Dit gaat vooral over mijn verwaarlozing als kind zijnde, zelf als peuter zijnde. Aangezien ik amper kon praten laat staan alles deftig kon begrijpen. Heb ik hier als peuter niet veel van gemerkt, maar beter. Nu ik er over nadenk, is het uiteraard zeer heftig. Ik merk wel dat ik hierdoor een zeer sterk persoon ben geworden. Ook zal ik nooit vergeten wat mijn grootouders allemaal voor mij hebben gedaan. Even terug op die moederliefde van mijn vorig bericht. Mijn moeder verwaarloosde me, gaf me geen eten, zag me niet als haar eigen dochter. Dit allemaal omdat ze jaloers was op haar eigen dochter! Zij was intelligent en de allerknapste van de stad, ze hield er zelf van wanneer andere mensen in haar omgeving jaloers op haar waren. Dit allemaal kreeg ik later te horen van mijn vader. Ik was in mijn moeders ogen net iets te knap dan haar, dat kon ze gewoon niet hebben. Vreselijk hé? Jaloers zijn op je bloedeigen kind.

Groetjes,

Diane