Was vandaag naar bowlingtornooi van mijn club geweest, Omnisportclub ’t Vosje.  Met goede moed kwam ik daar naartoe.   In ‘Bowling Stones’ te Wemmel.

Reeds bij de opwarming had ik gevoeld dat dit mijn dag niet ging zijn.  Nochtans, regelmatig speel ik slechte opwarmingen terwijl het beter ging tijdens het tornooi.  Maar helaas vandaag, kreeg ik op mijn emoties geen vat op.

Nog nooit heb ik zo slecht gespeeld als vandaag.  Op een bepaald moment gooide ik mijn ballen zonder omkijken waar ze zouden vallen.  Het kon me zelfs niks meer schelen.  Als ik me wel concentreerde ging het veel beter natuurlijk.  Maar doordat ik mijn emotionele kant teveel liet opmerken, begon ik slechter en slechter te spelen.

Zelfs op een bepaald moment dacht ik er de brui aan te geven, omdat het absoluut niet ging.  Heb wel doorgezet maar ben gewoon even alleen gaan zitten, om mij toch nog te concentreren.

Wou dit tot een goed eind brengen, omdat ik wou doorzetten.  Nochtans stond weer bijna te wenen omdat het me allemaal teveel geworden was.  Iemand heeft me echt gesteund, om dit tot een goed eind te brengen want anders had ik er de brui aan gegeven.   Met dank aan deze persoon, Immeke.

Het omgevingslawaai had me bijna de das omgedaan.  Weet, bij een tornooi is heel veel lawaai en hierdoor heb ik dan regelmatig de bal gegooid zonder om te kijken, waar deze zou belanden.  Of het in de goot was, of niet.  Het kon me toen niets schelen. 

Aan het eind van het tornooi ben ik eerst eventjes naar buiten gegaan, om terug op mijn positieven te komen.  Zelf heb ik terug mijn andere orthopedische schoenen aangedaan, want de nieuwste waren gemaakt voor het bowlen.  Tijdens de medaille-uitreiking zei er iemand dat de inlegzolen beschikbaar waren bij de organisatie.  Ik was ze vergeten in te pakken maar had er geen aandacht aan besteed.  Ik dacht dat deze in mijn rugzak waren.  Toen ik mijn rugzak open deed, bleek het inderdaad dat het mijn inlegzolen waren.  Heb ze kunnen recuperen dankzij de organisatie, ook waarvoor dank.

Zonder jullie, had ik zeker en vast problemen.  En ook iemand die bowling speelde, sorry voor mijn gedrag maar, wat zou ik toch doen zonder jullie? Hartelijk bedankt Josée, Simonne en Immeke.

Weet, op mijn emotionele vlak werk ik momenteel en moet ik nog heel veel aan werken.  Maar, ik weet wel, zelfstandig begeleid wonen is niets meer voor mij.  Het is allemaal teveel geworden, en hopelijk ooit, ergens volgend jaar, kan ik beschermd gaan wonen omdat ik alles teveel aan trek, en teveel aandacht schenk aan mensen die het niet verdienen om die aandacht te besteden.  Maar ben altijd zo geweest.  En hierdoor beland ik dan regelmatig in de negatieve zijde terwijl ik eerder toch probeer positief te zijn tegenover anderen.  Bij bowlingtraining is er natuurlijk niet zoveel lawaai en, omdat ik de andere deelnemers ken, vertrouw ik hen ook.  Dat speelt ook natuurlijk een rol.