We zijn nu al enkele dagen thuis, voldoende tijd dus om alles al wat te hebben laten bezinken. Dat we blij zijn terug thuis te zijn is een vanzelfsprekendheid. Toch zijn we blij en tevreden over onze fietstocht doorheen Portugal. Van de geplande 900 tot 950Km hebben we er uiteindelijk een 650 Km van gefietst, dus best wel iets om tevreden en fier over te zijn, in acht genomen het moeilijke en door ons wel iets onderschatte parcours door de bergen en dit in combinatie met de voor ons toch zeer ongewone temperaturen van 40° en meer. Dat Portugal geen fietsland is, zal wel al voldoende uit de verslaggeving zijn gebleken. Fietsen zijn werkelijk een haast 7de wereldwonder waar men echter niet naar opkijkt, maar dat eerder met een soort wantrouwend ontzag wordt benaderd. Infra-structuur voor fietsers is helemaal onbestaand, met uitzondering misschien van een paar kilometers van de geplande 250Km lange Ecovia in de Algarve. Bewegwijzering in Portugal staat ook nog in zijn kinderschoenen. In (te) veel gevallen moet men zich baseren op een soort oriëntatie-gevoel om de juiste weg te vinden zodat men soms met een bang hart uitziet waar de gevolgde weg zal uitkomen. De Portugezen zijn echter altijd zeer behulpzaam. Als het niet via de taal kon, waren er nog altijd de gebaren die ons op het rechte pad hielden. Wat boven alles te onthouden valt is dat Portugal een schitterend land is, veel groener dan wij dachten, met prachtige bergen en dalen (soms wel wat te hoog en te diep voor ons), met een zeer rijke variatie aan cultuur en culturele invloeden, met interessante steden, stadjes en dorpjes, en zeer gastvrij en behulpzaam . Portugal is ook een goedkope reisbestemming : een overnachting kostte ons, voor 2 personen, ontbijt inbegrepen, gemiddeld nog geen 50,- per nacht. Drank is stukken goedkoper : een grote koffie betaalden we meestal maar 0,80 en ook het eten zelf was soms maar de helft van wat we hier in België voor hetzelfde zouden betalen, en dat voor eenzelfde en onberispelijke kwaliteit. Alleen vonden we hun ijskoele rode wijn niet altijd even geslaagd en vonden we de opgediende porties (voor ons althans) toch wat te groot : zo kregen we bv. waar we geroosterde zalm vroegen niet 1 tranche maar 3 tranches op ons bord. Portugal is ook duidelijk te zien een land waar de economische en financiële crisis in volle hevigheid woedt. We konden dit afleiden uit talloze grote infrastructuur werken ( wegen, bruggen, kanalen, nieuwe woonwijken...) die er onafgewerkt en verlaten bijliggen. We konden dit opmaken uit de meer dan normale leegstand, binnen de oude steden, binnen de nieuwe wijken, in het binnenland, aan de kust,...We konden dit afleiden uit de soms zeer gebrekkige staat van onderhoud van veel gebouwen. Maar de Portugees zelf trekt er zich blijkbaar niet teveel van aan : het wagenpark lijkt erg jong, de terrasjes zitten behoorlijk vol en ook de restaurantjes draaien meestal toch nog behoorlijk. Wat er achter de muren schuil gaat , daar hebben wij natuurlijk geen zicht op. In Portugal is Internet méér dan goed ingeburgerd. Wij hadden onze notebook mee en konden overal met gratis Wifi op Internet. Wij konden via Booking.com elke dag op zoek naar een hotelletje voor de volgende dag(en). Het aantal overnachtingsmogelijkheden in Portugal ,te vinden op Internet, is gewoon gigantisch. We hebben 1x per trein en 1x per bus gereisd, met de fietsen mee . Alles lijkt goed georganiseerd maar het aanbod is zeer gevarieerd. Zo nemen alleen de regionale treinen de fiets mee en wel alleen als het niet te druk , ook nooit in het weekend. De intercity-treinen en de sneltreinen nemen gewoon nooit fietsen mee. De treinverbindingen zijn trouwens ook beperkt in Portugal, er zijn maar een paar grote lijnen. Beter uitgerust zijn de buslijnen. Ze hebben veel meer stopplaatsen en rijden ook daar waar geen trein aanwezig is. Ze zijn zeer comfortabel. Niet alle busmaatschappijen nemen echter fietsen mee. We moesten in ons geval ook aandringen en argumenteren dat onze fietsen volledig zouden worden ingepakt. Pas na het plegen van een aantal telefoontjes kregen we de toestemming. Of we ooit terug gaan naar Portugal ? Vermoedelijk niet meer per fiets. Maar anders, zeker en vast wel, er is nog zoveel dat we moeten zien, o.m. Lissabon dat we opzettelijk links hebben laten liggen om er eens een afzonderlijke citytrip van te kunnen maken. En wie weet, ook nog eens de Algarve waarvan we uiteindelijk ook maar een heel klein stukje hebben gezien. En wat we zagen, doet echt wel verlangen naar méér. Brugge, 21 september 2012
Iets voor 7 h worden we beiden opgeschrikt door het gedreun van een zware vrachtwagen en dit blijft meer dan 2 uren duren. 2 huizen voorbij het onze zijn al meer dan een jaar renovatie-werken bezig. Uitgerekend vandaag , we wilden eens goed uitslapen, moet zo nodig in dit huis een chappe gegoten worden. Ik hou het in bed nog vol, zonder slapen maar wel met veel draaien en keren, tot plots het lawaai ophoudt. Maar ik sta toch op. Kristien heeft inmiddels een lekker ontbijt, zo eentje waar we de laatste week met stijgende goesting naar uitzagen, klaargezet. Daarna is het tijd voor Kristien om wat grote boodschappen te doen zodat we weer een tijdje verder kunnen. Zelf rij ik naar onze fietsenmaker om nieuwe spatborden te halen. Hij heeft er geen in voorraad maar deze die hij voorstelt wil ik dan weer niet. Hij belt dan toch maar zijn leverancier, de spatborden worden besteld ( ik moet zowel een voor- als achterspatbord nemen niettegenstaande we eigenlijk alleen maar een voorspatbord nodig hebben) en ik mag er volgende woensdag al om. Het monteren doe ik zelf, zoals ik ook alles zelf doe aan onze fietsen. Ik kan het echter niet laten om ook nog eens bij onze andere fietshandelaar binnen te springen, daar waar mijn racefiets vandaan komt. Ik word er overweldigd door wat er tegenwoordig al allemaal op de markt is aan trekkingfietsen. Maar het één al duurder tot veel duurder dan het andere. Gelukkig moeten we nu nog een nieuwe aankoop niet doen. Wel steekt het al min of meer in ons hoofd dat het tegen een volgende belangrijke fietstocht moet gebeurd zijn. Onze huidige fietsen hebben ons uitstekend gediend maar zijn echt wel aan vervanging toe. De ketting is tot op de draad versleten, het versnellingsapparaat heeft zijn beste tijd gehad. De ganse bekabeling is aan vernieuwing toe, en zo zijn er wel nog wat mankementen. Anderzijds zijn er de nieuwste snufjes : naafdynamo, hydraulisch remsystemen , betere geometrie, een 14-speed versnellingsnaaf met eenzelfde bereik als een 9x3 derailleur en een directere schakeling, uitvoering in titanium ,... Wat daarbij opvalt is dat het (weer) de Hollanders zijn die met het meest vooruitstrevende trekking materiaal op de markt zijn : Koga, Gaastra, Idwork,... allemaal bedrijven waar de leiding wel één of andere familiale band heeft met elkaar. Ook TREK, maar dat is dan weer Amerikaans, heeft uitstekend materiaal in aanbieding. We hebben nu wel nog wat tijd en die tijd zal wel raad brengen. 's Namiddags is het voor het eerst sedert lang weer lopen geblazen in Wenduine. We brengen het er behoorlijk goed vanaf. Na het zwemmen zien we plots Wendy ( vroegere uitbaatster van de Wielingenbar aan het zwembad ). Kort geknipt, veel korten dan vroeger, en stralend van gezondheid. Ze heeft er net drie dagjes fietsen met haar vriend in Parijs opzitten . Wij hebben gedaan met zwemmen, zij gaat een eindje lopen want ze moet veel trainen. Ze wil in November nog de marathon van Nice lopen.We wensen haar nu al alle succes toe. Eens we aan de koffie zitten in Vickenzo op de dijk, beseffen we dat Portugal nu echt helemaal voorbij is en alles weer zijn gang gaat.
Om 3h30, ja zo vroeg, lopen onze wekkers af. Jawel, in het meervoud, en dit voor alle zekerheid. Onze valiezen staan al klaar van gisterenavond en dus duurt het niet lang voor we onderweg zijn naar de luchthaven. We zien dat het buiten nog (of al) 27 graden is. Het belooft dus weer een warme dag te worden. Iets voor 4h staan we al aan de luchthaven waar ik de fietsen begin te demonteren en in te pakken. We worden daarbij wat verdwaasd aangestaard door een paar mensen die blijkbaar op de luchthaven geslapen hebben om er toch maar tijdig te zijn. Tegen dat het inpakken gedaan is, is ook het inchekken al mogelijk . Onze fietspakketten krijgen een grote rode sticker opgekleefd met een wit glas erop afgebeeld , ten teken dat ze zorgvuldig moeten behandeld worden. We weten wel niet of dit achter de schermen ook effectief zo is. Het is dan wachten op ons vliegtuig maar alles verloopt erg vlot en op het voorziene tijdstip zitten we in de lucht, richting Charleroi waar we bijna 20 minuten vroeger aankomen dan gepland. Dat is omstreeks 10h. Tegenvaller is het weer : lichte regen en koud ! Meevaller is dat onze Thomas, als we met onze inmiddels weer half gemonteerde fietsen ( ik heb de pedalen er niet meer opgezet - dat wordt iets voor thuis) buiten komen, ook juist aankomt. Blij weerzien alom. Vervolgens is het rustig rijden tot in Brugge. Thomas is een uitstekend chauffeur. Wij hebben inmiddels nog geen ontbijt gehad, laat staan een middagmaal en daarom besluiten we samen met Thomas nog iets te gaan eten. Hij moet pas tegen 16h in Oostende terug zijn om Léna van school en Jaco van de creche te halen. Het wordt bijgevolg nog een leuke middag in De Trutselaar/Tillegembos. En dan kan het eindelijk huiswaarts. We zetten bij het passeren Thomas nog af aan het station ( ons voorstel om hem naar Oostende te brengen werd afgewimpeld en misschien wel terecht : sneller dan met de trein kan je niet in Oostende geraken.) Het geeft een zalig gevoel om weer het eigen huis en eigen thuis te betreden. De ziel en de geest van al die jaren die we er al in hebben doorgebracht voel je tot in de grote teen. Eerste werk van Kristien is het uitpakken van de valiezen en het wasmachien zijn werk laten doen. Zelf doe ik de tuin in orde : onkruid wieden waar nodig, gras afmaaien zodat het weer wat verzorgder oogt. Een paar uur later kunnen we nog genieten van de laatste zon van de dag ( regen was al een tijdje verdwenen). Later in de avond , voor het eerst sedert lang, weer een lekker verse boterham met wat toespijs door Kris bijgehaald. En dan krijgen we nog bezoek van Steven, die een boterham mee eet. Hij en Mieke hebben het schooljaar uitstekend ingezet. Helaas is er nu één van de twee poesjes wat ziek. We hopen met hen dat dit vlug voorbij is. Steven is trouwens met zijn nieuwe fiets gekomen : zo'n echte designfiets. Mooi, wat zeg ik, zeer mooi. En volgens zijn zeggen even functioneel, zij het dat hij er nu eigenlijk maar korte afstanden mee doet : van en naar school, of zoals nu, naar ons huis. Terwijl we aan tafel zitten horen we stilletjes de voordeur van ons huis open gaan. En plots staan Natalie en Emma bij ons aan tafel. Ook zij schuiven mee aan hoewel Stefaan via de telefoon laat weten dat hij zal zorgen voor warm avondeten. 10 minuten later is Stefaan ook zelf bij ons thuis voor een lekkere frisse pint. Hoewel druk, is het wel een bijzonder leuke en fijne avond voor ons. Maar eens iedereen weer naar huis is vertrokken, slaat de vermoeidheid onverbiddelijk toe. Wij zijn immers al op van 3h30 . Ik probeer nog de eerste helft van Milaan tegen Anderlecht te volgen maar val telkens in slaap. Tijdens de rust geef ik er de brui aan en gaan we beiden onder de wol . Hier in Brugge is dit wel echt nodig - in Portugal hadden we ruim voldoende met een licht lakentje maar meestal helemaal niks. Het heeft zeker geen 5 minuten geduurd of in ons huis was de rust teruggekeerd waarin het de voorbije 3 weken voortdurend heeft verkeerd.
Het lijkt er ook hier op dat de zomer zowat voorbij is. Deze morgen is er een lichte bewolking die maakt dat de zon niet op volle kracht doorkomt. Maar het is onze laatste dag hier en dus gaan we er het beste van maken. In de ontbijtzaal is het deze morgen veel rustiger dan anders. Wellicht komt dit omdat het weekend voorbij is en alle Portugezen huiswaarts zijn gekeerd. En van de toeristen, ja, we denken dat er eigenlijk alleen maar "doorgaande" toeristen in dit hotel komen.Ze blijven 1 nachtje slapen dicht bij de luchthaven en vertrekken meestal de volgende dag. We hebben dus al heel wat volk zien passeren. Er is wel 1 ouder koppel ( nog ouder dan wij) dat hier ook al verschillende dagen verblijft. Het zijn Engelsen en ze vallen ons op omdat ze elke morgen een meer dan omvangrijk ontbijt nemen. We zien ze altijd maar terug keren naar het buffet voor nog een broodje, nog een croissant, nog een fruitsalade, nog een yoghourtje, nog wat roerei, en dat alles door elkaar. Ze zijn altijd net iets vroeger aan het ontbijt dan wij. Hoe laat dat is, laten we nu even in het midden.Ik moet wel zeggen dat we de laatste dagen wat reserves aan het opbouwen zijn want morgen, moeten wij al om 3h30 uit de veren om tijdig op de luchthaven te zijn.'t Is maar dat je het weet. Vandaag voorzien we niks spectaculairs meer te doen, eigenlijk wil dit zeggen, het wordt bijna precies hetzelfde als de vorige dagen : een beetje fietsen, een beetje wandelen, zwemmen in zee en in ons zwembad, lezen , zonnen .... Het wordt dus weer een heerlijke dag. Als we naar het strand toe fietsen zien we terug ooievaars. Aan het strand is er duidelijk minder volk aanwezig. Er zijn zelfs geen redders meer. Het kan zijn dat het voorbije weekend het laatste van het zomerseizoen in Portugal is geweest, maar het kan ook zijn omwille van het weer. We zien wel dat het nog 28 graden is maar de hoge bewolking blijft en slechts af en toe kan de zon eventjes doorbreken. Hebben ze hier misschien ook door dat het onze laatste dag is en zijn ze er triestig om? We maken een lange strandwandeling, langs de waterlijn, en keren pas op onze stappen terug als er geen levend wezen meer te bekennen valt. Dan installeren we ons op onze (bijna) vaste stek om te lezen, te zonnen, te kletsen over alles en nog wat. We zijn dan later op weg naar een eettentje op het strand als we ons bedenken dat het ons laatste middagmaal in Portugal wordt en dat het dus wel wat beter mag zijn. We keren op onze stappen terug en installeren ons opnieuw op het terrasje van het restaurant met zicht op de lagune. Ze zien er ons graag komen. Met aperitief (vers geperst sinaasappelsap) ,eten en drinken en koffie, en drinkgeld, 22,- voor ons samen. Het zal wellicht nog een tijdje duren vooraleer dit opnieuw mogelijk zal zijn. We passeren de rest van de namiddag terug op het strand waar we een smsje van Natalie en daaropvolgend een telefoontje van haar krijgen. We (lees vooral Kristien als mama) worden duidelijk gemist in Brugge. Er is ook nog een smsje van Guido die ons voor morgen een goede terugkeer toewenst. Hijzelf keert morgen ook terug, maar dan pas in de namiddag en dit met Brussels Airlines . Wij vliegen zoals bekend met Ryanair. Van alle vluchten die in Faro toekomen en vertrekken zijn, zo schatten wij, wellicht 70 % van Ryanair. Dan is er nog een groot pakket van Monarch en al de rest samen vertegenwoordigt o.i. nog geen 10 %. In ons hotel, na nog een laatste koffie onderweg, de zon is inmiddels volledig verdwenen, gaan we toch niet meer zwemmen maar leveren we onmiddellijk de eerder gekregen grote strand-handdoeken is. We informeren nog aan de receptie of er nog kosten zijn voor ons maar dat blijkt niet het geval te zijn. En dan kunnen we op onze kamer al beginnen met het klaarmaken van de bagage. We hebben beiden 2 fietstassen die we voor de vlucht verpakken tot 2 valiezen (zakken). En dan hebben we beiden nog een valiesje dat, als we fietsen, boven op de 2 fietstassen ligt, maar dat we tijdens de vlucht gebruiken als handbagage. We moeten dus wel oppassen dat we in die valiesjes niets stoppen dat verboden is bij de handbagage ( vloeistof, crème,sleutels om de fiets de demonteren,...) Pas als dit alles klaar of bijna klaar is, kunnen we gaan douchen,deze blog bijwerken,...tot het tijd is voor ons laatste avondmaal. De laptop gaat mee als handbagage. Er kan wel nog eventjes gewacht worden voor deze moet ingepakt worden.
Weer schitterend weer als we opstaan. We denken aan Wine die zegt de de herfst al een beetje begonnen is in België .Gisteren, dat hebben we nog vergeten te melden, hebben we ook kunnen genieten van enkele foto's van Kasper in zijn 1ste studiejaar. Dat zijn de wonderen van de techniek ! Eén klik op een knop, en je bent onmiddellijk verbonden met een gans nieuwe wereld. We hebben bewondering voor de leerkrachten die ook dit nog eens er moeten bijnemen. Gezien het zondag is, maken we een wandeling in onze wijk. Van ver konden we er al de toren zien van een kerkje , maar we zijn het nog niet tegengekomen. We hopen nu op meer succes. Het is wat zoeken, berg op, berg af, maar uiteindelijk geraken we er toch. Een piepklein kerkje, gesloten overigens, met een modern torentje. Op de toren geen kruis zoals je zou magen verwachten maar een groot standbeeld van Christus. We proberen vanop deze plaats verder te wandelen tot aan de lagunes maar dat lukt maar deels. We botsen op een klein huisje (of iets dat erop trekt) met een gevaarlijk uitziende hond. We besluiten maar wijselijk rechtsomkeer te maken. Als volleerde Portugezen gaan we vooraleer naar het hotel terug te keren toch nog een terrasje doen. Het terrasje hoort bij een patisserie en het is er goed aanschuiven . Wij zijn nog niet aan gebak toe, maar het ziet er wel heerlijk uit. Dan vertrekken we, ditmaal met de fiets, weer richting Praia de Faro. We hadden ons voorgenomen om op het fijne terrasje daar ( zie eerder) eens terug te keren om er een volledige maaltijd te gebruiken. En dat doen we dus ook. Een Cataplana van vis.Een typisch Portugese maaltijd (soort vissoep). Heel lekker, met vooral veel lotte, grote garnalen en schelpen. De groenten zijn ajuin, rode en groene pepers,tomaat en patatjes. En overgoten met een glaasje wijn, meer moet dat niet zijn, koffie buiten beschouwing gelaten. Daarna blijven we verder aan het strand. Toen we er toe kwamen, dreven er dichte mistwolken over de lagune. Bij momenten konden we noch de luchthaven, noch Montenegro, noch Faro zien. De paar vliegtuigen die opstegen konden we zelfs ook niet meer zien. Maar als we gedaan hadden met eten, was het ergste leed geleden en al spoedig werden we weer van kop tot teen verwarmd door een fel stralende zon. We brengen er de rest van de namiddag door met zonnen, zwemmen en lezen. Mijn boek is overigens uit en nogmaals, ik kan het iedereen aanbevelen. Het boek dat Kris aan het lezen is ,"De dame in blauw" van Javier Sierra boeit ook haar meer dan een beetje en is zo goed als uit als we van het strand terugkeren naar ons zwembad voor nog een laatste duik. Met spijt in het hart moet ik overigens melden, het heengaan van mijn leesbril. Deze zit altijd in het koffertje dat vooraan aan mijn fiets hangt en waarin naast mijn fototoestel, tal van andere zaken steken. Wellicht door het daveren van mijn fototoestel op de bril, en het veelvuldig uithalen en manipuleren , is deze in twee gebroken.Misschien brengt een plakkertje een tijdelijke oplossing , maar eenmaal thuis wordt het beslist een nieuwe.Wat ik tot nu toe ook heb verzwegen is dat ik al 2 dagen Sedergine neem en keelpastilles opzuig. Ik heb namelijk last van een schurende keel. Niet erg maar toch voldoende om wat voorzorgen te nemen. Toen we de laatste keer Guido en Inge zagen vroegen ze me of ik verkouden was. Toen was blijkbaar al aan mijn stem te horen dat er iets op komst was, of gaande was.Ik hoop maar dat het snel voorbij is.Douchen, blog bijwerken, mailtjes controleren en desnoods behandelen, nog een beetje lezen en nog eventjes naar Eurosport kijken waar we zien dat Boonen en co een gouden medaille wonnen in het tijdrijden op de weg ... dit overbrugt de tijd tot we aan avondeten toe zijn. We gaan eten in een restaurantje dat we ontdekten bij het terugfietsen naar ons hotel en, het blijkt een meevaller. We kunnen er opnieuw erg lekker eten en lekkere wijn proeven. zoals gebruikelijk sluit een koffie (déca) het diner af. 22, met drank, koffie en dessert inbegrepen. Gewoon ondenkbaar bij ons thuis. En nu weer zalig wegdromen . Morgen wordt onze laatste volledige dag in Portugal. We verlangen wel naar huis, maar we zullen toch ook met spijt in het hart afscheid nemen van Portugal dat ons tot op heden erg bevallen is.
Wat gaat de tijd snel. Het einde komt nu wel erg dichtbij. Aan het mooie weer hier lijkt daarentegen geen eind te kunnen komen. Vandaag is het weer stukken warmer dan gisteren.Voor ons niet gelaten, we gaan weer de zee, het zand, het water en de lichte zeebries opzoeken. We zien dat er 's morgens al bericht is binnengelopen vanuit Oostkamp waar onze op 1 na jongste kleinzoon het vandaag in de voetbal moet opnemen tegen de "kippen" van De Haan. We horen achteraf dat het hem niet goed is vergaan. Dat komt ervan als je de tegenstander begint te jennen. Het verdere nieuws is dat iedereen het daar uitstekend doet. Niemand heeft de start van het nieuwe schooljaar gemist. Wij hebben vandaag , zaterdag, ons lopen in Wenduine gemist, het zwemmen achteraf en daarna de koffie ( en de laatste tijd ook wel eens een kleine Porto - of was dit alleen in de aanloop naar onze reis naar Portugal ?). Des te meer vandaag omdat we aan de rand van de lagunes, vele tientallen joggers in actie zagen. In die lagunes, dat hebben we gisteren vergeten te melden, hebben we ook voor het eerst ooievaars gezien. We hadden al verschillende nesten gezien, hoog op electriciteitspalen , of in torenspitsen ( zoals in het oude Faro), maar de beestjes zelf konden we nog niet spotten. Dit is dan ook weer goedgemaakt. Het boek dat ik uit de bibliotheek van het hotel heb ontleend is nu bijna uit. Boeiend, en precies zoals ik het graag heb. Het is van de hand van Susan Travers en draagt de titel "Een liefde in Afrika". Het vertelt de waar gebeurde geschiedenis van Susan Travers, als enige vrouw werkzaam in het Franse vreemdelingenlegioen tijdens de 2de wereldoorlog. Voor mij een hele openbaring want, in het boek kom je zoveel te weet over de houding van de Engelsen en Geallieerden tegenover de Fransen ( die ze niet erg vertrouwden). De Fransen werden absoluut niet als volwaardig leger beschouwd door de Geallieerden . Alleen Churchill hield De Gaulle toen een beetje de hand boven het hoofd, maar méér dan wat vuile werkjes opknappen of gevaarlijke afleidingsmanoeuvers uitvoeren zat er voor het Franse vrije leger niet in. Bovendien vertelt het boek enorm veel over de krijgsverrichtingen in gans Afrika en het Midden Oosten, iets wat wij eigenlijk niet goed kennen.Wij denken meestal dat WO 2 iets was dat zich hier bij ons afspeelde maar het was echt wel een wereldgebeuren. Een aanrader dus voor wie van wat geschiedenis houdt. Het restaurantje waar we gisteren een verfrissing dronken met Guido en Inge is vandaag de plaats waar we een klein middagmaal nemen en het is er superlekker. We moeten er in de weinige dagen die ons nog resten zeker nog eens terug om eens uitgebreid te gaan eten. We gaan er in ieder geval nog eens naar toe voor een verfrissing vooraleer ons op de terugweg te begeven naar ons hotel om er nog eens rustig te zwemmen ( na het overvloedig zwemmen in het zoute zeewater ). Daarna is het tijd om deze blog bij te werken en vast te stellen dat Wine, zus van Kris, weer van zich heeft laten horen. Zelf heeft Kris nog bericht gestuurd naar Suzie en Herman. Het avondeten, nu al voor de 3de keer op een rij in hetzelfde restaurant ( het moet er maar zo lekker niet zijn), is weeral top. De wijn, daar hebben we nu op gelet, komt uit een tapkraan. Vandaar dat hij zo koud is. Maar alles went, dus ook koude rode wijn. Voor het slapengaan smokkelen we opnieuw onze fietsen binnen in de tuin van het zwembad. Er is niemand die daar nog op let. En 's morgens zijn ze toch weer weg. De laatste 2 dagen hebben we telkens 11 km gefietst. Niet veel, dat is juist, maar toch deugddoend , vooral als we door het natuurgebied naar het strand fietsen.
Deze morgen onze terugreis geconfirmeerd en onze instapkaarten afgedrukt. De receptie van ons hotel is ons daar zeer behulpzaam bij geweest. Het staat nu wel vast dat we niet nog langer in Portugal zullen blijven maar mooi zullen terugkeren zoals gepland. En maar goed ook, Er is toch al een en ander dat wij beginnen te missen. Uiteraard kinderen en kleinkinderen, ook de vrienden, ons huis en de vertrouwde omgeving, het gewone eten,... teveel eigenlijk op op te noemen. We trekken vandaag weer per fiets naar het strand van Faro. Er was deze morgen wel een lichte bewolking maar deze is inmiddels weer helemaal verdwenen. Ook al een berichtje gekregen van Guido en Inge. Zij gaan vandaag Faro en Olhao bezoeken. Wij van onze kant stuurden Thomas een berichtje in verband met onze terugkeer.Er komt van Thomas een berichtje terug, met foto van Thomas als volleerd zeevisser, waarin hij bevestigt dat hij ons komt ophalen in Charleroi (Brussel Zuid), dat is weeral een probleempje opgelost. Hij vraagt bovendien uitdrukkelijk om wat beter weer mee te brengen. Als het enigszins mogelijk is, doen we dit met graagte. We passeren onze dag aan het strand van Faro. We huren ditmaal wel een ligzetel en een parasol. Het is niet zo warm als de vorige dagen en opnieuw is er een zachte zeebries die alles dragelijk maakt. Rond 13 h gaan we opnieuw iets eten in een strandtentje. We vragen een kleine portie maar we krijgen toch weer veel te veel. We sturen Guido en Inge nog een berichtje dat , als ze tijd vinden, altijd welkom zijn op praia de Faro. En blijkbaar vinden ze ook die tijd want rond 18h, krijgen we bericht dat ze op de parking staan en op zoek zijn naar ons. Voor ons het signaal om onze spullen samen te rapen en samen met hen nog iets te gaan drinken. Op een leuke locatie trouwens , met zicht op de lagunes en Montenegro, en de luchthaven en Faro. We zijn vandaag wel 4 keer gaan zwemmen in het verfrissende water van de zee. Heerlijk meedrijven met de golven, en de schuimkoppen van overslaande golven trotserend. We vinden Praia de Faro best wel een leuke plaats. We gaan trouwens wat informatie ophalen in een hotelletje voor, wie weet, een volgende gelegenheid. Je weet maar nooit. Er is trouwens nog zoveel te zien in de Algarve. 's Avonds gaan weer eten in hetzelfde restaurantje van vorige avond. We vonden het er heel gezellig en de prijs was best schappelijk. We zijn echter gewaarschuwd. We vragen maar 1 portie en deze is voldoende om ons beider honger te stillen. Wel hebben we ons ook laten verleiden tot een dagsoepje. Er wordt lekkere rode wijn geschonken ( maar weeral op vries-temperatuur) en daarna nog een koffie. We komen er weg voor21. Daarna gaan we terug naar ons hotel waar dit verslag wordt bijgewerkt.
Opnieuw een snikhete dag die we voor het grootste deel doorbrengen in Faro, niet de nieuwe stad, maar wel in het oude ommuurde Faro. Heel pittoresk en gezellig en bovenal heel rustig.Je ziet er met moeite volk lopen. We beginnen met een fietstochtje rondom rond zodat we ons later beter kunnen oriënteren Dan, als volleerde klimmers bestijgen we de trappen van de toren van de kathedraal. van waarop we een prachtig zicht hebben op de oude stad en de lagunes ( en een smsje krijgen van mijn zus Nana ) In de verte zien we de luchthaven waar bij momenten een drukke aktiviteit heerst en het op andere momenten erg rustig lijkt. We zien vliegtuigen landen en opstijgen van alle budget-vriendelijk maatschappijen. Nooit zien we iets van de grote maatschappijen. In de kathedraal is het aangenaam fris (buiten loopt de temperatuur weer op tot meer dan 35° ), zeer rustig en zeer mooi. Het doet deugd eens in alle stilte alles van ons af te kunnen zetten. En te danken voor het heerlijke leventje dat wij kunnen en mogen leiden. Elke keer we ergens een TV aanzetten of zien, zien we geweld, oorlog, brand, ellende en miserie. Daarna slenteren we verder door de oude stad met tal van kleine straatjes en steegjes waarin we vermoeden veel leegstaat. Een beetje eigen aan Portugal, denken we. Men verlaat zowat overal de oude stad voor de meer comfortabele voorsteden. Alleen heeft men (wie ?) het hier weer wat te groots gezien, teveel nieuwe woningen en flats neergezet, zodat ook hier de leegstand opvallend is.Net buiten de omwallingen van de oude stad vinden we een aantal mooie winkelstraatjes met erg veel restaurantjes. Toch gaat onze voorkeur naar een restaurantje aan de haven waar we een mooi zicht hebben op veel bootjes. Geen luxe jachten maar kleine speedbootjes en vissersbootjes. Tijdens de wandeling lopen we ook nog de dienst voor toerisme binnen. Daar leren we dat er een kleine weg is van Faro naar Montenegro, waar ons hotel staat. Voor het terugkeren nemen we dan ook deze weg, een onverharde weg met putten en bulten, dwars door de lagunes. In plaats van de 6km die we nodig hadden in het doorgaan naar Faro, doen we er nu nog slechts 3. En de rest van de namiddag verblijven we lekker aan het zwembad van ons hotel, onder de parasol. We zijn er, op 1 koppel na, helemaal alleen. Het is jammer dat we het teveel aan warmte hier niet kunnen doorsturen naar België. Verschillende keren is het zelfs onder de parasol te warm en zien we ons verplicht tot een duik in het water. Naast het zwembad klatert een verfrissend watervalletje. Als we naar onze kamer trekken zien we naast de receptie een kleine bibliotheek met toch een paar Nederlandse titels. We nemen er elk en boek uit. Als we morgen naar het strand trekken, dan hebben we toch nog wat literatuur. Op onze kamer hebben we uiteraard nog tijd om wat te computeren. Zo zien we op de website van de school van Léna, fotootjes van haar eerste schooldag. Dat is toch maar mooi meegenomen. Van de andere kleinkinderen hebben we tot nu toe nog niets gevonden. We hebben de aankoop van onze kleine notebook in ieder geval nog niet beklaagd. Eerder op de reis vooral voor het opzoeken en reserveren van hotelletjes onder weg en nu, nu we "gesetteld" zijn, vooral voor het bijwerken van onze blog en het opsporen van nieuws uit het thuisland. Vroeger waren we alleen aangewezen op onze gsm en op de internetcafés die we soms eens tegenkwamen. Die internetcafés waren dan ook nog eens schromelijk duur. Nu, met wifi en de eigen notebook, is alles gratis. Voor het avondeeten vinden we een mooie locatie op nauwelijks 300 m van ons hotel. We kunnen er op het buitenterras genieten van een mooi zicht op Faro ( nieuwe stad), zicht op een fitness club ( waar airobic bezig is - 10 dames en 1 heer), zicht op een zwembad, zicht op sportvelden ( waar men aan het basketten is) . Het eten is bijzonder lekker, evenals de wijn - zij het dat die wel uit de frigo komt. We passeren een mooie avond, in mooi gezelschap.
Vandaag wellicht de warmste dag in de Algarve sinds we er toekwamen. Toen we deze morgen , althans voor ons, rond 1Oh30, naar het strand fietsten, zagen we dat het reeds 38 graden was. De grote warmte werd aan het strand gelukkig maar wat getemperd door een lichte zeebries. Het ontbijt van deze morgen was zoals elk ontbijt hoort te zijn . Geen champagne dit keer maar voor de rest was alles erbij. We hebben er rustig onze tijd voor genomen. En dan ging het richting strand. Er was al behoorlijk wat volk daar. maar we konden ons toch mooi installeren op een plaatsje waar we onze fietsen in het oog konden houden. We hebben vergeten uit Brugge een hangslot mee te brengen. We wisselen het zonnen af met het zwemmen en/of heerlijk laten drijven op de grote golvingen van de zee. De tijd gaat op die manier snel voorbij. Tegen 14 uur kruipen we terug de fiets op, richting luchthaven. De zussen vertrekken immers vandaag reeds naar België terug. Op de luchthaven aangekomen sta ik op het punt een smsje te sturen :"de fietsbrigade staat klaar om jullie uit te wuiven" , als we achter ons horen roepen. De zussen zijn al aangekomen, niettegenstaande hun vliegtuig pas voorzien is voor 16h20. We hebben dus nog ruim de tijd voor een drankje en een aperitiefhapje vooraleer het afscheid nemen toch echt moet gebeuren. We wensen ze een behouden thuiskomst maar zijn toch blij dat wij er nog een weekje kunnen aan toevoegen, zo zijn we wel. Er was ook weer contact met het thuisfront. Daar zitten ze echt niet stil. Zo horen we van Herman, broer van Kristien, dat het geplande weekendje met de familie al vaste vormen begint aan te nemen. Mullem ( tegen Oudenaarde) wordt het centrale verzamelpunt. Van Natalie horen we dat ons huis nog recht staat en dat alles daar nog prima gaat. Er zijn wel wat groei-problemen met Michiel die nu voor 6 maanden niet meer mag sporten. Eens we thuis zijn zullen we daar wel meer van vernemen. Van de luchthaven fietsen we dan terug naar het strand. Het is er nog drukker geworden dan deze voormiddag . We installeren ons eerst op een terrasje om iets te eten. En daarna, weer zonnen en zwemmen tot ruim 18h30. De terugtocht die we nu al een beetje beginnen te kennen, stelt geen problemen meer. In Montenegro zelf, in een kleine bazaar, zien we de mogelijkheid om een stevig fietsslot te kopen. Als we een van de volgende dagen naar Faro fietsen en daar de fietsen ergens moeten achterlaten, zullen we ons daar niet of toch minder ongerust over moeten maken. De 2 bijgeleverde sleutels van het slot zijn zelfs voorzien van een lichtje. Knap gedacht van de ontwerper van dit slot. Terug in het hotel is het tijd voor de opschik : douchen enz.. en daarna misschien toch nog een kleinigheid gaan eten. Het is inmiddels al over 20 h. De zussen moeten nu wel al thuis, of toch minstens in België zijn. Wij gaan avondeten , een restaurantje waar je betaalt per gewicht van wat je eet, en wij betalen, wijn inclusief, 9,11 . Wie doet beter ? Voor een koffie betalen we 0,60 . Niet te geloven. We zullen proberen er niet wakker van te liggen.
We hebben alle tijd om weg te gaan uit Quarteira en ons hotelletje Pinhar do Sol. We doen het dan ook kalmpjes aan, godendrankje inbegrepen. Het voelt wel een beetje raar aan want we zijn er ons bewust van dat dit de laatste rit per fiets is, fietsrit welteverstaan met alle bagage erop. Het fietsen zelf zullen we nog niet stoppen. Het is op sommige plaatsen, vooral langs de N 125 wel erg druk maar we zijn het al een beetje gewoon en storen er ons niet meer aan. We hebben vandaag slechts een 15 km te fietsen en dat verloopt vlekkeloos.Voor we het goed door hebben zien we in de verte al Monaco liggen, niet het Prinsdom, maar wel ons hotel dat zo noemt en in Montenegro ligt, een klein dorpje tussen Faro en de luchthaven.Het is het hotel dat het dichtst bij de luchthaven ligt en daarmee voeren ze ook wat publiciteit. Het is nog maar 11 uur als we er toekomen, dus ruim te vroeg om te mogen inchecken maar we mogen wel al onze bagage lossen en als we willen, ook het zwembad gebruiken. We verkiezen echter om nog wat te fietsen, o.a. om de weg naar de luchthaven te verkennen. En dat is echt wel een meevaller : naar de luchthaven is het amper 10 minuutjes fietsen. Weeral een zorg voor later minder. Van de luchthaven fietsen we verder naar de praia van Faro, het strand van het oude dorpje Faro dat nog midden de lagunes ligt, ver weg van het nieuwe Faro met al zijn lanen en grote buildings. Het is er erg rustig, het heeft iets van het eiland Armona waar de zussen vandaag hun laatste dag doorbrengen. Het ligt ook helemaal in een natuurgebied waar het prachtig is om door te fietsen. We zoeken aan het strand een leuk terrasje voor een goede verfrissing. Daarna fietsen we terug naar ons hotel, niet vooraleer in de luchthaven te hebben gezien hoe alles er verloopt en waar we ons ten gepaste tijd zullen moeten melden voor de terugkeer. In het hotel blijven we aan het zwembad, wat zonnen en wat zwemmen, tot onze maag ons tot de orde roept. We gaan te voet op verkenning uit en vinden een mooie plaats waar we voor 2 snacks met ham en kaas, 2 pintjes,1 fles spuitwater , 1 groot ijsje en tenslotte nog 2 grote koffies, slechts 12 moeten betalen, fooi inbegrepen.We denken niet dat men op die manier in Portugal rap rijk kan worden. We verkennen dan verder het dorpje Montenegro tot we weer bijna uitkomen aan de luchthaven. Merkwaardig is dat we al die tijd nooit een vliegtuig hebben horen overvliegen, landen of opstijgen. Ook in ons hotel hoor je niets daarvan. Tegen de klok van 18h zijn we terug in ons hotel waar we nog iets meer dan een uurtje aan het zwembad doorbrengen. Daarna trekken we ons terug op onze kamer om ons wat op te schikken en om dit verslag bij te werken. Hoewel in Booking.com was gemeld dat internet hier tegen betaling beschikbaar is, is het wel gratis , zowel Wifi , overal in het hotel , als op de computer van het hotel in de lobby. We hebben wel een klein dispuutje met de receptionist die vond dat we onze fietsen op straat moesten laten staan, maar dat zagen wij niet zitten. Uiteindelijk mochten we ze toch in de tuin (met zwembad) van het hotel plaatsen. Ze (die fietsen) hebben ons vandaag toch zo'n 37 km trouw gediend. Bijna verdwalen we bij het terugkeren van het avondeten ( geroosterde kip met frietjes terwijl op TV de match Portugal-Azerbeidjan te zien was) in Montenegro. Zou het kunnen dat we iets teveel wijn hebben gedronken ? Na wat zoeken belanden we toch in ons hotel waar we hopelijk snel in de armen van Morpheus zullen liggen.
Het lijkt er ook hier op dat de zomer zowat voorbij is. Deze morgen is er een lichte bewolking die maakt dat de zon niet op volle kracht doorkomt.
Weer schitterend weer als we opstaan. We denken aan Wine die zegt de de herfst al een beetje begonnen is in België .Gisteren, dat hebben we nog vergeten te melden, hebben we ook kunnen genieten van enkele foto's van Kasper in zijn 1ste studiejaar. Dat zijn de wonderen van de techniek ! Eén klik op een knop, en je bent onmiddellijk verbonden met een gans nieuwe wereld. We hebben bewondering voor de leerkrachten die ook dit nog eens er moeten bijnemen. Gezien het zondag is, maken we een wandeling in onze wijk. Van ver konden we er al de toren zien van een kerkje , maar we zijn het nog niet tegengekomen. We hopen nu op meer succes. Het is wat zoeken, berg op, berg af, maar uiteindelijk geraken we er toch. Een piepklein kerkje, gesloten overigens, met een modern torentje. Op de toren geen kruis zoals je zou magen verwachten maar een groot standbeeld van Christus. We proberen vanop deze plaats verder te wandelen tot aan de lagunes maar dat lukt maar deels. We botsen op een klein huisje (of iets dat erop trekt) met een gevaarlijk uitziende hond. We besluiten maar wijselijk rechtsomkeer te maken. Als volleerde Portugezen gaan we vooraleer naar het hotel terug te keren toch nog een terrasje doen. Het terrasje hoort bij een patisserie en het is er goed aanschuiven . Wij zijn nog niet aan gebak toe, maar het ziet er wel heerlijk uit. Dan vertrekken we, ditmaal met de fiets, weer richting Praia de Faro. We hadden ons voorgenomen om op het fijne terrasje daar ( zie eerder) eens terug te keren om er een volledige maaltijd te gebruiken. En dat doen we dus ook. Een Cataplana van vis.Een typisch Portugese maaltijd (soort vissoep). Heel lekker, met vooral veel lotte, grote garnalen en schelpen. De groenten zijn ajuin, rode en groene pepers,tomaat en patatjes. En overgoten met een glaasje wijn, meer moet dat niet zijn, koffie buiten beschouwing gelaten. Daarna blijven we verder aan het strand. Toen we er toe kwamen, dreven er dichte mistwolken over de lagune. Bij momenten konden we noch de luchthaven, noch Montenegro, noch Faro zien. De paar vliegtuigen die opstegen konden we zelfs ook niet meer zien. Maar als we gedaan hadden met eten, was het ergste leed geleden en al spoedig werden we weer van kop tot teen verwarmd door een fel stralende zon. We brengen er de rest van de namiddag door met zonnen, zwemmen en lezen. Mijn boek is overigens uit en nogmaals, ik kan het iedereen aanbevelen. Het boek dat Kris aan het lezen is ,"De dame in blauw" van Javier Sierra boeit ook haar meer dan een beetje en is zo goed als uit als we van het strand terugkeren naar ons zwembad voor nog een laatste duik. Met spijt in het hart moet ik overigens melden, het heengaan van mijn leesbril. Deze zit altijd in het koffertje dat vooraan aan mijn fiets hangt en waarin naast mijn fototoestel, tal van andere zaken steken. Wellicht door het daveren van mijn fototoestel op de bril, en het veelvuldig uithalen en manipuleren , is deze in twee gebroken.Misschien brengt een plakkertje een tijdelijke oplossing , maar eenmaal thuis wordt het beslist een nieuwe.Wat ik tot nu toe ook heb verzwegen is dat ik al 2 dagen Sedergine neem en keelpastilles opzuig. Ik heb namelijk last van een schurende keel. Niet erg maar toch voldoende om wat voorzorgen te nemen. Toen we de laatste keer Guido en Inge zagen vroegen ze me of ik verkouden was. Toen was blijkbaar al aan mijn stem te horen dat er iets op komst was, of gaande was.Ik hoop maar dat het snel voorbij is.Douchen, blog bijwerken, mailtjes controleren en desnoods behandelen, nog een beetje lezen en nog eventjes naar Eurosport kijken waar we zien dat Boonen en co een gouden medaille wonnen in het tijdrijden op de weg ... dit overbrugt de tijd tot we aan avondeten toe zijn. We gaan eten in een restaurantje dat we ontdekten bij het terugfietsen naar ons hotel en, het blijkt een meevaller. We kunnen er opnieuw erg lekker eten en lekkere wijn proeven. zoals gebruikelijk sluit een koffie (déca) het diner af. 22, met drank, koffie en dessert inbegrepen. Gewoon ondenkbaar bij ons thuis. En nu weer zalig wegdromen . Morgen wordt onze laatste volledige dag in Portugal. We verlangen wel naar huis, maar we zullen toch ook met spijt in het hart afscheid nemen van Portugal dat ons tot op heden erg bevallen is.
Wat gaat de tijd snel. Het einde komt nu wel erg dichtbij. Aan het mooie weer hier lijkt daarentegen geen eind te kunnen komen. Vandaag is het weer stukken warmer dan gisteren.Voor ons niet gelaten, we gaan weer de zee, het zand, het water en de lichte zeebries opzoeken. We zien dat er 's morgens al bericht is binnengelopen vanuit Oostkamp waar onze op 1 na jongste kleinzoon het vandaag in de voetbal moet opnemen tegen de "kippen" van De Haan. We horen achteraf dat het hem niet goed is vergaan. Dat komt ervan als je de tegenstander begint te jennen. Het verdere nieuws is dat iedereen het daar uitstekend doet. Niemand heeft de start van het nieuwe schooljaar gemist. Wij hebben vandaag , zaterdag, ons lopen in Wenduine gemist, het zwemmen achteraf en daarna de koffie ( en de laatste tijd ook wel eens een kleine Porto - of was dit alleen in de aanloop naar onze reis naar Portugal ?). Des te meer vandaag omdat we aan de rand van de lagunes, vele tientallen joggers in actie zagen. In die lagunes, dat hebben we gisteren vergeten te melden, hebben we ook voor het eerst ooievaars gezien. We hadden al verschillende nesten gezien, hoog op electriciteitspalen , of in torenspitsen ( zoals in het oude Faro), maar de beestjes zelf konden we nog niet spotten. Dit is dan ook weer goedgemaakt. Het boek dat ik uit de bibliotheek van het hotel heb ontleend is nu bijna uit. Boeiend, en precies zoals ik het graag heb. Het is van de hand van Susan Travers en draagt de titel "Een liefde in Afrika". Het vertelt de waar gebeurde geschiedenis van Susan Travers, als enige vrouw werkzaam in het Franse vreemdelingenlegioen tijdens de 2de wereldoorlog. Voor mij een hele openbaring want, in het boek kom je zoveel te weet over de houding van de Engelsen en Geallieerden tegenover de Fransen ( die ze niet erg vertrouwden). De Fransen werden absoluut niet als volwaardig leger beschouwd door de Geallieerden . Alleen Churchill hield De Gaulle toen een beetje de hand boven het hoofd, maar méér dan wat vuile werkjes opknappen of gevaarlijke afleidingsmanoeuvers uitvoeren zat er voor het Franse vrije leger niet in. Bovendien vertelt het boek enorm veel over de krijgsverrichtingen in gans Afrika en het Midden Oosten, iets wat wij eigenlijk niet goed kennen.Wij denken meestal dat WO 2 iets was dat zich hier bij ons afspeelde maar het was echt wel een wereldgebeuren. Een aanrader dus voor wie van wat geschiedenis houdt. Het restaurantje waar we gisteren een verfrissing dronken met Guido en Inge is vandaag de plaats waar we een klein middagmaal nemen en het is er superlekker. We moeten er in de weinige dagen die ons nog resten zeker nog eens terug om eens uitgebreid te gaan eten. We gaan er in ieder geval nog eens naar toe voor een verfrissing vooraleer ons op de terugweg te begeven naar ons hotel om er nog eens rustig te zwemmen ( na het overvloedig zwemmen in het zoute zeewater ). Daarna is het tijd om deze blog bij te werken en vast te stellen dat Wine, zus van Kris, weer van zich heeft laten horen. Zelf heeft Kris nog bericht gestuurd naar Suzie en Herman. Het avondeten, nu al voor de 3de keer op een rij in hetzelfde restaurant ( het moet er maar zo lekker niet zijn), is weeral top. De wijn, daar hebben we nu op gelet, komt uit een tapkraan. Vandaar dat hij zo koud is. Maar alles went, dus ook koude rode wijn. Voor het slapengaan smokkelen we opnieuw onze fietsen binnen in de tuin van het zwembad. Er is niemand die daar nog op let. En 's morgens zijn ze toch weer weg. De laatste 2 dagen hebben we telkens 11 km gefietst. Niet veel, dat is juist, maar toch deugddoend , vooral als we door het natuurgebied naar het strand fietsen.
Deze morgen onze terugreis geconfirmeerd en onze instapkaarten afgedrukt. De receptie van ons hotel is ons daar zeer behulpzaam bij geweest. Het staat nu wel vast dat we niet nog langer in Portugal zullen blijven maar mooi zullen terugkeren zoals gepland. En maar goed ook, Er is toch al een en ander dat wij beginnen te missen. Uiteraard kinderen en kleinkinderen, ook de vrienden, ons huis en de vertrouwde omgeving, het gewone eten,... teveel eigenlijk op op te noemen.
Opnieuw een snikhete dag die we voor het grootste deel doorbrengen in Faro, niet de nieuwe stad, maar wel in het oude ommuurde Faro. Heel pittoresk en gezellig en bovenal heel rustig.Je ziet er met moeite volk lopen. We beginnen met een fietstochtje rondom rond zodat we ons later beter kunnen oriënteren Dan, als volleerde klimmers bestijgen we de trappen van de toren van de kathedraal. van waarop we een prachtig zicht hebben op de oude stad en de lagunes ( en een smsje krijgen van mijn zus Nana ) In de verte zien we de luchthaven waar bij momenten een drukke aktiviteit heerst en het op andere momenten erg rustig lijkt. We zien vliegtuigen landen en opstijgen van alle budget-vriendelijk maatschappijen. Nooit zien we iets van de grote maatschappijen. In de kathedraal is het aangenaam fris (buiten loopt de temperatuur weer op tot meer dan 35° ), zeer rustig en zeer mooi. Het doet deugd eens in alle stilte alles van ons af te kunnen zetten. En te danken voor het heerlijke leventje dat wij kunnen en mogen leiden. Elke keer we ergens een TV aanzetten of zien, zien we geweld, oorlog, brand, ellende en miserie. Daarna slenteren we verder door de oude stad met tal van kleine straatjes en steegjes waarin we vermoeden veel leegstaat. Een beetje eigen aan Portugal, denken we. Men verlaat zowat overal de oude stad voor de meer comfortabele voorsteden. Alleen heeft men (wie ?) het hier weer wat te groots gezien, teveel nieuwe woningen en flats neergezet, zodat ook hier de leegstand opvallend is.Net buiten de omwallingen van de oude stad vinden we een aantal mooie winkelstraatjes met erg veel restaurantjes. Toch gaat onze voorkeur naar een restaurantje aan de haven waar we een mooi zicht hebben op veel bootjes. Geen luxe jachten maar kleine speedbootjes en vissersbootjes. Tijdens de wandeling lopen we ook nog de dienst voor toerisme binnen. Daar leren we dat er een kleine weg is van Faro naar Montenegro, waar ons hotel staat. Voor het terugkeren nemen we dan ook deze weg, een onverharde weg met putten en bulten, dwars door de lagunes. In plaats van de 6km die we nodig hadden in het doorgaan naar Faro, doen we er nu nog slechts 3. En de rest van de namiddag verblijven we lekker aan het zwembad van ons hotel, onder de parasol. We zijn er, op 1 koppel na, helemaal alleen. Het is jammer dat we het teveel aan warmte hier niet kunnen doorsturen naar België. Verschillende keren is het zelfs onder de parasol te warm en zien we ons verplicht tot een duik in het water. Naast het zwembad klatert een verfrissend watervalletje. Als we naar onze kamer trekken zien we naast de receptie een kleine bibliotheek met toch een paar Nederlandse titels. We nemen er elk en boek uit. Als we morgen naar het strand trekken, dan hebben we toch nog wat literatuur. Op onze kamer hebben we uiteraard nog tijd om wat te computeren. Zo zien we op de website van de school van Léna, fotootjes van haar eerste schooldag. Dat is toch maar mooi meegenomen. Van de andere kleinkinderen hebben we tot nu toe nog niets gevonden. We hebben de aankoop van onze kleine notebook in ieder geval nog niet beklaagd. Eerder op de reis vooral voor het opzoeken en reserveren van hotelletjes onder weg en nu, nu we "gesetteld" zijn, vooral voor het bijwerken van onze blog en het opsporen van nieuws uit het thuisland. Vroeger waren we alleen aangewezen op onze gsm en op de internetcafés die we soms eens tegenkwamen. Die internetcafés waren dan ook nog eens schromelijk duur. Nu, met wifi en de eigen notebook, is alles gratis.
Vandaag wellicht de warmste dag in de Algarve sinds we er toekwamen. Toen we deze morgen , althans voor ons, rond 1Oh30, naar het strand fietsten, zagen we dat het reeds 38 graden was. De grote warmte werd aan het strand gelukkig maar wat getemperd door een lichte zeebries.
We hebben alle tijd om weg te gaan uit Quarteira en ons hotelletje Pinhar do Sol. We doen het dan ook kalmpjes aan, godendrankje inbegrepen. Het voelt wel een beetje raar aan want we zijn er ons bewust van dat dit de laatste rit per fiets is, fietsrit welteverstaan met alle bagage erop. Het fietsen zelf zullen we nog niet stoppen. Het is op sommige plaatsen, vooral langs de N 125 wel erg druk maar we zijn het al een beetje gewoon en storen er ons niet meer aan. We hebben vandaag slechts een 15 km te fietsen en dat verloopt vlekkeloos.Voor we het goed door hebben zien we in de verte al Monaco liggen, niet het Prinsdom, maar wel ons hotel dat zo noemt en in Montenegro ligt, een klein dorpje tussen Faro en de luchthaven.Het is het hotel dat het dichtst bij de luchthaven ligt en daarmee voeren ze ook wat publiciteit. Het is nog maar 11 uur als we er toekomen, dus ruim te vroeg om te mogen inchecken maar we mogen wel al onze bagage lossen en als we willen, ook het zwembad gebruiken. We verkiezen echter om nog wat te fietsen, o.a. om de weg naar de luchthaven te verkennen. En dat is echt wel een meevaller : naar de luchthaven is het amper 10 minuutjes fietsen. Weeral een zorg voor later minder. Van de luchthaven fietsen we verder naar de praia van Faro, het strand van het oude dorpje Faro dat nog midden de lagunes ligt, ver weg van het nieuwe Faro met al zijn lanen en grote buildings. Het is er erg rustig, het heeft iets van het eiland Armona waar de zussen vandaag hun laatste dag doorbrengen. Het ligt ook helemaal in een natuurgebied waar het prachtig is om door te fietsen. We zoeken aan het strand een leuk terrasje voor een goede verfrissing. Daarna fietsen we terug naar ons hotel, niet vooraleer in de luchthaven te hebben gezien hoe alles er verloopt en waar we ons ten gepaste tijd zullen moeten melden voor de terugkeer. In het hotel blijven we aan het zwembad, wat zonnen en wat zwemmen, tot onze maag ons tot de orde roept. We gaan te voet op verkenning uit en vinden een mooie plaats waar we voor 2 snacks met ham en kaas, 2 pintjes,1 fles spuitwater , 1 groot ijsje en tenslotte nog 2 grote koffies, slechts 12 moeten betalen, fooi inbegrepen.We denken niet dat men op die manier in Portugal rap rijk kan worden. We verkennen dan verder het dorpje Montenegro tot we weer bijna uitkomen aan de luchthaven. Merkwaardig is dat we al die tijd nooit een vliegtuig hebben horen overvliegen, landen of opstijgen. Ook in ons hotel hoor je niets daarvan. Tegen de klok van 18h zijn we terug in ons hotel waar we nog iets meer dan een uurtje aan het zwembad doorbrengen. Daarna trekken we ons terug op onze kamer om ons wat op te schikken en om dit verslag bij te werken. Hoewel in Booking.com was gemeld dat internet hier tegen betaling beschikbaar is, is het wel gratis , zowel Wifi , overal in het hotel , als op de computer van het hotel in de lobby. We hebben wel een klein dispuutje met de receptionist die vond dat we onze fietsen op straat moesten laten staan, maar dat zagen wij niet zitten. Uiteindelijk mochten we ze toch in de tuin (met zwembad) van het hotel plaatsen. Ze (die fietsen) hebben ons vandaag toch zo'n 37 km trouw gediend. Bijna verdwalen we bij het terugkeren van het avondeten ( geroosterde kip met frietjes terwijl op TV de match Portugal-Azerbeidjan te zien was) in Montenegro. Zou het kunnen dat we iets teveel wijn hebben gedronken ? Na wat zoeken belanden we toch in ons hotel waar we hopelijk snel in de armen van Morpheus zullen liggen.
