17 augustus. Wat gaat de tijd snel. Het schrijven heb ik gemist. Na 2 weken te leven op een veld doet het toch deugd om opnieuw een tekstje de wereld in te sturen.
Op kamp gaan is en blijft nog altijd het hoogtepunt van het jaar. Deze keer heb ik zelf meerdere hoogtepunten. Zaterdag ben ik er weer vandoor. Nieuwe kindjes wachten om door bij geanimeerd te worden. Mopjes vertellen. Spelletjes spelen. Gigantisch leuke dingen knutselen. Op zo'n momenten voelt het alsof je zelf nog een kind bent. Op kamp mag dat. Daar mag je ook gerust huilen als je geen briefje hebt gekregen van het thuisfront. Stiekem hoop ik op massaal veel brieven en kaartjes.
Terug naar de inleiding. Leven op een veld. Back to basic. Wat een supergevoel! Je hebt daar helemaal niets. Zelfs geen toilet. Alles gebeurt in het bos. In een putje. Zoals de katten. Om daarna de put mooi weer met aarde te vullen. Want zo proper zijn we dan wel weer. Over proper gesproken. Douches waren daar ook niet. Wel een meertje. Maar het weer viel niet mee dus het was te koud om in het water te springen. Heb me dan maar 2 weken niet gewassen. Man! Zo stinken! Zo erg dat ik mezelf kan ruiken. Thuis komen en douchen was echt de hemel op Aarde.
Maar luxe ben je snel terug gewend. Dus straks een heerlijk warm badje nemen en daarna gezellig televisie kijken! :)
