We gaan op bezoek bij zijn vader. Klein detail: die woont in Zuid-Spanje. Maar niets kan het trainingsschema in de war brengen! Weken van tevoren wordt er heen en weer gebeld, gesmst en gemaild, waarbij duidelijke instructies worden doorgegeven inzake fietspaspoort, te bekijken routes, en de nodige afmetingen. Op de moment suprême tovert vaderlief trots twee mountainbikes tevoorschijn, zet er zijn eigen stadsfietsen naast en zegt dat we voor de komende drie dagen gezellig met zijn allen wat sight seeing gaan doen met de fiets. Voor de aandachtige lezers: jawel, ook ik ontkom er niet aan. Laat ik één ding meegeven: een fietszadel is geen paardenzadel!

Thuisgekomen beginnen ook de praktische voorbereidingen vorm te krijgen. Moeten wij geen wegenvignet hebben? En langs waar rijden we feitelijk? Heeft iemand het adres van dat huisje nog ergens? En waar moeten we in godsnaam CNG tanken in Frankrijk? Ondertussen begin zijn heup op te spelen. De enige echte die hij nog heeft. Apranax wordt bovengehaald, en een afspraak in de kliniek voor foto’s wordt vastgelegd. Om vervolgens weer uit te stellen tot na onze reis. Heup kapot is heup kapot, het zal op die paar weken niet op aan komen.

Op een dag komt er een bericht van de meereizende vriendin binnen. Of we niet nog eens moeten samen komen om te bekijken wat wij moeten meenemen, en wat onze sporters nodig hebben om te eten ‘s avonds? Een lange berichtenreeks volgt. We concluderen dat hij niet kan aanwezig zijn wegens training die avond (zij: “Maar enfin! Kunt ge genen anderen avond trainen?!”). Maar ik zal hem vertegenwoordigen en krijg een lijstje mee: na de tocht wil hij (al dan niet in deze volgorde) frieten, tomates farcies, ribbekes, hamburgers, steak met pepersaus, pizza, pasta met kaas en truffel en nog enkele aperitiefhapjes vooraf. Er wordt afgesproken bij mij thuis. Ik vraag wat zij zoals eet in haar voorbereidingen. Zij stelt voor om pizza te gaan afhalen.

De avond zelf komt ze aan, beladen met laptop en papieren. Ze heeft alvast enkele zaken voorbereid. “En waar is hij nu?” Als ik zeg dat hij wel degelijk thuis gebleven is om te trainen, valt haar mond open. Ze dacht dat het maar om te lachen was.

We luisteren naar het reisschema, het uur van vertrek, en we verdelen de benodigdheden die we meenemen van thuis. Over één ding zijn we het eens: iedereen neemt zijn eigen WC-papier mee. We nemen geen risico’s! Verder worden de auto’s geladen met zelfgemaakte spaghettisaus van thuis, granola, koffie en nesquick. Mijn vriendin fluistert me toe dat zij voor ons beiden wel wat flessen cava en wijn zal meesmokkelen.

Schoorvoetend snijdt ze nog een ander thema aan. Ze heeft bij nader onderzoek gemerkt, dat het huisje dat we huren bovenop een berg ligt. Dat betekent dat, na het rijden van het parcours, onze beide fietsers nog eens zeven kilometer extra bergop zullen moeten rijden om thuis te geraken. We besluiten hem dat niet te vertellen. Verder heeft ze nu ook eens het parcours bekeken. Eigenlijk feitelijk is het misschien toch iets zwaarder dan ze zelf dacht. Daarom stelt ze grootmoedig voor, om de dag na aankomst alvast eens diene Stelvio op een rappeke op te rijden, zodat ze kan inschatten hoe zwaar dat nu eigenlijk echt is en of het nog te doen is om daarna nog drie extra cols te beklimmen. Ik bedenk dat anderen net voor die Stelvio naar daar trekken, ipv er als opwarming eens op te rijden, maar zeg niets.

Zijn dokter is opgetogen. “Oh, Climbing for Life? Ik heb vorig jaar ook meegedaan!” Gaandeweg wordt het gesprek echter somberder. “De Il Pirata tocht? Oei nee. Nee. Nee, dat is echt niet te doen zulle”. Laat Il Pirata nu net zijn waar zij haar zinnen op heeft gezet.

En dus wordt er verder getraind. Gezwoegd. Gepuft en geblazen. Met pauzekes hier en telefoontjes daar (“Ik passeerde hier aan de Zwarte Flesch en dacht, als ik nu eens stop voor een wafelke? Kom je niet af? Er staat een schoon terraske buiten”), alsook de nodige opofferingen. Het boek “5kg minder in 5 weken” wordt weer in de keuken gelegd. Er worden opzoekingen gedaan over koolhydraten en proteïnen, goede en slechte vetten en kilocalorieën. Zij begrijpt er niets van. “Maar enfin! Ge zijt toch niet te dik ?? Tis nie de moment om te vermageren hè, anders gaat ge de bergen niet over geraken zelle!!”.

Er wordt een nieuwe fiets besteld. Deze is lichter, en heeft schijfremmen, wat blijkbaar toch iets veiliger is bij bergen van het kaliber dat hem te wachten staat. Even is er een lichte ongerustheid omtrent de leveringstermijn, maar Tony van de fietsenwinkel verzekert hem dat de fiets er tijdig zal zijn. Voor zij die hem nog niet kennen: Tony van de fietsenwinkel is dé Tony die in de jaren ‘90 enkele etappes in de ronde van Limburg won, evenals de stadsprijs van Geraardsbergen én tien jaar later het Belgisch kampioenschap voor de eliterenners zonder contract. Een uiterst betrouwbaar raadgever als het aan komt op materiaal en het afstemmen ervan. “Uw fiets, die staat te hoog, hé!” Na voorzichtig te hebben uitgelegd dat er in een fietslabo testen gebeurd zijn met metingen van benen en knieën en duwkracht enzovoort enzoverder, wordt het paspoort dat de bikefitter heeft opgemaakt, bovengehaald. Tony checkt en hercheckt. Grommend. “Hmm, de hoogte van uw zadel komt inderdaad overeen met de opmetingen”. Een beetje later bij het afrekenen: “Maar zijt ge zeker dat die mannen zich niet misschreven hebben?”

Naast de trainingen op de Wahoo is het belangrijk om ook buiten te blijven rijden, zodat de voeling met weer en wind niet verloren wordt. Dus worden er in de agenda zondagen aangekruist, waarop er in de streek dagritten voor wielertoeristen georganiseerd worden. Dat is handig: een vooraf uitgepijld parcours, veilige oversteekposten en een bevoorrading op tijd en stond. Perfect voor zowel de beginnende fietser als de doorwinterde wielertoerist, dus ook perfect in te bouwen in het trainingsschema. Toevallig blijkt er eentje te starten vlakbij huis: de Ename Classic met de keuze tussen 157, 117 of 88km (de familietocht van 33 km laat ik gemakkelijkheidshalve maar buiten beschouwing). De dag zelf echter is er alweer storm. Hevige windstoten en kans op onweer. Zijn laatste grote buitenrit indachtig, kan ik hem toch overhalen om van zijn plan af te zien. Het inschrijvingsgeld kan hij helaas niet meer recupereren. Knarsetandend horen we ‘s avonds dat er bijna 3000 deelnemers waren, dat zij één van hen was en “dat het ‘s morgens om 7u nog goed te doen was”. Vastberaden boeken we een weekend in de Ardennen, om daar eens flink door te trainen.

En zo komt het dat ik hem twee weken later deponeer in Saint-Hubert, alwaar hij de tocht richting Hodister aanvat. Ik maak van de gelegenheid gebruik om eens op bezoek te gaan bij vrienden. Wanneer ik in de late namiddag ook aankom in Hodister, zit hij aan zijn tweede trappist. Dat hij de heuvels op vliegt! Dat hij in bloedvorm is! Geen pizza vanavond, maar op restaurant, om het te vieren! Il Pirata, here we come!!

Het is stormweer. Windstoten van 80km/h en meer, en het giet water. En uitgerekend in dat weer wil mijn lieveling gaan fietsen. Ik verklaar hem zot. Frank Deboosere ook. Maar het trainingsschema is gezet, en niets zal hem ervan weerhouden zijn doel te bereiken. Natuurkrachten? Daar lachen wij mee!

Greg Van Avermaet is gisteren nog de Bosberg naar boven gekomen aan een gezapige 23km/u. Zij deelt mee dat ze dat aan 19,3 doet. Maar met dit weer de fiets op gaan? Nee, dat is gekkenwerk. Beter wachten tot de namiddag, dan geven ze droger. En passant leert ze ons dat het ook nog veel te vroeg op het seizoen is om al zo’n zware ritten te doen. Daarvoor moet je al een doorwinterde sporter zijn. Ze is duidelijk: bij thuiskomst vind ik een lijk voor mijn voordeur.

Een uur of twee later volgt een eerste bericht. Hij is aan de helft, en het is loodzwaar. De wind beukt in alle richtingen, en de kasseien liggen er spekglad bij. En dan moeten de zwaarste hellingen nog komen. Zij is formeel: in dit weer en zo vroeg op het seizoen? Die is gans naar de kl*ten straks! Anderhalf uur later: hij heeft de tocht uitgereden en vertrekt nu vanaf de finish nog met de fiets huiswaarts. Die laatste kilometers blijken echter de spreekwoordelijke loodjes te zijn. Maar goed, 97 km achter de kiezen, een gemiddelde van 22km/u met een uitschieter van 53 en bijna 4000 calorieën verbrand. Dat verdient een trappistje!

Wonder boven wonder staat hij de volgende dag fluitend op. Geen spierpijn, geen dikke knieën, geen zere schouders, niets. Het is duidelijk: al die uren op de Wazou werpen hun vruchten af! Hij zal ze iets laten zien, ginder in Italië! Gemotiveerd neemt hij zich voor om naast de fietstrainingen, vanaf nu ook drie keer per week buik- en rugspieroefeningen te doen. Enkele dagen later vind ik in mijn mailbox een bericht, dat ik mag beginnen zoeken naar een B&B voor in 2020, want dat hij dan La Cannibale wil meerijden. De bijhorende link leert mij dat dit een rit is voor gevorderde fietsers, van 173km, bijna 5000 hoogtemeters, met zes cols waarvan twee keer de Mont Ventoux. Wanneer ik voorzichtig suggereer, dat hij misschien best eerst deze tocht probeert tot een goed einde te brengen, lacht hij mijn bezorgdheid weg. Hij meldt haar dat hij misschien toch overweegt zich ook aan te sluiten bij haar wielerclub. Zij moedigt hem enthousiast aan: “Ja, zeker doen! Met de B’s kan je waarschijnlijk wel meerijden, die komen net uit hun winterslaap!”