De foto's van de mangrove laten zien dat deze bomen in het zeewater staan en daar prima overleven. Op de tweede foto kun je een klein krabbetje zien in de kleur van de modder.
De tocht blijft boeiend, want net als je denkt dat je het beste hebt gehad, kom je weer op een plaats waarvan je denkt : dit is een beeld wat zeer lang zal blijven hangen. Het uitzicht bij Omapere over de haven en duinen van Hokianga was weer adembenemend mooi!
En dan kom je bij die Kauri boom, naar schatting 2000 jaar oud met een omvang van 13,8 meter en een hoogte van 51,5 m. Op de foto ziet een heel klein poppetje (een vrouw) om een idee te geven wat een gigantische kanjer dat is. Het werd er ook heel stil bij die boom. Iedereen was onder de indruk.
Na de Bay of Islands ben ik eerst verder noordelijk getrokken. Kerikeri was een bezoek waard. Het oude stenen huis (gerenoveerd) dateert van 1836 en het houten huis van 1822. Het bezoek aan het nagebouwde Maoridorp vond ik erg tegenvallen. Niet goed onderhouden en een gebrekkige routebeschrijving. Toch enkele foto'sgemaakt.
Uiteindelijk ben ik die dag uitgekomen bij Ahipara, volgens mijn boek het dorp met het mooiste uitzicht over 90 miles beach. Dat strand is weliswaar geen 90 mijl lang, bijlange na niet zelfs, maar het is wel zand en strand zover als je kunt kijken. Heerlijk om daarover 's morgens te wandelen. Vanaf de camping kon ik 's avonds de branding horen, vergezeld van een vogelconcert. Soms is schoonheid heel gewoon.
Gisteren een boottocht gemaakt in de Bay of Islands. Niet zo maar een baai : daar liggen 144 eilandjes, rotsen niet meegerekend. Het was niet zo een geweldig begin, want op het moment dat mijn cruise had geboekt begon het prompt te regenen. Eenmaal op weg klaarde het gelukkig op. De zee bleef echter zeer woelig. Ik had een lekker broodje kip gekocht voor onderweg. Naast mij zat een Chinees met een verdacht gele kleur (dat kan ook van nature geweest zijn) maar dat werd grijsgroen naarmate de reis vorderde. Het waren inderdaad flinke golven. Het resultaat was dat zijn maaginhoud in een kotszakje verdween, samen met mijn eetlust. Hij heeft de reis verder niet bewust meegemaakt, denk ik. Want bij aankomst lag hij nog steeds uitgeteld op 3 stoelen. Hij heeft geen dolfijn gezien. Maar wij ook niet. Ze hadden deze dag geen zin om zich te laten zien. Mogelijk een orka volgens de kapitein.
De wandeling op een van de eilandjes was wel weer buitengewoon mooi met een panorama van 360 graden. Prachtig waren de zeevogels die als kamikazepiloten de zee indoken, waarshijnlijk om de aanwezige Japanners een plezier te doen. Dat had ik tot nu toe alleen op TV gezien, nu in het echt, indrukwekkend.
Het schiereiland Coromandel is ook een bezoekje waard. Ik sta weer vlak aan het strand op Shelly Beach. De zonsondergang trekt veel kijkers en fotografen. Uiteraard doet uw reporter ook een duit in het zakje (zie foto's). De volgende dag vertrek ik richting het noorden van het eiland. Een hele rit en rond Auckland is het zelfs DRUK! Naar Antwerpse/ Amsterdamse begrippen ( ik hoop dat de Rotterdammers niet beledig) is dit hier een lachertje. De overnachting is in Warkworth aan de Sandsplit, een niet zo'n gezellige camping in vergelijking met bv. Shelly Beach. Vandaag ben ik in Paihia bij de Bay of Islands aangekomen. Een zeer levendig stadje met tal van mogelijkheden. Morgen eens kijken waar we zin in hebben.
Ja, het houdt natuurlijk niet op! Ik heb een dorp bezocht dat in 1886 door een vulkaanuitbarsting bedolven werd door lava en as. Er waren maar 17 doden dankzij het heldhaftig optreden van ene Sophie. Interessante wandeling met ook uitleg over de geneeskrachtige planten. Vooral Tea Tree is bij ons bekend, zij het de Australische variant.
Daarna ben ik verder noorden gereden, richting Coromandel. De wandeling in Tairua, naar de top van de heuvel, gaf weer een prachtig panorama.
Vandaag was het ook weer genieten en ook wel weer lachen hoe gek mensen zich kunnen gedragen. De wandeling naar de Cathedral Cove was al een opstopping van jewelste, maar toegegeven ook wel mooi. De toestanden op Hot Pool Beach waren echt hilarisch. Je kon een schepje, ja zelfs een heuse spa, huren om een put te graven op het strand waar de temperatuur opliep tot 64 graden. Massale toeloop! Iedereen begint als een gek te graven en ploft dan neer om uitgeteld te genieten van, een voor mij, ondraaglijke temperatuur. Ik heb er een foto van genomen.
De streek rond Rotorua is bekend om zijn geothermische bronnen. De 1e foto is van de Huka watervallen. De 2de van de Maankraters en de volgende van de heetwaterbron die met een temperatuur van 98 graden aan de oppervlakte komt.
Het mooiste fenomeen wat ik tot nu toe gezien heb, zijn de kraters en de meren van Wai-O-Tupu Wonderland. Zo ontzettend mooi van kleur. De namen die ze gekregen hebben spreken ook zeer tot de verbeelding : de krater van de Duivel, de inktpot van de Duivel, Champagnepoel (vanwege het bubbelende water). Ik heb de wandeling 2 x gelopen, zo mooi en buitengewoon vond ik het. Het belandt dan ook in de top 3 van de hoogtepunten.
Geniet van de foto's, dat doe ik ook. Ik probeer er zo veel mogelijk door te sturen, maar mijn MB is beperkt.
Aangezien ik hier verslag kan doen, is het goed afgelopen! Wat een adembenemende tocht. Letterlijk en figuurlijk! 's Morgens werden we om 7u opgehaald met de bus en naar het beginpunt van de wandeling gebracht op 1100m. De klim ging helemaal tot aan 1900m. Prachtig zicht op de rode krater. Jammer dat het net wat bewolkt werd bij de Emerald meertjes. De beloning kwam later nog nl. een uitstekend zicht op de Tongariro die in augustus 2012 nog actief is geweest, en nog steeds aan het blazen is. Het was een zware tocht van 19,4 km, maar zeer de moeite waard. De foto's spreken weer voor zich.
Picton is de plaats om de Ferry te nemen naar Wellington op het Noord eiland. Bijna elke grote plaats in NZ heeft een monument om de gesneuvelden van 1914-1918 te herdenken.De overtocht heb ik gemaakt op donderdag. Eer je weer echt vasteland onder je voeten hebt is er toch wel een dag verstreken. Wellington heb ik maar links laten liggen. Na de rust van het Zuid eiland vond ik dat al weer veel te druk.
Ondertussen ben ik in Ohakune aangekomen. Morgen staat er een serieuze uitdaging voor de boeg. Een bergtocht van 6 à 8 uur. Klimmen tot 1900m. Vroeg op (6u, want de bus komt om 7u om je naar de voet van de berg te brengen) en 's middags om 16u30 à 17u wordt je weer opgehaald.
Je hoort hopelijk nog van mij hoe het is afgelopen.
Het is even geleden dat ik iets heb gepost. Dus ik zal het een beetje chronologisch vervolgen.
Na de Wharakiri beach, waar erg veel wind stond en naar mijn smaak ook teveel Duitsers, ben ik afgezakt naar Pohara, bij Tanaka. Dat was een van de mooist gelegen campings tot nu toe. De foto is niet zo geslaagd maar ik kan je vertellen dat mijn auto op 10m van het strand stond! Er is een fantastische eb en vloed. In het hoogseizoen is hier geen plek meer te krijgen. De 2de foto toont een rots met daarop iemand die aan het klimmen is.
Tanaka, een stadje op 8 km, is iets heel aparts. Het is blijkbaar dé hippiestad van NZ. Ik waande mij terug in de jaren 1970, rond Woodstock of zo. Als je daar niet op blote voeten loopt en veel lagen kleding van verschillende kleuren dan hoor je er niet bij. Ik heb daar hele types voorbij zien schuiven. Ik heb geen foto's genomen om hen het gelach van het nageslacht te besparen.
De vierde en de vijfde foto laat mijn stoel zien van waaruit ik mijn zalig, gekoeld biertje aan het genieten ben.
Vanaf Pohara ben ik weer terug gereden richting Nelson om op donderdag de Ferry te nemen naar het Noord eiland. Maar zelfs die reis blijft boeiend want de Marlborough Sounds zijn ook niet mis.
De Pupu Springs bij Tanaka is toch wel heel bijzonder. Via een ondergrondse bron wordt er - volgens mijn boek- 21 kubieke meter per seconde in de vijver gepompt. Het water is er zo helder dat je tot op 65m de planten kunt zien.
De wandeling op Wharakiri beach is ook weer prachtig.
Vanaf Nelson ben ik verder de kustlijn afgereden met enkele stops in leuke kustplaatsjes w.o. Mapua en vooral Manahau. Daar begint het Abel Tasmanpark (heeft ie toch nog een park en een zee naar zijn naam gekregen) en het is een zeer gewenste plaats voor de jeugd. Van daaruit vertrekt nl. de Abel Tasmantrack, een prachtige wandeling langs de kust die je in een aantal dagen -met overnachtingen in hutten- kunt lopen. Vandaag ben ik aangekomen in het uiterste noorden bij Farewell Spit. Er staat een stevig windje, maar wel volop zon.
Mijn MB zijn dit maal beperkt, dus ik bewaar de foto's van de Pupu Springs en van de strandwandeling voor later.
Kaikoura is een aardig, gezellig stadje. Goed voor 2 overnachtingen en een wandeling over de kliffen. Dat geeft weer prachtige foto's. De zeehonden liggen gewoon op het strand, poserend om gefotografeerd te worden.
De rit naar Nelson is 240 km. Op een zeker moment wordt het spannend want ik zie in de verte een hele grijze lucht. Een bosbrand! De brandweerauto's rijden af en aan en zelfs helikopters zijn ingezet. Ik kan er gelukkig net langs.
Nelson heeft een aantal prachtige parken o.a het Queenspark. De boom is van 1892. Ik heb er mijn flesje bijgezet om een idee te geven van de omvang van de boom.
Er zit ook een foto bij van Abel Tasman. Een tragisch verhaal : buiten dat hij de pech had om als Nederlander geboren te worden (grotere pech kun je toch niet hebben zeggen de Belgen - grapje..... dat zeggen ze over de Duitsers), is hij jong gestorven en heeft nooit de erkenning gekregen dat hij eigenlijk de ontdekker is van NZ., krijgt hij een standbeeld en schijten ze nog op zijn kop ook!
Hokitika is een heel leuk stadje maar er is nog iets leukers in het verschiet! Vlak voor ik vertrok kreeg ik via via een bericht dat een Belgisch koppel (Kathleen en Theo, voor degenen die hen ook kennen) , zonder dat we van elkaar wisten, praktisch op hetzelfde moment in NZ zouden rondtrekken. Zij begonnen iets later op het Noord-eiland. Rond 28 jan. zouden ze oversteken naar het Zuid-eiland en dat was net het moment dat we elkaar konden ontmoeten aan de Westkust. Wat dus ook gebeurd is. Een hele fijn terugzien en een fijne dag. Samen gewandeld naar de Pancakes rotsen en een wandeling langs een rivier. Uiteraard ook veel info uitgewisseld.
Ik ben 's middags nog vertrokken richting Oostkust. Via de Lewispas, wat weer erg mooi was. Ik ben nu aangekomen in Kaikoura om te kijken of ik walvissen en dolfijnen kan zien.
De foto's zijn van de Pancakes rotsen, waar de natuur gedurende miljoenen jaren stukje bij beetje de zachte delen heeft losgeweekt en de harde delen zijn dit kunstwerkje geworden. De zonsondergang is nl. ook altijd een mooi fenomeen om vast te leggen. Het was weer genieten, ik hoop voor jullie hetzelfde.
De reis gaat verder langs de Westkust. Ik vertrek met regen uit Haast richting de gletsjers : Fox en Franz Jozef. Het weer lijkt te verbeten dus ik besluit in Franz Jozef, in het Rainforest Holidaypark te overnachten. De hele nacht giet het en de volgende morgen is het baggerweer. Je kan zelfs te toppen van de bergen niet zien. Dan maar verder rijden langs de kust. Ik heb geluk want in Hokitika, een charmant dorpje, breekt 's middags de zon door. De info van de campinghoudster is geweldig. Er is toevallig ook een sculptuurfestival op het strand. Zie foto's. Sommige deelnemers hebben prachtige dingen afgeleverd.
Ik kan hier blijven foto's maken..... en dat ga ik zeker doen, want het is nooit hetzelfde.
