Voor Herman (broer van Kristien) : hip hip hip hoera ! een gelukkige verjaardag. Vandaag is het ook 14 jaar geleden dat mijn papa overleed. Rond 10 uur verlaten we ons bijna "spookhotel". Zeer mooi hotel met alles erop en eraan maar we hebben de indruk dat wij de enige klanten zijn in het ruim 100 kamers tellende hotel. Alleen in de bar ( om te internetten) - later alleen in het ruime restaurant ( we nemen alleen een voorgerecht : meloen met ham, met een lekker frisse pint - daarna een ijsje en nog een koffie )- en deze morgen, alleen voor het ontbijt met, het moet gezegd, een zeer uitgebreid ontbijtbuffet .We zien daar uiteindelijk toch nog een koppel binnenkomen maar,dit hotel moet toch geld verliezen met hopen. De omgeving is ons genadig, toch om te beginnen : een afdaling van ruim 6km. Maar daarna begint het opnieuw te klimmen en te klimmen, genadeloos. We houden regelmatig een stop om te rusten en wat te drinken. We willen niet meer dezelfde uitputtingsgraad bereiken als gisteren. Even voor Bigas zien we een "arme" knappe jonge dame staan aan de rand van de weg waar een parkeerstrookje is.Ze moet wel arm zijn want haar kleedje reikt tot juist onder haar navel en ze draagt al helemaal geen ondergoed. Als we haar passeren trekt ze zoveel mogelijk haar kleedje naar beneden maar het helpt niet veel. Ik denk dat ze daar staat om wat geld te verdienen om passende kledij te kopen. Maar daarvoor moet ze natuurlijk niet terecht bij twee vermoeide fietsers. Mijn vrouwtje denkt er het hare van... Hoe dan ook, een flinke klim verder stoppen we voor het eerst aan een terrasje van café Rocha. Een frisdrank biedt soulaas want de weg is lastig en het is weeral zeer warm ( toch heeft Kristien in de voorbije dagen een verkoudheid opgedaan ). We moeten dan nog 1O km verder fietsen , tot in Viseu waar we zullen overnachten. Hoelang we daar zullen overdoen ??? Hangt of van de rijweg. Het is 12h15 als we de Rocha verlaten. Om 13h boeken we onze kamer in hotel Avenida, een echt "charme"-hotel, midden in het centrum van Viseu. We hebben vandaag dus maar 30 km gefietst, maar we moeten zeker nog recupereren van gisteren. Bovendien is Viseu een bijzonder mooi stadje, met een knus en gezellig oud centrum, met veel groen en fonteinen. Het bestond al in de Romeinse tijd.We nemen ruim de tijd om ons te installeren, te douchen, en wat te rusten. En dan vertrekken we op ontdekkingstocht door Viseu. We slenteren door de kleine verkeersluwe straatjes, met of zonder trappen tot we een uitnodigend terrasje zien waar we iets kunnen eten. Een volledige dagschotel, met drank, een menu met vis of kip (we nemen van beide soorten 1), dessert (chocolademousse), en een koffie, voor ons beiden samen, 15 euro (afgerond door het drinkgeld dat we geven). We nemen voor dit alles ook ruim te tijd.Het is al 16 h als we onze tocht verder zetten. We komen uiteindelijk uit aan de kathedraal, een prachtig voorbeeld van Romaanse kunst met muren die later met prachtige azulejos zijn versierd geworden. Recht over de kathedraal staat dan weer de Misericordia-kerk met een sierlijke Rococo-gevel. In beide kerken is het aangenaam verwijlen. Er is stemmige muziek en goed fris. Buiten loopt de temperatuur op tot 38 graden en meer.We laten dan de betoverende binnenstad voor wat ze is en slenteren, door de winkelstraatjes terug naar ons hotel.Kristien is dringend aan meer rust toe. We kopen nog wat drank en nemen dit mee naar onze kamer waar ik deze blog verder bijwerk.
Deze morgen weer om 8 uur opgestaan . Het ontbijt nemen we naast de deur, in een bakkerij-tearoom. Om 9h30, op aanwijzing van de hotelbaas zijn we op weg naar Alvarenga, de eerste grote stad ( het blijkt later eigenlijk maar' een dorp te zijn). Het is weer berg op, dan 2x een rondpunt passeren en dan rechtsaf, berg af, heerlijk, zo'n 4 km zonder te moeten trappen bij snelheden van 40 tot 45 km per uur. Maar mooie liedjes duren niet lang, dan begint het klimmen opnieuw met als troost de prachtige vergezichten op het diepe dal van de Rio Paiva, een zijrivier van de Douro. Na een tijdje klimmen we op "automatische piloot", proberen soepel rond te draaien, zonder te forceren maar , na lang klimmen, gebeurt dit toch én op kracht én op uithouding. We passeren tal van kleine dorpjes, soms maar een paar huisjes groot, niet eens vermeld op onze kaart. Zolang we echter de N225 volgen, weer typische betonblokken met de aanduiding erop geschilderd,weten we dat we in de goede richting zitten.Het is trouwens de enig mogelijke weg, dwars door het Montemuro gebergte.Dus duwen maar. Gisterenavond, op wandel en op zoek naar een restaurantje hadden we nog een leuke babbel met een professor talen.Hij sprak behoorlijk Frans en was duidelijk in zijn nopjes dat hij het Frans eens in de praktijk kon zetten.Hij gaf ons ook goede raad bij het uitzoeken van een restaurantje en achteraf moesten we hem wel gelijk geven : heerlijke grillade maar slechte frieten. Ons eerste terrasje vandaag is in Alvarengo, hoog in de bergen. Een eerste frisdrank is na die lange klim meer dan verdiend. Alhoewel het dan al 12h30 is, beslissen we toch nog niet te eten ( en te slapen want bij het terrasje hoort een mooi hotelletje) en verder te rijden.En het blijft maar stijgen, door de bossen (veel eucalyptusbomen en soms kurk-eiken) bocht in, bocht uit. De hemel ligt vandaag wel erg hoog want bij momenten passeren we al de boomgrens en het blijft ook snikheet. We krijgen even het gezelschap van een mountainbiker ( uit Porto maar geboren in Angola - hier met vakantie in de regio - kent Brugge) maar een beetje later dukt hij in volle vaart een bospad naar beneden.Voor ons blijft het klimmen tot we echt niet meer hoger kunnen. Er volgt dan een flinke afdaling van een 4-tal kilometer.Zalig om de wind door onze fietshelm te horen zoeven. Maar het gaat te snel en wat later is het alweer klimmen. Het is al 2h als we moe,dorstig en hongerig stoppen aan een klein cafeetje in een verloren gat. Blijkbaar het enige cafe in de regio want het is er behoorlijk druk.Binnen is het goed fris en dat komt ons goed uit. We bestellen een elk een broodje en veel drank om zo weer op adem te komen. Als we drie kwart uur later weer aanzetten blijkt het uiteindelijk niet zoveel geholpen te hebben.We zitten piere-dood. En we moeten nog heel wat afklimmen. We lassen regelmatig een stop in, stappen dan eens een keertje als het werkelijk te steil wordt maar zo gaat het echt niet vooruit. Uiteindelijk komen we toch in Castro Daire waar we gisteren een hotelkamer boekten via internet. Blijkt echter dat ons hotel wel een heel eind daarbuiten ligt en je kunt het raden, het is weer klimmen. De laatste 2 km is het weer dalen, maar de laatste 500m is dan wel weer steil naar boven. Het is precies 19 uur als we ons hotel bereiken. We slepen ons naar onze kamer en vallen uitgeput op bed. De laatse 15km waren er echt te veel aan. We fietsten vandaag juist 80 km. Wat rusten en een douche en bad doen wonderen. Kristien heeft echter net wat te diep in de krachtenvoorraad moeten grijpen en voelt zich helemaal niet lekker meer. Rusten is hier meer dan de boodschap. En morgen moeten we ons eigenlijk tevreden stellen met wat minder kilometers.Uiteindelijk tellen al die kilometers bergop wel dubbel. En als je weet dat er van die 80km van vandaag zeker 60 flink bergop waren ( hier heb je alleen maar bergop of bergaf - het platte werk moet hier nog uitgevonden worden.) dan weet je meteen hoe zwaar de dag van vandaag wel was. Eens goed eten en goed rusten, morgen zien we wel weer.
Als we al niet in de hemel zitten, dan hebben we toch minstens onze hemel verdiend vandaag. We zijn om 8h opgestaan en tegen 9 uur hadden we een stevig ontbijt binnen en waren de fietsen al gecontroleerd op hun degelijkheid. Dan nog de valiezen pakken en weg waren we. We fietsten, zoals we gisteren besproken hadden, over de Eifel-brug, gebouwd door Dhr. Eifel, dezelfde die de Eifeltoren in Parijs bouwde en het moet gezegd, de brug ziet er een beetje gelijkaardig uit, helemaal in staal opgebouwd en de twee oevers van de Douro verbindend. Dan een eind de Avenida de la Republica tot aan het metrostation De Torres ( we hebben wel moeten zoeken en waren er in eerste instantie al een heel eind voorbij. De weg vragen helpt niet, want we krijgen altijd een hele uitleg in het Portugees waar we geen snars van begrijpen. Zij daarentegen verstaan ons wel maar daar schieten we echt niet mee op. We kunnen gelukkig rekenen op een tamelijk gedetailleerde kaart van Porto en haar randgemeenten. We sukkelen wat af maar eind goed, al goed, we geraken op de N222 die we maar te volgen hebben. Het is een grote brede baan, soms druk verkeer, maar zowel links als rechts van de baan zijn er pechstroken van ruim 2 tot 3 meter breed. Dat maakt het wel veilig fietsen. Maar, het is wel bijna permanent klimmen en nog eens klimmen, soms 3 tot 4 km lang, met achter elke bocht een nieuwe helling. Als het al eens bergaf is, halen we gemakkelijk tot 50 km per uur. Maar als het bergop is daalt deze schrikbarend tot 10, soms 8 km per uur. Over de ganse weg haalden we op 2 momenten nog slechts 4 km per uur, dan was toen we moesten stappen en onze fietsen de helling opduwen. Na elke klim worden we echter beloond met een formidabel vergezicht, met diep beneden ons de Douro. Onze eerste halte, het is dan al over 13h en we zijn vertrokken omstreeks 10 uur, is aan een Intermarché. We kopen er wat youghourt , 2 appels en wat frisdrank. Het is erg warm en volop zon. We waren vertrokken met onze flees aan maar na 200 meter, nog voor we de Eifelbrug overreden, moesten we deze al uitdoen.De zon is ons de ganse dag blijven volgen. Dit maakt dat we na onze eerste stop regelmatig nog andere stops moesten inlassen. Eenmaal om nog een broodje met kaas te eten samen met een frisse pint, daarna nog eens om een koffie te drinken , daarna tenslotte nog eens om weer een frisse Cola te drinken en mijn vrouwtje een Icetea . Toen waren we al op een kleine 10 km genaderd van Castelo de Paiva, waar we zouden overnachten. Maar daarvoor hadden we nog een meer dan stevige klim. We dachten echt dat we in de hemel zouden aankomen. We hadden net ons broodje binnen en vervolgden onze weg maar een bord maakte ons duidelijk dat we de nieuw aangelegde baan niet mochten gebruiken en dat wij als fietsers de oudere weg moesten volgen. Die ging eerst bijna helemaal tot tegen de Douro aan maar daarna moesten we weer naar dezelfde hoogte klimmen en nog veel hoger. Op verschillende plaatsen, hoog boven ons zagen we de nieuwe weg die over nieuwe boogbruggen liep die ganse valleien en dalen overspande. De nieuwe weg had duidelijk minder last van klimmen en dalen.Wij daarentegen genoten wel van uitzonderlijke zichten en een zeer rustige weg met nauwelijks enig autoverkeer. Dat we nog altijd op de goede baan zaten konden we vaststellen aan betonblokken waarop de naam van de weg, de N222 was geschilderd. Van goede andere bewegwijzering was helemaal geen sprake. Zelfs de opeenvolgende dorpen en dorpjes werden nauwelijks vermeld, noch op de kaart, noch op wegwijzers. Maar we komen goed aan in Castelo de Paiva. We vinden er snel een onderkomen in een Residencial, een basic kamer maar met douche en WC, aircondition en zelfs TV. Er is geen wifi maar in het café ernaast is dit geen probleem. We douchen uitgebreid na deze warme en zweterige dag, en gaan vervolgens onze dorst lessen in het café ernaast waar we deze blog kunnen bijwerken. Straks gaan we nog een restaurantje zoeken want de honger begint toch al wat de knagen. Het is nu 19h bij ons (20 uur bij jullie), nog 28 graden ( ??? bij jullie), en nog heel aangenaam op ons terrasje. We fietsten vandaag 60 Km. We hopen morgen al wat beter te doen. Op ons terrasje betalen we voor een pint van 1/2 liter , een mango-fruitsap en de wifi, 1,2
Om 8h loopt onze wekker af. Heerlijk geslapen. Dat is niet verwonderlijk, de spanning van het vertrek is weg,gisteren lekkere wijn en porto gedronken en ons hotel beschikt over uitstekende bedden en hoofdkussens.We zijn dus fit om onze eerste volle dag in Portugal door te brengen. Uiteraard begint de dag met een ontbijt.Dit wordt geserveerd op de 6de verdieping.Er is een mooi terras bij, met prachtig zicht op het dakenspel van Porto.Helaas is het nog net iets te fris om buiten te zitten. Het ontbijt bevat alles wat men er van mag verwachten : een rijk en gevarieerd buffet met alles erop en eraan. En het smaakt heerlijk.We kunnen er ook echt van genieten want vandaag hebben we alle tijd. We blijven nog een dagje in Porto. Pas morgen is het weer de fiets op. Tijdens het ontbijt plannen we een beetje onze wandeling doorheen de stad. Vanuit het hotel gaat het richting Stadhuis, met zijn imposante klokkentoren, en een mooi en groot (lees lang) plein ervoor, omzoomd met tal van klassieke gebouwen waarin vooral banken huizen, hotels en een aantal leuke terrasjes.We zullen er over de middag nog terugkeren voor een hapje en een drankje. Maar eerst gaat het nog verder doorheen de oude stad , berg op berg af, door avenida's en smalle trap-straatjes en steegjes. We merken er veel leegstand maar ook mooi gerenoveerde panden. Er hangt in de kleine straatjes veel bont wasgoed buiten en dat geeft een echt Zuiderse sfeer. We bezoeken uiteraard ook de grote monumentale gebouwen : de kathedraal met een schitterend plein ervoor met zicht op de Douro en alle belangrijke porto huizen, het St.-Franciscus klooster, nog nooit zo'n imposant interieur gezien in zuivere Rococo-stijl met o.m. de "boom van Jesse". We bezoeken ook de Torre dos Clerigos, de hoogste toren van Porto, de mercado Borges,... Zo dwalen we verder tot aan de Douro waar we de Eifel-brug kunnen bewonderen, de Ribeira wijk met weer een wirwar van smalle en kronkelende straatjes waar veel huisjes rijkelijk voorzien zijn van "Azulejos", een typisch Portegese faience. Het weer leent zich uitstekend voor onze wandeling. Het is 25°, zonnig met lichte bewolking. De voormiddag sluiten we af op een terras aan de Avenida dos Aliados ( plein voor het stadhuis) : een warme dagsoep (Miek en Yvan weten waarom we de nadruk leggen op "warm") en een belegd broodje, een glaasje wijn ( en water voor Kristien) en afsluitend een koffie en dit alles terwijl we genieten van het uitzicht en de vele passanten. Als we weer op krachten zijn gekomen, zetten we onze ontdekkingstocht verder en we beginnen met de kerk van de Congregados met een Barokgevel die echter helemaal met blauwe azulejos bekleed is. Daarna het centraal station, Sao Bento . Echt een bezoek waard omwillen van de azulejos met tal van historische taferelen. Dan volgen enkele verkeersvrije winkelstraten tot we aan de grote overdekte markt komen. Daar zijn tientallen kraampjes te vinden met alle koopwaar door elkaar : vis, vlees, textiel, groenten, brood, bloemen, prullaria, ... Het is er een beetje eng en het ruikt er ook niet erg fris. Hier is men dit wellicht wel gewoon. We wandelen verder en komen uit aan de Trindade-kerk. Opnieuw mooie Barok. Daarna assisteren we aan een huwelijksmis in de kerk van Maria da Lapa. Zoiets is ons reeds op al onze fietsreizen overkomen. We bezoeken er ook het kerkhof. Het heeft veel weg van Père Lachaise in Parijs, maar wel best luguber. Binnen de monumentale kapellen zie je gewoon de doodskisten staan ! Tegen 17h houden we Porto voor bekeken en wandelen we terug naar ons hotel om onze tocht van morgen wat voor te bereiden. We halen het nodige uit ons hotel en installeren ons vervolgens op een terrasje in de buurt van het stadhuis.Het is wat zoeken op diverse kaarten om op de gemakkelijkste manier uit Porto weg te komen. Hopen maar dat we daarmee niet teveel tijd verliezen. Daarna is het weer richting hotel waar we ons kunnen klaarmaken voor het avondeten. Wel eerst nog douchen en deze blog wat bijwerken. We gaan eten in hetzelfde restaurantje dat we gisteren bezochten. Er is daar een dagmenu, geafficeerd voor de ganse week en wat voor vandaag was aangekondigd, beviel ons gisteren al. En we hebben inderdaad geen verkeerde keuze gemaakt
.De porto als aperitief, een gegrilde steak met groenten en aardappelen in de schil, overgoten met een excellent portugees wijntje en een verse vruchtensalade met oude witte porto, gevolgd door een koffie, het ging er allemaal zonder probleem in. Vroeg (vroeger dan gisteren) gaan slapen om morgen fit aan de start te verschijnen was vervolgens de boodschap.
We zijn ruim op tijd in de luchthaven van Rijsel. Een klein en gezellig kader. De fietsen zijn al ingepakt en bij een koffie zitten we te wachten op ons vertrek om 15 uur. Het is nu 11.h15. Dank zij de gratis WIFI (weliswaar maar 15 minuten) kan ik al een eerste berichtje op de blog plaatsen. Gisteren afgepeigerd thuis gekomen na de tennis. Verloren, maar niet zonder slag of stoot.Natalie en ikzelf hebben ons geweerd als de beste.Eindstand : 6-4 en 2-1 . Het kon bijna niet nipter. We hebben ons wel erg geamuseerd. Eenmaal thuis was er nog een laatste check om te zien als we alles wel mee hadden. Ik ontdek nog net op tijd dat ik geen petje mee in het valies had. Toch onontbeerlijk als je naar de zon trekt. Deze morgen om 8 uur opgestaan en nog een klein ontbijt genomen. Daarna ging het richting Steven die ons naar de luchthaven zou brengen. Bij Steven maak ik voor het eerst kennis met Jefke en Lotje, de twee nieuwe poesjes van Steven en Mieke .Erg schattig om die beestjes bezig te zien. Ik denk dat ze zich al helemaal thuis voelen bij Mieke en Steven. Ook goed nieuws voor hen : Steven heeft opnieuw een fulltime opdracht in het St.-lodewijkcollege en idem dito voor Mieke, weliswaar in een ander leerjaar, in een afdeling van St.-Lodewijkscollege. Het is nu 21h of beter gezegd, 20 uur want in Portugal lopen ze een uur achter, en we zitten al in ons hotel Pao de Acucar in Porto. In Lille hebben we de tijd doorgebracht met wat lezen, kruiswoordraadsels oplossen en wat rondhangen. We hebben ook nog een broodje gegeten. Daarna was het inchecken en om 15h stipt hingen we in de lucht. De vlucht verliep rimpeloos. In Porto aangekomen hadden we wel ruim 1/2 uur nodig om onze fietsen weer rijklaar te krijgen.Onze fietsen , met name de spatborden vooraan van ons beider fietsen waren beschadigd. We hadden misschien beter ons voorwiel niet losgemaakt.En dan op weg. De luchthaven van Porto ligt wel een 2O km buiten Porto zelf maar in welke richting ? We hebben het een 10-tal keer gevraagd en wel 10 keer een ander antwoord gekregen. We hebben uiteindelijk maar wat zomaar gefietst en wonder boven wonder, na ruim een half uur kwamen we plots uit aan de zee. En Porto ligt aan de zee. Erg moeilijk was het niet meer om de weg te vinden. Eenmaal we over de Ponte Movel waren konden we trouwens op een kaart, gekregen in de luchthaven, de weg volgen. Het was een erg pittige weg, met heel wat klimmetjes en afdalingen maar uiteindelijk kwamen we toch op onze bestemming aan. Het is een gezellig hotelletje, een beetje traditioneel maar met alle moderne comfort.We werden er trouwens verwelkomd in het Nederlands. De receptionist bleek een Antwerpenaar te zijn,maar nu al geruime tijd wonend en werkend in Portugal. Een verfrissend badje, na de 22km fietsen en de 2h30 durende vlucht naar Porto, was erg welkom. Op aanraden van de receptionist begeven we ons vervolgens naar het café-restaurant Guarany, op een kleine 200 m van ons hotel. Een aperitief, uiteraard een Porto, een visgerecht voor Kristien en een vlees-grillade voor mezelf, met passende wijn, een dessert met een 20-jaar oude witte porto en twee koffies , het kost samen met moeite 5O . Bijna niet te geloven. We kregen vandaag al heel wat aanmoedigingen bij het begin van onze tocht. Dank aan allen voor deze steun. Om 22h30 zijn we terug in ons hotel,moe en voldaan. De eerste dag is vlekkeloos verlopen, de schade aan onze fietsen buiten beschouwing gelaten. Die schade zal trouwens geen invloed hebben op het vervolg van onze reis. Dat hopen we althans. Morgen hebben we een ganse dag voorzien om Porto te bezoeken. En met wat we vandaag al van Porto gezien hebben, zal het beslist de moeite waard zijn.
Het is nu 19h, we zijn een uurtje geleden terug van Wenduine. Ikzelf heb mijn gewoon toertje lopen afgewerkt, terwijl Kristien onmiddellijk met Emma, één van onze kleindochters is gaan zwemmen. Emma is sedert deze morgen bij ons thuis want, zowel Stefaan als Natalie zijn al opnieuw aan het werk. Michiel, de zoon, is op sportkamp voor een ganse dag. Voor ons natuurlijk geen probleem. En Emma houdt van zwemmen, zoals al onze kleinkinderen trouwens.We hebben er een punt van gemaakt dat ze allemaal zo snel mogelijk moesten leren zwemmen en hebben ze daarom, wanneer de tijd rijp was, allemaal meegenomen naar het Wielingenbad in Wenduine om daar zwemlessen te krijgen, vroeger door meester Christian, en nu door meester Patrick. En het is gelukt. Blijft alleen nog de jongste kleinzoon over, Jaco, maar die is nog geen 3 jaar en dus is het nog een beetje te vroeg. Als ik alleen loop, zoals vandaag, let ik automatisch meer op wat er te zien is onderweg. Wat me nu opviel is dat er al zoveel bladeren zijn afgevallen. Op sommige plaatsen in het bos leek het wel al herfst te zijn. Wellicht komt dit door het warme en droge weer van de laatste weken.Waar ik ook zat (liep) aan te denken was dat het eigenlijk toch verrassend is dat na al die jaren, ik ( en dit geldt evenzeer voor Kristien) nog altijd met evenveel plezier naar Wenduine kom om dit parcours af te haspelen. We kennen er de weg méér dan van buiten. Er is geen centimeter die nog enig geheim voor ons heeft. En toch, dit parcours blijft ons bekoren.Het is zeer afwisselend, eerst bos en duin, daarna langs het strand, het varieert naargelang de seizoenen wisselen, er is een voortdurende confrontatie met de natuurelementen : wind,zon en regen en er is natuurlijk de zee : nooit identiek, nu eens glad, dan golvend, soms woest, maar altijd aantrekkelijk, zelfs na meer dan 25 jaar. Hopelijk ook voor nog eens 25 jaar. Natuurlijk speelt ook de mogelijkheid om na het lopen te kunnen zwemmen en daarna nog eventjes te kunnen "terrassen" mee een rol in de aantrekkelijkheid van Wenduine. Kristien is nu net vertrokken naar de schoolraad van het St.-Andreasinstituut waar ze zitting in heeft sedert ze er gestopt is met lesgeven. De school staat immers voor de deur en er moeten wellicht nog een aantal beslissingen genomen worden. Het is wel niet zo dat wat de schoolraad beslist ook wet wordt. De schoolraad is een adviesorgaan. Het is wel jammer dat ze niet meer thuis is want de kinderen willen absoluut nog afscheid nemen van ons, hopelijk niet definitief. Opdat de kleinkinderen niet te laat zouden moeten opblijven voor dit afscheid, heb ik nu net nog, per telefoon ,met iedereen afgesproken dat we afscheid nemen iets na 19h30, bij Natalie thuis. Ik moet haar daar immers nog ophalen om samen met haar een partijtje tennis te spelen tegen mijn broer Jan en zijn vrouwtje Annemie.Ik kom daar later nog op terug.
Vandaag, zondag , hebben we ingezet met een feestelijk ontbijt bij mijn jarige zus Trien die nu 1 jaartje minder op de teller heeft dan ikzelf. Ze doet dit nu al een paar jaar voor alle zussen,broers ,schoonzussen en schoonbroers en ik kan jullie verzekeren dat dit echt een aanrader is. We worden er meer dan gesoigneerd met gerookte zalm, krabsalade, veel soorten kaas en charcuterie, vers geperst fruitsap, koffie, diverse soorten broodjes en koeken en uiteraard champagne. Een dergelijk copieus ontbijt maakt dat we het middagmaal vandaag kunnen overslaan. We drinken thuis alleen nog een koffie en gaan dan een plaatsje opzoeken in de stad waar we rustig de Gouden Boomstoet die vandaag voor de 2de keer dit jaar uitgaat kunnen aanschouwen. We doen dit op de plaats tegenaan de stadsschouwburg waar we elk jaar ook de Bloedprocessie gaan bekijken. De volgende Gouden Boomstoet zal pas weer uitgaan over 5 jaar. Op onze plaats zien we ook Wine, de zus van Kristien en Jos, haar man en hun zoon Bart . De stoet heeft geluk : de hevige regenvlagen van deze morgen zijn voorbij en de ganse stoet gaat uit onder een prachtig zon . Nadien gaan we samen nog iets drinken op het terras van het Grand Café du Théatre.
Gisteren hebben we ook ons middagmaal aan ons laten voorbijgaan. We zijn immers gaan lopen in Wenduine, daarna gaan zwemmen en daarna, ja, zoals gewoonlijk een terrasje gaan doen. Dit deden we in het gezelschap van Ivan, Miek en Karel , trouwe bondgenoten in het lopen en het "terrasjes doen". Omdat dit wat uitliep hadden we geen zin meer in een middagmaal. Bovendien, 's avonds waren we nog te gast bij Nadine en Jan, geburen van het huis van mijn ouders, waar nu onze dochter woont. Ze zijn 35 jaar getrouwd en wonen nu 10 jaar in hun nieuwe huis dat ze bouwden , rechts van ons ouderlijk huis. Voordien woonden ze er links van . Zo'n gelegenheid verdient altijd een feestje en wij laten zo'n kans ook niet graag aan ons voorbij gaan. Jan heeft een heel bijzonder hobby : keukens maken en plaatsen. Hij doet dit al verschillende jaren in bijberoep.(Zijn hoofdberoep is verpleger.) Jan plaatste heel recent nog onze eigen nieuwe keuken, deed dit ook bij ons dochter Natalie en onze zoon Kurt. Ook bij mijn broer Jan is hij al gepasseerd. De resultaten mogen echt gezien worden. Het feestje was erg aangenaam, met veel hapjes, geroosterde "mondgeneugden" en uiteraard drank naar ieders eigen keus. Zoals bij zoveel dergelijke gelegenheden moesten we ook vandaag vaststellen dat de wereld toch wel erg klein is. De meeste mensen kenden we in het geheel niet, maar uit de gesprekken bleek al spoedig dat dit toch niet helemaal zo was. Zo ontmoeten we bv. de schoonzus van Filip Vdb, een van onze beste loopvrienden uit Heule en hadden we heel plezante gesprekken met haar en haar man, die ook nog eens een klasgenoot bleek te zijn van mijn broer Jan. We hadden gesprekken met een goede kennis van Karel Db.,uitbater van een grote bloemenwinkel in de stad, nu helaas al een paar jaar overleden , die ook een goede vriend was van ons. We hebben trouwens nu nog altijd een goed contact met zijn vrouwtje. Het feestje, een echte meevaller, werd afgesloten met een reuze dessertbuffet waar wij geen neen konden tegen zeggen. Het is dan ook niet abnormaal dat het nogal laat was toen wij huiswaarts reden. Het ontbijt dat daar op volgde, zoals hoger beschreven ,sloot er eigenlijk perfect op aan.
Nog vier dagen en we zijn weg. Gisteren een leuke avond gehad. We zijn met onze oudste zoon,schoondochter en hun kleinste gaan eten in de Lekpot, een gezellig restaurantje in Oostkamp. Wij waren er nog nooit geweest maar wisten wel het bestaan ervan.We hebben er lekkere mosseltjes gegeten, buiten op het terras dat uitziet op de omringende weilanden. De reden van dit etentje ? Voor Kurt en Els is het de laatste avond dat zij nog alleen thuis zijn met Kasper. Vanaf morgen komen de ander kinderen weer huiswaarts van hun diverse kampen. Later in de avond nog naar het voetbal gekeken om Club Brugge met overtuigende cijfers ( het voetbal zelf was niet zo overtuigend) te zien winnen van een kleine Hongaarse ploeg en dit in het kader van de UEFA-competitie. Deze morgen weer nieuwe gasten : de kleindochters Emma en Léna en kleinzoon Jaco. Voor de Spaanse gasten die we al een paar dagen in huis hebben is het hun laatste voormiddag. Terwijl we met hen aan het praten zijn ( voertaal Engels vermengd met een klein beetje Spaans ) vernemen we dat ze afkomstig zijn van Hospitalet del Infante, het plaatsje waar wij, wel 20 jaar terug, met ons gezinnetje elk jaar naar toe trokken op vakantie. Een vriendin van Kristien had daar vakantiehuisjes gebouwd en verhuurde die. Wij trokken daar elk jaar tijdens de Paasvakantie naar toe en 2 x zijn we daar zelfs in de zomervakantie geweest, telkens voor 1 maand . Ik gaf daar toen surflessen op het strand.Uit het gesprek maken we op dat we Hospitalet, na al die jaren, niet meer zouden herkennen. We worden ook prompt uitgenodigd bij onze gasten thuis. Maar dat wellicht niet voor morgen zijn. Tegen de middag is het aperitief-tijd met zus en schoonzus Wine (Ludwina volgens haar paspoort). Zij woont op slechts een paar honderd meter van ons vandaan, net buiten de binnenstad , over het water, en zij springt regelmatig eens bij ons binnen, meestal zo rond de middag. Dat is dan aperitief-tijd. In de namiddag, terwijl ik al klaar sta om te tennissen met mijn broer Jan ( verloren met 5-3) ,krijg ik een telefoontje van mijn zus Mokie (Magda volgens haar paspoort) dat onze oudere zus An kort voor de middag een fietsongeval heeft gehad en in de kliniek is opgenomen. Na de tennis spoed ik mij dan ook vlug naar huis om te douchen en dan snel naar het St.-Janshospitaal te rijden. Dit alles ook met de fiets want mijn vrouwtje is inmiddels met al de kleinkinderen in de wagen eerst nog een andere kleinzoon , Michiel, gaan ophalen om daarna nog het einde van het voetbalkamp van kleinzoon Kasper bij te wonen en om nog snel de 2 nieuwe poesjes van Steven en Mieke te gaan bekijken. Hun vorig poesje was net voor hun huwelijk , nu alweer bijna 2 maanden geleden,gestorven,men vermoedt vergiftigd ? Na mijn douche , net voor ik vertrek , komt mijn vrouwtje met de 4 kleinkinderen thuis zodat ik toch nog met de wagen naar de kliniek kan rijden en mijn zus een hart onder de riem kan steken . De opgelopen letsels zijn niet min : een duim gebroken, een schouderblad gebroken , een grote vleeswonde aan de arm en idem aan een voet . De voetwonde is gehecht moeten worden met 24 draadjes.En ik hoor dan nog dat An op het ogenblik van het ongeval, op weg was om een kado-bon te gaan halen voor mijn verjaardag ! Heel erg lang blijf ik daar niet. Terug thuis is onze dochter Natalie al haar twee kinderen , Michiel en Emma, komen ophalen en steken Léna en Jaco juist in het bad. Ik kan nog net wat meehelpen om ze in bed te krijgen. En dan , na weeral een drukke dag, is er eindelijk weer wat tijd voor rust en stilte.
De ganse voormiddag doorgebracht in de buurt van onze garage. Vroeger was het simpel : je ging naar de garage wanneer je dacht dat het nodig was. Nu geeft de auto-computer zelf aan wanneer het nodig is. En je kunt het niet negeren, elke keer je de auto opstart krijg je het bericht dat je naar de garage moet, dat je al X aantal kilometer over tijd bent. Een paar kilometertjes , daar neemt niemand aanstoot aan maar als dit begint op te lopen ... Dus, na eerder gemaakte afspraak,deze morgen om 8h30 de auto afgezet bij de garage. Omdat het te ver is om naar huis te gaan en dan tegen de middag terug te zijn om de wagen op te halen, blijf ik daar in de buurt waar gelukkig heel wat winkels zijn waar je ongestoord eens kunt binnen lopen : een stock Vermeersch, een Decathlon ( waar ik een nieuw fietsbroekje koop), een Lunch Garden ( waar ik een ontbijt neem en een hele tijd blijf lezen in het boek dat ik meebracht - "Het huis van de zusters" van Charlotte Link), een Krëfel, meubel- en speelgoed winkels,een Carrefour waar ik de benodigdheden koop om deze middag eten te maken ,enz....En tegen de middag is mijn wagen inderdaad volledig nagezien en in orde bevonden. In tegenstelling tot anders heeft mijn vrouwtje zich vandaag ontfermd over de gasten die we voor een paar dagen in huis hebben : koffie zetten, broodjes halen, fruitsap persen,eitjes koken...Normaal doe ik dit maar omwille van de garage zijn de rollen vandaag eens omgekeerd. Gisteren, bij de bakker, ben ik Frans G. nog tegengekomen en hebben we nog een tijdje staan praten. Frans heeft een klein pension in onze buurt , was in zijn vorig leven leraar, en heb ik leren kennen via het voetbal. We hebben lange tijd samen gevoetbald bij "Podium", een ploegje dat meedraaide in het Vrij Liefhebbersverbond. Hij is wel een flink stuk ouder dan ikzelf maar nog altijd zeer sportief en actief in zowel het fietsen als de tennis. Eveneens gisteren, op weg naar de vismarkt kwam ik ook nog een oud chauffeur tegen van het bedrijf waar ik vroeger voor werkte. Ik complementeerde hem voor het feit dat hij er zo goed uitzag ( ik zag hem voor het eerst terug na ruim 12 jaar ...) maar hij vertelde me dat hij eind deze week naar zijn dokter moest om de uitslag te krijgen van een onderzoek. Hij was 5 jaar terug geopereerd voor een kankergezwel en vermoedelijk is dit teruggekeerd. Ik heb hem sterkte gewenst en hoop, met hem, dat alles toch in orde komt. Gisterennamiddag was het weer onze sportnamiddag in Wenduine. 10km lopen, een paar honderd meter zwemmen en daarna een rustig terrasje doen. We doen dit al jaren aan een stuk, 3x per week en het blijft nog altijd even hard genieten als de eerste keer. Hopelijk mag dit ook nog lang zo blijven.'s Avonds voetbal gekeken en stiekem zitten hopen dat Anderlecht niet te hard zou winnen , maar het ligt echt niet aan mij dat ze niet gewonnen hebben, ze speelden een meer dan flauwe match. En terug naar vandaag. Mijn vrouwtje is zopas vertrokken om één van onze kleinzoontjes op te halen op zijn sportkamp en hem dan thuis bij onze oudste zoon in Oostkamp te brengen. Ik neem straks de fiets om ook naar Oostkamp te rijden . Deze avond gaan we dan samen met onze zoon , schoondochter en kleinzoon een restaurantje bezoeken om ik weet nog niet wat te vieren. Maar zelfs"zomaar" is een bezoek aan een restaurantje altijd leuk. Ik ben deze namiddag ook begonnen met het klaarmaken van mijn valies voor Portugal. Zeker voor een fietstocht is het belangrijk daar tijdig mee te beginnen. Als alles klaar ligt,een paar dagen voor het vertrek, resten er ook nog een paar dagen om daar telkens weer iets van wat niet absoluut noodzakelijk is , terug in de kast te leggen. Alles wat je niet meeneemt is plaats en gewicht gewonnen ! Alles moet immers mee op de fiets.
Over precies 1 week zitten we al in Porto. De spanning begint toch al een beetje te stijgen. Gisteren hebben we het rustig gehouden. 's Morgens is mijn vrouwtje, Janne, een van onze kleindochters, gaan afzetten aan het station van Brugge. Zij vertrok op kamp met haar VKSJ-groep. 's Namiddags zijn we, zoals gewoonlijk gaan lopen naar Wenduine, een toertje van ca. 10km door bos en langs het strand. Daarna wat gaan zwemmen in het Wielingenbad waar het wel wat te druk was om er lang te blijven. En daarna een zalig terrasje doen op de dijk. Hier konden we niet lang genoeg blijven.We zien er onverwacht nog EricV. en zijn vrouwtje. Eric was een van de eersten die zich bij onze loopclub aansloot maar heeft, helaas, reeds sedert lang , omwille van gezondheidsproblemen afgehaakt. Het gaat nu wel goed met hem.Duimen dat het zo blijft. 's Avonds was er nog een tennismatch tussen vader en dochter Natalie (voor de geïnteresseerden , uitslag 5-5 en match moeten stoppen wegens invallende duisternis. Het was wel erg spannend ). Vandaag zijn we samen nog naar Kuurne gereden want ik moest daar nog een kostuum gaan passen voor de trouw van Maarten Depraetere, een van onze neven, met Heidi Debruyne. Zij wonen al sinds mensenheugnis samen maar zijn nu toch van plan dit te officialiseren. Dat ik in de "suite" van dit huwelijk moet meelopen komt omdat de man van mijn zus Katrien , Guido Depraetere, overleed, nu ook al weer 6 jaar terug .Dit was net voor wij voor het eerst een grote fietstocht ondernamen, met name naar Compostela. Ik zal proberen hem op een waardige manier te vervangen. Terugkerend, zouden we een bezoekje brengen aan de jongste broer van Kristien, hij woont in Roeselare, die pas , en dit voor het eerst , opa is geworden. Hij, noch zijn vrouwtje gaven evenwel thuis . Op kraamvisite ? . De gelukwensen en de verwelkoming in de club van opa's en oma's zullen we voor een latere gelegenheid sparen. Vooraleer dan naar huis te rijden zijn we nog gestopt bij Kurt, onze oudste zoon die in Oostkamp woont, om zijn "remorque" eventjes te lenen. Er staat bij ons thuis immers nog heel wat groot afval en tuinafval dat naar het containerpark moet gebracht worden vooraleer we afreizen naar Portugal. Dit heb ik dan in de namiddag gedaan, nadat Kristien eerst nog Natalie naar haar garage had gebracht om haar auto op te halen. Terug thuis , via het huis van Kurt om de remorque weer te plaatsen en daarna de carwash, stel ik vast dat ik een belangrijk onderdeel van het groot afval, een oude bureau-stoel, ben vergeten mee te nemen. Potverdikke. Ik probeer deze toch nog weg te doen vooraleer we echt vertrekken. De stoel kan wel gewoon op de achterzetel van de wagen geplaatst worden. We hebben dus geen remorque meer nodig en misschien moet ik wel nog eens in de buurt van het containerpark zijn. Mijn vrouwtje heeft zich ondertussen al de ganse namiddag bijzonder nuttig gemaakt met het opzoeken van adressen ,telefoonnummers en email-adressen van kleine hotelletjes en pensionnetjes langsheen de wegen die we in Portugal zullen volgen. We reserveren wel niets op voorhand (uitgezonderd voor de eerste 2 dagen die we in Porto zullen doorbrengen - deze reservatie deden we al eerder) want we weten echt niet hoeveel kilometer we per dag zullen kunnen afleggen . Het geeft wel een veiliger gevoel als we op voorhand weten wat we zoal kunnen tegenkomen.
Een druk maar aangenaam weekend achter de rug. We zijn met de ganse familie naar Bailievre gereisd, een klein dorpje in de buurt van Chimay.We hadden er een ruime gite gehuurd om een verjaardag te vieren van de "pater familias" , niet zomaar een verjaardag, maar wel zijn 65ste. En alles was het ganse weekend top. Het weer : schitterend (net geen nieuw warmte - record). De gite : uitmuntend, met alles erop en eraan (jammer genoeg geen zwembad maar wel voldoende water voor allerlei spelletjes. De omgeving : prachtig glooiend landschap met tal van vijvers en meren. En het gezelschap : geen beter te vinden. De eerste dag hebben we de omgeving verkend , hebben we gepicknickt en geluierd aan de oevers van Les Lacs de l'eau d'heure, inkopen gedaan voor de BBQ van 's avonds , ons geïnstalleerd in onze gite en tenslotte lang genoten van de BBQ. Dag twee hebben we op een zalige manier doorgebracht , opnieuw aan de oevers van Les lacs de l'eau d'heure . Gezien het schrikkelijk warme weer hadden we geen alternatief. Een beetje zwemmen, met de kleinkinderen spelen in het water, picknicken, wat luieren en wat bijpraten met iedereen, de dag ging snel vooruit. Toen het iets minder warm was geworden wilden we in het Natura Park op avonturentocht : een prachtig aangelegde hindernissenpiste met touwladders, klimkabels, apenbruggen, een deathride over het water en nog zoveel meer. Helaas, er werd ons eerst gevraagd een uurtje te wachten wegens de grote drukte , maar toen dit uur om was werd ons nogmaals gevraagd nog eens een uur te wachten. Dat was er teveel aan. We hebben ons dan maar beperkt tot een kleine wandeling tot aan de zeilclub waar het wel genieten was van een welgekomen verfrissing. Terug in de gite, was het tijd voor het feest-aperitief en daarna een lekkere maaltijd, klaargemaakt door de uitbaters van de gite. Ook hier opnieuw was het genieten tot in de late uurtjes. De pater familias werd overladen met kussen, met geschenken en wensen voor een gelukkig 65ste jaar. Er liepen ook verschillende zeer gewaardeerde berichtjes binnen met gelukwensen van familie , vrienden en vriendinnen. Langs deze weg : dank aan iedereen voor het medeleven ! De derde dag werd er na een stevig zondags ontbijt, ondanks de hitte, toch gewandeld. We hadden wel voldoende drank mee en hielden regelmatig een korte rustpauze. Voor de allerkleinsten werd het toch nog een hele opdracht maar iedereen bereikte ongedeerd het eindpunt : het terrasje van Le Tilleuil in Macon. De verfrissing voor iedereen werd meteen per 1/2-liter besteld en het smaakte eigenlijk nog naar meer. Daarna ging het terug naar de gite voor ons laatste middagmaal dat bekend staat als "restjes-maaltijd". Wat we op de BBQ van de vorige dag niet op kregen ging er nu wel vlot in, samen met het overgebleven brood van het ontbijt en het broodbeleg van de vorige picknicks.Van de "Chimay's" moesten we wel af blijven want, tot spijt van iedereen ,was het na etenstijd al tijd om huiswaarts te keren. Rijden en drinken horen nu eenmaal niet samen. Iedereen is veilig en wel terug thuis gekomen . Gelukkig waren de vele files en vertragingen in het verkeer altijd in de tegenovergestelde richting van ons. Voorwaar, een schitterend weekend.
Hallo, Hier zijn we dan weer. Kristien en Paul. Er zijn bijna 365 dagen voorbij en we staan weer op het punt om een nieuwe fietsreis te ondernemen die ons ditmaal doorheen Portugal moet leiden. Zoals dit het geval was voor onze vorige fietsreizen, willen we ook nu de thuisblijvers op de hoogte houden van wat we tijdens onze tocht beleven. Onze tocht begint op dinsdag 28 augustus e.k. , en wel met een vliegreis naar Porto in het noorden van Portugal. Vandaar gaat het met de fiets, richting Faro, in het zuiden van Portugal. Daar nemen we, na een paar dagjes uitrusten van onze ca. 1000 Km lange fietstocht, op dinsdag 18 september weer het vliegtuig richting België. We nemen voor deze reis onze eigen fietsen mee. Dank zij Ryanair is de kostprijs van het vliegen heen, vanuit Rijsel naar Porto, en terug, vanuit Faro naar Charleroi, fietsen en bagage inbegrepen, best nog heel schappelijk. Dat we onze blog nu al opgestart hebben heeft te maken met het inoefenen van het werken met deze blog.Het is weliswaar een zeer gebruiksvriendelijke blog, niet moeilijk om aan te maken en bovendien ook nog gratis, maar een beetje oefenen op voorhand kan nooit geen kwaad. Zo moeten we o.m. nog proberen om af en toe eens een foto op de blog te plaatsen.Dat is bij onze vorige reizen niet gelukt.
Gisteren, 15 augustus en bijgevolg verlofdag in België, hebben we één van onze laatste fietstrainingen gehouden en dit door deel te nemen aan de jaarlijkse dag-fietstocht van de familie Gheysen, een traditie die nu reeds meer dan 10 jaar stand houdt. Het is altijd een leuke en aangename activiteit waar we met zijn allen al van lang op voorhand naar uitzien. Het moet wel gezegd, sommigen zouden, naast het uitzien naar deze happening, best ook wat training voorzien vooraleer er aan deel te nemen , maar ja, iedereen zingt zoals hij gebekt is. Dit jaar werd er gefietst in de regio tussen Torhout en Brugge waarbij alle bossen die er zich bevinden werden aangedaan.Vertrekplaats was het kasteel Wynendaele in Torhout.Er werd gepicknickt aan het kasteel van Tudor in het Beisbroekbos. De fietsdag werd besloten met een lekkere maaltijd in de "Wynendaele Wandeling" een eetkroeg op enkele passen van het kasteel ( en van harte aan te bevelen).
Morgen zijn we al opnieuw "op uitstap", ditmaal voor een weekendje Ardennen ( neen, niet met de fiets),om er in alle rust de verjaardag van Paul te vieren, samen met alle kinderen en bijna alle kleinkinderen. Een paar kleinkinderen zijn helaas nog op zomerkamp en kunnen er bijgevolg niet bij zijn. Wat er te gebeuren staat blijft nog een verrassing voor Paul die volledig buiten de organisatie van het weekend werd gehouden.Naderhand zal hierover wel meer informatie beschikbaar zijn. Omdat er voorspeld is dat het een erg warm weekend zal worden, is het programma wel iets aangepast geworden : er zal voor gezorgd worden dat iedereen zich voldoende kan verfrissen in een koele waterpartij. Zwembroek hoort dus zeker thuis in het mee te nemen valies.
Deze avond zijn Léna en Jaco, onze jongste kleinkinderen reeds bij ons toegekomen. Zij zullen morgen met ons meereizen. Hun ouders Sarah en Thomas zullen morgen met Els, onze schoondochter meereizen. Zij moeten alle drie morgen nog werken. Ook de andere kinderen en schoonkinderen hebben afspraken gemaakt om op een of andere manier samen te reizen. Ik zie alvast al uit naar een wervelend weekendje.
Voor Herman (broer van Kristien) : hip hip hip hoera ! een gelukkige verjaardag. Vandaag is het ook 14 jaar geleden dat mijn papa overleed.
Deze morgen weer om 8 uur opgestaan . Het ontbijt nemen we naast de deur, in een bakkerij-tearoom. Om 9h30, op aanwijzing van de hotelbaas zijn we op weg naar Alvarenga, de eerste grote stad ( het blijkt later eigenlijk maar' een dorp te zijn). Het is weer berg op, dan 2x een rondpunt passeren en dan rechtsaf, berg af, heerlijk, zo'n 4 km zonder te moeten trappen bij snelheden van 40 tot 45 km per uur. Maar mooie liedjes duren niet lang, dan begint het klimmen opnieuw met als troost de prachtige vergezichten op het diepe dal van de Rio Paiva, een zijrivier van de Douro. Na een tijdje klimmen we op "automatische piloot", proberen soepel rond te draaien, zonder te forceren maar , na lang klimmen, gebeurt dit toch én op kracht én op uithouding. We passeren tal van kleine dorpjes, soms maar een paar huisjes groot, niet eens vermeld op onze kaart. Zolang we echter de N225 volgen, weer typische betonblokken met de aanduiding erop geschilderd,weten we dat we in de goede richting zitten.Het is trouwens de enig mogelijke weg, dwars door het Montemuro gebergte.Dus duwen maar.
Als we al niet in de hemel zitten, dan hebben we toch minstens onze hemel verdiend vandaag.
Om 8h loopt onze wekker af. Heerlijk geslapen. Dat is niet verwonderlijk, de spanning van het vertrek is weg,gisteren lekkere wijn en porto gedronken en ons hotel beschikt over uitstekende bedden en hoofdkussens.We zijn dus fit om onze eerste volle dag in Portugal door te brengen.
We zijn ruim op tijd in de luchthaven van Rijsel. Een klein en gezellig kader. De fietsen zijn al ingepakt en bij een koffie zitten we te wachten op ons vertrek om 15 uur. Het is nu 11.h15. Dank zij de gratis WIFI (weliswaar maar 15 minuten) kan ik al een eerste berichtje op de blog plaatsen.
Een druk maar aangenaam weekend achter de rug. We zijn met de ganse familie naar Bailievre gereisd, een klein dorpje in de buurt van Chimay.We hadden er een ruime gite gehuurd om een verjaardag te vieren van de "pater familias" , niet zomaar een verjaardag, maar wel zijn 65ste. En alles was het ganse weekend top. Het weer : schitterend (net geen nieuw warmte - record). De gite : uitmuntend, met alles erop en eraan (jammer genoeg geen zwembad maar wel voldoende water voor allerlei spelletjes. De omgeving : prachtig glooiend landschap met tal van vijvers en meren. En het gezelschap : geen beter te vinden.
Hallo,
