Heb op mijn 35^ste een zware beroerte gehad.  Gedurende 1 ½ jaar heb ik bij verscheidene ziekenhuizen gerevalideerd.  Via het Cepos te Duffel kwam ik in aanraking met iets voor zelfstandig begeleid wonen te Vilvoorde.  Omdat ik toen gewerkt had te Jette kwam ik dan ook hiervoor in aanmerking.  Want woonde toen nog helemaal alleen, maar had steun via het OCMW te Kampenhout.

Via Joblink te Halle heb ik eerst geprobeerd om mijn oud werk terug te herbeginnen maar daar vergeleken ze me met de persoon die ik vroeger was, en helaas doordat ik ook woordvindingsproblemen had, hebben ze me ontslagen dan.  Ook omdat er al iemand anders in mijn plaats was aangenomen, wat normaal was natuurlijk.

Dan heb ik opleiding gevolgd bij Joblink te Halle en na een tijdje kwam ik in aanmerking voor ergens te gaan werken als receptionist.  Gedurende 3 maanden heb ik geprobeerd en ze waren heel tevreden over mij.  Ben dan aangenomen als receptionist (Thomas More Hogeschool te Mechelen).

Gedurende 19 uur per week werkte ik daar, en de rest werd uitbetaald door het ziekenfonds.

Het tweede jaar daar werkzaam werd ik plotseling doorgestuurd naar de bibliotheek bij Campus De Vest.  Ik las absoluut niet graag.  Omdat ik niets kende van bibliotheekwerk kreeg ik de taken wat voor een ander te saai werd bevonden.   Ook moest ik voor een opleiding samen met de andere collega’s naar de KUL (Katholieke Universiteit Leuven) omdat ze een ander systeem gingen uitproberen.   Maar het probleem was dat ik niet in alle opleidingen was ingeschreven, enkel hetgeen wat er belangrijk was voor mij, was ik ingeschreven.  Maar toen kon ik al niet volgen.  Voor mij veel te ingewikkeld. 

Het zesde jaar dat ik daar werkte, heb ik dan een gesprek gehad met de directie omdat ik voelde dat ik achteruit werd gestoken ten opzichte van mijn collega’s.  Nochtans deed ik altijd mijn werk, maar nogal precies.  Als het niet goed was, herbegon ik terug.  Wat voor sommige collega’s blijkbaar teveel was.  Moest de boeken zo snel mogelijk beschikbaar stellen want op de pc stonden ze al beschikbaar, wat ik natuurlijk ook niet wist.  Heb dan aan mijn collega’s voorgesteld om eventueel op de pc in behandeling te zetten maar dit wilden ze natuurlijk niet.  Ook omdat ik nog steeds als receptionist uitbetaald werd stak me helemaal tegen.  Zelf vroeg ik loonsverhoging maar iedere keer was het hetzelfde liedje ‘er was geen geld’.  De collega’s die na mij werden aangenomen kregen aangename taken en verscheidene taken zodat ze niet iedere keer op dezelfde plaats zaten.  Maar ik zat constant op dezelfde plaats en dat stak me enorm tegen.  Maar ik deed mijn werk zoals voorzien.  Echter, een collega dacht constant dat ze de baas was tegenover mij en irriteerde me constant.  Constant kreeg ik opmerkingen van haar ‘kan dit niet vlugger?’ Terwijl zij meer aan het babbelen was, i.p.v. te werken.  Op een bepaald moment heb ik het haar eens gezegd, dat ze i.p.v. te babbelen meer moest werken.  Ze riep dan ineens dat ik daar geen zaken mee had met wat zei deed, dat ik maar vlugger moest werken.  De bom is dan ontploft want zelf deed ik al heel veel ‘overuren’ om zoveel mogelijk de achterstand af te werken maar dit was voor haar niet goed genoeg.  Omdat ik echt genoeg had van het constante saaie werk heb ik de dag erna mij op ziekteverlof gezet ‘een bore-out’ omdat ik echt genoeg had van dit werk.  Gedurende 2 maanden ben ik dan thuis gebleven en nadien ben ik terug gaan werken.  Zelf dacht ik dat mijn collega’s het werk dat ik moest doen, grotendeels gingen opvangen.

 Integendeel.  Het werk hebben ze gewoon twee maanden laten liggen omdat niemand dit wou doen, zelfs jobstudenten niet.  Ooit is er een jobstudent geweest en na 10 minuten is hij terug vertrokken omdat hij daar niets van leerde.  Dit was zijn taak niet.  Maar zelf had ik het al vijf jaar vol gehouden.   De collega waar ik constant opmerkingen van kreeg zei dan ‘ja, dat moet op één week af’ terwijl ze het twee maanden hebben laten liggen.  Zelf zei ik dan ‘ik zal wel zien hoe de achterstand op te halen maar dat ze dan maar moesten meehelpen i.p.v. gedurende twee maanden te laten liggen’.  Want ook constant was er iets met de kopieertoestellen en ik moest altijd maar gaan zien wat er scheelde i.p.v. dat de collega’s eens keken wat ze konden doen.  Mijn collega zei dan ‘sorry, maar je moest dan maar niet ziek zijn’.  Ik dacht bij mijn eigen ‘hou u eens met jouw zaken bezig i.p.v. mij te commanderen’, maar ik zweeg natuurlijk.  Het jaar erna nog steeds hetzelfde probleem en ben beginnen te wenen omdat het me teveel geworden was omdat ik voelde dat er naar mij niet geluisterd werd.  De dokter heeft mij dan weer twee maanden thuis gezet.  Maar het werd erger en erger.  Het negende jaar heb ik dan zelf mijn beslissing genomen, om mijn ontslag te geven.  Zelf heb ik het wel eerst nagevraagd bij het ziekenfonds hoe dat zat wanneer ik mijn ontslag gaf en ze betaalden me dan 100 % i.p.v. 50 % uit.   Was dit zo beu dat er van mij geprofiteerd werd, dat ik zelf mijn ontslag heb gegeven.

De laatste dag kreeg ik een papier ‘Gewerkt als receptionist’.  Was bijzonder kwaad want had gedurende jaren gewerkt in de bibliotheek en kreeg geen appreciatie daarvan. 

Ook had ik drie jaar geleden een vriendin leren kennen, die in een voorziening was te Aalst, voor mensen met een verstandelijke beperking.  Eigenlijk zat ze daar niet op haar plaats want verstandelijk was ze helemaal niet.  Ze heeft ‘autisme’ maar ze weet goed genoeg wat ze allemaal doet.  Gedurende twee jaar waren we heel gelukkig en vroeg aan haar of ze wou kennis maken met mijn familie en zei dan ‘ja, dit zou ik heel graag hebben’.  Maar omdat ze verlengd minderjarig was, heb ik het dan eerst gevraagd aan haar familie (haar moeder en haar broer) en die waren enorm boos want ze wilden absoluut dat ze geen kennis maakte met mijn familie.  Ook moest ze ineens kiezen tussen regelmatig haar hondje zien om de twee weekends of voor altijd in de voorziening blijven en mij blijven zien.  Omdat ze haar hondje niet kan missen wat begrijpelijk is voor mensen met ‘autisme’ heeft ze voor haar hondje gekozen.  Echter, doordat ik haar absoluut niet kan vergeten ben ik in de miserie geraakt natuurlijk.  Want, ze heeft het uitgemaakt via haar sociaal begeleidster en spijtig genoeg ook op de verkeerde dag, in de namiddag van 24/12/2015 ‘Kerstavond’.  Toen ben ik in de zwaarste depressie beland en twee weken erna ben ik vrijwillig opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis te Grimbergen.  Gelukkig hadden ze daar allerlei therapieën, zodat ik een beetje alles kon vergeten.  Tot op een bepaald ogenblik één van mijn zusters kwam zeggen dat een andere zuster met wie ik nauw contact had, was overleden.  En ze ging gecremeerd worden op 30/01/2016.  Twee dagen ervoor ben ik met de sociale dienst van de voorziening waar mijn ex verblijft gaan praten, en een leugen dat ik verteld had in april 2015 uit te praten.  De sociaal begeleidster dacht wel dat ik loog omdat ze dit voelde dat er iets niet klopte met wat ik gezegd had. 

Ik ben dan eventjes samen geweest met mijn ex maar die zweeg in alle talen wat normaal was.  Beiden weenden heel erg, omdat we elkaar niet meer konden zien.  Want had aan de sociale dienst van ‘Levensvreugde Verblijven’ gevraagd dat ik iets zelf wou zeggen dat mijn zuster overleden is en twee dagen erna is gecremeerd en dit heeft ze goed kunnen verzwijgen.  Heb het dan zelf tegen mijn ex gezegd dat ik twee dagen erna definitief afscheid ging nemen van mijn zuster met wie ik nauw contact had.  Toen ze terug aan het werk moest zijn, ging het niet met haar omdat ze enorm weende en ze is naar haar kamer gestuurd.

Zelf heb ik dan op 30/01 definitief afscheid genomen van mijn zuster met wie ik nauw contact had.  Dit was echter heel zwaar voor mij.   Constant wenen.  De dag erna ben ik terug in het psychiatrisch ziekenhuis geweest, tot einde maart.  Zelf heb ik toen de beslissing genomen dat ik het zelfstandig begeleid wonen niet meer aan kan en dat ik ‘beschermd wonen’ wil, en heb dit ook aan de sociale dienst gezegd maar ze wilden me niet geloven en constant probeerden ze het tegendeel te bewijzen dat ik wel ‘zelfstandig begeleid wonen’ kan doen.  Maar kan dit gewoon niet meer aan.  Eenzaamheid begint me veel te veel te worden omdat ik me regelmatig terug trek wanneer ik het heel moeiijk heb.

Wanneer ik met andere mensen sport, dan gaat dit maar wanneer ik terug thuis ben en helemaal alleen ben, dan begint de eenzaamheid alles veel te veel te doen.  En dit wil ik bij  ‘beschermd wonen’ beter te doen.  Omdat ik meer ‘beschermd’ ga worden, dat ik me niet meer achteruit gesteld ga voelen.  Want helaas krop ik heel veel op tot het plotseling allemaal teveel wordt.  En dan moet het eruit.