Fragmenten uit hoofdstuk 1, concept: Back to basics
Nu dat ik enkele dagen geïmmobliliseerd ben door een stijve nek, heb ik hoofdstuk 1 van mijn Back to basics-concept kunnen voltooien. Er dienen hooguit nog enkele verbeteringen aangebracht te worden voor dat het klaar is voor publicatie. Eerder heb ik al twee spannende fragmenten gepubliceerd bij wijze van voorproevertje op mijn facebook-pagina.
Hier volgt een iets uitgebreidere versie van het eerste fragment:
Hij naderde de
kampeerplek zeer snel en hoopte er nog sneller voorbij te kunnen rijden, toen
de motor begon te sputteren. Wat krijgen we nu? Davids oog viel op de
benzinemeter en die gaf nul aan. In zijn haast om weg te komen, was hij
vergeten de jerrycan met diesel in de tank te gieten. Hij besefte dat hij
daarvoor de veilige cabine van de truck moest verlaten en de laadbak moest openen
om de jerrycan te pakken. Vervolgens moest hij met een trechter de stinkende
vloeistof in de tank zien te gieten nadat hij het slot ervan open had weten te
prutsen en de dop eraf had geschroefd. Hij schatte dat hij vijf tot tien
minuten zou nodig hebben om het voor elkaar te krijgen. Hij richtte zijn ogen
op de kampeerplek en zag hoe vreselijk dichtbij deze lag. De kampeerders zouden
minder dan vijf minuten nodig hebben om bij hem te komen. Deze vergetelheid kon
hem zijn leven gaan kosten. Hij was misschien wel gewapend, maar hij twijfelde
er geen seconde over dat zijn tegenstanders dat ook waren, misschien zelfs veel
zwaardere wapens droegen dan hijzelf. Opeens besefte hij hoe zielig en
hulpeloos hij was met zijn armzalig blaffertje. Desondanks zou het wapen wel
dodelijk zijn. Als hij sneller was Hij greep het pistool uit de holster,
haalde de veiligheid eraf en zette hem op scherp. Met de revolver in zijn
rechterhand, zijn wijsvinger op de trekker en de sleutel van de laadbak en de
tankklep in zijn linkerhand haalde hij een laatste keer diep adem om al zijn
moed te verzamelen. Tot hiertoe zag het er niet naar uit dat de kampeerders
zijn richting uit zouden komen. Hij stapte geruisloos uit de cabine, maar toen
de deur in het slot sloeg, wist hij vijf paar ogen op zich gericht.
***
De kampeerders waren nu
zo dicht genaderd dat hij kon verstaan wat ze zeiden. Hun stemmen klonken een
beetje vreemd. Dat zou wel door de roes van de drugs komen. Welke idioot rijdt
hier nu nog langs op dit late uur? hoorde hij een van de mannen sneren. Die
is zijn leven beu, zoveel is duidelijk, antwoordde zijn compagnon. Zou hij
eten bij zich hebben? vroeg een derde stem. Een vierde man lachte luid. De
vijfde zei niets en lachte ook niet. Hij liep voorop en hield een uzi in zijn
hand. Zijn bewegingen waren beheerst, gecontroleerd. Hij was nog nuchter,
besefte David. Deze zou niet missen als hij zijn wapen afvuurde.
Fragment 2:
Midden
in de nacht werd Jorin wakker van een luid gebonk en gekraak. Hij greep
instinctief naar zijn wapen en haalde meteen de veiligheid eraf, nog voordat
hij het deksel van zijn slaapmodule openklapte. Hij luisterde ingespannen om te
ontdekken waar het lawaai vandaan kwam en meende dat hij iemand tegen de
barricade aan de achterdeur hoorde rommelen. Zonder licht te maken, sloop hij
naar de achterdeur. De deur zelf was al aan gort geslagen met een bijl en het
werktuig sloeg nu met dreunende houwen tegen zijn timmerwerk. Ga weg, riep
Jorin. Ik ben gewapend en ik zal niet treuzelen om een kogel door je kop te
knallen!
Anno 2050
Hypermoderne, hoogtechnologische steden
Klassenmaatschappij: superrijken, werkende armen, ambachtslui en
verschoppelingen Controle van bovenaf, over alles Enorme energie-consumptie De ondergang van een beschaving en overleven met
wat rest.
David en Jorin zouden het nooit voor mogelijk hebben gehouden om
het einde van de beschaving mee te maken tijdens hun leven. Wat volgt is de
hel, maar zoveel mooier dan wat was. Met de hulp van Yasna overleven ze de
ondergang en ontrafelen ze de mysteries die ertoe geleid hebben. Kunnen ze het
tij nog keren of is de beschaving voorgoed verloren?
Als Indira haar echtgenoot Jorin bijna dwingt om de veilige stad achter te laten en te verruilen voor het niemandsland, vreest zijn vriend, David dat ze beiden hun verstand verloren hebben en onnodig hun leven op het spel zetten. Er valt tenslotte niet te leven tussen uitschot, criminelen, drugsverslaafden en ander gespuis, toch? Maar als het noodlot toeslaat, rijst de vraag wie nu werkelijk gek is: de stedelingen die hun leven laten controleren door de overheid in ruil voor hun veiligheid of de vrijgevochten overlevers in het niemandsland. Eén ding is zeker. Deze catastrofe komt niet uit het niets opdoemen. De oorzaak achterhalen is vrijwel hun enige kans om te redden wat er overblijft van de beschaving, maar zullen ze hier ook in slagen?
Dit is het concept waar ik momenteel aan werk. Het eerste hoofdstuk is bijna voltooid. Wanneer dit klaar is, mogen jullie de eerste fragmenten hier verwachten.
Esperanza Diepenhof was de leerling aan wie de leraars steevast een beperking moesten opleggen als het op schrijfopdrachten aankwam. Zij kreeg de mededeling om haar werk te beperken tot een bepaald maximum aantal opgelegde pagina's in plaats van een opgelegd minimum. Zij was het meisje dat haar ouders vroeg om haar te leren lezen en schrijven nog voordat ze dit op school geleerd had, zodat ze zelf een boek kon vastpakken en niet steeds hoefde te wachten op het verhaaltje voor het slapengaan. Zij was de tiener die soms tot vijf uur 's ochtends achter haar computer bleef zitten omdat zij maar niet kon stoppen met typen. Zij is de vrouw die haar aandacht niet lang bij haar werk kan houden omdat er steeds nieuwe ideeën en uitwerkingen van bestaande ideeën in haar hoofd opborrelen. In haar naam start ik dit blog.
Huisvrouw van 32 jaar, moeder van een zoon, twaalf stielen en dertien ongelukken later, kan ik het schrijven niet laten. Waarom ik er nooit eerder iets mee gedaan heb, zul je je afvragen. Wel, ik dacht niet dat iemand geïnteresseerd was in mijn hersenspinsels. Tot een week of wat geleden, toen mensen, zowel wildvreemden als familieleden via facebook lieten weten dat ze graag lezen wat ik schrijf.
Het idee voor een schrijversblog was niet nieuw, maar speelde al enkele jaren door mijn hoofd. Aangespoord door de positieve commentaren van anderen heb ik nu de stap gezet. Ik hoop dat mijn lezers plezier zullen beleven aan dit blog. Je kunt mijn doen en laten ook volgen via facebook: https://www.facebook.com/Esperanza-Diepenhof-1052303881498144/?fref=ts of contact opnemen via mail. Dit kan via dit blog en via de facebookpagina.
