Dit gaat vooral over mijn verwaarlozing als kind zijnde, zelf als peuter zijnde. Aangezien ik amper kon praten laat staan alles deftig kon begrijpen. Heb ik hier als peuter niet veel van gemerkt, maar beter. Nu ik er over nadenk, is het uiteraard zeer heftig. Ik merk wel dat ik hierdoor een zeer sterk persoon ben geworden. Ook zal ik nooit vergeten wat mijn grootouders allemaal voor mij hebben gedaan. Even terug op die moederliefde van mijn vorig bericht. Mijn moeder verwaarloosde me, gaf me geen eten, zag me niet als haar eigen dochter. Dit allemaal omdat ze jaloers was op haar eigen dochter! Zij was intelligent en de allerknapste van de stad, ze hield er zelf van wanneer andere mensen in haar omgeving jaloers op haar waren. Dit allemaal kreeg ik later te horen van mijn vader. Ik was in mijn moeders ogen net iets te knap dan haar, dat kon ze gewoon niet hebben. Vreselijk hé? Jaloers zijn op je bloedeigen kind.
Nu ik me alles goed herinner kan ik eindelijk mijn gebeurtenissen delen!
Laat ik eerst beginnen met de geboorte van Nicolas, mijn jongere broer. In hoeverre ik het me nog herinner, weet ik nog goed hoe spannend ik het wel niet vond toen ik het goede nieuws te horen kreeg. Zelf wist ik totaal niet dat ik een jonger broertje ging krijgen, dat maakte het juist zo speciaal! Alleen merkte ik al vanaf het begin dat mijn moeder Nicolas, in alles wat hij deed, meer aandacht gaf dan aan mij. Precies of ik was niet goed genoeg voor haar en moest er nog een jonger broertje/zusje bijkomen. Of lag het misschien aan mij? Dat heb ik jammer genoeg nooit geweten aangezien ze nooit naar me omkeek en ik nooit die moederliefde heb gevoeld. Hierover schrijf ik wel nog eens.
Leesportfolio opdracht 3
