“Of ze hem kunnen sponsoren?” vraagt iemand mij. Ik draai een beetje om de vraag heen en suggereer dat ze hààr kunnen sponsoren.

Ondertussen begint de ernst van het verhaal hem door te dringen. Terwijl zij het hele event enthousiast deelt op facebook, en voorstelt als haar sportieve uitdaging voor 2019, blijft het stil langs zijn kant. Of toch niet helemaal. Hij koopt een Wahoo Kickr.

Toen ik jong was, waren er mensen die fietsten. Bejaarden reden thuis op een hometrainer. Maar de echte sportievelingen hadden een kamer met daarin hun koersfiets op “rollen”, om te kunnen blijven doortrainen tijdens de gure wintermaanden. Welnu, anno 2019 zijn er geen rollen meer, maar Wahoos. Het principe is hetzelfde. Het grote voordeel echter is dat de Wahoo ook kan gekoppeld worden met Zwift. Zwift is een programma op de computer of de ipad, dat maakt dat je eigenlijk fietst in een computerspel. Zo kan je virtueel tegen anderen fietsen, steeds in een ander nagebouwd land, waarvan het meest gekende de ronkende naam Watopia draagt. Dat het vroeger allemaal simpelder was? Dat klopt. Maar Zwift maakt het wel mogelijk om nauwkeurig je afgelegde kilometers, hoogtemeters, wattage en hartslag op te volgen. Ideaal dus om een heroïsche tocht voor te bereiden.

En zo zag ik mijn liefste zijn koersfiets de trap op slepen naar het tweede verdiep en met de moed der wanhoop en veel gevloek zijn achterwiel demonteren, om diezelfde fiets dapper op de Wahoo te monteren en dan zuchtend te constateren “dat hij nog een matje nodig heeft om eronder te leggen”. Gelukkig staken ze niet bij bol.com. Het plan is om in de week op de Zwift te trainen, en dan in het weekend de hele omgekeerde beweging te maken, om zo dan weer buiten te kunnen gaan trainen.

Zij blijft er stoïcijns bij. “Allé jong, ‘t is nog vier maand! Sebiet zijt ge overtraind”.

Hij: ex-kankerpatiënt. Rookte vijftien jaar aan een stuk één pak Tigra per dag. Wisselde sigaretten af met Duvel en Omer. Mijdde het daglicht en kwam enkel de straat op om de hoogstnodige verplaatsingen te doen. Een jaar of drie geleden besloot hij het over een andere boeg te gooien. Om de ene bezigheid in te ruilen voor de andere, startte hij met fietsen. Weliswaar met een kunstheup, kapotte knie en twee kapotte schouders. Niets aan te doen, gewricht kapot = gewricht kapot. Waagde zich vorig jaar voor het eerst aan een col, gemotiveerd door het Climbing for Life event in de Vogezen. Kwam aan. Buiten tijd weliswaar, maar het doel was to finish, not to win. Toevallig of niet, is sinds een jaar of drie ook mijn vriendje, mijn allerliefste, mijn beste maatje, mijne copain. Met een buikske.

Zij: we kennen elkaar al dik 25 jaar, van bij het paardrijden. Zij voetbalde toen ook nog. Jaren geleden ruilde ze haar voetbalschoenen voor een wielertenue. We wogen toen allebei rond de 65kg. Zij, hoewel de 40 gepasseerd en een kind erbij, weegt nog altijd evenveel. Ik iets meer. Meer nog, die 65 kg van haar bestaat vooral uit spieren. En nog eens spieren. Haar vakanties bestaan uit bergen oprijden. Ze traint in een ploeg, die voor de rest louter uit mannen bestaat. Alcohol heeft ze nog nooit in haar leven aangeraakt. Desserts evenmin. Haar haar heeft ze ondertussen laten kortwieken, want dat is gemakkelijker bij het sporten. Zat in 2018 223 dagen op de fiets, waarbij ze bijna 10.000 km reed en meer dan 63000 hoogtemeters aflegde.

Tijdens een gezellige vrijdagavond met de vriendinnen, besloot hij eens mee te gaan (“want de ribbekes zijn daar zo lekker”). Al gauw ging het over fietsen. Een uur later besloten ze samen de Stelvio te beklimmen. Zij liet er geen gras over groeien. Nog voor hij het goed en wel besefte, waren ze amper 48u later allebei ingeschreven voor de nieuwe editie van Climbing for Life, en had zij een allercharmantste chalet gevonden, geboekt en betaald.

Ik ga mee ter ondersteuning, samen met een andere vriendin, die op die bewuste avond ook aanwezig was en het spektakel voor geen geld wou missen. Even zag ik hem nog wit wegtrekken, namelijk toen bleek dat “samen naar de Stelvio” voor hem betekende: “de Stelvio oprijden”, en voor haar: “een toerke doen waar diene Stelvio toevallig in voor komt”. Nog wat later kwam er ook geen geluid meer uit. Toen had hij even “dat toerke” waar zij over sprak nader bekeken.
Hoedanook, medio juni zijn we weg richting Bormio. Zoals ze vroeger in Italië plachten te zeggen: Morituri te salutant.