Zijn dokter is opgetogen. “Oh, Climbing for Life? Ik heb vorig jaar ook meegedaan!” Gaandeweg wordt het gesprek echter somberder. “De Il Pirata tocht? Oei nee. Nee. Nee, dat is echt niet te doen zulle”. Laat Il Pirata nu net zijn waar zij haar zinnen op heeft gezet.

En dus wordt er verder getraind. Gezwoegd. Gepuft en geblazen. Met pauzekes hier en telefoontjes daar (“Ik passeerde hier aan de Zwarte Flesch en dacht, als ik nu eens stop voor een wafelke? Kom je niet af? Er staat een schoon terraske buiten”), alsook de nodige opofferingen. Het boek “5kg minder in 5 weken” wordt weer in de keuken gelegd. Er worden opzoekingen gedaan over koolhydraten en proteïnen, goede en slechte vetten en kilocalorieën. Zij begrijpt er niets van. “Maar enfin! Ge zijt toch niet te dik ?? Tis nie de moment om te vermageren hè, anders gaat ge de bergen niet over geraken zelle!!”.

Er wordt een nieuwe fiets besteld. Deze is lichter, en heeft schijfremmen, wat blijkbaar toch iets veiliger is bij bergen van het kaliber dat hem te wachten staat. Even is er een lichte ongerustheid omtrent de leveringstermijn, maar Tony van de fietsenwinkel verzekert hem dat de fiets er tijdig zal zijn. Voor zij die hem nog niet kennen: Tony van de fietsenwinkel is dé Tony die in de jaren ‘90 enkele etappes in de ronde van Limburg won, evenals de stadsprijs van Geraardsbergen én tien jaar later het Belgisch kampioenschap voor de eliterenners zonder contract. Een uiterst betrouwbaar raadgever als het aan komt op materiaal en het afstemmen ervan. “Uw fiets, die staat te hoog, hé!” Na voorzichtig te hebben uitgelegd dat er in een fietslabo testen gebeurd zijn met metingen van benen en knieën en duwkracht enzovoort enzoverder, wordt het paspoort dat de bikefitter heeft opgemaakt, bovengehaald. Tony checkt en hercheckt. Grommend. “Hmm, de hoogte van uw zadel komt inderdaad overeen met de opmetingen”. Een beetje later bij het afrekenen: “Maar zijt ge zeker dat die mannen zich niet misschreven hebben?”

Naast de trainingen op de Wahoo is het belangrijk om ook buiten te blijven rijden, zodat de voeling met weer en wind niet verloren wordt. Dus worden er in de agenda zondagen aangekruist, waarop er in de streek dagritten voor wielertoeristen georganiseerd worden. Dat is handig: een vooraf uitgepijld parcours, veilige oversteekposten en een bevoorrading op tijd en stond. Perfect voor zowel de beginnende fietser als de doorwinterde wielertoerist, dus ook perfect in te bouwen in het trainingsschema. Toevallig blijkt er eentje te starten vlakbij huis: de Ename Classic met de keuze tussen 157, 117 of 88km (de familietocht van 33 km laat ik gemakkelijkheidshalve maar buiten beschouwing). De dag zelf echter is er alweer storm. Hevige windstoten en kans op onweer. Zijn laatste grote buitenrit indachtig, kan ik hem toch overhalen om van zijn plan af te zien. Het inschrijvingsgeld kan hij helaas niet meer recupereren. Knarsetandend horen we ‘s avonds dat er bijna 3000 deelnemers waren, dat zij één van hen was en “dat het ‘s morgens om 7u nog goed te doen was”. Vastberaden boeken we een weekend in de Ardennen, om daar eens flink door te trainen.

En zo komt het dat ik hem twee weken later deponeer in Saint-Hubert, alwaar hij de tocht richting Hodister aanvat. Ik maak van de gelegenheid gebruik om eens op bezoek te gaan bij vrienden. Wanneer ik in de late namiddag ook aankom in Hodister, zit hij aan zijn tweede trappist. Dat hij de heuvels op vliegt! Dat hij in bloedvorm is! Geen pizza vanavond, maar op restaurant, om het te vieren! Il Pirata, here we come!!