Heb op mijn 35ste een zware beroerte
gehad. Gedurende 1 ½ jaar heb ik bij
verscheidene ziekenhuizen gerevalideerd.
Via het Cepos te Duffel kwam ik in aanraking met iets voor zelfstandig
begeleid wonen te Vilvoorde. Omdat ik
toen gewerkt had te Jette kwam ik dan ook hiervoor in aanmerking. Want woonde toen nog helemaal alleen, maar
had steun via het OCMW te Kampenhout.
Via Joblink te Halle heb ik eerst geprobeerd om mijn oud
werk terug te herbeginnen maar daar vergeleken ze me met de persoon die ik
vroeger was, en helaas doordat ik ook woordvindingsproblemen had, hebben ze me
ontslagen dan. Ook omdat er al iemand
anders in mijn plaats was aangenomen, wat normaal was natuurlijk.
Dan heb ik opleiding gevolgd bij Joblink te Halle en na
een tijdje kwam ik in aanmerking voor ergens te gaan werken als
receptionist. Gedurende 3 maanden heb ik
geprobeerd en ze waren heel tevreden over mij.
Ben dan aangenomen als receptionist (Thomas More Hogeschool te
Mechelen).
Gedurende 19 uur per week werkte ik daar, en de rest werd
uitbetaald door het ziekenfonds.
Het tweede jaar daar werkzaam werd ik plotseling
doorgestuurd naar de bibliotheek bij Campus De Vest. Ik las absoluut niet graag. Omdat ik niets kende van bibliotheekwerk
kreeg ik de taken wat voor een ander te saai werd bevonden. Ook moest ik voor een opleiding samen met de
andere collegas naar de KUL (Katholieke Universiteit Leuven) omdat ze een
ander systeem gingen uitproberen. Maar
het probleem was dat ik niet in alle opleidingen was ingeschreven, enkel
hetgeen wat er belangrijk was voor mij, was ik ingeschreven. Maar toen kon ik al niet volgen. Voor mij veel te ingewikkeld.
Het zesde jaar dat ik daar werkte, heb ik dan een gesprek
gehad met de directie omdat ik voelde dat ik achteruit werd gestoken ten
opzichte van mijn collegas. Nochtans
deed ik altijd mijn werk, maar nogal precies.
Als het niet goed was, herbegon ik terug. Wat voor sommige collegas blijkbaar teveel
was. Moest de boeken zo snel mogelijk
beschikbaar stellen want op de pc stonden ze al beschikbaar, wat ik natuurlijk
ook niet wist. Heb dan aan mijn
collegas voorgesteld om eventueel op de pc in behandeling te zetten maar dit
wilden ze natuurlijk niet. Ook omdat ik
nog steeds als receptionist uitbetaald werd stak me helemaal tegen. Zelf vroeg ik loonsverhoging maar iedere keer
was het hetzelfde liedje er was geen geld.
De collegas die na mij werden aangenomen kregen aangename taken en
verscheidene taken zodat ze niet iedere keer op dezelfde plaats zaten. Maar ik zat constant op dezelfde plaats en
dat stak me enorm tegen. Maar ik deed
mijn werk zoals voorzien. Echter, een
collega dacht constant dat ze de baas was tegenover mij en irriteerde me
constant. Constant kreeg ik opmerkingen
van haar kan dit niet vlugger? Terwijl zij meer aan het babbelen was, i.p.v.
te werken. Op een bepaald moment heb ik
het haar eens gezegd, dat ze i.p.v. te babbelen meer moest werken. Ze riep dan ineens dat ik daar geen zaken mee
had met wat zei deed, dat ik maar vlugger moest werken. De bom is dan ontploft want zelf deed ik al
heel veel overuren om zoveel mogelijk de achterstand af te werken maar dit
was voor haar niet goed genoeg. Omdat ik
echt genoeg had van het constante saaie werk heb ik de dag erna mij op
ziekteverlof gezet een bore-out omdat ik echt genoeg had van dit werk. Gedurende 2 maanden ben ik dan thuis gebleven
en nadien ben ik terug gaan werken. Zelf
dacht ik dat mijn collegas het werk dat ik moest doen, grotendeels gingen
opvangen.
Integendeel. Het werk hebben ze gewoon twee maanden laten
liggen omdat niemand dit wou doen, zelfs jobstudenten niet. Ooit is er een jobstudent geweest en na 10
minuten is hij terug vertrokken omdat hij daar niets van leerde. Dit was zijn taak niet. Maar zelf had ik het al vijf jaar vol
gehouden. De collega waar ik constant
opmerkingen van kreeg zei dan ja, dat moet op één week af terwijl ze het twee
maanden hebben laten liggen. Zelf zei ik
dan ik zal wel zien hoe de achterstand op te halen maar dat ze dan maar
moesten meehelpen i.p.v. gedurende twee maanden te laten liggen. Want ook constant was er iets met de
kopieertoestellen en ik moest altijd maar gaan zien wat er scheelde i.p.v. dat
de collegas eens keken wat ze konden doen.
Mijn collega zei dan sorry, maar je moest dan maar niet ziek
zijn. Ik dacht bij mijn eigen hou u
eens met jouw zaken bezig i.p.v. mij te commanderen, maar ik zweeg
natuurlijk. Het jaar erna nog steeds
hetzelfde probleem en ben beginnen te wenen omdat het me teveel geworden was
omdat ik voelde dat er naar mij niet geluisterd werd. De dokter heeft mij dan weer twee maanden
thuis gezet. Maar het werd erger en
erger. Het negende jaar heb ik dan zelf
mijn beslissing genomen, om mijn ontslag te geven. Zelf heb ik het wel eerst nagevraagd bij het
ziekenfonds hoe dat zat wanneer ik mijn ontslag gaf en ze betaalden me dan 100
% i.p.v. 50 % uit. Was dit zo beu dat
er van mij geprofiteerd werd, dat ik zelf mijn ontslag heb gegeven.
De laatste dag kreeg ik een papier Gewerkt als
receptionist. Was bijzonder kwaad want
had gedurende jaren gewerkt in de bibliotheek en kreeg geen appreciatie
daarvan.
Ook had ik drie jaar geleden een vriendin leren kennen,
die in een voorziening was te Aalst, voor mensen met een verstandelijke
beperking. Eigenlijk zat ze daar niet op
haar plaats want verstandelijk was ze helemaal niet. Ze heeft autisme maar ze weet goed genoeg
wat ze allemaal doet. Gedurende twee
jaar waren we heel gelukkig en vroeg aan haar of ze wou kennis maken met mijn
familie en zei dan ja, dit zou ik heel graag hebben. Maar omdat ze verlengd minderjarig was, heb
ik het dan eerst gevraagd aan haar familie (haar moeder en haar broer) en die
waren enorm boos want ze wilden absoluut dat ze geen kennis maakte met mijn familie. Ook moest ze ineens kiezen tussen regelmatig
haar hondje zien om de twee weekends of voor altijd in de voorziening blijven
en mij blijven zien. Omdat ze haar
hondje niet kan missen wat begrijpelijk is voor mensen met autisme heeft ze
voor haar hondje gekozen. Echter,
doordat ik haar absoluut niet kan vergeten ben ik in de miserie geraakt
natuurlijk. Want, ze heeft het
uitgemaakt via haar sociaal begeleidster en spijtig genoeg ook op de verkeerde
dag, in de namiddag van 24/12/2015 Kerstavond. Toen ben ik in de zwaarste depressie beland
en twee weken erna ben ik vrijwillig opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis
te Grimbergen. Gelukkig hadden ze daar
allerlei therapieën, zodat ik een beetje alles kon vergeten. Tot op een bepaald ogenblik één van mijn
zusters kwam zeggen dat een andere zuster met wie ik nauw contact had, was
overleden. En ze ging gecremeerd worden
op 30/01/2016. Twee dagen ervoor ben ik
met de sociale dienst van de voorziening waar mijn ex verblijft gaan praten, en
een leugen dat ik verteld had in april 2015 uit te praten. De sociaal begeleidster dacht wel dat ik loog
omdat ze dit voelde dat er iets niet klopte met wat ik gezegd had.
Ik ben dan eventjes samen geweest met mijn ex maar die
zweeg in alle talen wat normaal was.
Beiden weenden heel erg, omdat we elkaar niet meer konden zien. Want had aan de sociale dienst van
Levensvreugde Verblijven gevraagd dat ik iets zelf wou zeggen dat mijn zuster
overleden is en twee dagen erna is gecremeerd en dit heeft ze goed kunnen
verzwijgen. Heb het dan zelf tegen mijn
ex gezegd dat ik twee dagen erna definitief afscheid ging nemen van mijn zuster
met wie ik nauw contact had. Toen ze
terug aan het werk moest zijn, ging het niet met haar omdat ze enorm weende en
ze is naar haar kamer gestuurd.
Zelf heb ik dan op 30/01 definitief afscheid genomen van
mijn zuster met wie ik nauw contact had.
Dit was echter heel zwaar voor mij.
Constant wenen. De dag erna ben
ik terug in het psychiatrisch ziekenhuis geweest, tot einde maart. Zelf heb ik toen de beslissing genomen dat ik
het zelfstandig begeleid wonen niet meer aan kan en dat ik beschermd wonen
wil, en heb dit ook aan de sociale dienst gezegd maar ze wilden me niet geloven
en constant probeerden ze het tegendeel te bewijzen dat ik wel zelfstandig
begeleid wonen kan doen. Maar kan dit
gewoon niet meer aan. Eenzaamheid begint
me veel te veel te worden omdat ik me regelmatig terug trek wanneer ik het heel
moeiijk heb.
Wanneer ik met andere mensen sport, dan gaat dit maar
wanneer ik terug thuis ben en helemaal alleen ben, dan begint de eenzaamheid
alles veel te veel te doen. En dit wil
ik bij beschermd wonen beter te
doen. Omdat ik meer beschermd ga
worden, dat ik me niet meer achteruit gesteld ga voelen. Want helaas krop ik heel veel op tot het
plotseling allemaal teveel wordt. En dan
moet het eruit.
|