twee dagen hier, twee dagen daar en dat terwijl ik eigenlijk op alle 2 bijna voltijds zou moeten zijn. Nergens kan ik mijn werk goed doen. En door mijn perfectionistische ingesteldheid zorgt dat voor psychologische problemen. Ook doe ik niks anders dan overuren. Ik kom ’s avonds altijd zo laat aan in de opvang dat het onmogelijk is om Charlotte nog op tijd in bed te krijgen. Op het moment dat we thuiskomen, zou ze eigenlijk al moeten gaan slapen.

En dan is het werk zelf ook nog zo deprimerend. Op de werf in Zeebrugge kan de aannemer niks goed doen. Iedere keer als ze een nieuwe structuur bijplaatsen moet ik minstens 5 opmerkingen maken. En tot nu toe is er nog geen enkele structuur in orde geraakt. En als je dan weet dat de werf eigenlijk al in oktober van vorig jaar klaar moest zijn. We zijn nu eind februari en ze hebben zeker nog werk tot juni. Maar ik zie da nie meer zitten om nog tot juni op die ‘slechte’ werf te zitten. Spijtig genoeg heb ik niet veel keus.

En doordat ik mij dan alles zo aantrek, werkt dat enorm op mijn gemoed. Ik begin stilletjes aan serieus gedeprimeerd te raken, alleen al van het werk op zich, maar ook door de overuren die ik niet zou moeten doen als de aannemer zijn werk ook maar een beetje naar behoren zou uitvoeren. Maar blijkbaar zijn er nog een aantal mensen, zelfs mannen, die er ook onderdoor geraakt zijn door de slechte toestand op de werf (want het is écht wel slecht). Ondertussen zijn zij er allemaal weer door geraakt. Hopelijk zal dat voor mij ook het geval zijn. Enige verschil: die mensen hebben geen eczeem. Eczeem alleen is nog net te verdragen, maar eczeem gecombineerd met een ander (langdurig aanslepend) probleem, dat zorgt altijd voor miserie :cry: