De dag weer begonnen met champagne. 't Is immers zondag vandaag en, wat we gehad hebben, kan ons niet meer afgenomen worden. Na ons stevig ontbijt, kruipen we opnieuw op onze stalen rossen, ditmaal richting Porches waar Guido, broer van Kris en zijn vrouwtje Inge hun vakantie doorbrengen. Het is ( weeral) mooi weer, in de verte hangen wel wat wolken. maa hebben geen invloed op het aangename weer.r Het is wel stevig klimmen vandaag, maar de dalingen zijn navenant. De eerste grotere stad die we tegenkomen is Vilamoura. Je moet het gezien hebben om het te geloven. Het ene golfterrein na het ander, overal prachtige lanen, prachtige villa's, mooie fietspaden, allemaal luxe... We maken ons daarbij de bedenking dat zoiets alleen maar mogelijk is met corrupt geld en/ of zwart geld. Waar je overal in Portugal ziet dat de economische crisis genadeloos heeft toegeslagen kan het niet anders dan dat wat hier gerealiseerd is, alleen maar mogelijk is geweest met gelden die afgeleid zijn geworden van hun oorspronkelijke bestemming . We denken dat Europa hier wel meer dan een oogje in het zeil moet houden..Een ogenblik dacht ik eigenlijk zelfs dat ik mijn visie over het fietsbeleid in Portugal zou moeten herzien hebben maar, eenmaal die super-luxueuse domeinen voorbij, gedaan met fietspaden en bewegwijzering. Zoek het zelf maar uit.... En dat doen we natuurlijk ook. We passeren Albufeira via de ringbaan met op elk kruispunt een mooie fontein of sculptuur, zonder er zelf binnen te rijden : het lijkt ons opnieuw een soort Benidorm. Eigenlijk wou ik zeggen "Blankenberge" maar we hebben een vriend die daar woont, dus moet ik me een beetje inhouden. En voor we het eigenlijk goed beseffen zijn we al in het hotelletje waar Guido en Inge verblijven, in Porches .We hebben 41 km op de teller. Ze zitten ons op te wachten op het terras aan de inkom en de ontvangst is méér dan hartelijk. Het is een prachtige site, gerund door Belgen. De eigenaar komt zelfs even goeiendag zeggen. We genieten van het aperitief en gaan daarna, te voet een wandeling maken tot aan het strand waar een leuk restaurantje ons opwacht. We nemen uitgebreid de tijd voor een lekkere vismaaltijd, begeleid met een lekkere wijn. Het zicht op het strand, de zee en de kliffen zijn fenomenaal. En speciaal voor de zussen van Kristien : waarschuw Guido dat hij zeer voorzichtig moet zijn als hij nogmaals die kliffen wil bewandelen . Gevaarlijk, wat zeg ik , levensgevaarlijk ! Veel gevaarlijker dan een simpele fietstocht, bergop, onder een verschroeiende zon , zelfs door een gebied dat in brand staat. 't Is maar dat je het weet. Na de maaltijd maken we nog een wandeling naar een kleine kapel die boven op één van die kliffen staat. Het zicht van vanop deze locatie is betoverend. Toch kunnen we er niet lang vertoeven want, wij hebben nog een terugtocht van 41 km te maken. Er is een stevige wind in de rug. In kilometers maakt dit niet veel uit, maar wel in de kracht en in de tijd die je er moet aan besteden. En zo geraken we veilig en wel in ons hotel, waar we onmiddellijk naar de bar trekken om met een frisse pint de vermoeidheid van de dag weg te spoelen. 82 km is toch ook niet niks. Hoewel de eigenaar van Guido's hotelletje ons ervan probeerde te overtuigen dat het met de Ecovia (zie vroeger) niet zo slecht is, blijven we bij ons eerder standpunt. Soms is op de weg een blauwe lijn getrokken en staan er kleine paaltjes met een insigne van de Ecovia maar even plots als ze verschenen zijn, zijn ze weer verdwenen. Zoek het zelf maar uit ... en dat doen we natuurlijk, zoals gewoonlijk. De pint is meteen ons aperitief voor het avondmaal dat we opnieuw gebruiken in het restaurant van ons hotel. Erg veel honger hebben we niet meer na ons lekkere middagmaal maar enkele kleine gaatjes kunnen nog gevuld worden. We zijn zoals reeds elke dag ook hier weer bijna de laatsten om te gaan eten. Het voordeel is dat we nog veel plaats hebben op het terras dat , nu het reeds donker is geworden, mooi verlicht is. De palmbomen scheppen daarbij toch een bijzondere sfeer. We hebben zonet ook reeds ons volgende hotel geboekt.We hadden gisteren nog geinformeerd in ons huidig hotel of we konden verlengen met een paar dagen maar dat was niet mogelijk , zei men ( hoewel het via de computer wel mogelijk was ...). Ons volgende hotel ligt op 2km van de luchthaven. Dat is wel praktisch voor ons want onze terugvlucht gaat door, 's morgens heel vroeg. Als we dan nog te ver met de fiets moeten rijden zou dit wel voor problemen kunnen zorgen. Maar nu zijn deze ook weer opgelost en kunnen we met een gerust gemoed gaan slapen.
Ach wat kunnen sommige dagen toch super heerlijk zijn. Zoals vandaag bijvoorbeeld. Om 8 uur wakker geworden, dit ritme zit er zo een beetje in. Daarna een heerlijk buffet-ontbijt met zelfs champagne. Bijna niet te geloven in een land als Portugal waar de crisis in alle hevigheid toegeslagen heeft. Maar na de champagne gaat het ons althans voor de wind. Tegen 9h3O zitten we op de fiets voor een trip naar Olhao, een stadje zo'n 15 km ten oosten van Faro. Wij zitten iets meer dan 15 km ten westen van Faro, dus om en bij iets meer dan 30 km., enkele reis. Hoewel we weer geconfronteerd worden met het ontbreken van iet of wat goede fietsinfrastructuur en we opnieuw vaststellen dat bewegwijzering in Portugal nog moet uitgevonden worden, geraken we er toch na zowat 2 uren fietsen, in hoofdzaak langs de N125 waar het druk is en we bij momenten toch ons hart moeten vasthouden. Faro konden we gedeeltelijk ontwijken en we zijn daar blij om want dat is wellicht het "Benidorm" van Portugal : allemaal hoger flatgebouwen, grote lanen,... Dit kan ons echt niet bekoren. Olhao daarentegen is veel kleiner en oogt gezelliger maar, als we daar aankomen is het marktdag en stikt het van het volk en de kraampjes. We zijn weer gelukkig als we om 12h30 de overzet kunnen nemen naar het volledig verkeersvrije eilandje Armona. Een meer dan schitterende vakantie-locatie waar er maar 1 beton-weggetje is dat van de kade tot achter het eilandje loopt en met links en rechts ervan kleine vakantie-huisjes, wit en oranje-geel gekalkt met veel bloeiende oleanders en anders moois en voor de rest strand, strand en nog eens strand. En in één van die huisjes, huizen 3 van mijn zussen. Trien verwelkomde ons aan de kade ( de overzet is een oude verbouwde vissersboot waarvan je je kunt afvragen hoe het komt dat die nog boven water blijft ) en gaat ons voor naar het huisje dat op enkele uitzonderingen na, helemaal op het einde van het betonweggetje staat. Het is een hartelijk weerzien . En het aperitief loopt flink wat uit. Voor we toch eens tot aan de zee wandelen, bestellen we al ons middagmaal in het restaurantje dat helemaal op het eind van de weg staat. Het is dan wel al ruim 14h30 geworden. Het is dat restaurantje dat Arne, zoon van Mokkie en Johan misschien zal overnemen. Er wordt over onderhandeld maar niets is al zeker. In ieder geval, als hij het doet, zal het hard werken zijn, in een vreemde omgeving,met het ganse gezin,maar met de steun van het thuisfront zeker het risico waard. We zouden het zelf nog overwegen om daar later wat echte rust-vakanties door te brengen. Geen fietsvakanties meer in Portugal. In onze ervaring , en we hebben toch al in wat landen gefietst, is het het slechtste vakantieland dat een fietser zich maar kan inbeelden. Er is wel veel moois en veel interessants, maar er is nog nooit gedacht aan de mogelijkheid dat fietsers er zich wel eens zouden kunnen voor interesseren. Er is zo bijvoorbeeld al sedert 2OO2 sprake van het aanleggen van een Ecovia de Algarve, een fietspad dat de hele Algarve kust van Oost naar west zou verbinden. Het zou massa's wielerliefhebbers kunnen aantrekken. Op een paar km na, is er daarvan echter helemaal niks gerealiseerd. Fietsers blijven voorlopig aangewezen op de drukke autowegen. We passeren toch een schitterende namiddag op het eiland en hebben de gelegenheid om heel wat bij te praten. Voor het terugkeren opteren we voor een snelle boot-taxi, wel 20, maar, we winnen er meer dan anderhalf uur mee ( de eerst overzetboot komt pas langs om 17h30) en het is toch wel tof om eens op volle snelheid over het water te "vliegen". Voor de terugweg, nemen we dezelfde route als deze morgen, veel alternatieven zijn er trouwens niet, en komen veilig terug in ons hotel waar we nog een frisse duik nemen in ons zwembad.Ons avondeten ziet er een beetje uit als de vorige avond : buffet met van alles en nog wat, overgoten met een lekker Douro-wijntje. Het moet gezegd, Portugal heeft lekkere wijn ! Kristien belt nog met haar broer Guido en er wordt afgesproken om elkaar te zien rond de klok van 13 uur, dat is zowat de tijd om te beginnen denken aan een kleine snack voor de middag. We zullen dan wel al een 40-tal km in de benen moeten hebben, westwaarts van waar we nu zitten. We zullen dus niet te laat mogen vertrekken. We gaan dan maar eens vroeger dan gewoonlijk gaan slapen. We wensen ook iedereen die dit leest , een zalige nachtrust.
Vroeg opstaan was vandaag de boodschap - en zo waren we de eersten aan het ontbijtbuffet . Om 7h45 waren de fietsen klaar en konden we vertrekken naar de bushalte, op een 10-tal minuten fietsen. Daar de fietsen demonteren en inpakken en dan wat wachten. De bus een grote luxe-car van Rede-Expressos telt maar 8 passagiers. In de loop van de rit verandert dit aantal een paar keer omdat er een paar keer gestopt wordt en er dan op- en afgestapt wordt. We rijden het grootste deel door een hoogvlakte met veel klimmen en dalen. Amaai voor wie dit met de fiets moet doen. Het landschap wisselt ook voortdurend van uitzicht : soms uitgestrekte wijnvelden, roestige weilanden, maisvelden, de restanten, ttz. de stoppels van, graanvelden,olijfgaarden, kurkeiken,... Maar alles met 1 constante : desolaat. Geen kat te bespeuren, laat staan een mens. Het blijft snikheet, maar in de bus is het aangenaam. De stopplaatsen zijn telkens in grotere centra (maar ook niet overdreven groot ) waarvoor we even van de grote baan moeten. Soms rijden we door een klein dorpje, bestaande uit 10 huisjes waarvan 5 cafés ( en wij begrijpen waarom). In de regio van de Algarve wordt de omgeving wel iets groener maar de hellingen nijdiger. En hoe meer we de kust naderen, hoe meer bewoning er te zien is, altijd in die typische Zuiders stijl : witgekalkt met rode pannen. We rijden uiteindelijk niet door tot Faro maar stoppen in Quarteira, een 15-tal km vaan Faro waar we een hotel boekten voor 4 nachten. We wisten niet dat de bus in Quarteira zou stoppen, maar het is meegenomen. Onze fietsen en wijzelf zijn in een klein half uurtje weer rijvaardig. We moeten een paar keer de weg vragen naar ons hotel maar we bereiken het probleemloos. Pinal do Sol, ons hotel bevalt ons uitstekend, toch op het eerste gezicht. Mooie kamer met zelfs een privé-tuintje ( we zitten op de gelijkvloers) . We kunnen eindelijk eens onze valiezen leegmaken omdat we hier wat langer zullen blijven. Als we daarmee klaar zijn, fietsen we , gewapend met zwembroek en zonnecrème, richting strand,zo'n 4 km ver.We vinden er ook een fijne en mooie beach-bar waar we een uitstekend hapje eten zodat we verder kunnen tot aan het avondeten. De zon is er inmiddels weer helemaal doorgekomen. Toen we in de buurt van Faro kwamen was er wat hoge bewolking zodat de zon enigszins verstopt was. De temperatuur blijft zeer aangenaam, zo'n 30 graden. Een duik in de zee hoort bij de Algarve. Het water is zalig, de golven zijn prachtig om in te duiken. En zo passeert de dag. We krijgen nog een berichtje van Guido, broer van Kris die hier ook in de buurt zit. Hij huurt hier een wagen en stelt voor ons eens te komen oppikken. We fietsen van het strand terug naar ons hotel zodat we voor vandaag toch aan 15 Km uitkomen, 't Is toch iets. We springen nog eens in het zwembad van het hotel, blijven nog wat van de zon genieten en maken ons vervolgens klaar om te gaan aperitieven en te gaan eten. We doen dit respectievelijk in de bar ( wifi is er beschikbaar - goed voor dit verslag) en het restaurant aan de rand van het zwembad. Tijdens het aperitief (Porto) sturen we weer een berichtje naar de zussen en krijgen weer prompt een telefoontje terug. Zij zitten op het eiland Armona, dat vanuit Faro alleen per boot bereikbaar is. We spreken er af voor morgen tegen of rond de middag. Hopelijk zullen we het zuster-geweld niet teveel verstoren. Trouwens, van zussen gesproken, de zussen van Kristien reageerden beiden op dezelfde manier op de blog van gisteren. (zie" reactie" en " toevoegen"). We hadden het kunnen voorspellen.
Al stralende zon bij het opstaan. Straks wordt het wellicht opnieuw een verzengende zon ! We zitten in een annex van het hoofdgebouw van het hotel en moeten om te ontbijten dus een korte verplaatsing doen (50 meter). Ook hier weer een buffet ontbijt met alles wat je maar kunt denken, ook vers geperst fruitsap, maar je moet het wel zelf persen en het is niet zo'n best machientje. Ook de koffie is niet zo warm. Toen ik voor de 2de keer koffie ging halen was er helemaal geen koffie meer. De nieuwe die ze brachten was ijskoud. Ze wordt opgewarmd in de microwave. Toch smaakt het. Daarna ons klaarmaken om de stad te verkennen, eerst naar de dienst voor Toerisme om een goed grondplan te hebben.We wisselen een paar sms-berichtje uit met het thuisfront. Evora is een prachtig stadje. Het ligt hoog op een heuvel met vanop verschillende plaatsen bijzonder mooie panorama's op de omgeving. Het doet Middeleeuws aan, met veel op elkaar gelijkende gebouwen, allemaal in dezelfde kleuren, wit en oranje-geel. Het zijn veelal smalle tot zeer smalle straatjes en steegjes. De echt monumentale gebouwen, waaronder uiteraard een paar kerken en oude abdijen krijg je pas en bijna altijd onverwacht te zien als je de smalle straatjes hebt doorlopen. Er zijn nog sporen uit de Romeinse tijden, waaronder een tempel (of toch minstens nog de rechtstaande zuilen ervan), er zijn nog sporen uit de tijd dat de Moren hier het gebied bezetten ( een paar torens en toegangspoorten) en dan uiteraard veel monumentale gebouwen uit de meer recente geschiedenis, 17de en 18de eeuw. Er zijn veel winkeltjes, soms erg mooie en veel terrasjes en bars maar de leukste om te doen bevinden zich wel in het echte centrum, het Giraldo-plein. Voor een paar monumentale gebouwen moet een kleine inkom betaald worden en het loont altijd de moeite, de anderen zijn gratis. We genieten telkens weer bij het zien van zoveel schoonheid en kunst. Soms speelt er aangepaste muziek op de achtergrond en dan blijven we er meestal iets langer vertoeven. Het is anderzijds ook echt nodig om af en toe in bijvoorbeeld een frisse kloosterkerk te verblijven. Buiten loopt de temperatuur genadeloos op. Tegen etenstijd ( op zijn Zuiders - dus laat) vinden we nog een plaatsje op een buitenterras aan de rand van het Giraldo-plein. Een kleinigheid eten en drinken geeft ons weer de nodige energie. Vooral energie om eens goed na te denken over het verloop van de volgende dagen. We zitten nog volop in het binnenland, dus nog volop bergachtig en bijgevolg nog veel klimwerk te doen. Dat alles in een hitte die wij echt niet gewoon zijn. We hebben al fel in onze voorraad energie moeten putten en we rusten nu meer dan tijdens de eerste dagen maar de nieuwe reserves komen er slechts bij mondjesmaat aan. We gaan eens informeren in het station van Evora dat juist buiten de stadsmuren ligt. Helaas is er geen trein die onze fietsen ook kan ( of wil) meenemen. Geen enkel gaat trouwens de richting uit die wij nodig hebben. Via de dienst voor toerisme komen we dan terecht bij de grote bushalte, eveneens net buiten de stadspoorten. Als we onze fietsen kunnen inpakken ( en dat kunnen wij), dan kunnen we voor een habbekrats bijna overal in Portugal geraken. Portugal beschikt maar over een paar treinlijnen maar dit wordt meer dan gecompenseerd door een goed uitgebouwd netwerk van buslijnen. En voor we het eigenlijk zelfs goed beseffen, hebben we geboekt voor een busrit naar Faro, de bestemming die we eigenlijk pas over een kleine week zouden moeten bereiken. De tijd zal uitwijzen of dit verstandig was of niet. Op internet zoeken we dan in de buurt van Faro een passend hotel en vinden dit op een 15km buiten Faro, in Quarteira We boeken daar om te beginnen voor 4 nachten. We zien dan wel of we dit eventueel kunnen verlengen of als we ons moeten verleggen. Eenmaal dit gebeurd is, is het als het ware een last die van onze schouders valt. We beschouwen het niet als een mislukking maar moeten toegeven dat de natuurelementen onze meerdere zijn geweest. Het zij zo. We gaan dit straks gaan vieren met eens goed te gaan eten. We hebben gegeten op het Giraldo-plein, op het terras naast dit van gisteren. Zeer goed . In afwachting van het eten, een sms-je gestuurd naar mijn zussen die in Faro zitten en prompt krijgen we een telefoontje terug van Trien. We maken een afspraak voor een dezer dagen. En dan terug naar ons hotel, voor het laatst, om onze valiezen klaar te maken. Het wordt morgen immers een vroege dag. We voorzien het ontbijt tussen 7h30 en 8 h. want de bus vertrekt al om 9h en we moeten aan de bushalte nog onze fietsen demonteren en in een zak steken zodat ze probleemloos mee kunnen. Voor 2 fietsen hebben we daar toch een 20' voor nodig : pedalen verwijderen,zadel op minimum, voorwiel eruit en alles in een zak steken, daarvoor speciaal ontworpen en gemaakt door mezelf.
De dag begint zoals zoveel dagen beginnen. Om 8h opstaan, om 8h30 aan de ontbijttafel, idem als gisteren, Alleen is de 2de keer dat we koffie krijgen, deze goed warm. En dan beginnen we aan een lange fietstocht naar Evora. Het is weer snikheet en we nemen onze voorzorgen door voldoende water mee te nemen. Dit is natuurlijk geen reden om niet ook nog eens een paar keer te stoppen aan een bar of een terrasje. Het gaat in het begin erg vlotjes, geen grote hellingen maar eerder vals plat. De afdalingen zijn van eenzelfde soort, maar toch halen we daar gemakkelijk 25 à 30 km per uur. Na een paar uur rijden door uitgestrekte wijngaarden zijn we blij dat we toch een gemiddelde halen van ruim 15km per uur. Kristien doet het uitstekend. Ze heeft gisteren duidelijk voldoende krachten kunnen opdoen om het werk van vandaag aan te kunnen. En ja, tegen de warmte kan je echt niks beginnen. We zagen gisteren op TV dat voor de ganse regio waar we door fietsen een "warmte-alarm" geldt. Geen inspanning als het niet echt nodig is. De meeste portugezen houden zich daaraan. Dat is duidelijk merkbaar op alle terrasjes waar we toch veel volk zien zitten.Maar wij moeten verder en zien de meeste mensen meewarig naar ons kijken. We lassen een lange rustperiode in in Lamorosa en dan nog eens in Coruche waar we zelfs de tijd nemen om een kort bezoek te brengen aan het stadje. Er is in Coruche zelfs een arena voor stierengevechten. We vinden er ook iets om te eten en te drinken. Het is vooral de dorst in het snikhete Portugal die ons parten speelt. En te weten dat we niet alleen in Portugal zijn. Naast Guido en Inge ( zie gisteren) zijn vandaag nog een 3 hele zussen van mij in Portugal geland, eveneens in Faro. Als wij ons reppen, zullen we ze misschien nog zien. Het is al 9 uur gepasseerd en pikdonker als we een van de stadspoorten van Evora binnen rijden. We vinden er onmiddellijk het hotel Santa Clara dat we in de loop van de namiddag nog via booking.com reserveerden. Even tussendoor : Booking.com is een schitterend instrument om hotels te boeken. En als je nog uitgerust bent met een notebook, kan het geluk helemaal niet meer op. We ontdoen ons in ons hotel van het stof en het zweet, trekken stadskledij aan in plaats van fietskledij en trekken toch nog eventjes de stad in, naar het centrum dat op nauwelijks 200 meter van ons hotel ligt. De frisse pint en wat kaas uit de regio hebben we meer dan verdiend. Wat we tot nu al gezien hebben van Evora houdt grote beloftes in. Morgen zien we wel als deze ook uitkomen. We hebben ons hotel immers voor 2 nachten geboekt. Morgen is het dus lekker niet fietsen en op wandeltempo de stad bezoeken die trouwens het statuut heeft van Werelderfgoed ( toegekend door Unesco), zoals Brugge.
Rond 9 uur zitten we heel alleen in de ontbijtzaal,een prachtig antiek salon. We worden netjes bediend aan tafel.Alleen de koffie is niet echt heet, maar de rest is prima. We genieten in alle rust en doen het verder rustig aan. Vandaag is immers een snipperdag. Na het ontbijt probeer ik de fietslichten te herstellen en slaag daar maar deels in. Straks moeten we zien aan batterijen te geraken voor het achterlicht van Kristiens fiets. Dan pas zal blijken of alles weer OK is. Tegen 10h gaan we op verkenning naar de Rio Tejo. We passeren een Intermarche en kopen daar de nodige batterijen en wat fruit voor onderweg. Heerlijk om te fietsen, zomaar, onder stralende zon, zonder bagage. We stoppen even voor een bezoekje aan de kerk van St. Eustacio. We zijn Fatima per trein gepasseerd - ligt volledig in de regio van de bosbranden - en hebben dus geen bezoek kunnen brengen aan de plaats van de verschijning aldaar - maar hier in dit kerkje staat een beeld van O.L.Vrouw van Fatima en daar hebben we alle uitgesproken en niet-uitgesproken intenties van al wie ons dierbaar is neergelegd. Dat is bijna of zelfs even goed. Via een fruitmarkt ( alleen fruit te koop via volle remorque ) komen we na een 10-tal km asfaltweg, langs wijngaarden en uitgestrekte velden met mais,tomaten,pepers, en alle soorten meloenen, en daarna een zandweggetje aan de Rio Tejo. Deze locatie is een waar aards paradijs. We genieten met volle teugen van alles wat de natuur daar te bieden heeft : zon, strand, water, absolute stilte ... een enige ervaring die voor altijd in ons geheugen zal gebrand ( het is ook 40 graden) blijven staan. We blijven er volstrekt ongestoord een paar uur en vinden het eigenlijk nog te vroeg als we weer opstappen en naar ons hotel terug fietsen maar we willen nog een poosje kunnen genieten van ons zwembad. We stoppen nog eventjes op een mooi terras met vijvertje voor een koffie en een magnum. En daarna, luieren aan het zwembad. De 40 graden deren ons niet, om af te koelen hebben we en het zwembad en de bar aan onze zijde. We hebben ook nog wat fruit over van deze morgen dat heerlijk smaakt. We krijgen zopas een smsje van Guido ( broer van Kristien) en Inge (schoonzus) dat ze net goed aangekomen zijn in Portugal. Er is ook een berichte van de famille Ostendaise dat alles daar prima in orde is. Léna, bij haar nieuwe juf in de laatste kleuterklas en Jaco in de creche. Sarah begint een nieuwe job in Brugge. We eten deze avond in ons hotel, aan de rand van het zwembad .We zijn er de enige gasten. wat later krijgen we nog het gezelschap van twee mannen.Het is geen haute cuisine maar best smakelijk. (honger is altijd de beste saus). In afwachting van het eten kunnen we TV kijken en we zien opnieuw wat een ravage de branden hebben aangericht ( en nog aan het aanrichten zijn) in de regio die we normaal hadden moeten doorkruisen met de fiets. Niet te geloven. Zelfs de stad Viseu waar we hebben verbleven blijkt nu al helemaal omringd door het vuur. Mijn vrouwtje zegt dat het een mirakel is dat we daaraan ontsnapt zijn. Er is wel iets van. Geruststellender is wel dat het vuur in de regio waar we nu zitten onder controle blijkt te zijn. In het noorden is dit nog helemaal niet het geval. In het zuiden van Portugal, waar we nu naar toe moeten blijkt er op het eerste zicht geen probleem meer te zijn. De branden zijn er uitgewoed. We besluiten onze heerlijke dag met nog een koffie en een glaasje uitstekende regionale wijn .
Vandaag de grote sprong voorwaarts, op zeer diverse vlakken. Janne, kleindochter stapt vandaag naar het 1ste middelbaar. Kasper, kleinzoon, stapt naar het 1ste leerjaar.Michiel, kleinzoon stapt naar het laatste jaar lager onderwijs en Léna, kleindochter stapt naar de hoogste kleuterklas. Wijzelf stappen in de trein om in één ruk, zo'n 200Km te overbruggen. Om 8h zoals gewoonlijk opgestaan en genoten van een uitgebreid ontbijt, zelfs met spek en eieren. In de ontbijtzaal zien we opnieuw de 2 koppels uit Halle. Ze sliepen dus in hetzelfde hotel. Zouden zij deze nacht nog vogels gespot hebben ? In het station, waar we ruim op tijd aankomen, na 500 m fietsen (!) , worden we heel vriendelijk geholpen in het Engels door een knappe loketbediende. We moeten een regionale trein nemen omdat alleen die fietsen meenemen en dan wel gratis. Dit betekent veel haltes onderweg maar heeft als voordeel dat we veel meer van de regio zullen zien. We betalen 9 per man en dit voor 200 Km. Onze trein rijdt maar tot in Entrocamento. Daar moeten we nog een andere regionale op tot in Santarem, gelegen aan de oever van de Rio Tejo (Taag volgens veel kruiswoordraadsels). Spectaculair maar ook wat beangstigend aan het eerste deel van de treinrit is dat we door een gebied rijden waar in alle hevigheid bosbranden woeden. Niet op 1 plaats, maar werkelijk rondom rond. Soms zien we nog de metershoge vuurzee, soms rijden we door een zwart geblakerd gebied met nog enkel rokende stompjes van bomen. Toen we uit Coimbra vertrokken dachten we dat er wat mist hing, maar geleidelijk aan kwamen we de ware toedracht van deze rook te weten. Witte rook betekent, denken we, dat de brand bijna voorbij is en er alleen nog smeulende stroken overblijven. Een vuile donkere bruine rook die als een tornado naar de hemel reikt, is daar waar het vuur nog in alle hevigheid toeslaat. Over de ganse regio waar er vuur is, zien we maar 1 blushelikopter. Voor de rest blijkt alles en iedereen zijn gewone gang te gaan. Blijkbaar is men dit hier ook gewoon. Hoewel ... In Entroncamento nemen we probleemloos de verbinding naar Santarem. We moeten er zo'n 40 minuten wachten. We profiteren daarvan om een koffie te drinken en een kleine boterham te nuttigen. Het is nog niet gezegd maar ook vandaag is het weer snikheet en we zijn, achteraf gezien, blij dat we toch niet moeten fietsen door het gebied met die bosbranden. "Aan de vuurdood ontsnapt" orakelt mijn vrouwtje met overtuiging. In Santarem loopt het bijna verkeerd. We hebben al 1 fiets uitgeladen en de trein maakt aanstalten om te vertrekken. Kristien met haar fiets op het perron, ik met mijn fiets op de trein en deur dicht. Gelukkig kan Kristien daar nog de stationschef een signaal geven om ons uit deze benarde situatie te redden. Van Santarem, nauwelijks de naam dorp waardig, gaat het nu met de fiets via een immense brug over de Rio Tego, wel 1km lang en lopend hoog boven het water naar de andere oever, via Tapada naar Alpiarça , zo'n 12 km naar ons landelijk hotelletje. Het is een gerenoveerd wijnkasteel. Prachtige kamers, zwembad ... Op slag voelen we ons weer helemaal fit, vooral na een eerste duik in het frisse water. Er is een poolhouse, bar en restaurant bij. Helaas is het restaurant op maandag gesloten. Terwijl we genieten van een verfrissing, komt een SMSje binnen van Steven die vandaag zeer goed zijn eerste werkdag in school heeft rondgemaakt. Hij maakt zich zorgen over moeke maar eigenlijk is het niet meer nodig want het ergste is voorbij. De goede raad wordt wel in dank aanvaard. We blijven genieten aan en in het zwembad tot we op zoek moeten om iets te eten. We gaan met de fiets, op advies van de bazin hier, naar een van de opgegeven restaurantjes maar op maandag blijkt alles gesloten. We moeten ons ten einde raad tevreden stellen met een broodje kaas en gerookte ham, een pintje en een icetea, besteld in een gewoon café. Zoals overal staat ook hier de TV aan en wat zien we, een meer dan uitgebreid hoofdstuk over de branden in de streek. Blijkbaar is men dit toch niet gewoon.In het duister slagen we er toch nog in ons logement te bereiken. Blijkt daar dat onze TV het niet doet. Het blijft dus bijzonder stil in de achtergrond en we profiteren er dan maar van om opnieuw vroeg te gaan slapen. Aan iedereen die zijn bezorgdheid liet weten ivm mijn vrouwtje : geen paniek, alles is onder controle.
We wensen natuurlijk al onze kleinkinderen een mooi en goed begin van een nieuw schooljaar. Hier zijn we verplicht over te schakelen naar plan B. Voorlopig geen fietsen meer . Kristien had al een serieuze verkoudheid opgedaan, daar is nu sedert gisteren ook koorts bij gekomen. Ze heeft geen eetlust meer, en alle energie is opgebruikt . Bovendien, het is hier nog altijd snikheet (30 tot 35 graden gemiddeld en op de warmste momenten over de 40 graden ) en bijna ondragelijk . Blijven fietsen is dus eigenlijk niet echt een goed idee. In sportmiddens weet men maar al te goed, wanneer de batterij op is, is hij op en helpt er geen lievemoederen meer aan. Dat is een fysiek probleem dat alleen opgelost wordt door te rusten en nog eens rusten. Maar ze heeft het er ook mentaal moeilijk mee omdat ze denkt dat ze daarmee onze, en ze denkt daarbij vooral aan mij, fietsreis naar de vaantjes helpt. Maar zo werkt het niet. Wat de één overkomt, is voor de ander nooit een reden om ongelukkig voor te zijn. Het is altijd samen uit, samen thuis. Dat werkt al meer dan 41 jaar goed en zal ook in de toekomst blijven werken. Ik ben er best fier op dat ze dat allemaal nog kan opbrengen. Plan A was : trein of bus nemen. Evenwel, in Viseu is er helemaal geen trein en wat de bus betreft, die is er wel maar neemt geen fietsen mee. Bleef alleen over, plan B, een taxi nemen tot in Coimbra dat we als volgend doel hadden gesteld. En dat deden we dan ook, zonder ons schuldig te voelen.We bestelden gisterenavond nog die taxi en dat konden we via een Duits sprekende taxichauffeur. Coimbra ligt aan de Rio Mondego. De oude stad torent er hoog boven uit. Van Viseu uit is het iets meer dan 100km, opnieuw dalen en stijgen, het zou onmogelijk geweest zijn om dit in 1 enkele dag te overbruggen. Zo zie je, ieder nadeel "hebt" ook zijn voordeel. We melden ons omstreeks 11h30 aan, aan het hotel Comfort Inn dat we ook gisteren nog via internet boekten. Het heeft meer de allures van een afgeleefd appartementsblok dan van een hotel, maar binnen ziet het er heel goed uit. Het heeft iets van een Holiday Inn. Basic, maar met alles erop en eraan. We zijn eigenlijk veel te vroeg, maar men laat er ons toch al in.We genieten van de ons nu ruim bemeten tijd om rustig en zonder forceren de oude stad te verkennen . De oude kathedraal, de nieuwe kathedraal ( maar toch al uit de 16de eeuw !) de vele paleizen die nu bijna allemaal zijn ingenomen door de universiteit, een paar oude vestigingstorens ,de talloze kleine steegjes en trapstraatjes die gelukkig genieten van veel schaduw, ze passeren allemaal de revue. We belanden uiteindelijk op een klein pleintje waar het Fado-centrum is gevestigd. Er is geen live-muziek, dat zal pas vanaf 18 uur zijn, maar we krijgen toch al een voorsmaakje via een luidspreker. We stillen er onze honger en dorst en zakken dan terug af naar ons hotel, want Kristien is echt aan rust toe. Daarna maken we plannen voor de volgende dagen. In Coimbra is wel een station. Dat is al hoopgevend maar de info-balie was gesloten (zondag vandaag en Portugal, dat hebben we al overal kunnen merken, is een zeer katholiek land - dus op zondag wordt er niet gewerkt.). Aan de balie van ons eigen hotel vernemen we dat we morgen vanaf 9 h in het station terecht kunnen. We zullen proberen een stuk van de nog te verwerken bergen te overbruggen door met de trein meer naar de kust toe te rijden. Daar kunnen we misschien nog een 2-tal dagen uitrusten en wie weet, wordt het fietsen weer aangenaam. Na het rusten en het internetten kan er nog een wandeling bij. We trekken weer richting het Fado-centrum maar daar aangekomen, blijkt de voorstelling al voorbij.We worden er aangesproken door mensen uit Halle die ons Nederlands hoorden spreken. Het zijn 2 koppels, op rondreis in Portugal, in hoofdzaak om vogels te spotten ! Wat later ontdekken we een enig mooi pleintje (van de 8ste Mei) met aan de ene kant, de imposante ingang van de kloosterkerk van Santa Cruz en dan, rondom rond het pleintje, mooie en leuke typische huizen ( die best wel een laagje verf kunnen gebruiken - zoals veel, eigenlijk teveel huizen in Coimbra. Coimbra laat een eerder slordige indruk na). In het centrum van het pleintje, een dansende fontein. We pikken er een terrasje uit om nog iets te drinken en een kleinigheid te eten. In de kloosterkerk konden we nog het laatste deel van de zondagsmis meevieren en de papa van Kristien te herdenken die vandaag 18 jaar terug overleed. Een propvolle kerk waar door iedereen luidop wordt meegezongen, dat zien we bij ons niet veel meer. Het is trouwens een prachtige kerk met veel verguld houtsnijwerk en met alle muren bezet met alzulejos ( blauwe keramiektegels ) waarop allerhande historische verhalen staan afgebeeld van Portugal, Coimbra en natuurlijk de Santa Cruz abdij zelf . Voor we aan de laatste wandeling begonnen zijn we trouwens toch nog eens langs het station gepasseerd. Er stond geen volk meer aan de loketten en we hebben daar info opgevraagd voor morgen. Het belooft een schitterende dag te worden. Om 10h30 hebben we een trein naar Santarem. Een 3 uur durende reis door berg ,dal en bos. De fietsen mogen mee. Op internet (onze nieuwe note-book is van onschatbare waarde) hebben we nu ook al een klein hotel geboekt ,voor 2 nachten, op een 10km buiten Santarem, in volle natuur, met zwembad en tal van andere faciliteiten. Laat maar komen ... we gaan er beslist volledig tot rust en op adem komen. We sluiten ons terrasje af met een heerlijk porto, medium kwaliteit. Terwijl het stilaan duister wordt, wandelen we in alle rust terug naar ons hotel.
Voor Herman (broer van Kristien) : hip hip hip hoera ! een gelukkige verjaardag. Vandaag is het ook 14 jaar geleden dat mijn papa overleed. Rond 10 uur verlaten we ons bijna "spookhotel". Zeer mooi hotel met alles erop en eraan maar we hebben de indruk dat wij de enige klanten zijn in het ruim 100 kamers tellende hotel. Alleen in de bar ( om te internetten) - later alleen in het ruime restaurant ( we nemen alleen een voorgerecht : meloen met ham, met een lekker frisse pint - daarna een ijsje en nog een koffie )- en deze morgen, alleen voor het ontbijt met, het moet gezegd, een zeer uitgebreid ontbijtbuffet .We zien daar uiteindelijk toch nog een koppel binnenkomen maar,dit hotel moet toch geld verliezen met hopen. De omgeving is ons genadig, toch om te beginnen : een afdaling van ruim 6km. Maar daarna begint het opnieuw te klimmen en te klimmen, genadeloos. We houden regelmatig een stop om te rusten en wat te drinken. We willen niet meer dezelfde uitputtingsgraad bereiken als gisteren. Even voor Bigas zien we een "arme" knappe jonge dame staan aan de rand van de weg waar een parkeerstrookje is.Ze moet wel arm zijn want haar kleedje reikt tot juist onder haar navel en ze draagt al helemaal geen ondergoed. Als we haar passeren trekt ze zoveel mogelijk haar kleedje naar beneden maar het helpt niet veel. Ik denk dat ze daar staat om wat geld te verdienen om passende kledij te kopen. Maar daarvoor moet ze natuurlijk niet terecht bij twee vermoeide fietsers. Mijn vrouwtje denkt er het hare van... Hoe dan ook, een flinke klim verder stoppen we voor het eerst aan een terrasje van café Rocha. Een frisdrank biedt soulaas want de weg is lastig en het is weeral zeer warm ( toch heeft Kristien in de voorbije dagen een verkoudheid opgedaan ). We moeten dan nog 1O km verder fietsen , tot in Viseu waar we zullen overnachten. Hoelang we daar zullen overdoen ??? Hangt of van de rijweg. Het is 12h15 als we de Rocha verlaten. Om 13h boeken we onze kamer in hotel Avenida, een echt "charme"-hotel, midden in het centrum van Viseu. We hebben vandaag dus maar 30 km gefietst, maar we moeten zeker nog recupereren van gisteren. Bovendien is Viseu een bijzonder mooi stadje, met een knus en gezellig oud centrum, met veel groen en fonteinen. Het bestond al in de Romeinse tijd.We nemen ruim de tijd om ons te installeren, te douchen, en wat te rusten. En dan vertrekken we op ontdekkingstocht door Viseu. We slenteren door de kleine verkeersluwe straatjes, met of zonder trappen tot we een uitnodigend terrasje zien waar we iets kunnen eten. Een volledige dagschotel, met drank, een menu met vis of kip (we nemen van beide soorten 1), dessert (chocolademousse), en een koffie, voor ons beiden samen, 15 euro (afgerond door het drinkgeld dat we geven). We nemen voor dit alles ook ruim te tijd.Het is al 16 h als we onze tocht verder zetten. We komen uiteindelijk uit aan de kathedraal, een prachtig voorbeeld van Romaanse kunst met muren die later met prachtige azulejos zijn versierd geworden. Recht over de kathedraal staat dan weer de Misericordia-kerk met een sierlijke Rococo-gevel. In beide kerken is het aangenaam verwijlen. Er is stemmige muziek en goed fris. Buiten loopt de temperatuur op tot 38 graden en meer.We laten dan de betoverende binnenstad voor wat ze is en slenteren, door de winkelstraatjes terug naar ons hotel.Kristien is dringend aan meer rust toe. We kopen nog wat drank en nemen dit mee naar onze kamer waar ik deze blog verder bijwerk.
Deze morgen weer om 8 uur opgestaan . Het ontbijt nemen we naast de deur, in een bakkerij-tearoom. Om 9h30, op aanwijzing van de hotelbaas zijn we op weg naar Alvarenga, de eerste grote stad ( het blijkt later eigenlijk maar' een dorp te zijn). Het is weer berg op, dan 2x een rondpunt passeren en dan rechtsaf, berg af, heerlijk, zo'n 4 km zonder te moeten trappen bij snelheden van 40 tot 45 km per uur. Maar mooie liedjes duren niet lang, dan begint het klimmen opnieuw met als troost de prachtige vergezichten op het diepe dal van de Rio Paiva, een zijrivier van de Douro. Na een tijdje klimmen we op "automatische piloot", proberen soepel rond te draaien, zonder te forceren maar , na lang klimmen, gebeurt dit toch én op kracht én op uithouding. We passeren tal van kleine dorpjes, soms maar een paar huisjes groot, niet eens vermeld op onze kaart. Zolang we echter de N225 volgen, weer typische betonblokken met de aanduiding erop geschilderd,weten we dat we in de goede richting zitten.Het is trouwens de enig mogelijke weg, dwars door het Montemuro gebergte.Dus duwen maar. Gisterenavond, op wandel en op zoek naar een restaurantje hadden we nog een leuke babbel met een professor talen.Hij sprak behoorlijk Frans en was duidelijk in zijn nopjes dat hij het Frans eens in de praktijk kon zetten.Hij gaf ons ook goede raad bij het uitzoeken van een restaurantje en achteraf moesten we hem wel gelijk geven : heerlijke grillade maar slechte frieten. Ons eerste terrasje vandaag is in Alvarengo, hoog in de bergen. Een eerste frisdrank is na die lange klim meer dan verdiend. Alhoewel het dan al 12h30 is, beslissen we toch nog niet te eten ( en te slapen want bij het terrasje hoort een mooi hotelletje) en verder te rijden.En het blijft maar stijgen, door de bossen (veel eucalyptusbomen en soms kurk-eiken) bocht in, bocht uit. De hemel ligt vandaag wel erg hoog want bij momenten passeren we al de boomgrens en het blijft ook snikheet. We krijgen even het gezelschap van een mountainbiker ( uit Porto maar geboren in Angola - hier met vakantie in de regio - kent Brugge) maar een beetje later dukt hij in volle vaart een bospad naar beneden.Voor ons blijft het klimmen tot we echt niet meer hoger kunnen. Er volgt dan een flinke afdaling van een 4-tal kilometer.Zalig om de wind door onze fietshelm te horen zoeven. Maar het gaat te snel en wat later is het alweer klimmen. Het is al 2h als we moe,dorstig en hongerig stoppen aan een klein cafeetje in een verloren gat. Blijkbaar het enige cafe in de regio want het is er behoorlijk druk.Binnen is het goed fris en dat komt ons goed uit. We bestellen een elk een broodje en veel drank om zo weer op adem te komen. Als we drie kwart uur later weer aanzetten blijkt het uiteindelijk niet zoveel geholpen te hebben.We zitten piere-dood. En we moeten nog heel wat afklimmen. We lassen regelmatig een stop in, stappen dan eens een keertje als het werkelijk te steil wordt maar zo gaat het echt niet vooruit. Uiteindelijk komen we toch in Castro Daire waar we gisteren een hotelkamer boekten via internet. Blijkt echter dat ons hotel wel een heel eind daarbuiten ligt en je kunt het raden, het is weer klimmen. De laatste 2 km is het weer dalen, maar de laatste 500m is dan wel weer steil naar boven. Het is precies 19 uur als we ons hotel bereiken. We slepen ons naar onze kamer en vallen uitgeput op bed. De laatse 15km waren er echt te veel aan. We fietsten vandaag juist 80 km. Wat rusten en een douche en bad doen wonderen. Kristien heeft echter net wat te diep in de krachtenvoorraad moeten grijpen en voelt zich helemaal niet lekker meer. Rusten is hier meer dan de boodschap. En morgen moeten we ons eigenlijk tevreden stellen met wat minder kilometers.Uiteindelijk tellen al die kilometers bergop wel dubbel. En als je weet dat er van die 80km van vandaag zeker 60 flink bergop waren ( hier heb je alleen maar bergop of bergaf - het platte werk moet hier nog uitgevonden worden.) dan weet je meteen hoe zwaar de dag van vandaag wel was. Eens goed eten en goed rusten, morgen zien we wel weer.
Als we al niet in de hemel zitten, dan hebben we toch minstens onze hemel verdiend vandaag. We zijn om 8h opgestaan en tegen 9 uur hadden we een stevig ontbijt binnen en waren de fietsen al gecontroleerd op hun degelijkheid. Dan nog de valiezen pakken en weg waren we. We fietsten, zoals we gisteren besproken hadden, over de Eifel-brug, gebouwd door Dhr. Eifel, dezelfde die de Eifeltoren in Parijs bouwde en het moet gezegd, de brug ziet er een beetje gelijkaardig uit, helemaal in staal opgebouwd en de twee oevers van de Douro verbindend. Dan een eind de Avenida de la Republica tot aan het metrostation De Torres ( we hebben wel moeten zoeken en waren er in eerste instantie al een heel eind voorbij. De weg vragen helpt niet, want we krijgen altijd een hele uitleg in het Portugees waar we geen snars van begrijpen. Zij daarentegen verstaan ons wel maar daar schieten we echt niet mee op. We kunnen gelukkig rekenen op een tamelijk gedetailleerde kaart van Porto en haar randgemeenten. We sukkelen wat af maar eind goed, al goed, we geraken op de N222 die we maar te volgen hebben. Het is een grote brede baan, soms druk verkeer, maar zowel links als rechts van de baan zijn er pechstroken van ruim 2 tot 3 meter breed. Dat maakt het wel veilig fietsen. Maar, het is wel bijna permanent klimmen en nog eens klimmen, soms 3 tot 4 km lang, met achter elke bocht een nieuwe helling. Als het al eens bergaf is, halen we gemakkelijk tot 50 km per uur. Maar als het bergop is daalt deze schrikbarend tot 10, soms 8 km per uur. Over de ganse weg haalden we op 2 momenten nog slechts 4 km per uur, dan was toen we moesten stappen en onze fietsen de helling opduwen. Na elke klim worden we echter beloond met een formidabel vergezicht, met diep beneden ons de Douro. Onze eerste halte, het is dan al over 13h en we zijn vertrokken omstreeks 10 uur, is aan een Intermarché. We kopen er wat youghourt , 2 appels en wat frisdrank. Het is erg warm en volop zon. We waren vertrokken met onze flees aan maar na 200 meter, nog voor we de Eifelbrug overreden, moesten we deze al uitdoen.De zon is ons de ganse dag blijven volgen. Dit maakt dat we na onze eerste stop regelmatig nog andere stops moesten inlassen. Eenmaal om nog een broodje met kaas te eten samen met een frisse pint, daarna nog eens om een koffie te drinken , daarna tenslotte nog eens om weer een frisse Cola te drinken en mijn vrouwtje een Icetea . Toen waren we al op een kleine 10 km genaderd van Castelo de Paiva, waar we zouden overnachten. Maar daarvoor hadden we nog een meer dan stevige klim. We dachten echt dat we in de hemel zouden aankomen. We hadden net ons broodje binnen en vervolgden onze weg maar een bord maakte ons duidelijk dat we de nieuw aangelegde baan niet mochten gebruiken en dat wij als fietsers de oudere weg moesten volgen. Die ging eerst bijna helemaal tot tegen de Douro aan maar daarna moesten we weer naar dezelfde hoogte klimmen en nog veel hoger. Op verschillende plaatsen, hoog boven ons zagen we de nieuwe weg die over nieuwe boogbruggen liep die ganse valleien en dalen overspande. De nieuwe weg had duidelijk minder last van klimmen en dalen.Wij daarentegen genoten wel van uitzonderlijke zichten en een zeer rustige weg met nauwelijks enig autoverkeer. Dat we nog altijd op de goede baan zaten konden we vaststellen aan betonblokken waarop de naam van de weg, de N222 was geschilderd. Van goede andere bewegwijzering was helemaal geen sprake. Zelfs de opeenvolgende dorpen en dorpjes werden nauwelijks vermeld, noch op de kaart, noch op wegwijzers. Maar we komen goed aan in Castelo de Paiva. We vinden er snel een onderkomen in een Residencial, een basic kamer maar met douche en WC, aircondition en zelfs TV. Er is geen wifi maar in het café ernaast is dit geen probleem. We douchen uitgebreid na deze warme en zweterige dag, en gaan vervolgens onze dorst lessen in het café ernaast waar we deze blog kunnen bijwerken. Straks gaan we nog een restaurantje zoeken want de honger begint toch al wat de knagen. Het is nu 19h bij ons (20 uur bij jullie), nog 28 graden ( ??? bij jullie), en nog heel aangenaam op ons terrasje. We fietsten vandaag 60 Km. We hopen morgen al wat beter te doen. Op ons terrasje betalen we voor een pint van 1/2 liter , een mango-fruitsap en de wifi, 1,2
Om 8h loopt onze wekker af. Heerlijk geslapen. Dat is niet verwonderlijk, de spanning van het vertrek is weg,gisteren lekkere wijn en porto gedronken en ons hotel beschikt over uitstekende bedden en hoofdkussens.We zijn dus fit om onze eerste volle dag in Portugal door te brengen. Uiteraard begint de dag met een ontbijt.Dit wordt geserveerd op de 6de verdieping.Er is een mooi terras bij, met prachtig zicht op het dakenspel van Porto.Helaas is het nog net iets te fris om buiten te zitten. Het ontbijt bevat alles wat men er van mag verwachten : een rijk en gevarieerd buffet met alles erop en eraan. En het smaakt heerlijk.We kunnen er ook echt van genieten want vandaag hebben we alle tijd. We blijven nog een dagje in Porto. Pas morgen is het weer de fiets op. Tijdens het ontbijt plannen we een beetje onze wandeling doorheen de stad. Vanuit het hotel gaat het richting Stadhuis, met zijn imposante klokkentoren, en een mooi en groot (lees lang) plein ervoor, omzoomd met tal van klassieke gebouwen waarin vooral banken huizen, hotels en een aantal leuke terrasjes.We zullen er over de middag nog terugkeren voor een hapje en een drankje. Maar eerst gaat het nog verder doorheen de oude stad , berg op berg af, door avenida's en smalle trap-straatjes en steegjes. We merken er veel leegstand maar ook mooi gerenoveerde panden. Er hangt in de kleine straatjes veel bont wasgoed buiten en dat geeft een echt Zuiderse sfeer. We bezoeken uiteraard ook de grote monumentale gebouwen : de kathedraal met een schitterend plein ervoor met zicht op de Douro en alle belangrijke porto huizen, het St.-Franciscus klooster, nog nooit zo'n imposant interieur gezien in zuivere Rococo-stijl met o.m. de "boom van Jesse". We bezoeken ook de Torre dos Clerigos, de hoogste toren van Porto, de mercado Borges,... Zo dwalen we verder tot aan de Douro waar we de Eifel-brug kunnen bewonderen, de Ribeira wijk met weer een wirwar van smalle en kronkelende straatjes waar veel huisjes rijkelijk voorzien zijn van "Azulejos", een typisch Portegese faience. Het weer leent zich uitstekend voor onze wandeling. Het is 25°, zonnig met lichte bewolking. De voormiddag sluiten we af op een terras aan de Avenida dos Aliados ( plein voor het stadhuis) : een warme dagsoep (Miek en Yvan weten waarom we de nadruk leggen op "warm") en een belegd broodje, een glaasje wijn ( en water voor Kristien) en afsluitend een koffie en dit alles terwijl we genieten van het uitzicht en de vele passanten. Als we weer op krachten zijn gekomen, zetten we onze ontdekkingstocht verder en we beginnen met de kerk van de Congregados met een Barokgevel die echter helemaal met blauwe azulejos bekleed is. Daarna het centraal station, Sao Bento . Echt een bezoek waard omwillen van de azulejos met tal van historische taferelen. Dan volgen enkele verkeersvrije winkelstraten tot we aan de grote overdekte markt komen. Daar zijn tientallen kraampjes te vinden met alle koopwaar door elkaar : vis, vlees, textiel, groenten, brood, bloemen, prullaria, ... Het is er een beetje eng en het ruikt er ook niet erg fris. Hier is men dit wellicht wel gewoon. We wandelen verder en komen uit aan de Trindade-kerk. Opnieuw mooie Barok. Daarna assisteren we aan een huwelijksmis in de kerk van Maria da Lapa. Zoiets is ons reeds op al onze fietsreizen overkomen. We bezoeken er ook het kerkhof. Het heeft veel weg van Père Lachaise in Parijs, maar wel best luguber. Binnen de monumentale kapellen zie je gewoon de doodskisten staan ! Tegen 17h houden we Porto voor bekeken en wandelen we terug naar ons hotel om onze tocht van morgen wat voor te bereiden. We halen het nodige uit ons hotel en installeren ons vervolgens op een terrasje in de buurt van het stadhuis.Het is wat zoeken op diverse kaarten om op de gemakkelijkste manier uit Porto weg te komen. Hopen maar dat we daarmee niet teveel tijd verliezen. Daarna is het weer richting hotel waar we ons kunnen klaarmaken voor het avondeten. Wel eerst nog douchen en deze blog wat bijwerken. We gaan eten in hetzelfde restaurantje dat we gisteren bezochten. Er is daar een dagmenu, geafficeerd voor de ganse week en wat voor vandaag was aangekondigd, beviel ons gisteren al. En we hebben inderdaad geen verkeerde keuze gemaakt
.De porto als aperitief, een gegrilde steak met groenten en aardappelen in de schil, overgoten met een excellent portugees wijntje en een verse vruchtensalade met oude witte porto, gevolgd door een koffie, het ging er allemaal zonder probleem in. Vroeg (vroeger dan gisteren) gaan slapen om morgen fit aan de start te verschijnen was vervolgens de boodschap.
We zijn ruim op tijd in de luchthaven van Rijsel. Een klein en gezellig kader. De fietsen zijn al ingepakt en bij een koffie zitten we te wachten op ons vertrek om 15 uur. Het is nu 11.h15. Dank zij de gratis WIFI (weliswaar maar 15 minuten) kan ik al een eerste berichtje op de blog plaatsen. Gisteren afgepeigerd thuis gekomen na de tennis. Verloren, maar niet zonder slag of stoot.Natalie en ikzelf hebben ons geweerd als de beste.Eindstand : 6-4 en 2-1 . Het kon bijna niet nipter. We hebben ons wel erg geamuseerd. Eenmaal thuis was er nog een laatste check om te zien als we alles wel mee hadden. Ik ontdek nog net op tijd dat ik geen petje mee in het valies had. Toch onontbeerlijk als je naar de zon trekt. Deze morgen om 8 uur opgestaan en nog een klein ontbijt genomen. Daarna ging het richting Steven die ons naar de luchthaven zou brengen. Bij Steven maak ik voor het eerst kennis met Jefke en Lotje, de twee nieuwe poesjes van Steven en Mieke .Erg schattig om die beestjes bezig te zien. Ik denk dat ze zich al helemaal thuis voelen bij Mieke en Steven. Ook goed nieuws voor hen : Steven heeft opnieuw een fulltime opdracht in het St.-lodewijkcollege en idem dito voor Mieke, weliswaar in een ander leerjaar, in een afdeling van St.-Lodewijkscollege. Het is nu 21h of beter gezegd, 20 uur want in Portugal lopen ze een uur achter, en we zitten al in ons hotel Pao de Acucar in Porto. In Lille hebben we de tijd doorgebracht met wat lezen, kruiswoordraadsels oplossen en wat rondhangen. We hebben ook nog een broodje gegeten. Daarna was het inchecken en om 15h stipt hingen we in de lucht. De vlucht verliep rimpeloos. In Porto aangekomen hadden we wel ruim 1/2 uur nodig om onze fietsen weer rijklaar te krijgen.Onze fietsen , met name de spatborden vooraan van ons beider fietsen waren beschadigd. We hadden misschien beter ons voorwiel niet losgemaakt.En dan op weg. De luchthaven van Porto ligt wel een 2O km buiten Porto zelf maar in welke richting ? We hebben het een 10-tal keer gevraagd en wel 10 keer een ander antwoord gekregen. We hebben uiteindelijk maar wat zomaar gefietst en wonder boven wonder, na ruim een half uur kwamen we plots uit aan de zee. En Porto ligt aan de zee. Erg moeilijk was het niet meer om de weg te vinden. Eenmaal we over de Ponte Movel waren konden we trouwens op een kaart, gekregen in de luchthaven, de weg volgen. Het was een erg pittige weg, met heel wat klimmetjes en afdalingen maar uiteindelijk kwamen we toch op onze bestemming aan. Het is een gezellig hotelletje, een beetje traditioneel maar met alle moderne comfort.We werden er trouwens verwelkomd in het Nederlands. De receptionist bleek een Antwerpenaar te zijn,maar nu al geruime tijd wonend en werkend in Portugal. Een verfrissend badje, na de 22km fietsen en de 2h30 durende vlucht naar Porto, was erg welkom. Op aanraden van de receptionist begeven we ons vervolgens naar het café-restaurant Guarany, op een kleine 200 m van ons hotel. Een aperitief, uiteraard een Porto, een visgerecht voor Kristien en een vlees-grillade voor mezelf, met passende wijn, een dessert met een 20-jaar oude witte porto en twee koffies , het kost samen met moeite 5O . Bijna niet te geloven. We kregen vandaag al heel wat aanmoedigingen bij het begin van onze tocht. Dank aan allen voor deze steun. Om 22h30 zijn we terug in ons hotel,moe en voldaan. De eerste dag is vlekkeloos verlopen, de schade aan onze fietsen buiten beschouwing gelaten. Die schade zal trouwens geen invloed hebben op het vervolg van onze reis. Dat hopen we althans. Morgen hebben we een ganse dag voorzien om Porto te bezoeken. En met wat we vandaag al van Porto gezien hebben, zal het beslist de moeite waard zijn.
Het is nu 19h, we zijn een uurtje geleden terug van Wenduine. Ikzelf heb mijn gewoon toertje lopen afgewerkt, terwijl Kristien onmiddellijk met Emma, één van onze kleindochters is gaan zwemmen. Emma is sedert deze morgen bij ons thuis want, zowel Stefaan als Natalie zijn al opnieuw aan het werk. Michiel, de zoon, is op sportkamp voor een ganse dag. Voor ons natuurlijk geen probleem. En Emma houdt van zwemmen, zoals al onze kleinkinderen trouwens.We hebben er een punt van gemaakt dat ze allemaal zo snel mogelijk moesten leren zwemmen en hebben ze daarom, wanneer de tijd rijp was, allemaal meegenomen naar het Wielingenbad in Wenduine om daar zwemlessen te krijgen, vroeger door meester Christian, en nu door meester Patrick. En het is gelukt. Blijft alleen nog de jongste kleinzoon over, Jaco, maar die is nog geen 3 jaar en dus is het nog een beetje te vroeg. Als ik alleen loop, zoals vandaag, let ik automatisch meer op wat er te zien is onderweg. Wat me nu opviel is dat er al zoveel bladeren zijn afgevallen. Op sommige plaatsen in het bos leek het wel al herfst te zijn. Wellicht komt dit door het warme en droge weer van de laatste weken.Waar ik ook zat (liep) aan te denken was dat het eigenlijk toch verrassend is dat na al die jaren, ik ( en dit geldt evenzeer voor Kristien) nog altijd met evenveel plezier naar Wenduine kom om dit parcours af te haspelen. We kennen er de weg méér dan van buiten. Er is geen centimeter die nog enig geheim voor ons heeft. En toch, dit parcours blijft ons bekoren.Het is zeer afwisselend, eerst bos en duin, daarna langs het strand, het varieert naargelang de seizoenen wisselen, er is een voortdurende confrontatie met de natuurelementen : wind,zon en regen en er is natuurlijk de zee : nooit identiek, nu eens glad, dan golvend, soms woest, maar altijd aantrekkelijk, zelfs na meer dan 25 jaar. Hopelijk ook voor nog eens 25 jaar. Natuurlijk speelt ook de mogelijkheid om na het lopen te kunnen zwemmen en daarna nog eventjes te kunnen "terrassen" mee een rol in de aantrekkelijkheid van Wenduine. Kristien is nu net vertrokken naar de schoolraad van het St.-Andreasinstituut waar ze zitting in heeft sedert ze er gestopt is met lesgeven. De school staat immers voor de deur en er moeten wellicht nog een aantal beslissingen genomen worden. Het is wel niet zo dat wat de schoolraad beslist ook wet wordt. De schoolraad is een adviesorgaan. Het is wel jammer dat ze niet meer thuis is want de kinderen willen absoluut nog afscheid nemen van ons, hopelijk niet definitief. Opdat de kleinkinderen niet te laat zouden moeten opblijven voor dit afscheid, heb ik nu net nog, per telefoon ,met iedereen afgesproken dat we afscheid nemen iets na 19h30, bij Natalie thuis. Ik moet haar daar immers nog ophalen om samen met haar een partijtje tennis te spelen tegen mijn broer Jan en zijn vrouwtje Annemie.Ik kom daar later nog op terug.
Vandaag, zondag , hebben we ingezet met een feestelijk ontbijt bij mijn jarige zus Trien die nu 1 jaartje minder op de teller heeft dan ikzelf. Ze doet dit nu al een paar jaar voor alle zussen,broers ,schoonzussen en schoonbroers en ik kan jullie verzekeren dat dit echt een aanrader is. We worden er meer dan gesoigneerd met gerookte zalm, krabsalade, veel soorten kaas en charcuterie, vers geperst fruitsap, koffie, diverse soorten broodjes en koeken en uiteraard champagne. Een dergelijk copieus ontbijt maakt dat we het middagmaal vandaag kunnen overslaan. We drinken thuis alleen nog een koffie en gaan dan een plaatsje opzoeken in de stad waar we rustig de Gouden Boomstoet die vandaag voor de 2de keer dit jaar uitgaat kunnen aanschouwen. We doen dit op de plaats tegenaan de stadsschouwburg waar we elk jaar ook de Bloedprocessie gaan bekijken. De volgende Gouden Boomstoet zal pas weer uitgaan over 5 jaar. Op onze plaats zien we ook Wine, de zus van Kristien en Jos, haar man en hun zoon Bart . De stoet heeft geluk : de hevige regenvlagen van deze morgen zijn voorbij en de ganse stoet gaat uit onder een prachtig zon . Nadien gaan we samen nog iets drinken op het terras van het Grand Café du Théatre.
Gisteren hebben we ook ons middagmaal aan ons laten voorbijgaan. We zijn immers gaan lopen in Wenduine, daarna gaan zwemmen en daarna, ja, zoals gewoonlijk een terrasje gaan doen. Dit deden we in het gezelschap van Ivan, Miek en Karel , trouwe bondgenoten in het lopen en het "terrasjes doen". Omdat dit wat uitliep hadden we geen zin meer in een middagmaal. Bovendien, 's avonds waren we nog te gast bij Nadine en Jan, geburen van het huis van mijn ouders, waar nu onze dochter woont. Ze zijn 35 jaar getrouwd en wonen nu 10 jaar in hun nieuwe huis dat ze bouwden , rechts van ons ouderlijk huis. Voordien woonden ze er links van . Zo'n gelegenheid verdient altijd een feestje en wij laten zo'n kans ook niet graag aan ons voorbij gaan. Jan heeft een heel bijzonder hobby : keukens maken en plaatsen. Hij doet dit al verschillende jaren in bijberoep.(Zijn hoofdberoep is verpleger.) Jan plaatste heel recent nog onze eigen nieuwe keuken, deed dit ook bij ons dochter Natalie en onze zoon Kurt. Ook bij mijn broer Jan is hij al gepasseerd. De resultaten mogen echt gezien worden. Het feestje was erg aangenaam, met veel hapjes, geroosterde "mondgeneugden" en uiteraard drank naar ieders eigen keus. Zoals bij zoveel dergelijke gelegenheden moesten we ook vandaag vaststellen dat de wereld toch wel erg klein is. De meeste mensen kenden we in het geheel niet, maar uit de gesprekken bleek al spoedig dat dit toch niet helemaal zo was. Zo ontmoeten we bv. de schoonzus van Filip Vdb, een van onze beste loopvrienden uit Heule en hadden we heel plezante gesprekken met haar en haar man, die ook nog eens een klasgenoot bleek te zijn van mijn broer Jan. We hadden gesprekken met een goede kennis van Karel Db.,uitbater van een grote bloemenwinkel in de stad, nu helaas al een paar jaar overleden , die ook een goede vriend was van ons. We hebben trouwens nu nog altijd een goed contact met zijn vrouwtje. Het feestje, een echte meevaller, werd afgesloten met een reuze dessertbuffet waar wij geen neen konden tegen zeggen. Het is dan ook niet abnormaal dat het nogal laat was toen wij huiswaarts reden. Het ontbijt dat daar op volgde, zoals hoger beschreven ,sloot er eigenlijk perfect op aan.
Nog vier dagen en we zijn weg. Gisteren een leuke avond gehad. We zijn met onze oudste zoon,schoondochter en hun kleinste gaan eten in de Lekpot, een gezellig restaurantje in Oostkamp. Wij waren er nog nooit geweest maar wisten wel het bestaan ervan.We hebben er lekkere mosseltjes gegeten, buiten op het terras dat uitziet op de omringende weilanden. De reden van dit etentje ? Voor Kurt en Els is het de laatste avond dat zij nog alleen thuis zijn met Kasper. Vanaf morgen komen de ander kinderen weer huiswaarts van hun diverse kampen. Later in de avond nog naar het voetbal gekeken om Club Brugge met overtuigende cijfers ( het voetbal zelf was niet zo overtuigend) te zien winnen van een kleine Hongaarse ploeg en dit in het kader van de UEFA-competitie. Deze morgen weer nieuwe gasten : de kleindochters Emma en Léna en kleinzoon Jaco. Voor de Spaanse gasten die we al een paar dagen in huis hebben is het hun laatste voormiddag. Terwijl we met hen aan het praten zijn ( voertaal Engels vermengd met een klein beetje Spaans ) vernemen we dat ze afkomstig zijn van Hospitalet del Infante, het plaatsje waar wij, wel 20 jaar terug, met ons gezinnetje elk jaar naar toe trokken op vakantie. Een vriendin van Kristien had daar vakantiehuisjes gebouwd en verhuurde die. Wij trokken daar elk jaar tijdens de Paasvakantie naar toe en 2 x zijn we daar zelfs in de zomervakantie geweest, telkens voor 1 maand . Ik gaf daar toen surflessen op het strand.Uit het gesprek maken we op dat we Hospitalet, na al die jaren, niet meer zouden herkennen. We worden ook prompt uitgenodigd bij onze gasten thuis. Maar dat wellicht niet voor morgen zijn. Tegen de middag is het aperitief-tijd met zus en schoonzus Wine (Ludwina volgens haar paspoort). Zij woont op slechts een paar honderd meter van ons vandaan, net buiten de binnenstad , over het water, en zij springt regelmatig eens bij ons binnen, meestal zo rond de middag. Dat is dan aperitief-tijd. In de namiddag, terwijl ik al klaar sta om te tennissen met mijn broer Jan ( verloren met 5-3) ,krijg ik een telefoontje van mijn zus Mokie (Magda volgens haar paspoort) dat onze oudere zus An kort voor de middag een fietsongeval heeft gehad en in de kliniek is opgenomen. Na de tennis spoed ik mij dan ook vlug naar huis om te douchen en dan snel naar het St.-Janshospitaal te rijden. Dit alles ook met de fiets want mijn vrouwtje is inmiddels met al de kleinkinderen in de wagen eerst nog een andere kleinzoon , Michiel, gaan ophalen om daarna nog het einde van het voetbalkamp van kleinzoon Kasper bij te wonen en om nog snel de 2 nieuwe poesjes van Steven en Mieke te gaan bekijken. Hun vorig poesje was net voor hun huwelijk , nu alweer bijna 2 maanden geleden,gestorven,men vermoedt vergiftigd ? Na mijn douche , net voor ik vertrek , komt mijn vrouwtje met de 4 kleinkinderen thuis zodat ik toch nog met de wagen naar de kliniek kan rijden en mijn zus een hart onder de riem kan steken . De opgelopen letsels zijn niet min : een duim gebroken, een schouderblad gebroken , een grote vleeswonde aan de arm en idem aan een voet . De voetwonde is gehecht moeten worden met 24 draadjes.En ik hoor dan nog dat An op het ogenblik van het ongeval, op weg was om een kado-bon te gaan halen voor mijn verjaardag ! Heel erg lang blijf ik daar niet. Terug thuis is onze dochter Natalie al haar twee kinderen , Michiel en Emma, komen ophalen en steken Léna en Jaco juist in het bad. Ik kan nog net wat meehelpen om ze in bed te krijgen. En dan , na weeral een drukke dag, is er eindelijk weer wat tijd voor rust en stilte.
De ganse voormiddag doorgebracht in de buurt van onze garage. Vroeger was het simpel : je ging naar de garage wanneer je dacht dat het nodig was. Nu geeft de auto-computer zelf aan wanneer het nodig is. En je kunt het niet negeren, elke keer je de auto opstart krijg je het bericht dat je naar de garage moet, dat je al X aantal kilometer over tijd bent. Een paar kilometertjes , daar neemt niemand aanstoot aan maar als dit begint op te lopen ... Dus, na eerder gemaakte afspraak,deze morgen om 8h30 de auto afgezet bij de garage. Omdat het te ver is om naar huis te gaan en dan tegen de middag terug te zijn om de wagen op te halen, blijf ik daar in de buurt waar gelukkig heel wat winkels zijn waar je ongestoord eens kunt binnen lopen : een stock Vermeersch, een Decathlon ( waar ik een nieuw fietsbroekje koop), een Lunch Garden ( waar ik een ontbijt neem en een hele tijd blijf lezen in het boek dat ik meebracht - "Het huis van de zusters" van Charlotte Link), een Krëfel, meubel- en speelgoed winkels,een Carrefour waar ik de benodigdheden koop om deze middag eten te maken ,enz....En tegen de middag is mijn wagen inderdaad volledig nagezien en in orde bevonden. In tegenstelling tot anders heeft mijn vrouwtje zich vandaag ontfermd over de gasten die we voor een paar dagen in huis hebben : koffie zetten, broodjes halen, fruitsap persen,eitjes koken...Normaal doe ik dit maar omwille van de garage zijn de rollen vandaag eens omgekeerd. Gisteren, bij de bakker, ben ik Frans G. nog tegengekomen en hebben we nog een tijdje staan praten. Frans heeft een klein pension in onze buurt , was in zijn vorig leven leraar, en heb ik leren kennen via het voetbal. We hebben lange tijd samen gevoetbald bij "Podium", een ploegje dat meedraaide in het Vrij Liefhebbersverbond. Hij is wel een flink stuk ouder dan ikzelf maar nog altijd zeer sportief en actief in zowel het fietsen als de tennis. Eveneens gisteren, op weg naar de vismarkt kwam ik ook nog een oud chauffeur tegen van het bedrijf waar ik vroeger voor werkte. Ik complementeerde hem voor het feit dat hij er zo goed uitzag ( ik zag hem voor het eerst terug na ruim 12 jaar ...) maar hij vertelde me dat hij eind deze week naar zijn dokter moest om de uitslag te krijgen van een onderzoek. Hij was 5 jaar terug geopereerd voor een kankergezwel en vermoedelijk is dit teruggekeerd. Ik heb hem sterkte gewenst en hoop, met hem, dat alles toch in orde komt. Gisterennamiddag was het weer onze sportnamiddag in Wenduine. 10km lopen, een paar honderd meter zwemmen en daarna een rustig terrasje doen. We doen dit al jaren aan een stuk, 3x per week en het blijft nog altijd even hard genieten als de eerste keer. Hopelijk mag dit ook nog lang zo blijven.'s Avonds voetbal gekeken en stiekem zitten hopen dat Anderlecht niet te hard zou winnen , maar het ligt echt niet aan mij dat ze niet gewonnen hebben, ze speelden een meer dan flauwe match. En terug naar vandaag. Mijn vrouwtje is zopas vertrokken om één van onze kleinzoontjes op te halen op zijn sportkamp en hem dan thuis bij onze oudste zoon in Oostkamp te brengen. Ik neem straks de fiets om ook naar Oostkamp te rijden . Deze avond gaan we dan samen met onze zoon , schoondochter en kleinzoon een restaurantje bezoeken om ik weet nog niet wat te vieren. Maar zelfs"zomaar" is een bezoek aan een restaurantje altijd leuk. Ik ben deze namiddag ook begonnen met het klaarmaken van mijn valies voor Portugal. Zeker voor een fietstocht is het belangrijk daar tijdig mee te beginnen. Als alles klaar ligt,een paar dagen voor het vertrek, resten er ook nog een paar dagen om daar telkens weer iets van wat niet absoluut noodzakelijk is , terug in de kast te leggen. Alles wat je niet meeneemt is plaats en gewicht gewonnen ! Alles moet immers mee op de fiets.
Over precies 1 week zitten we al in Porto. De spanning begint toch al een beetje te stijgen. Gisteren hebben we het rustig gehouden. 's Morgens is mijn vrouwtje, Janne, een van onze kleindochters, gaan afzetten aan het station van Brugge. Zij vertrok op kamp met haar VKSJ-groep. 's Namiddags zijn we, zoals gewoonlijk gaan lopen naar Wenduine, een toertje van ca. 10km door bos en langs het strand. Daarna wat gaan zwemmen in het Wielingenbad waar het wel wat te druk was om er lang te blijven. En daarna een zalig terrasje doen op de dijk. Hier konden we niet lang genoeg blijven.We zien er onverwacht nog EricV. en zijn vrouwtje. Eric was een van de eersten die zich bij onze loopclub aansloot maar heeft, helaas, reeds sedert lang , omwille van gezondheidsproblemen afgehaakt. Het gaat nu wel goed met hem.Duimen dat het zo blijft. 's Avonds was er nog een tennismatch tussen vader en dochter Natalie (voor de geïnteresseerden , uitslag 5-5 en match moeten stoppen wegens invallende duisternis. Het was wel erg spannend ). Vandaag zijn we samen nog naar Kuurne gereden want ik moest daar nog een kostuum gaan passen voor de trouw van Maarten Depraetere, een van onze neven, met Heidi Debruyne. Zij wonen al sinds mensenheugnis samen maar zijn nu toch van plan dit te officialiseren. Dat ik in de "suite" van dit huwelijk moet meelopen komt omdat de man van mijn zus Katrien , Guido Depraetere, overleed, nu ook al weer 6 jaar terug .Dit was net voor wij voor het eerst een grote fietstocht ondernamen, met name naar Compostela. Ik zal proberen hem op een waardige manier te vervangen. Terugkerend, zouden we een bezoekje brengen aan de jongste broer van Kristien, hij woont in Roeselare, die pas , en dit voor het eerst , opa is geworden. Hij, noch zijn vrouwtje gaven evenwel thuis . Op kraamvisite ? . De gelukwensen en de verwelkoming in de club van opa's en oma's zullen we voor een latere gelegenheid sparen. Vooraleer dan naar huis te rijden zijn we nog gestopt bij Kurt, onze oudste zoon die in Oostkamp woont, om zijn "remorque" eventjes te lenen. Er staat bij ons thuis immers nog heel wat groot afval en tuinafval dat naar het containerpark moet gebracht worden vooraleer we afreizen naar Portugal. Dit heb ik dan in de namiddag gedaan, nadat Kristien eerst nog Natalie naar haar garage had gebracht om haar auto op te halen. Terug thuis , via het huis van Kurt om de remorque weer te plaatsen en daarna de carwash, stel ik vast dat ik een belangrijk onderdeel van het groot afval, een oude bureau-stoel, ben vergeten mee te nemen. Potverdikke. Ik probeer deze toch nog weg te doen vooraleer we echt vertrekken. De stoel kan wel gewoon op de achterzetel van de wagen geplaatst worden. We hebben dus geen remorque meer nodig en misschien moet ik wel nog eens in de buurt van het containerpark zijn. Mijn vrouwtje heeft zich ondertussen al de ganse namiddag bijzonder nuttig gemaakt met het opzoeken van adressen ,telefoonnummers en email-adressen van kleine hotelletjes en pensionnetjes langsheen de wegen die we in Portugal zullen volgen. We reserveren wel niets op voorhand (uitgezonderd voor de eerste 2 dagen die we in Porto zullen doorbrengen - deze reservatie deden we al eerder) want we weten echt niet hoeveel kilometer we per dag zullen kunnen afleggen . Het geeft wel een veiliger gevoel als we op voorhand weten wat we zoal kunnen tegenkomen.
Een druk maar aangenaam weekend achter de rug. We zijn met de ganse familie naar Bailievre gereisd, een klein dorpje in de buurt van Chimay.We hadden er een ruime gite gehuurd om een verjaardag te vieren van de "pater familias" , niet zomaar een verjaardag, maar wel zijn 65ste. En alles was het ganse weekend top. Het weer : schitterend (net geen nieuw warmte - record). De gite : uitmuntend, met alles erop en eraan (jammer genoeg geen zwembad maar wel voldoende water voor allerlei spelletjes. De omgeving : prachtig glooiend landschap met tal van vijvers en meren. En het gezelschap : geen beter te vinden. De eerste dag hebben we de omgeving verkend , hebben we gepicknickt en geluierd aan de oevers van Les Lacs de l'eau d'heure, inkopen gedaan voor de BBQ van 's avonds , ons geïnstalleerd in onze gite en tenslotte lang genoten van de BBQ. Dag twee hebben we op een zalige manier doorgebracht , opnieuw aan de oevers van Les lacs de l'eau d'heure . Gezien het schrikkelijk warme weer hadden we geen alternatief. Een beetje zwemmen, met de kleinkinderen spelen in het water, picknicken, wat luieren en wat bijpraten met iedereen, de dag ging snel vooruit. Toen het iets minder warm was geworden wilden we in het Natura Park op avonturentocht : een prachtig aangelegde hindernissenpiste met touwladders, klimkabels, apenbruggen, een deathride over het water en nog zoveel meer. Helaas, er werd ons eerst gevraagd een uurtje te wachten wegens de grote drukte , maar toen dit uur om was werd ons nogmaals gevraagd nog eens een uur te wachten. Dat was er teveel aan. We hebben ons dan maar beperkt tot een kleine wandeling tot aan de zeilclub waar het wel genieten was van een welgekomen verfrissing. Terug in de gite, was het tijd voor het feest-aperitief en daarna een lekkere maaltijd, klaargemaakt door de uitbaters van de gite. Ook hier opnieuw was het genieten tot in de late uurtjes. De pater familias werd overladen met kussen, met geschenken en wensen voor een gelukkig 65ste jaar. Er liepen ook verschillende zeer gewaardeerde berichtjes binnen met gelukwensen van familie , vrienden en vriendinnen. Langs deze weg : dank aan iedereen voor het medeleven ! De derde dag werd er na een stevig zondags ontbijt, ondanks de hitte, toch gewandeld. We hadden wel voldoende drank mee en hielden regelmatig een korte rustpauze. Voor de allerkleinsten werd het toch nog een hele opdracht maar iedereen bereikte ongedeerd het eindpunt : het terrasje van Le Tilleuil in Macon. De verfrissing voor iedereen werd meteen per 1/2-liter besteld en het smaakte eigenlijk nog naar meer. Daarna ging het terug naar de gite voor ons laatste middagmaal dat bekend staat als "restjes-maaltijd". Wat we op de BBQ van de vorige dag niet op kregen ging er nu wel vlot in, samen met het overgebleven brood van het ontbijt en het broodbeleg van de vorige picknicks.Van de "Chimay's" moesten we wel af blijven want, tot spijt van iedereen ,was het na etenstijd al tijd om huiswaarts te keren. Rijden en drinken horen nu eenmaal niet samen. Iedereen is veilig en wel terug thuis gekomen . Gelukkig waren de vele files en vertragingen in het verkeer altijd in de tegenovergestelde richting van ons. Voorwaar, een schitterend weekend.
Hallo, Hier zijn we dan weer. Kristien en Paul. Er zijn bijna 365 dagen voorbij en we staan weer op het punt om een nieuwe fietsreis te ondernemen die ons ditmaal doorheen Portugal moet leiden. Zoals dit het geval was voor onze vorige fietsreizen, willen we ook nu de thuisblijvers op de hoogte houden van wat we tijdens onze tocht beleven. Onze tocht begint op dinsdag 28 augustus e.k. , en wel met een vliegreis naar Porto in het noorden van Portugal. Vandaar gaat het met de fiets, richting Faro, in het zuiden van Portugal. Daar nemen we, na een paar dagjes uitrusten van onze ca. 1000 Km lange fietstocht, op dinsdag 18 september weer het vliegtuig richting België. We nemen voor deze reis onze eigen fietsen mee. Dank zij Ryanair is de kostprijs van het vliegen heen, vanuit Rijsel naar Porto, en terug, vanuit Faro naar Charleroi, fietsen en bagage inbegrepen, best nog heel schappelijk. Dat we onze blog nu al opgestart hebben heeft te maken met het inoefenen van het werken met deze blog.Het is weliswaar een zeer gebruiksvriendelijke blog, niet moeilijk om aan te maken en bovendien ook nog gratis, maar een beetje oefenen op voorhand kan nooit geen kwaad. Zo moeten we o.m. nog proberen om af en toe eens een foto op de blog te plaatsen.Dat is bij onze vorige reizen niet gelukt.
Gisteren, 15 augustus en bijgevolg verlofdag in België, hebben we één van onze laatste fietstrainingen gehouden en dit door deel te nemen aan de jaarlijkse dag-fietstocht van de familie Gheysen, een traditie die nu reeds meer dan 10 jaar stand houdt. Het is altijd een leuke en aangename activiteit waar we met zijn allen al van lang op voorhand naar uitzien. Het moet wel gezegd, sommigen zouden, naast het uitzien naar deze happening, best ook wat training voorzien vooraleer er aan deel te nemen , maar ja, iedereen zingt zoals hij gebekt is. Dit jaar werd er gefietst in de regio tussen Torhout en Brugge waarbij alle bossen die er zich bevinden werden aangedaan.Vertrekplaats was het kasteel Wynendaele in Torhout.Er werd gepicknickt aan het kasteel van Tudor in het Beisbroekbos. De fietsdag werd besloten met een lekkere maaltijd in de "Wynendaele Wandeling" een eetkroeg op enkele passen van het kasteel ( en van harte aan te bevelen).
Morgen zijn we al opnieuw "op uitstap", ditmaal voor een weekendje Ardennen ( neen, niet met de fiets),om er in alle rust de verjaardag van Paul te vieren, samen met alle kinderen en bijna alle kleinkinderen. Een paar kleinkinderen zijn helaas nog op zomerkamp en kunnen er bijgevolg niet bij zijn. Wat er te gebeuren staat blijft nog een verrassing voor Paul die volledig buiten de organisatie van het weekend werd gehouden.Naderhand zal hierover wel meer informatie beschikbaar zijn. Omdat er voorspeld is dat het een erg warm weekend zal worden, is het programma wel iets aangepast geworden : er zal voor gezorgd worden dat iedereen zich voldoende kan verfrissen in een koele waterpartij. Zwembroek hoort dus zeker thuis in het mee te nemen valies.
Deze avond zijn Léna en Jaco, onze jongste kleinkinderen reeds bij ons toegekomen. Zij zullen morgen met ons meereizen. Hun ouders Sarah en Thomas zullen morgen met Els, onze schoondochter meereizen. Zij moeten alle drie morgen nog werken. Ook de andere kinderen en schoonkinderen hebben afspraken gemaakt om op een of andere manier samen te reizen. Ik zie alvast al uit naar een wervelend weekendje.
De dag weer begonnen met champagne. 't Is immers zondag vandaag en, wat we gehad hebben, kan ons niet meer afgenomen worden. Na ons stevig ontbijt, kruipen we opnieuw op onze stalen rossen, ditmaal richting Porches waar Guido, broer van Kris en zijn vrouwtje Inge hun vakantie doorbrengen. Het is ( weeral) mooi weer, in de verte hangen wel wat wolken. maa hebben geen invloed op het aangename weer.r Het is wel stevig klimmen vandaag, maar de dalingen zijn navenant. De eerste grotere stad die we tegenkomen is Vilamoura. Je moet het gezien hebben om het te geloven. Het ene golfterrein na het ander, overal prachtige lanen, prachtige villa's, mooie fietspaden, allemaal luxe... We maken ons daarbij de bedenking dat zoiets alleen maar mogelijk is met corrupt geld en/ of zwart geld. Waar je overal in Portugal ziet dat de economische crisis genadeloos heeft toegeslagen kan het niet anders dan dat wat hier gerealiseerd is, alleen maar mogelijk is geweest met gelden die afgeleid zijn geworden van hun oorspronkelijke bestemming . We denken dat Europa hier wel meer dan een oogje in het zeil moet houden..Een ogenblik dacht ik eigenlijk zelfs dat ik mijn visie over het fietsbeleid in Portugal zou moeten herzien hebben maar, eenmaal die super-luxueuse domeinen voorbij, gedaan met fietspaden en bewegwijzering. Zoek het zelf maar uit.... En dat doen we natuurlijk ook. We passeren Albufeira via de ringbaan met op elk kruispunt een mooie fontein of sculptuur, zonder er zelf binnen te rijden : het lijkt ons opnieuw een soort Benidorm. Eigenlijk wou ik zeggen "Blankenberge" maar we hebben een vriend die daar woont, dus moet ik me een beetje inhouden. En voor we het eigenlijk goed beseffen zijn we al in het hotelletje waar Guido en Inge verblijven, in Porches .We hebben 41 km op de teller. Ze zitten ons op te wachten op het terras aan de inkom en de ontvangst is méér dan hartelijk. Het is een prachtige site, gerund door Belgen. De eigenaar komt zelfs even goeiendag zeggen. We genieten van het aperitief en gaan daarna, te voet een wandeling maken tot aan het strand waar een leuk restaurantje ons opwacht. We nemen uitgebreid de tijd voor een lekkere vismaaltijd, begeleid met een lekkere wijn. Het zicht op het strand, de zee en de kliffen zijn fenomenaal. En speciaal voor de zussen van Kristien : waarschuw Guido dat hij zeer voorzichtig moet zijn als hij nogmaals die kliffen wil bewandelen . Gevaarlijk, wat zeg ik , levensgevaarlijk ! Veel gevaarlijker dan een simpele fietstocht, bergop, onder een verschroeiende zon , zelfs door een gebied dat in brand staat. 't Is maar dat je het weet. 
Ach wat kunnen sommige dagen toch super heerlijk zijn. Zoals vandaag bijvoorbeeld. Om 8 uur wakker geworden, dit ritme zit er zo een beetje in. Daarna een heerlijk buffet-ontbijt met zelfs champagne. Bijna niet te geloven in een land als Portugal waar de crisis in alle hevigheid toegeslagen heeft.
Vroeg opstaan was vandaag de boodschap - en zo waren we de eersten aan het ontbijtbuffet . Om 7h45 waren de fietsen klaar en konden we vertrekken naar de bushalte, op een 10-tal minuten fietsen. Daar de fietsen demonteren en inpakken en dan wat wachten. De bus een grote luxe-car van Rede-Expressos telt maar 8 passagiers. In de loop van de rit verandert dit aantal een paar keer omdat er een paar keer gestopt wordt en er dan op- en afgestapt wordt. We rijden het grootste deel door een hoogvlakte met veel klimmen en dalen. Amaai voor wie dit met de fiets moet doen.
Al stralende zon bij het opstaan. Straks wordt het wellicht opnieuw een verzengende zon ! We zitten in een annex van het hoofdgebouw van het hotel en moeten om te ontbijten dus een korte verplaatsing doen (50 meter). Ook hier weer een buffet ontbijt met alles wat je maar kunt denken, ook vers geperst fruitsap, maar je moet het wel zelf persen en het is niet zo'n best machientje. Ook de koffie is niet zo warm. Toen ik voor de 2de keer koffie ging halen was er helemaal geen koffie meer. De nieuwe die ze brachten was ijskoud. Ze wordt opgewarmd in de microwave. Toch smaakt het. Daarna ons klaarmaken om de stad te verkennen, eerst naar de dienst voor Toerisme om een goed grondplan te hebben.We wisselen een paar sms-berichtje uit met het thuisfront. Evora is een prachtig stadje. Het ligt hoog op een heuvel met vanop verschillende plaatsen bijzonder mooie panorama's op de omgeving. Het doet Middeleeuws aan, met veel op elkaar gelijkende gebouwen, allemaal in dezelfde kleuren, wit en oranje-geel. Het zijn veelal smalle tot zeer smalle straatjes en steegjes. De echt monumentale gebouwen, waaronder uiteraard een paar kerken en oude abdijen krijg je pas en bijna altijd onverwacht te zien als je de smalle straatjes hebt doorlopen. Er zijn nog sporen uit de Romeinse tijden, waaronder een tempel (of toch minstens nog de rechtstaande zuilen ervan), er zijn nog sporen uit de tijd dat de Moren hier het gebied bezetten ( een paar torens en toegangspoorten) en dan uiteraard veel monumentale gebouwen uit de meer recente geschiedenis, 17de en 18de eeuw. Er zijn veel winkeltjes, soms erg mooie en veel terrasjes en bars maar de leukste om te doen bevinden zich wel in het echte centrum, het Giraldo-plein. Voor een paar monumentale gebouwen moet een kleine inkom betaald worden en het loont altijd de moeite, de anderen zijn gratis. We genieten telkens weer bij het zien van zoveel schoonheid en kunst. Soms speelt er aangepaste muziek op de achtergrond en dan blijven we er meestal iets langer vertoeven. Het is anderzijds ook echt nodig om af en toe in bijvoorbeeld een frisse kloosterkerk te verblijven. Buiten loopt de temperatuur genadeloos op. Tegen etenstijd ( op zijn Zuiders - dus laat) vinden we nog een plaatsje op een buitenterras aan de rand van het Giraldo-plein. Een kleinigheid eten en drinken geeft ons weer de nodige energie. Vooral energie om eens goed na te denken over het verloop van de volgende dagen. We zitten nog volop in het binnenland, dus nog volop bergachtig en bijgevolg nog veel klimwerk te doen. Dat alles in een hitte die wij echt niet gewoon zijn. We hebben al fel in onze voorraad energie moeten putten en we rusten nu meer dan tijdens de eerste dagen maar de nieuwe reserves komen er slechts bij mondjesmaat aan. We gaan eens informeren in het station van Evora dat juist buiten de stadsmuren ligt. Helaas is er geen trein die onze fietsen ook kan ( of wil) meenemen. Geen enkel gaat trouwens de richting uit die wij nodig hebben. Via de dienst voor toerisme komen we dan terecht bij de grote bushalte, eveneens net buiten de stadspoorten. Als we onze fietsen kunnen inpakken ( en dat kunnen wij), dan kunnen we voor een habbekrats bijna overal in Portugal geraken. Portugal beschikt maar over een paar treinlijnen maar dit wordt meer dan gecompenseerd door een goed uitgebouwd netwerk van buslijnen. En voor we het eigenlijk zelfs goed beseffen, hebben we geboekt voor een busrit naar Faro, de bestemming die we eigenlijk pas over een kleine week zouden moeten bereiken. De tijd zal uitwijzen of dit verstandig was of niet. Op internet zoeken we dan in de buurt van Faro een passend hotel en vinden dit op een 15km buiten Faro, in Quarteira We boeken daar om te beginnen voor 4 nachten. We zien dan wel of we dit eventueel kunnen verlengen of als we ons moeten verleggen. Eenmaal dit gebeurd is, is het als het ware een last die van onze schouders valt. We beschouwen het niet als een mislukking maar moeten toegeven dat de natuurelementen onze meerdere zijn geweest. Het zij zo. We gaan dit straks gaan vieren met eens goed te gaan eten. 
Rond 9 uur zitten we heel alleen in de ontbijtzaal,een prachtig antiek salon. We worden netjes bediend aan tafel.Alleen de koffie is niet echt heet, maar de rest is prima. We genieten in alle rust en doen het verder rustig aan. Vandaag is immers een snipperdag. Na het ontbijt probeer ik de fietslichten te herstellen en slaag daar maar deels in. Straks moeten we zien aan batterijen te geraken voor het achterlicht van Kristiens fiets. Dan pas zal blijken of alles weer OK is. Tegen 10h gaan we op verkenning naar de Rio Tejo. We passeren een Intermarche en kopen daar de nodige batterijen en wat fruit voor onderweg. Heerlijk om te fietsen, zomaar, onder stralende zon, zonder bagage. We stoppen even voor een bezoekje aan de kerk van St. Eustacio. We zijn Fatima per trein gepasseerd - ligt volledig in de regio van de bosbranden - en hebben dus geen bezoek kunnen brengen aan de plaats van de verschijning aldaar - maar hier in dit kerkje staat een beeld van O.L.Vrouw van Fatima en daar hebben we alle uitgesproken en niet-uitgesproken intenties van al wie ons dierbaar is neergelegd. Dat is bijna of zelfs even goed. Via een fruitmarkt ( alleen fruit te koop via volle remorque ) komen we na een 10-tal km asfaltweg, langs wijngaarden en uitgestrekte velden met mais,tomaten,pepers, en alle soorten meloenen, en daarna een zandweggetje aan de Rio Tejo. Deze locatie is een waar aards paradijs. We genieten met volle teugen van alles wat de natuur daar te bieden heeft : zon, strand, water, absolute stilte ... een enige ervaring die voor altijd in ons geheugen zal gebrand ( het is ook 40 graden) blijven staan. We blijven er volstrekt ongestoord een paar uur en vinden het eigenlijk nog te vroeg als we weer opstappen en naar ons hotel terug fietsen maar we willen nog een poosje kunnen genieten van ons zwembad. We stoppen nog eventjes op een mooi terras met vijvertje voor een koffie en een magnum. En daarna, luieren aan het zwembad. De 40 graden deren ons niet, om af te koelen hebben we en het zwembad en de bar aan onze zijde. We hebben ook nog wat fruit over van deze morgen dat heerlijk smaakt. We krijgen zopas een smsje van Guido ( broer van Kristien) en Inge (schoonzus) dat ze net goed aangekomen zijn in Portugal. Er is ook een berichte van de famille Ostendaise dat alles daar prima in orde is. Léna, bij haar nieuwe juf in de laatste kleuterklas en Jaco in de creche. Sarah begint een nieuwe job in Brugge. 
Vandaag de grote sprong voorwaarts, op zeer diverse vlakken. Janne, kleindochter stapt vandaag naar het 1ste middelbaar. Kasper, kleinzoon, stapt naar het 1ste leerjaar.Michiel, kleinzoon stapt naar het laatste jaar lager onderwijs en Léna, kleindochter stapt naar de hoogste kleuterklas. Wijzelf stappen in de trein om in één ruk, zo'n 200Km te overbruggen. Om 8h zoals gewoonlijk opgestaan en genoten van een uitgebreid ontbijt, zelfs met spek en eieren. In de ontbijtzaal zien we opnieuw de 2 koppels uit Halle. Ze sliepen dus in hetzelfde hotel. Zouden zij deze nacht nog vogels gespot hebben ? In het station, waar we ruim op tijd aankomen, na 500 m fietsen (!) , worden we heel vriendelijk geholpen in het Engels door een knappe loketbediende. We moeten een regionale trein nemen omdat alleen die fietsen meenemen en dan wel gratis. Dit betekent veel haltes onderweg maar heeft als voordeel dat we veel meer van de regio zullen zien. We betalen 9 per man en dit voor 200 Km. Onze trein rijdt maar tot in Entrocamento. Daar moeten we nog een andere regionale op tot in Santarem, gelegen aan de oever van de Rio Tejo (Taag volgens veel kruiswoordraadsels).
We wensen natuurlijk al onze kleinkinderen een mooi en goed begin van een nieuw schooljaar.
Voor Herman (broer van Kristien) : hip hip hip hoera ! een gelukkige verjaardag. Vandaag is het ook 14 jaar geleden dat mijn papa overleed.
Deze morgen weer om 8 uur opgestaan . Het ontbijt nemen we naast de deur, in een bakkerij-tearoom. Om 9h30, op aanwijzing van de hotelbaas zijn we op weg naar Alvarenga, de eerste grote stad ( het blijkt later eigenlijk maar' een dorp te zijn). Het is weer berg op, dan 2x een rondpunt passeren en dan rechtsaf, berg af, heerlijk, zo'n 4 km zonder te moeten trappen bij snelheden van 40 tot 45 km per uur. Maar mooie liedjes duren niet lang, dan begint het klimmen opnieuw met als troost de prachtige vergezichten op het diepe dal van de Rio Paiva, een zijrivier van de Douro. Na een tijdje klimmen we op "automatische piloot", proberen soepel rond te draaien, zonder te forceren maar , na lang klimmen, gebeurt dit toch én op kracht én op uithouding. We passeren tal van kleine dorpjes, soms maar een paar huisjes groot, niet eens vermeld op onze kaart. Zolang we echter de N225 volgen, weer typische betonblokken met de aanduiding erop geschilderd,weten we dat we in de goede richting zitten.Het is trouwens de enig mogelijke weg, dwars door het Montemuro gebergte.Dus duwen maar.
Als we al niet in de hemel zitten, dan hebben we toch minstens onze hemel verdiend vandaag.
Om 8h loopt onze wekker af. Heerlijk geslapen. Dat is niet verwonderlijk, de spanning van het vertrek is weg,gisteren lekkere wijn en porto gedronken en ons hotel beschikt over uitstekende bedden en hoofdkussens.We zijn dus fit om onze eerste volle dag in Portugal door te brengen.
We zijn ruim op tijd in de luchthaven van Rijsel. Een klein en gezellig kader. De fietsen zijn al ingepakt en bij een koffie zitten we te wachten op ons vertrek om 15 uur. Het is nu 11.h15. Dank zij de gratis WIFI (weliswaar maar 15 minuten) kan ik al een eerste berichtje op de blog plaatsen.
Een druk maar aangenaam weekend achter de rug. We zijn met de ganse familie naar Bailievre gereisd, een klein dorpje in de buurt van Chimay.We hadden er een ruime gite gehuurd om een verjaardag te vieren van de "pater familias" , niet zomaar een verjaardag, maar wel zijn 65ste. En alles was het ganse weekend top. Het weer : schitterend (net geen nieuw warmte - record). De gite : uitmuntend, met alles erop en eraan (jammer genoeg geen zwembad maar wel voldoende water voor allerlei spelletjes. De omgeving : prachtig glooiend landschap met tal van vijvers en meren. En het gezelschap : geen beter te vinden.
Hallo,
