Stroef water trekt over de heupen van zijn lange leven
Zelden sterven dagen trager, zelden zo'n bevroren ziel gekust, zo'n uitgekleed verdriet omarmd. Zijn lief zonder lusten, zijn verdriet vandaag aan de dag.
Alles wat hem restte was de geur van een beslapen bed, woelig zweet in schapenveren, een doorligwonde dieper dan zijn gedachten dragen konden.
Hij ligt beduimeld neer op de laatste kussen van wat eens was een lief, Hij rekt zijn lange ledematen, zijn lende breekt uit, de zonden spoelen over hem als was hij er nooit aan wal geraakt.
Zijn lief ligt elders, ze ligt langzaam. langzaam aan kind, later duurt wel eeuwig.
Hoe onbegrijpelijk kalm is de kamer De aanblik van een laatste nacht, een huis dat zo onwerkelijk lijkt in de stilte van de eerste dag,
Hij proeft haar zout nog op zijn tong, en slikt de liefde door.
Ze had voor de kachel gelegen met alleen haar sokken aan, ze hadden onder tafel gewoond, een plat dak, twee tassen koffie als schoorsteen van de huiselijkheid, haar glimlach in zijn binnenzak. Nooit eerder had hij pasfoto's bij zich gedragen slechts die van haar was zo onherroepelijk mooi dat het een gat in zijn zak brandde bij het dragen. Zij had er geen van hem gewild. Hij was niet mooi, ze vond hem matig mooi
En zij zal nooit meer in zijn oude overhemd en niets eronder bij het raam staan in de eerste zonnestralen, en hij haar lichaam waarnemen en haar vragen hem te trouwen Zij zal nooit meer zijn lijf beroeren, geen vrouwenschoenen en onderbroeken meer in de kamer op de grond, bij elkaar te sprokkelen na de weldaad,
het hoofd was van de kachel gevallen
Hij die met zijn gedachten steeds op wandel gaat, ze uitlaat in een poging rust te vinden in zijn denken, elke nachtstand uitproberen,
Wat kost een zonde? Hoe lang duurt een poging? Wie heeft er schrik van zomersproeten?
Hij dacht dat hij een strand was en de zon ging onder in zijn navel,
Ze had nog nooit gelogen, ze zou niet geweten hebben waarover. Ze was kortstondig vochtig en als hij niet bewoog, als hij stil bleef zitten en de narcissen met hun schreeuwige gestalte de winter schrik aanjagen, dan schemert het sneeuwwitte woede boven de zee van nooit meer anders.
Ze zeiden haar dat de zon opkomt voor niets en dat heeft ze nooit begrepen.
