Gisteren ben ik naar de allergoloog geweest. Het was weer zeer interessant. Bij iedere consultatie heeft ze wel een verklaring voor één of ander aspect van mijn eczeem. Deze keer ging het onder andere over het mogelijk verband tussen eczeem en het broeikaseffect. Ik zou hier toch wel even een woordje over willen vertellen, maar, let op, mijn verhaal zal misschien niet altijd (wetenschappelijk) exact zijn. Het is ook maar een visie, dus het is niet zeker dat dit realiteit is. Ik vond het alleszins zeer interessant en ook wel logisch en aannemelijk. Hier gaan we dan.

Het broeikaseffect zou iedere 100.000 à 400.000 jaar optreden. Sinds enkele jaren doet het broeikaseffect zich weer voor. We zouden nu in een stijgende lijn zitten tot het broeikaseffect zich stabiliseert om nadien weer helemaal te verdwijnen. Die stijgende lijn is nu net het probleem. Door al die klimatologische veranderingen moet het menselijk lichaam zich aanpassen aan nieuwe situaties. Een gezond lichaam doorloopt die aanpassingsperiode zeer snel en zeer vlot zonder al te veel problemen. Een lichaam met een ‘mankement’ heeft hier meer problemen mee. Nu is het ook zo dat die stijgende lijn waar ik het net over had, niet in een vloeiende lijn loopt, maar in korte pieken en dalen. Zo heeft de allergoloog gemerkt dat eczeem verergerd is rond de periode 2002-2003 en 2006-2007. Dit zijn waarschijnlijk die piekjes. Het ‘probleemlichaam’ (klinkt een beetje negatief, maar het is enkel voor de gemakkelijkheid dat ik deze term gebruik) heeft veel moeite om zich te herstellen na die pieken. Het kost enorm veel (herstel)tijd die er niet is want voor je het weet komt de volgende piek er al aan. En op die manier zit je in een straatje zonder eind.

Een ander onderwerp dat gisteren ter sprake kwam, was het verband tussen stress en eczeem. In het lichaam ontstaat regelmatig psychologische stress. Psychologische stress die je niet kwijt raakt zet zich om in chemische stress of in mijn geval eczeem. Hoe minder stress, hoe beter dus. Zaak is om die stress op de één of andere manier kwijt te raken en zeker niet te onderdrukken. Dat laatste is natuurlijk moeilijk want de situatie moet ook leefbaar blijven. Zo is bvb. antihistamine een onderdrukkend middel, maar in mijn geval houdt dit middel mijn allergie voor huisstofmijt wat in bedwang, hetgeen hoogstnoodzakelijk is om de eczeem in totaliteit onder controle te houden. Hierzonder zou ik opstoten van jewelste krijgen met opengekrabde en ontstoken huid, meer schimmels die dan weer de eczeem in stand houden en ga zo maar door. Hetzelfde geldt uiteraard voor cortisone.

De visie van de allergoloog is om zoveel mogelijk onderdrukkende middelen in de mate van het mogelijke te vervangen door voedingssupplementen die hetzelfde resultaat verkijgen als de onderdrukkers, maar dan zonder het onderdrukkend effect. Ze houdt ook continu de bloedwaarden in de gaten om te zien waar er zich mogelijk tekorten voordoen.

Het is natuurlijk ook zaak om zo veel mogelijk stress te vermijden of er een uitlaatklep voor te vinden. Ideaal, zei de allergoloog, is yoga, meditatie, mindfulness. Toch wel straf dat ik nu net een programma ga volgen waar al die dingen in vervat zitten.

Nog een interessant weetje. Regelmatig voert de allergoloog longtesten uit. Hieruit is gebleken dat ik niet voldoende zuurstof opneem bij het ademen. Gevolg is dat ik zeer weinig energie heb. Dit verklaart waarom ik mij al jarenlang zo moe voel. Dit wil ook zeggen dat mijn lichaam geen energie meer over heeft om de ‘kleine foutjes’ (eczeem) in mijn lichaam te herstellen. Ik neem al voedingssupplementen in de vorm van eiwitten om die energie een beetje op te voeren. Maar uit de longtesten is naar voor gekomen dat dit nog niet voldoende effect heeft. Ik ben nu twee bijkomende voedingssupplementen aan het testen om te zien of dit een bijkomend effect heeft op mijn energiestatus. Deze supplementen zouden voornamelijk hun nut hebben in de jaarlijks terugkerende luchtvervuilingsperiodes. Dus fijn stof en ozon, here I come …

Vandaag eerst een antwoordje op de reactie van Véronique.

Véronique, bedankt voor je leuke berichtjes. Het is heel fijn om deze te krijgen. Het houdt me gaande. Ik zie wel hoeveel hits ik heb en blijkbaar lezen er toch een aantal mensen mijn blog, maar zo’n persoonlijk berichtje doet toch nog altijd meer deugd. Op die manier krijg je voeling met de mensen die je blog lezen en weet je dat ze ook met jou meevoelen. Echt super

En niet alleen Véronique, maar ook de andere ‘berichters’, bedankt voor jullie reacties.

By the way, het gaat weer redelijk goed met mijn enkel. Ik ben zaterdag gaan lopen op de loopband in het fitnesscentrum en ik voelde geen pijn, alleen nog een beetje vermoeidheid in dat rechterbeen. Gelukkig maar want leven met eczeem is één ding, dat kan een mens nog net aan. Maar van zodra er een probleem of beperking bijkomt is het hek van de dam. Dan is het vechten om niet al te gedeprimeerd te geraken en hopen dat die bijkomende last gauw weer verdwijnt.

Zo had ik na de tweede zwangerschap zoveel last van bekkeninstabiliteit dat ik in een (gelukkig maar) kleine depressie verzeild geraakte. Ik was oververmoeid door de combinatie van nachtelijke jeukaanvallen en een baby van 3 maanden die nogal moeilijk sliep. Daarbij voelde ik me enorm geremd in mijn doen en laten door de eczeem en door de bekkeninstabiliteit die ervoor zorgde dat ik zelfs niet meer kon wandelen zonder pijn. Dankzij de osteopaat die eigenlijk mijn eczeem behandelde, staat mijn bekken nu weer wat rechter en kan ik weer wandelen en zelfs sporten zonder pijn. Ik moet wel altijd goed op mijn houding letten (vb. niet scheef gaan hangen in de zetel enzo) en mijn sportieve activiteiten doseren. Doe ik dit niet, dan breekt de pijn weer door. En dan is rusten en recht zitten de boodschap.

Maar nu weer naar het heden. De voorbije drie nachten heb ik nogal wat jeukaanvallen gehad. Gelukkig was Kurt er altijd om me een beetje tot rust te brengen, hij staat altijd klaar, al is het midden in de nacht, hij heeft enorm veel geduld met mij en leeft altijd met mij mee. Het is soms onbegrijpelijk waar hij die kracht vandaan haalt. Ik zou niet weten wat ik zonder hem moest doen. Hij is, zoals ik al eerder zei, ook diegene die meestal ziet waar ik op reageer. Nu dacht hij dat de jeuk misschien kwam door de plotse weersverandering, van het warme Tenerife naar het ietwat koudere België (hoewel dat nogal meeviel, maar het was toch een verschil van zo’n 12 à 15 graden). Maar deze keer ben ik niet zeker dat hij het bij het rechte eind heeft. Momenteel is er hier aan zee geen zuchtje wind en dat is al enkele dagen zo. Volgens mij begint de luchtvervuiling mij parten te spelen (ze spraken er ook al over in het nieuws). Mijn eczeem is altijd slechter als er aan de kust geen wind is. Het was ook te zien toen we zaterdag naar het strand gingen, er hingen zelfs kleine beestjes in de lucht en dat heb je hier niet gauw aan zee. Maar toch ben ik er niet zeker van dat dit de reden (of enige reden) is. De jeuk die ik ’s avonds namelijk heb is zo’n prikkende jeuk alsof je met duizenden speldjes tegelijkertijd gestoken wordt. Dit soort jeuk heb ik meestal wanneer ik allergisch reageer op voeding of een ander allergeen. Bij luchtvervuiling heb ik dat niet, dan is mijn eczeem gewoon erger, maar wel met een’normale’ jeuk zonder prikkende speldjes.

Wie zal het zeggen wat de reden is? Hopelijk wijst de tijd het uit.

Niet weten wat de oorzaak is, is nog het ergste. Ik jaag me er altijd zo in op dat ik niet weet waar het aan ligt. Want als ik het wist, kon ik die oorzaak wegnemen. Daarmee zou ik dan ook de jeuk kunnen stoppen en doorgaan met datgene waar ik mee bezig was. Want als je zulke jeukaanvallen krijgt, is het niet evident om nog iets nuttigs te doen. Het slorpt je helemaal op en je kan je niet meer goed concentreren. Vroeger had ik ook zulke jeukaanvallen op het werk, heel vervelend. Gelukkig zijn die aanvallen geminderd met de verhuis naar de kust. Ze zijn zelfs helemaal weg (allé op het werk toch) sinds ik op bouwwerven sta die heel dicht tegen de kustlijn (bijna op zee eigenlijk) gesitueerd zijn. Ik hou alleen mijn hart vast voor als die werven voltooid zijn en ik weer enkele kilometers landinwaarts moet gaan werken ...