Heb het sinds eergisteren, 6 januari 2017, heel erg moeilijk.  Moeilijk met mezelf.  Huil weer regelmatig omdat ik nog steeds heel veel voel voor mijn ex te Aalst.  Die had ervoor gezorgd dat ik steeds positief stond in de wereld. 

Echter, door haar moeder is het uitgegaan.  Ze moest kiezen tussen haar hondje nog zien wanneer ze op weekend was bij haar moeder of levenslang in de voorziening blijven.  Omdat beiden autisme hebben, heeft ze voor het eerste gekozen.  En heeft ze het moeten uitmaken van haar moeder.

Nochtans hadden wij nooit ruzie.  Er was wel een leeftijdsverschil van 13 jaar, maar we zagen elkaar doodgraag.  Zelf begrijp ik haar moeder helemaal niet.

Waarom verbieden als we elkaar heel graag zagen en nog steeds heel graag zien? Het is nu bijna één jaar geleden dat ik haar in de realiteit heb gezien.  Dat is voor mij heel lastig.