Morgennamiddag ga ik naar de Babbelbar in OC De Beweging te Bottelare.
Daar ga ik eens een serieus gesprek hebben met Eva (mijn vriendin) om samen tot een oplossing te komen om uit die impassie te komen.
Wreet me op, en helaas gaat mijn gezondheid achteruit door dit alles.
Nadien kan activiteiten meedoen samen met het dagcentrum. Ondertussen ga ik eens binnen kijken wat er zoal gemaakt wordt in het dagcentrum en ook iets kopen.
Terwijl kan Eva wel eens komen piepen of ik er nog steeds zit.
Blijkbaar heeft haar moeder het moeilijk dat mijn vriendin, die ik te Bottelare bezoek, regelmatig contacteerde via fb messenger.
Nu blijkt dat ze me geblokkeerd heeft. Waarom heb ik het raden naar.
Maar ze mag er zeker van zijn, dat ik mijn vriendin niet laat vallen.
Vergeet het.
Als zij moeilijk doet, dan zal ik nog moeilijker doen.
Hopelijk zie ik haar volgend jaar op de opendeurdag, en dan zal ik eens mijn grote bek open doen.
Het is niet omdat zij gescheiden is, omwille van narcisme, dat ik hier mijn mond moet houden.
Haar vader en haar stiefmoeder vinden het heel leuk dat ze weer iemand heeft leren kennen.
Wanneer ze bij haar moeder verblijft, mag ze absoluut niet buiten komen. Haar kinesist moet zelfs tot bij haar thuis komen ipv dat ze naar hem toegaat.
Is dit nu zo moeilijk te begrijpen dat mensen met een beperking ook gevoelens mogen krijgen van liefde en genegenheid. Weet, haar moeder ziet dit niet zo.
Maar beiden willen gelukkig leven en samen regelmatig elkaar zien.
Bore en burn-out
