Alsof twee kinderen niet al genoeg waren voor mijn moeder, kregen Nicolas en ik nog een jonger zusje.
Ik herinner me nog goed dat ik heel graag een jongere broertje wou in plaats van een jonger zusje. De geboorte van een nieuwe baby was voor mij niet perse iets nieuws. Alleen was het wel een zeer bijzondere dag. Dezelfde dag waarop Célia werd geboren, eindigde ik ook mijn eerste schooldag in de kleuterschool. Ik weet nog goed dat dit de leukste tijd van mijn leven was. Aan het einde van de dag kwam opa mij meestal halen. Die dag ook alleen was hij zeer ontroerd vanwege de geboorte (daar kwam ik als kleuter pas later achter). Wij kwamen aan in het ziekenhuis. Ik zag mijn klein zusje in de armen van mijn moeder. Mijn moeder was anders dan anders. Ze was zo vrolijk, te vrolijk. Zelfs bij de geboorte van Nicolas was ze niet eens zo vrolijk. Célia was eerder een mollige baby, als de baby's uit de reclame. Kort hierna verloor mijn moeder haar volledige aandacht over mij en ben ik in de week bij mijn grootouders ingetrokken.
Dit gaat vooral over mijn verwaarlozing als kind zijnde, zelf als peuter zijnde. Aangezien ik amper kon praten laat staan alles deftig kon begrijpen. Heb ik hier als peuter niet veel van gemerkt, maar beter. Nu ik er over nadenk, is het uiteraard zeer heftig. Ik merk wel dat ik hierdoor een zeer sterk persoon ben geworden. Ook zal ik nooit vergeten wat mijn grootouders allemaal voor mij hebben gedaan. Even terug op die moederliefde van mijn vorig bericht. Mijn moeder verwaarloosde me, gaf me geen eten, zag me niet als haar eigen dochter. Dit allemaal omdat ze jaloers was op haar eigen dochter! Zij was intelligent en de allerknapste van de stad, ze hield er zelf van wanneer andere mensen in haar omgeving jaloers op haar waren. Dit allemaal kreeg ik later te horen van mijn vader. Ik was in mijn moeders ogen net iets te knap dan haar, dat kon ze gewoon niet hebben. Vreselijk hé? Jaloers zijn op je bloedeigen kind.
Nu ik me alles goed herinner kan ik eindelijk mijn gebeurtenissen delen!
Laat ik eerst beginnen met de geboorte van Nicolas, mijn jongere broer. In hoeverre ik het me nog herinner, weet ik nog goed hoe spannend ik het wel niet vond toen ik het goede nieuws te horen kreeg. Zelf wist ik totaal niet dat ik een jonger broertje ging krijgen, dat maakte het juist zo speciaal! Alleen merkte ik al vanaf het begin dat mijn moeder Nicolas, in alles wat hij deed, meer aandacht gaf dan aan mij. Precies of ik was niet goed genoeg voor haar en moest er nog een jonger broertje/zusje bijkomen. Of lag het misschien aan mij? Dat heb ik jammer genoeg nooit geweten aangezien ze nooit naar me omkeek en ik nooit die moederliefde heb gevoeld. Hierover schrijf ik wel nog eens.
Leesportfolio opdracht 3
