Ik weet nog niet wat... Maar ik moet dringend iets nieuws proberen. Het kan zo echt niet meer blijven verdergaan. Elke dag wenen Elke nacht wenen Soms weet ik zelfs niet of ik nog leef. Ik ben zo verdoofd dat het leven mij passeert. Het enige dat ik voel is de jaloezie, de wrok en de pijn. Het eet mij op. Het enige waar ik nog voor leef is dat op een dag dit alles een nachtmerrie blijkt en ik wakker word bij mijn lieve man en twee kindjes. Het was echt ooit zo. Al kan ik het zelf niet meer geloven. Ik mis hem. Daarom kan dit niet blijven verdergaan. Hij verdient het niet om gemist te worden. Het zelfbeklag Het zelfmedelijden Het verdriet De wrok De jaloezie Ze moeten uit mijn lichaam. Elke keer als ik mijn ogen sluit, zie ik hen. Het moet stoppen.
Plots werd het duidelijk. Jaren en jaren heb ik gezocht naar antwoorden en niet gevonden. Jaren in cirkels en jaren met frustraties. Maar die frustraties zijn er niet alleen bij mij. De overkant voelt hetzelfde. We begrijpen elkaar niet. Je kan van Venus komen en je kan van Mars komen. Maar wij spreken chinees en arabisch. De communicatie is onbestaand en totaal gestoord. Daarom snap ik het niet. Daarom blijft het altjid terug komen. De communicatie is fout. Misschien doet hij helemaal niet de foute dingen waar ik hem van beschuldig. Ik begrijp het gewoon verkeerd. Hij is misschien helemaal niet zo egoistisch en slecht. Ik snap het gewoon niet. En daarom ... daarom zegt hij altijd die lelijke dingen van mij. Dingen die mij onzeker maken. Die mij laten twijfelen aan mijzelf. Die mij laten verschrompelen tot een velletje van mijzelf. Hij begrijpt mij ook verkeerd. Hij hoort ook andere woorden. Liefde is soms echt niet genoeg. Te verschillend Te andere opvoeding Te andere verwachtingen .. we begrijpen elkaar niet. Niks aan te doen. Wablieft helpt niet. Enkel afstand en rust. Het is voorbij en het zal nooit meer terugkomen. Want zonder communicatie verdwijnt het.
Naar de toekomst toe, een belangrijke les! Eerst praten dan pas sex...
Ik begrijp het niet... De vier woorden die ik de afgelopen drie uur heel veel heb herhaald. Ik begrijp het niet... Ik begrijp hem niet... Vanavond de bom gebarsten. Was het ineens zo moe en heb dan maar per sms beschuldigd van een nieuwe relatie. En het klopt... De intuitie was weer juist. En net als ik dacht dat ik het wel begreep en dat ik het wel doorhad. Ben ik weer mis. En ik begrijp het niet. Ben ik dan zo dom en hij zo slim? Is hij zo puur en goed en ik zo slecht en vol haat? Hij gunt mij geluk, hij hoopt op mijn geluk. Hij zal alles doen om mij gelukkig te maken. En ik begrijp het niet. Hij houdt zo van het leven en is zo gelukkig met zichzelf. De nieuwe liefde voelt goed en hij is zo blij. En ik begrijp het niet. Hij neemt het leven hoe het komt en gelooft in de liefde en in de toekomst. Waarom is hij mij? en ben ik hem? Hij is gewoon gestopt met van mij te houden. Hij is veranderd. Ik heb hem de mooiste jaren van zijn leven gegeven... Maar hij kon het niet meer. Het was over. Maar niet getreurd ik blijf altijd zijn beste vriendin en de mama van "onze" kindjes. Hij doet het voor mij, want de persoon die hij nu is kan niet van mij houden. Maar hij is nu wel de persoon die ik altijd graag had gehad... en ik begrijp het niet. Ik wil pijn doen. Net als ik pijn heb. Maar het lukt niet. Alles wat ik hoor is een zielige afgedraaide plaat die steeds maar herhaalt. Die vasthoudt en bitter klinkt en die zo jaloers is. En hij zegt zachtjes "laat los", wordt gelukkig, ik wil dat zo graag. Hij zegt leer terug liefhebben en ga verder. Ik doe dit voor jou. En ik begrijp het niet. Als je het kijkt van mijn kant ipv het van jou kant te bekijken dan valt alles wel op zijn plaats. Dan moet je je niet slecht voelen of minderwaardig, want je bent fantastisch ... alleen kan ik je niet geven wat je wil. En weet je. Ik begrijp het niet. Is dit nu ultieme liefde Gewone manipulatie of gewone shit? Ik begrijp het niet.
Weer op het goede spoor. Probeer me te concentreren op wat er nu is. Het verleden moet worden losgelaten en de toekomst is nu. Af en toe verval ik in de bitterheid en de boosheid. Maar ik moet en zal dit moeten loslaten. Ik kan er toch niets aan veranderen. Het is wat het is.... Ik voel me schuldig, omdat ik het gevoel heb dat ik aan mijn belofte verzaak. Ik voel me schuldig, omdat ik denk dat ik de persoon waar ik eigenlijk evenveel van hou als van mijzelf in de steek laat. Ik voel me schuldig, omdat ik niet kan geven wat ik zo graag wil geven. Maar op het einde van de dag bereik ik met die schuld niets. Enkel mijn eigen zelfbeeld en zelfgevoel gaan achteruit. Ik kan en mag daar niet aan toegeven. En ga dan maar terug naar het nu. Nu is er geen probleem. En ooit, ooit zal het leven terug rust geven en gaat het het vieze gevoel in de buik weg. Kan ik terug ademen zonder pijn en kan ik terug leven met plezier. Ondertussen zijn de kleine dingen die het hem doen. Familie, vrienden en vooral, vooral die 2 jongens. Voor hen doe ik het allemaal. Hopelijk is dit het goede spoor en kan ik binnenkort terug leven.
