Zondag was het verzamelen geblazen in Blankenberge voor de jaarlijkse wandeldag van de zelfhulpgroep (VSVE). Een thuismatch dus voor mij.

Het was een heerlijke dag om te wandelen, waarschijnlijk één van de laatste mooie dagen van het najaar. We waren met net geen 20 mensen, een gezellig groepje dus. En ook enkele nieuwe gezichten, altijd leuk. Na een gezellige babbel op een terrasje aan het station trokken we richting strand om daar te genieten van de heerlijk warme zonnestralen op onze (soms gehavende) huid. Ook de heilzame werking van de zeebries deed wonderen. Het was eigenlijk al veel te lang geleden dat ik nog eens op het strand was geweest. Het voorbije jaar ging ik tot 2x per week naar het strand om mijn loopconditie wat te verbeteren, maar door problemen met mijn maag is het daar de laatste maand niet meer van gekomen, spijtig genoeg. Maar enfin, terug naar de wandeldag. Na wat kletsen op het strand was het tijd voor een pitstop met een drankje en een hapje in de taverne op de pier. Met een stralend uitzicht trouwens. Van daaruit zijn we uiteindelijk allemaal druppelsgewijs huiswaarts gekeerd.

 Nabeschouwing:

Ook deze keer heb ik weer genoten van het contact met lotgenoten. Hopelijk hebben de anderen er hetzelfde gevoel aan over gehouden. Als iemand toch opmerkingen zou hebben of er moet hem of haar iets van het hart over de activiteit, aarzel niet om dit aan de VSVE door te geven via het forum of mail of dergelijke.

 Je ziet, een gezellige, losse babbel onder lotgenoten. Dat is wat de VSVE in eerste instantie wil bieden aan haar leden. Je vertelt wat je wil vertellen en als je daar nood aan hebt kan je altijd je hart eens luchten bij mensen die begrijpen wat je doormaakt. Dit kan soms enorm deugd doen. Vertel je liever niet te veel of luister je liever een beetje, dan is dat ook geen enkel probleem. Het hoeft ook niet altijd over eczeem te gaan, een keer een ander onderwerp tussendoor is altijd goed om de gesprekken ook wat ‘luchtig’ te houden. Hopelijk zien we bij een volgende activiteit nog meer nieuwe gezichten. En als er iemand ideeën heeft of een voorstel voor een leuke activiteit, laat maar komen …

Druk, druk, druk. Dat is een korte samenvatting van de voorbije drie weken. Ik ben blij dat ik eindelijk nog eens tijd heb om hier een berichtje neer te pennen.

Ik veronderstel dat sommigen van jullie wel nieuwsgierig zijn naar mijn ervaringen met het programma onderHUIDs. Wel, ondanks de enorme drukte die het met zich meebrengt, heb ik er nog geen moment spijt van gehad dat ik dit programma volg. De eerste les mindfulness meditatie was wel een beetje raar. Een groot deel van de les was voorbehouden voor de bodyscan. Hierbij moet je op een matje op de grond gaan liggen en je ogen sluiten. Je moet aandacht geven aan ieder deel van je lichaam. De lesgeefster begeleidt je hierbij. Ik vond het enorm moeilijk om 40 min. stil op mijn matje te liggen. Niks voor mij, dacht ik in eerste instantie. Maar ik wou het toch een kans geven. We kregen iedere week oefeningen mee om thuis uit te voeren. De bodyscan is me maar een paar keer gelukt. Maar er zaten ook kleinere oefeningetjes tussen. En dat lukte me beter. De laatste les, vorige week, viel de bodyscan weg en werd hij vervangen door een gelijkaardige oefening, maar met bewegingen. Dat ging al een stuk beter en was veel leuker om te doen.

Tijdens de meditaties leren we om aanwezig te zijn, hier en nu. We zijn met onze gedachten bij onze ademhaling of vestigen de aandacht op ons lichaam. We proberen om die aandacht vast te houden en niet te laten afdwalen naar ons werk, naar het verleden, naar de toekomst … Door zulke oefeningen besef je pas hoe je gedachten continu van het een naar het ander gaan. Bij mij alleszins toch. Eigenlijk is er nooit rust in mijn hoofd.

En dan is er ook nog yoga. De eerste les was al een schot in de roos. Het was echt interessant en leuk om doen. Er zit wat meer beweging in dan bij de meditatie. We hebben nog maar 3 lessen yoga gehad, maar ik zit nu al te denken dat ik dit na het programma heel graag zou willen verder doen.

Het derde grote onderdeel van het programma is sport. Dat is natuurlijk een gróót schot in de roos voor mij. Ik heb in mijn jeugd enorm veel aan sport gedaan. En nu pas, door dit programma, besef ik hoezeer ik veel aan sport doen gemist heb. De combinatie werk – gezin (met 2 kleine kinderen) maakt het natuurlijk niet makkelijk om veel aan sport te doen of toch niet zoveel als ik zou willen. Ook mijn bekkenprobleem verhindert me dikwijls om meer te sporten dan hetgeen ik nu doe. In het programma hebben we de voorbije 2 lessen badminton gespeeld. Maar de onverwachte bruuske bewegingen laten hun sporen na in mijn bekken, spijtig genoeg. Want ik badminton heel graag.

Momenteel is het even wat rustiger thuis. Tijdens de paasvakantie hebben we even vrijaf in het programma . Enkel volgende week maandag hebben we les. Meike en Charlotte zijn nu ook 10 dagen naar de ouders en grootouders. En hopelijk kan ik volgende week een ganse week verlof nemen.

Ik wil ook even reageren op een berichtje van Christine in mijn gastenboek. Mijn allergologe heeft haar praktijk in Hove. En ook ik ben al dikwijls op zoek gegaan naar alternatieve geneeswijzen. Maar tot nu toe heb ik toch nog alleen maar homeopathie en de gesretmethode gedaan. Homeopathie was helemaal geen succes zoals je in het eerste berichtje van mijn blog kan lezen. Bij de gesretmethode is het niet duidelijk of dit enig effect heeft gehad omdat de osteopaat (die de gesretmethode toepast) mij had doorgestuurd naar de allergologe omwille van de schimmels en bacteriën op de huid. Het is sindsdien wel beter maar door een combinatie van 2 soorten behandelingen weet je natuurlijk nooit zeker of ze allebei bijdragen aan de verbetering. Acupunctuur, waar jij nu mee gestart bent, is ook al door mijn gedachten gegaan. Maar ja, je kan natuurlijk niet alles tegelijk doen. Laat me weten hoe het gaat bij de acupuncturist. Ik ben wel nieuwsgierig.

By the way, zijn er nog mensen die naar het lotgenotencontact in Geel komen? Tot nu toe is er weinig respons op het forum van de zelfhulpgroep. Het wordt voor onze voorzitster, Ingrid, moeilijker en moeilijker om het vol te houden met de zelfhulpgroep als er altijd zo weinig respons komt. Laten we hopen dat er in Geel toch wat meer opkomst is dan bij de vorige activiteiten.

Groetjes en tot binnenkort

PS1: en aan Sofie, veel beterschap gewenst. Hopelijk ben je snel weer beter zodat je terug kan komen sporten, mediteren en ‘yogeren’

PS2: aan diegenen die nog niet gestemd hebben op mijn poll, aarzel niet om toch nog je stem uit te brengen. De zelfhulpgroep zal je dankbaar zijn

Pfff, zie het allemaal even niet meer zitten. ’t Is niet meer te doen op het werk. Dat is nu al van september vorig jaar dat ik twee werven moet combineren. Twee dagen hier, twee dagen daar en dat terwijl ik eigenlijk op alle 2 bijna voltijds zou moeten zijn. Nergens kan ik mijn werk goed doen. En door mijn perfectionistische ingesteldheid zorgt dat voor psychologische problemen. Ook doe ik niks anders dan overuren. Ik kom ’s avonds altijd zo laat aan in de opvang dat het onmogelijk is om Charlotte nog op tijd in bed te krijgen. Op het moment dat we thuiskomen, zou ze eigenlijk al moeten gaan slapen.

En dan is het werk zelf ook nog zo deprimerend. Op de werf in Zeebrugge kan de aannemer niks goed doen. Iedere keer als ze een nieuwe structuur bijplaatsen moet ik minstens 5 opmerkingen maken. En tot nu toe is er nog geen enkele structuur in orde geraakt. En als je dan weet dat de werf eigenlijk al in oktober van vorig jaar klaar moest zijn. We zijn nu eind februari en ze hebben zeker nog werk tot juni. Maar ik zie da nie meer zitten om nog tot juni op die ‘slechte’ werf te zitten. Spijtig genoeg heb ik niet veel keus.

En doordat ik mij dan alles zo aantrek, werkt dat enorm op mijn gemoed. Ik begin stilletjes aan serieus gedeprimeerd te raken, alleen al van het werk op zich, maar ook door de overuren die ik niet zou moeten doen als de aannemer zijn werk ook maar een beetje naar behoren zou uitvoeren. Maar blijkbaar zijn er nog een aantal mensen, zelfs mannen, die er ook onderdoor geraakt zijn door de slechte toestand op de werf (want het is écht wel slecht). Ondertussen zijn zij er allemaal weer door geraakt. Hopelijk zal dat voor mij ook het geval zijn. Enige verschil: die mensen hebben geen eczeem. Eczeem alleen is nog net te verdragen, maar eczeem gecombineerd met een ander (langdurig aanslepend) probleem, dat zorgt altijd voor miserie

Ben gisteren naar het UZ in Gent geweest voor een inspanningstest. Dit is nodig, alvorens je aan het programma onderHUIDs begint, om je algemene fysieke conditie te evalueren en dient als basis voor het ontwikkelen van een persoonlijk trainingsschema (sport is namelijk ook opgenomen in het programma). Zoals ik al gedacht had, was die inspanningstest niet licht te noemen. De test gebeurde op de fiets en ik kon allemaal grafiekjes voor me zien. Het was wel interessant om dat allemaal een beetje te volgen. Zo zag ik dat de test tot 20 minuten duurde en dat de weerstand om de zoveel tijd met 10 W verhoogd werd. Na ongeveer 10 minuten dacht ik dat ik die 20 min. nooit ging volhouden.

Na 12 min. dacht ik: seffens krijg ik hier een hartaanval ofzo, hopelijk zien ze op tijd dat ik echt wel op mijn maximum zit.

Bij 14 min. vroeg de man die de test afnam of ik het nog een minuutje kon volhouden. Je kan je niet voorstellen hoe blij ik was dat ik mocht stoppen op 15 min. Maar die laatste minuut heb ik er wel alles uit moeten persen om het einde te halen. En zweten dat ik deed, met de nodige jeuk als gevolg. Spijtig vond ik wel dat ik nu moet wachten op de resultaten totdat het huidprogramma begint. Ik had gehoopt dat ze mij direct na de test al iets konden vertellen. Ik weet alleszins dat mijn conditie niet erg goed is. Ik heb ongeveer 5 jaar praktisch niks van sport gedaan (door zwangerschappen en bekkeninstabiliteit). Toen ik dan opnieuw begon met sporten – nu ongeveer 1.5 jaar geleden – leek het alsof er niks was overgebleven van mijn conditie. En waarschijnlijk was dat ook zo. Vorig jaar ergens in april of mei ben ik begonnen met lopen. Het allertraagste programma, nog trager dan start-to-run. Ik moest altijd tergend traag lopen om mijn schema af te werken. In september heb ik dan meegedaan aan de fruitloop in Sint-Truiden. 45 minuten heeft het geduurd vooraleer ik de finish van de 5 km haalde. Jawel, jullie lezen het goed, 5 km. Tel maar uit hoe langzaam ik toen gelopen heb. Toen ik aan de fruitloop startte had ik wel nog nooit meer dan 20 min. gelopen, ik weet niet of je dit een excuus kan noemen. Soms vraag ik me af of ik niet op de verkeerde manier train of misschien heeft mijn lichaam gewoon meer tijd nodig om een redelijke conditie te halen omdat ik op zo een laag conditieniveau begonnen ben. Hopelijk zal de inspanningstest wat meer ophelderen …