De markt is eigenlijk wel redelijk intimiderend, de verkopers staan gewoon midden op straat op een ladder om hun waren aan te prijzen. Eerst dacht ik dat de markt goed zou zijn om de uitspraak van cijfers te leren, maar veel verder dan uno, dos of cinco euro's ging het niet..

Bovendien is zowat alles dat je hier vindt namaak, en niet eens subtiele namaak.

De markt is opgedeeld in twee delen: in de ene straat dus allemaal -namaak- kleren, handtassen en parfums, en in de andere straat fruit en groenten zover je kan kijken. Het eten op de markt is ook helemaal niet duur, dus ik denk dat ik daar wel nog een paar keer zal passeren!

In de namiddag ben ik bij Hannelore, Britt en Lenie op bezoek geweest. Hun appartement is maar twee straten verder, dus we zitten echt wel dicht bij elkaar. Eerst hebben we geprobeerd om een goed lessenrooster op te stellen (we mogen redelijk vrij kiezen welke vakken we volgen), maar telkens als we iets leuks hadden gevonden, overlapte het met een ander vak.. Morgen deel twee dus!

Na al die administratie hebben we dan maar voor de eerste keer samen gekookt: spaghetti! De saus was echt superlekker, en ik denk dat de drie meisjes er wel nog een paar keer zullen van kunnen eten, de hoeveelheden waren niet echt aangepast aan het aantal personen..

Toen we bezig waren met de groenten te snijden, begon het plotseling echt superhard te regenen. Normaal is dat geen probleem, we zaten toch binnen, maar ik dacht er net aan dat ik mijn appartement had verlaten met mijn ramen open! Ik ben dan snel naar mijn appartement gelopen, en gelukkig had Aíto al 1 raam dichtgedaan, en het andere in mijn kamer was dichtgewaaid, gelukkig maar! 

Door deze regenbui hebben we wel alweer iets geleerd over de Spanjaarden hier: ze hebben dus niet echt goten langs de kant van de straten, af en toe zit er eens een riooldekseltje, maar de baan ligt zodanig hobbelig en schuin dat al het water op straat blijft staan (en waardoor je voeten dus kletsnat zijn als je met sandalen snel naar je appartement wilt lopen :) )

Het meisje en de jongen die hier ook wonen, stonden me al op te wachten om alles te tonen en uit te leggen. Ik dacht dat ik bij twee meisjes zou terechtkomen, maar het zijn dus een jongen en een meisje. Op het eerste zicht ziet Aíto er wat angstaanjagend uit, hij staat vol met tatoeages, maar hij is echt supervriendelijk. Hij probeerde zelfs traag te praten, maar tegen vanavond praatte hij weer even snel als eerst :)

Gelukkig staan er in het appartement kuisproducten, dus hoefde ik niet eerst naar de winkel te gaan. Nadat heel mijn kamer weer opgefrist was, kon ik dan eindelijk mijn valiezen leegmaken. Tot vandaag had ik alleen maar het hoogst nodige eruit gehaald, en de T-shirt die het meest bovenaan lag, aangetrokken.

Toen ik dan eindelijk naar de winkel -Eroski- zou vertrekken, was het al bijna twee uur, en om twee uur sluiten alle winkels. Door te verhuizen, had ik nog geen tijd gehad om te eten, dus haastte ik me snel naar de winkel, maar gelukkig blijft deze winkel de hele dag open, ook 's middags. Hij is zelfs geopend tot 21.30 uur! Omdat ik te voet was, en best wel veel moest kopen, ben ik dan maar twee keer gegaan. En ofwel betaalt er hier geen enkele Spanjaard met een bankkaart, ofwel vertrouwen ze mijn naam op de bankkaart niet, want iedere keer moet ik ook mijn identiteitskaart tonen, die ze eerst héél zorgvuldig bestuderen vooraleer ik mag betalen.

Mijn naam is trouwens een hele moeilijkheid hier in Spanje. Ik heb al veel originele variaties gehoord en gezien, gaande van 'Frauk' (een doffe e kennen ze immers niet in Spanje), tot Frokan bij de 100 montaditos, de broodjeszaak. Daar moet je immers je bestelling op een blaadje afgeven, en wat later roepen ze je naam af. Toen niemand reageerde, had ik door dat ze waarschijnlijk míjn naam probeerde uit te spreken.. Het meisje van het appartement spreekt mijn naam gelukkig wel herkenbaar uit, al klinkt het meer 'Fraawkee' dan 'Frauke', maar het lijkt er tenminste op.

Vandaag was het alweer een hectische dag, dus morgen wordt het hopelijk eens wat rustiger, anders begin ik doodmoe aan het schooljaar :)

Daarna zijn we nog eens naar het centrum van Madrid gegaan met de metro, deze keer kregen we wel zonder problemen onze tickets, om daar nog naar wat gebouwen en parken te gaan kijken. Het was best leuk, totdat we een foto van ons vieren gingen maken, rechtstaand op een bankje in een park bij een paleis, met de zelfontspanner. Ik stond samen met Lenie nog bij het fototoestel toen Lenie "Nog 10 seconden!" riep. Ik haastte me naar het bankje om naast de rest te gaan staan, maar midden in mijn sprong liep het mis. Ik bleef met mijn voet haperen aan de rand van het bankje, waardoor ik niet óp het bankje, maar ondersteboven áchter het bankje (er was geen leuning aan) terechtkwam, midden in de lage buxushaagjes... Dus nu staat mijn schouder vol met schrammen, direct een aandenken aan mijn Erasmusavontuur :)

Toen we terugkeerden, bleek dat het vandaag écht niet mijn geluksdag was: door de hitte buiten en de airco binnen ben ik ondertussen al snipverkouden, en na mijn sierlijke duik in de haagjes van een paleis werkte mijn kaartje van de metro niet meer... Gelukkig ging het bij een ander toegangspoortje wel, maar ik heb geen risico genomen en nadat we in Aranjuez weer aankwamen, ben ik rechtstreeks naar mijn hostel gegaan, zodat er mij niets meer kon overkomen :)

De mevrouw van het eerste appartement heeft trouwens nog niets laten weten -net zoals zoveel andere mensen die ik gecontacteerd had- , maar ik ga daar toch niet gaan wonen. Mijn kamer grensde aan de living, dus zou ik waarschijnlijk redelijk veel lawaai doorkrijgen, ook al beweerde ze van niet. Bovendien moesten we zelf ons internet nog gaan regelen in een winkel, maar moesten we wél wachten tot zeker zondag, totdat alle meisjes er waren. In het appartement waar ik morgen mag naar verhuizen, is er wél al internet en is het een appartement met twee verdiepingen, waar de kamers boven liggen. Nu begin ik er pas écht naar uit te kijken om te verhuizen!

ps: ik zag net dat er bij de vorige berichten altijd stond dat ze geschreven zijn om 00.00 uur. Ik weet niet wat er misgelopen is, maar ondertussen is dit probleem verholpen :)

Via school hadden we een lijst gekregen met mensen die een appartement hebben waar studenten in mogen wonen. Een echt kot zoals in België kennen ze hier niet, hier leven de studenten per drie of vier in een appartement samen, ofwel ga je bij een gastgezin wonen. Dat laatste zag ik echter niet zo goed zitten, omdat je dan eigenlijk als buitenstaander in een gezin terechtkomt. Naar de eerste mensen belde ik nog, maar ofwel namen ze gewoon niet op, ofwel praatten ze zodanig snel dat ik er echt niets van verstond. Ik ben dan maar beginnen sms'jes te sturen naar alle eigenaars van appartementen die dicht bij school lagen en die binnen mijn budget lagen. Velen stuurden terug dat het toch al verhuurd was, en van vele anderen heb ik vanavond nog steeds geen antwoord gekregen. 

Gisteren was ik wel al eens langs school gepasseerd, want in de inkom hangen echt heel veel briefjes van mensen die nog een 'compañero of compañera de piso' zochten. Naar één van die appartementen mocht ik deze voormiddag om 10 uur gaan kijken. Toen ik er bijna was, stuurde het meisje echter dat de huisbaas er maar om 11 uur zou zijn... Ondertussen had ik een ander briefje gevonden aan de bushalte, en bij die mensen mocht ik onmiddellijk komen kijken. Ik kwam echter niet in een appartement voor studenten terecht, maar wel bij een gezin met 1 kindje, waar ik dan mocht bijwonen. Ik wou al niet bij een gezin wonen, en ook lag het redelijk ver van school af, dus dat zou het al zeker niet worden. 

Die man bleef echter maar praten en praten en praten (ook een typische eigenschap voor Spanjaarden: zóveel praten!), dus was ik nog te laat ook om het appartement van de meisjes te gaan bezoeken. Gelukkig vinden ze dat hier in Spanje blijkbaar helemaal niet erg, en er stond dan ook een heel ontvangstcomité klaar om mij te ontvangen. Het was immers een appartement voor drie personen, en de twee Spaanse meisjes zochten dus nog een derde persoon. Een heel mooi appartement, grote living, maar mijn toekomstige kamer was echt wel mini. Een kast waar je enkel aan kon als je op het dubbel bed ging zitten, en aan de andere kant van het bed stond de bureautafel, er kon niet eens een bureaustoel tussen! Dat appartement zou het dus ook niet worden!

Ondertussen was het dus wel al middag en had ik nog helemaal niets. Hannelore, Britt en Lenie (de andere drie meisjes van school die ook in Aranjuez komen studeren), hadden ondertussen zelfs al hun contract getekend voor hun gezamenlijke appartement, dus begon de moed mij wat in de schoenen te zakken. 's Middags heb ik dan zowat de hele lijst gecontacteerd en ook terug naar school gegaan om daar nog nummers te verzamelen om mijn zoektocht verder te kunnen zetten. 

Uiteindelijk had ik iets leuks gevonden, dacht ik... Het zou een appartement zijn met twee andere mensen die Schone Kunsten hadden gestudeerd. Ze hadden inderdaad Kunsten gestudeerd, maar wel 30 jaar geleden! Het was een koppel kunstenaars, en om in mijn kamer te geraken, moest ik eerst door het atelier lopen. Bovendien zou ik niet op de elektrische kookplaten mogen koken, maar wel op een gasfornuis, want die kookplaten waren veel duurder dan dat gasfornuis... 

Daarna heb ik nog een echte villa bezocht voor 8 studenten, de prijs was gedaald van €300 naar €200, maar uiteindelijk bleek het toch €300 te zijn, en bovendien moest ik een halfuur wandelen om aan school en in het centrum te raken. Hier zou ik dus ook niet komen wonen.

Uiteindelijk -het was al 18uur gepasseerd- ben ik dan een appartement gaan bekijken waar nog twee Spaanse meisjes wonen, en dat is het geworden! Het is natuurlijk niet zo modern als die villa, maar het heeft een living en keuken met alle toestellen erbij, ik heb een ruime kamer met inbouwkasten, het ligt tegenover een parkje en het ligt vlak bij school. Vrijdagvoormiddag mag ik verhuizen, ik kijk er al naar uit. En ik ben echt opgelucht dat ik een woonplaats heb gevonden, oef!

Uiteindelijk ben ik dan toch op de trein geraakt, na nog enkele roltrappen overwonnen te hebben met al mijn bagage mee. In Aranjuez is het echter niet zo'n modern station, dus waren er geen roltrappen meer, enkel nog trappen. Gelukkig zijn Spanjaarden ook wel heel vriendelijke mensen, en heeft er iemand mijn zwaarste valies naar boven gedragen :)

Gisteren had ik gekeken waar mijn nieuwe verblijfplaats-voor-drie-nachten zou zijn, (Hostal Real), maar ik kon natuurlijk geen plannetje afprinten. Daarom heb ik de route gisterenavond dus zo goed mogelijk overgetekend mét de straatnamen erbij, zodat ik zeker in mijn nieuwe hostel zou raken. Ik ging immers te voet gaan, want zo ver was het niet... Het was inderdaad niet zover, maar met twee valiezen, een rugzak, een laptoptas en nog een andere tas mee heb ik er toch wel eventjes over gedaan. De zandwegjes waarover ik moest lopen, maakten het er niet gemakkelijker op, en ook de zon was weer van de partij. Gelukkig ben ik dan eindelijk wel in mijn hostel geraakt. Het is een heel chique bedoening eigenlijk, het is precies alsof ik op hotel ben!

Nadat ik al mijn spullen op mijn kamer had gezet, zijn Hannelore, Britt en ik een goeie frisse cola gaan drinken in de '100 montaditos'. Dit is een soort café waar je allerlei broodjes (montaditos) kunt bestellen voor maar €1 op woensdag en zondag, en maandag kost het zelfs maar 50 cent! Daar zal ik nog wel teruggaan denk ik!

Ook ben ik naar mijn eerste mogelijke woonplaats voor de volgende vijf maanden gaan kijken. Vlak bij school, in het centrum, een ruime kamer op een verdieping die ik moest delen met 3 andere meisjes. Er is ook nog een living en een aparte keuken. Het lijkt me heel leuk om daar te wonen, en ook de mevrouw wou wel graag dat ik daar zou blijven, totdat ze hoorde dat ik maar tot februari bleef... Donderdag gaat ze me laten weten of ik toch daar mag wonen, maar tot dan gaan alle andere studenten die voor een heel jaar in Aranjuez blijven, voor. Afwachten dus!

Vanavond gingen we rond halfacht gaan eten, maar blijkbaar gaan de keukens van restaurants pas open vanaf acht of negen uur 's avonds. Daardoor waren we dan ook te laat op onze eerste afspraak met andere Erasmusstudenten die in Aranjuez studeren, maar ach ja, we zijn in Spanje, zo stipt moet je hier blijkbaar niet zijn :)