Ik voelde het al sinds vrijdag. Onheil in de lucht, of meer bepaald in het lichaam. Ik weet het, kan het plaatsen, weet wat het geeft en voel het aankomen en ...toch komt de explosie elke keer. 1 zekere in deze onzekere tijden. Arme kindjes, arme jongens ... maar zo leren ze het. 1 vrouw is niet simpel en 1 keer per maand zijn de hormonen baas. Ontploffingen, uitbarstingen en onverwachte brullen zijn mijn kenmerk deze dagen. Ze kunnen dan zo onschuldig kijken. Als ene dan nog op 1 dag op de muur schrijft met stift, het haar van zijn beer knipt, de moush uit de zetel plukt en de schildpadden laat racen ... dan ben ik boos. Meer zelfs dan ben ik RAZEND! Op andere dagen kan ik het plaatsen en relatiever nu spuw ik vuur. De arme duts. De andere arme duts liep de hele dag achter mij aan "ik heb niks verkeerd gedaan zenne, ik ben braaf hé" ... genoeg voor een tweede uitbarsting. Het vliegverkeer boven Europa ligt weer stil. Vulkaan in Belgie is uitgebarsten. Lava en bitterheid met hopen. Maar wat wil je? Ik heb veel modder in mij. Er is veel dat er uit moet. Het lukt me niet om het langs de juiste kanalen te laten overvloeien. Het lukt me niet om de persoon die me deze vuur vanbinnen bezorgt te confronteren. Ben ik te laf? Ben ik te bang? Waarom? Waarom kan ik niet uiten wat ik voel? Ik ben van binnen nog zo boos! Boos voor alle leugens blijkt nu. Boos voor de manier hoe ik zonder moeite ben geschrapt. Het lijkt wel net of ik nooit heb bestaan? Ben ik dan zo weinig waard? (en hier ben ik dus ook weer, good jollie de hormonen dans). Dit zijn mijn allermoeilijkste dagen. Ik twijfel en ik twijfel aan alles. Ik ben boos, ik ben boos op alles. Duizenden verwijten liggen op mijn hart. Duizenden vloeken en verwensingen ... maar ik kan het niet. Nooit had iemand zo een invloed op mij. Nooit heeft iemand zo diep in mij geworteld gezeten. Ik probeer met man en macht de demonen te bezweren, maar nu, morgen en zeker nog overmorgen zal het niet lukken. Ik heb pijn in mijn buik, in mijn hart en in mijn ziel. Mijn papa liet mij in de steek, Filip liet in mij in de steek en Mark laat mij in de steek... Alle drie hebben ze mij zonder twijfel en pijn vervangen. Ik hoop bij God dat mijn jongens nooit het gevoel van onbelangrijk ervaren, het gevoel van niet goed genoeg zijn, het gevoel van wegwerp en gebruiksvoorwerp te zijn. Tegen woensdag is het beter en kan ik terug ademen, terug geloven en is de lava bitterheid gepasseerd. Voor nu en de volgende paar dagen is het opruim en verwerkingstijd! Het is niet makkelijk een vrouw te zijn.
Wat een licht ging aan! Al enige tijd wordt mij gezegd dat ik niet zo goed gelovig mag zijn. Je zegt tegen mij "ik lieg nooit" en ik denk dan "aaah die zegt, die liegt nooit, dan zal die wel de waarheid spreken". Niet dus! Ik heb dat 15 jaar geloofd. Ik heb 15 jaar gedacht dat ik de waarheid te horen kreeg. En er waren regelmatig barsten, maar als je dan één keer zeget "ikke...." dan geloof ik het weer. En nu heel plots door een stomme gebeurtenis is de barst er. Vorige zondag las ik dat mijn zoon ziek was. De navelstreng werkte en ik belde onmiddellijk om te vragen hoe het zat. Het was niet zo ernstig. Wat buikpijn, maar na het overgeven over. Geen enkel moment heb ik getwijfeld aan dat verhaal. Geen enkel moment heb ik een hapering, een twijfel of iets vreemds gehoord aan de stem. Nu vraag ik aan hem "gelukkig was het niet te erg van de week en ben je al genezen" ... het kind keek mij vol verbazing aan. Hij bleek niet eens buikpijn te hebben gehad. Een heel verhaal om mr perfect te blijven! Een hele leugen om toch maar aan zijn eigen hoge eisen te voldoen. En plots is het gekeerd. Na een week waarin ik mijzelf belangrijker vond als hem voor de eerste keer in jaren. Geloof ik nu plots niets meer. Waar was er waarheid? Wat was echt? Ik ben niet boos, het is alleen een hele grote stap naar mijn geluk. Een hele grote stap naar mijn loslaten. Nog even en ik kan zeggen "het is voorbij" ... Stilletjes aan valt alles op zijn plaats. Wat een domme koe ben ik geweest. Maar ben toch blij voor het inzicht en heb nog een grotere rust vanbinnen!
Al jaren droom ik van een man die smaakt naar Munt en Chocolade. Mijn eigen Munt man. Ontstaan in de donkere dagen van mijn leven.
Ik had een creatie gemaakt van hoe mijn ideale man moest zijn. Ik probeerde mijn man te veranderen in die persoon. Spijtig genoeg probeerde hij mij ook te veranderen in iemand die ik niet was ...
Ondertussen is er terug licht. Ik zie mijn fouten. Ik zie ook zijn fouten. Ik zie het hoe het was en niet meer hoe het zou moeten zijn geweest.
Mijn eigen droomwereld scheiden van de realiteit. Niet makkelijk, want deze droomwereld was mijn vlucht. En soms, zelfs nu ... heb ik het gevoel dat het toch wel mijnheer Munt was. Maar deze mijnheer Munt is een goede verkoper. Hij verkoopt zichzelf fantastisch. De realiteit is helemaal anders dan de theorie.
Is dat iemand zijn schuld? Nee, zeker niet. Het is gewoon de gang van het leven. Is er een weg terug? Nee, zeker niet. Het leerproces is bereikt. Ik weet nu wat ik weet en heb geleerd tevreden te zijn met mijzelf. Ik hoef niet te veranderen en ik hoef ook niemand anders te veranderen.
Ik ben mijn eigen Mevrouw Munt en Mijnheer Munt ... Die hoeft niet echt. Als hij passeert, graag. Passeert hij niet. Ik ga deze keer zeker niet voor minder gaan. En zal zo niet moeten ongelukkig zijn als mijn man niet kan veranderd worden in de ideale man.
Gisteren werd onverwacht een geluksdag... Waar het hem in zat weet ik niet. Plots was alles rooskleurig. De regen was prachtig en de geur bracht kriebeltjes in mijn buik. Het geluk staat juist achter de deur en de deur staat op een kier. Het was een fantastische leuke werkdag. Voldoening uit het werkt, de creativiteit was terug, het arbeidsplezier. Toen ik thuiskwam zat er een fijne verrassing in de brievenbus. Een financiele verrassing ... maar ook deze kunnen geluk brengen. De staat moest mij blijkbaar nog een serieuse som geld. En dat was ik even uit het oog verloren. Eind mei krijg ik een extra som geld en die is welkom om deze zomer nog leuker te maken als gepland. Om het allemaal nog leuker te maken had ik een redelijk leuk mailtje in de brievenbus van mijn mailbox. Ook weer veroorzaakt door een daad in het verleden. Het was allemaal spannend en leuk! Heb mij daarna aan het transformatiespel gezet. Ik was het al maanden van plan, maar werd hier duidelijk ook tegengehouden met hoop om toch maar terug ... Vandaag dus opgestaan met voor de eerste keer in maanden met rust van binnen. Het leven is terug goed!
Raar! Hoe meer tijd er passeert, hoe meer ik het gevoel krijg dat ik kinderen heb met een vreemde. Was het altijd al een vreemde, of is dat door de omstandigheden? Ik probeer (en dan vooral tijdens de nacht) terug te vinden waarom ik ooit de stap heb gezet. Maar hoeveel ik ook in cirkels loop ik vind het niet. Hoe meer tijd er passeert, hoe minder aangenaam ik hem ook vind. Was dat altijd ook al, of is dat de omstandigheden of is er echt iets mis Hij lijkt niet echt, hij lijkt zo gemaakt en ik raak er niet door. Ik raak niet binnen, hij blijft een vreemde. Ik wil geen kinderen met een vreemde. Ik wil kunnen praten en kunnen vertrouwen. Ik wil op een relaxte manier kunnen communiceren en niet alsof ik met iemand praat die ik voor de eerste keer in mijn leven zie. Raar! Ik had gedacht dat de vertrouwensband zou blijven, is die er nooit geweest? Ik had gedacht dat het warme gevoel zou blijven, is dat er ooit geweest? Heb ik echt 15 jaar in een bubbel geleefd? Heb ik 15 jaar met een vreemde geleefd? Niet moeilijk dat ik zo moe ben, niet moeilijk dat ik zo bang ben. En nu blijft er alleen maar een heleboel leegte over. En ik wil zo graag de "echte" man terug, de man waarvan ik van hou en hield en niet deze vreemde koude man die doet alsof.
Maandag is dipjesdag. Maandag is eigenlijk een *****dag en zeker maandagen zoals de deze. De wekker was veel te vroeg. Het was still, donker en koud in huis en in het hart. In routine gegaan en zo de dag aangegaan. Rond half negen eerste woorden gezegd. Gelukkig werkte de stem nog. Heel de dag door leek niks te lukken. De koffie was vies, de boterhammen lagen nog op de tafel en ik kon mijn draai niet vinden. Daarna als klap op de vuurpijl mijn coachinggesprek en het was niet goed! BAM Het enige deel in mijn leven waarvan ik dacht dat het goed zat .. zit dus niet. De fut is er uit. Ik ben een computer. Mijn grootste beste eigenschap. De positieve inbreng, de empathy, het entousiasme was er niet meer... Mag ik asjeblief? Mag ik er even doorzitten? Mijn huwelijk is op de klippen gelopen. Mijn man is gek geworden en heeft mij zonder waarschuwing bij de vuilnis gezet. Ik heb het gevoel dat alles rondom mij in elkaar zakt ... en sorry hoor, maar ik kan misschien even niet mijn enthousiaste zelf zijn. Ik heb traantjes gelaten ... want deze miss perfect wordt niet graag op "onperfectie" gewezen. Daarna was ik strijdvaardig. Want ik doe mijn werk nog goed. Ik heb gewoon last van een dipjesdag. Ondertussen is het al terug positiever... Ik ben gaan eten met Els. Was zeer fijn. Ik heb mijn hart kunnen uitstorten. Tegen een redelijk betrokken partij. Ze begreep mij. Ze zag het ook en weet je dat was een geruststelling ... ik word niet gek. Daarna mijn fitheid test bij de fitness... wat bezielt mij toch weer? Is dit ik? Of is dat het perfecte plaatje dat ik weeral wil creeeren, voor de "het is nooit goed genoeg" ex? In ieder geval, het was leuk. Mijn fitheid was excellent en mijn vetpercentage onder 25% ... nice! Nu ben ik moe. Ik hoop op morgen een betere dag en een beetje meer energie ....
